Nαι, Φερνάντο Σάντος, λοιπόν! Ο «αγέλαστος», ο «αμυντικογενής», ο μανιώδης καπνιστής, αυτός για τον οποίο επί πολλά χρόνια κάποιοι είχαν να λένε μόνο για το μνημειώδες σουέτ σακάκι του. Ο προπονητής που έφερε στην Ελλάδα ο Μάκης Ψωμιάδης, που πήρε μόνο ένα κύπελλο στη χώρα μας (με την ΑΕΚ), που έχασε ένα πρωτάθλημα με την Ένωση από το γκολ του Νατσούρα (Ιωνικός στον ΟΑΚΑ), που απολύθηκε στις… τέσσερις αγωνιστικές από τον Παναθηναϊκό, που κατετάγη ένατος την πρώτη χρονιά και λίγο έλειψε να απολυθεί και από τον ΠΑΟΚ, τον οποίο συμμάζεψε και παρουσίασε ανταγωνιστικό για πρωτάθλημα με την εξάδα των Βιεϊρίνια – Κοντρέρας – Γκαρσία – Μουσλίμοβιτς – Ιβιτς – Λίνο.

Πολλοί μιλούν για την τύχη του, άλλοι για την γκαντεμιά του. Η αλήθεια είναι πως για πολλά χρόνια τον συνόδευε η φήμη του προπονητή που τα έκανε (σχεδόν) όλα σωστά, εκτός από το να παίρνει τίτλους. Εκτός από το να πίνει νερό, αφού είχε φτάσει στην πηγή. Την έσπασε αυτή την «κατάρα» με την εθνική Ελλάδας.

Τον πήρε στην Εθνική ο Σοφοκλής Πιλάβιος μετά τον Ρεχάγκελ, την πήγε στο Euro, 1-0 στον «τελικό» τους Ρώσους, πρόκριση. Την πήγε και στο Μουντιάλ, 2-1 στον «τελικό» με την Ακτή Ελεφαντοστού με το πέναλτι του Γιώργου Σαμαρά στα χασομέρια, πρόκριση πάλι! Ήταν το turning point της καριέρας του. Όταν δέχθηκε την πρόταση να αναλάβει για πρώτη φορά εθνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Να φύγει από τα καθιερωμένα της καθημερινότητας.

Δύο τα βασικά χαρίσματά του. Τα γνωρίζουν όσοι έχουν καλύψει ρεπορτάζ δικής του ομάδας και όσοι έχουν συνομιλήσει με παίκτες που συνεργάστηκαν μαζί του: τακτική και καλά αποδυτήρια. Στους συλλόγους, να προσθέσουμε ένα βασικό επιπλέον: προπόνηση με ένταση! Πριν από πολλούς συναδέλφους του, ακόμη και νεότερους. Για τους εν Ελλάδι συνομήλικούς του, ας μην το συζητήσουμε: πολλά χρόνια πίσω σ’ αυτόν τον τομέα…

Η άτυχη και η τυχερή Πορτογαλία

Ήταν άτυχος και στα τρία ματς των ομίλων. Η Πορτογαλία άξιζε περισσότερα βάσει της απόδοσής της στις τρεις ισοπαλίες με Ισλανδία, Αυστρία, Ουγγαρία. Το άστρο της άρχισε να… αχνοφαίνεται από το γκολ του Τραούστασον στο 94’ του Ισλανδία – Αυστρία 2-1. Δεν το χρειάζονταν για την διασφαλισμένη με ισοπαλία πρόκριση οι αγαπημένοι «ψαράδες». Πιέζονταν από τους Αυστριακούς που ήθελαν μόνο νίκη και είχαν βγει όλοι μπροστά στα τελευταία λεπτά: αντεπίθεση, γκολ, αλλαγή κατάταξης, στο «δένδρο» των «αουτσάιντερς» οι Πορτογάλοι, στο «δένδρο» των φαβορί οι Ισλανδοί, που τα κατάφεραν αρχικά με τους Αγγλους, όχι όμως εν συνεχεία και με τους – τούρμπο – Γάλλους.

Έλαμψε ακόμη περισσότερο το άστρο με τους Κροάτες! Σε ένα ματς που περισσότερο το έχασε ο κόουτς Άντε Κάσιτς αφήνοντας τον Μόντριτς α λα Πίρλο 90 λεπτά στο «6» αντί να αλλάξει τη θέση του μπας και περάσει κάποια πάσα της προκοπής για να σπάσει το πορτογαλικό τείχος, παρά το πήρε ο Σάντος. Παράταση, δοκάρι ο Πέρισιτς, αντεπίθεση, Κριστιάνο, σουτ, Κουαρέσμα, γκολ και φύγαμε για προημιτελικό.

Αστράκι και εκεί. Ισοφάριση με αυτογκόλ ουσιαστικά (από το σουτ του Ρενάτο Σάντσες), πρόκριση στα πέναλτι και ταυτόχρονα πρόκριση της Ουαλλίας επί του Βελγίου. Και όχι μόνο αυτό! Πρόκριση με απώλεια του Ράμσεϊ των 5 ασίστ στη διοργάνωση! Ελάχιστοι πίστευαν χθες πως θα τα κατάφερνε μόνος του ο Μπέιλ, με τη στήριξη του Άλεν και της τριάδας των στόπερς. Τελικός λοιπόν για τον Φερνάντο, που προβληματίστηκε, σκέφτηκε, άλλαξε ακραίους μπακ, άλλαξε στόπερ, άλλαξε μέσους, άλλαξε σχεδόν τα πάντα εκτός από το δίδυμο Κριστιάνο – Νάνι συγκριτικά με την εκκίνηση του Euro! Τελικός, ο πιο βαρύς της καριέρας του και για τον Κριστιάνο, που έχει την ευκαιρία θαρρώ να αγγίξει στο επίπεδο της υστεροφημίας τον Μέσι, μέσω των εθνικών ομάδων τους.

Η μεγάλη ευκαιρία του Κριστιάνο και η Αργεντινή

Λίγες μέρες μετά την πολλοστή «αποτυχία» της Αργεντινής (η οποία μέχρι τον Μέσι δεν υπήρχε στον χάρτη των τελικών από την εποχή του Μαραντόνα βεβαίως), λίγες μέρες αφού ο Μέσι δηλώνει «σταματώ από την Εθνική», να το σηκώσει ο Κριστιάνο κόντρα στο φαβορί; Διότι η Πορτογαλία φαβορί δεν θα είναι την Κυριακή. Είτε εναντίον της παγκόσμιας πρωταθλήτριας, είτε εναντίον της γηπεδούχου και πιο «ευχάριστης» ποδοσφαιρικά ομάδας του Euro, αουτσάιντερ θα είναι ο Κριστιάνο. Γι’ αυτό και αν το πάρει με τη φανέλα μιας ομάδας που δεν τα κατάφερε ούτε με τη γενιά του Eoυσέμπιο, ούτε με τη γενιά των Φίγκο, Ρουί Κόστα και λοιπών παικταράδων, δεν θα πάρει μόνο τη Χρυσή Μπάλα: την έχει πάρει και θα την ξαναπάρει. Θα πετύχει κάτι που δεν θα έχει πετύχει ο Μέσι. Κάτι μεγαλύτερο από τον Αργεντινό, κάτι διαφορετικό, το οποίο θα εξυψώσει το status του όταν αμφότεροι κρεμάσουν τα ποδοσφαιρικά παπούτσια τους.

Ταυτόχρονα, δε, θα καμουφλάρει και το προφίλ του «παρτάκια», του one man show, του «κοιτάξτε με»! Θα φτιάξει και το image της προσωπικότητάς του! Γιατί ο Κριστιάνο θα το έχει πάρει αυτό το Euro υποβιβάζοντας το «εγώ» στο «εμείς», έχοντας συμπαίκτες ένα τσούρμο ικανών, όχι όμως και top αθλητών, προερχόμενος από τραυματισμό, παίζοντας και χαφ, ακόμη και άμυνα άμα λάχει όταν το απαιτούσαν οι συνθήκες: θυμηθείτε πού βρισκόταν και από πού ξεκίνησε η φαρμακερή αντεπίθεση των Πορτογάλων στο 0-1 επί της Κροατίας.

Αυτός ο τελικός, αυτό το Euro αν τελικά το κατακτήσει, θυμηθείτε ότι θα είναι το μεγαλύτερο ματς και ο σημαντικότερος τίτλος στην καριέρα του Κριστιάνο Ρονάλντο όταν κόψει το ποδόσφαιρο. Κι αν το πετύχει, θα έχει να θυμάται εις τους αιώνες των αιώνων τον mister Φερνάντο Σάντος. Σε συλλογικό επίπεδο δεν μπορεί να… πάρει κάτι περισσότερο. Τα έχει πάρει όλα, πολλές φορές. Ούτε θα συνιστά τεράστια υπέρβαση στην καριέρα του αν πάρει μια μεταγραφή («χλωμό») σε «κάποια» Παρί Σεν Ζερμέν, σε κάποια ιταλική ή αγγλική ομάδα και ολοκληρώσει με τίτλους εκεί τον ποδοσφαιρικό βίο του. Oύτε πρόκειται να πάρει Μουντιάλ η Πορτογαλία, ούτε στα 35 του θα έχει ξανά τέτοια ευκαιρία για το επόμενο Euro, να’ ναι καλά. Αυτή η Κυριακή, είναι η σημαντικότερη μέρα της ποδοσφαιρικής ζωής του «δικού μας» Φερνάντο που έχει κατακτήσει μόνο ένα πρωτάθλημα στην καριέρα του (με την Πόρτο το 1999) και του 31χρονου Κριστιάνο Ρονάλντο.

Το σηκώνει ο CR7 και «ψηλώνει» ως winner έναντι του Μέσι στην – πόντο με πόντο μάχη για την υστεροφημία τους («η εποχή του Μέσι και του Κριστιάνο» θα λέμε μετά από δεκαετίες όταν θέλουμε να θυμηθούμε τα παλιά, όπως λέμε τώρα «η εποχή του Γκάλη και του Γιαννάκη»). Το χάνει και βάζει πάλι τα κλάματα, όπως ο Αργεντινός εναντίον της Χιλής, όπως ο ίδιος πριν 12 χρόνια, όταν ο Αντώνης Νικοπολίδης ξαπλωμένος μπρούμυτα στο γρασίδι του «Ντα Λουζ» έπιανε το κεφάλι του και αποθήκευε τις στιγμές σαν ταινία μικρού μήκους, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί.

• Follow me on Twitter: Seretinio