Έφυγαν αμφότεροι ευχαριστημένοι. Και ο Τούχελ και ο Κλοπ, ο οποίος πήγε στον πάγκο της Ντόρτμουντ αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα, αγκάλιασε και φίλησε όλους τους πρώην συνεργάτες του και αποχώρησε χωρίς τυμπανοκρουσίες: δυο κάμερες είχαν εστιάσει αποκλειστικά πάνω του για 90 λεπτά, αλλά πρωταγωνιστές της βραδιάς στο χθεσινό ματς ήταν οι παίκτες και οι οπαδοί Ντόρτμουντ και Λίβερπουλ. Όχι οι προπονητές.

Γιατί να είναι ευχαριστημένος ο Τούχελ; Γιατί το ματς του στράβωσε άσχημα με το γκολ του Όριγκι στο 36' μετά το «μονότερμα» στο πρώτο ημίωρο, διότι αμέσως μετά την ισοφάριση της Ντόρτμουντ στο 47' με καρφωτή κεφαλιά του leader Χούμελς ο καταπληκτικός Βαϊντενφέλερ βγάζει… τρία γκολ σε 90 δευτερόλεπτα (δύο του Κοουτίνιο, ένα του Κλάιν), διότι δικαιούται να πιστεύει πως στο Άνφιλντ ένα γκολ το έχει.

Γιατί να είναι ικανοποιημένος ο Κλοπ; Γιατί η Λίβερπουλ δεν είναι η καλύτερη ομάδα του ζευγαριού, αλλά έμεινε και πάλι αλώβητη (αήττητη στο Europa League εφέτος). Γιατί μπορεί να υπολογίζει στη δύναμη της έδρας. Διότι είδε τους «μαχητές» του (Σακό, Λόβρεν, Τσαν, Μίλνερ) να βγάζουν τα κάστανα από τη φωτιά σε ματς στο οποίο έχει απενεργοποιηθεί σε μεγάλο χρονικό διάστημα ο Κοουτίνιο, δεν έχει προσφέρει πολλά ο Λαλάνα, δεν έχει πάρει απολύτως τίποτα από τις αλλαγές του Φιρμίνο και του Στάριτζ στο τελευταίο 15λεπτο.

Το βασικό πρόβλημα της Λίβερπουλ είναι στην μεσαία γραμμή της. Είτε παίζει ο Χέντερσον που τραυματίστηκε στο ημίχρονο και αντικαταστάθηκε από τον πολύ πιο ενεργητικό και παραγωγικό Αλεν, είτε δεν αγωνίζεται ο αρχηγός, ο οποίος βεβαίως (για να μην αυτοπαραμυθιαζόμαστε) ουδεμία σχέση έχει με τον Στίβεν Τζέραρντ. Ούτε σε προσωπικότητα, ούτε σε ποιότητα.

Αντιθέτως, ο παίκτης που θα μπορούσε να στελεχώνει το κεντρικό αμυντικό δίδυμο της Μπάρτσα και της Μπάγερν (ειδικά αυτών, λόγω του τρόπου παιχνιδιού τους), αλλά και της Ρεάλ και ασφαλώς… όλων των υπόλοιπων, είναι ο κύριος Ματς Χούμελς. Ο ηγέτης της άμυνας της παγκόσμιας πρωταθλήτριας μαζί με τον Νόιερ. Ο κάπτεν και ηγέτης της Ντόρτμουντ. Ο «αφανής» πάντα, πίσω από τη λάμψη του εκάστοτε «Λεβαντόφσκι», «Γκέτσε», Ρόις και Ομπεμαγιάνγκ. Ο προπονητής στο γήπεδο. Ο στόπερ που γίνεται έξτρα χαφ, ο αμυντικός που σκοράρει στις στατικές φάσεις. Ο κεντρικός υπολογιστής που προβλέπει τις φάσεις. Ο,τι πιο «κοντινό» του έχουμε δει στο ελληνικό ποδόσφαιρο από τον Ρενέ Χένρικσεν και τον Πάμπλο Κοντρέρας τα τελευταία χρόνια. Ένας θαυμάσιος πλέι μέικερ «από πίσω».

Μόνο που ο αναθρεμμένος στην Ακαδημία της Μπάγερν Χούμελς που έπαιξε μόνο σε ένα ματς με την κόκκινη φανέλα στα μικράτα του, πωλήθηκε εν συνεχεία και τα τελευταία επτά χρόνια είναι ο βασικός πυλώνας στα θεμέλια της υπέροχης Ντόρτμουντ, έχει πολλά περισσότερα από τους δυο παλαίμαχους που απολαύσαμε στη Σούπερ Λίγκα. Ένα είναι το μειονέκτημά του και ίσως γι’ αυτό να μην δελεάζει τα «μεγαθήρια»: δεν είναι δα και… Μπολτ. Σάμπως είναι, όμως, ο Ράμος και ο Πέπε; Ο Μαστσεράνο και οι πιτσιρικάδες του Πεπ (Κίμιχ, Αλάμπα) είναι ταχύτεροι από τον Γερμανό. Διαθέτουν όμως όλο το υπόλοιπο πακέτο του παικταρά Χούμελς; Όχι βέβαια!

Ο παρτενέρ του χθες, δεν ήταν ο Σωκράτης, αλλά ο Μπέντερ. Τον έκανε γιο-γιο ο Όριγκι. Τον έσερνε όπου ήθελε, τον πήγαινε όπου ήθελε, του έκλεψε τη μπάλα μόνο δύο φορές. Όταν έπαιρνε τη μπάλα βεβαίως… Διότι ο κενυατικής καταγωγής 21χρονος Βέλγος που ακολούθησε τη διαδορμή Γκενκ – Λιλ – Ανφιλντ, έκανε τα πάντα για να δικαιώσει την επιλογή του προπονητή του. Ήθελε «μαχητή» μπροστά ο Κλοπ. Ηθελε έναν «Ιντέγε», αφού ήξερε ότι επρόκειτο να παίξει στην κόντρα. Δεν ήθελε τα «κορδελάκια» του βεντετίζοντα Στάριτζ και του ανερχόμενου Φιρμίνο: αυτοί θα παίξουν στο Ανφιλντ.

Άλλωστε, αν υπάρχει ένας λόγος που η Λίβερπουλ χθες μουτζούρωσε τον θρίαμβο των Γερμανών στο διήμερο (μετά τη νίκη της Μπάγερν επί της Μπενφίκα και τον εκκωφαντικό θρίαμβο της Βόλφσμπουργκ επί της αλλού γι’ αλλού Ρεάλ), ήταν ο τσαμπουκάς της! Η μαχητικότητα και το «δεν χάνουμε». Το μέταλλο, τα πείσμα και η συγκέντρωσή της. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ Η ΡΕΑΛ προχθές, εναντίον των άσημων. Του Βιεϊρίνια, του Αρνολντ και του Μπενάλιο (και με τον Ντοστ στον πάγκο παρακαλώ!).

Δεν είδα, επί παραδείγματι, κανέναν «κόκκινο» να χαμογελά μετά από χαμένη ευκαιρία όπως ο Ρόις και ο Ομπεμαγιάνγκ (ίδιος ο Νότης Σφακιανάκης με σηκωμένο μαλλί, δίχως μουστακάκι και τσίχλα ο μπαγάσας!). Τους είδα όλους να κάνουν τουλάχιστον ένα τάκλιν για χαμένη μπάλα. Όπως έκανε ο Παπασταθόπουλος όταν μπήκε, στο 75’. Έλειψε η σκληράδα του Sokratis αμυντικά από την Ντόρτμουντ, τον Όριγκι όμως, ούτε αυτός τον «είχε». Λόγω σωματοδομής, δύσκολα αντιμετωπίσιμος ο άτεχνος και άγουρος, μα ταλαντούχος, δυναμικός και βελτιωμένος τακτικά Βέλγος.

Φαβορί παραμένει η Ντόρτμουντ στο ζευγάρι, αλλά το Άνφιλντ είναι Άνφιλντ και ο Κλοπ τις έχει διαβάσει καλά τις αδυναμίες του ρόστερ και του συνόλου του. Χτίζει ξανά τα μέταλλό της, αφού του λείπει η ποιότητα στη μεσαία γραμμή. Φαβορί για το Europa League, όμως, είναι αυτή που ξέρει τη δουλειά καλύτερα από τον καθένα. Η Σεβίλλη έχει τον αέρα, την αυτοπεποίθηση, το know how. Και των νοκ άουτ και του τελικού.

· Follow me on Twitter: Seretinio