Ηταν surreal να γράφεις τούτες τις μέρες για τις διακοπές του Σέρχιο Σάντσεθ με τη μοντέλα σύζυγό του στην Ιμπίθα - που λένε και οι ισπανομαθείς- την ίδια στιγμή που στήνεσαι στο βενζινάδικο για να φουλάρεις. Να περιγράφεις τις διαπραγματεύσεις για τον Σλούκα, να διαβάζεις τους Πορτογάλους για τον Μάρκο Σίλβα, να ψάχνεις μια άκρη με τον Αρνεσεν, να χτίζεις αφιέρωμα στον Αρθο και τον Θελάντερ, ενώ την ίδια ώρα ψάχνεις τρόπο για να πάρει η μητέρα ή η γιαγιά σου τη σύνταξή της, ακυρώνεις τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια των διακοπών σου, καταγράφεις τις οικονομικές εκκρεμότητές σου, βάζεις χίλια “νέα” πράγματα στο μυαλό για την καθημερινότητα. Τη δική σου, των γονέων και των φίλων σου, των συνεργατών και του κύκλου σου, του τόπου και τς νεολαίας του. Οσο surreal ήταν το βράδυ της προηγούμενης Παρασκευής εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες να σκρολάρουν στο I-phone τους για τις live εξελίξεις του δημοψηφίσματος, τρώγοντας ή πίνοντας μια ρακή ή μια μπύρα και προγραμματίζοντας την “έφοδο” στο ATM το ίδιο βράδυ ή το επόμενο πρωί.

Η ζωή όμως συνεχίζεται για κάθε επαγγελματία. Και – πιστέψτε με – τούτες τις ώρες και τις μέρες, η εργασία είναι ευλογία και ψυχοθεραπεία μαζί για όποιον έχει δουλειά. Είτε πληρωθεί ολόκληρο, είτε μισό, είτε το 1/4, είτε... καθόλου αυτόν το μήνα. Ρωτήστε και τον άνεργο οικογενειάρχη, τον “4ωρο” 25άρη, ή τον απομονωμένο σε κάποιο χωριό συνταξιούχο... Πηγαίνεις στη δουλειά και νιώθεις 100% ότι η ζωή συνεχίζεται. Συζητάς, ακούς, μαθαίνεις, ανοίγει το μυαλό. Εργάζεσαι, συγχρωτίζεσαι, λες καμιά εξυπνάδα, “ξεφεύγεις”. (Επι)κοινωνείς. Πιο εύκολο. Πιο γόνιμο. Πιο συντροφικό, πιο ανθρώπινο.

Θα μου πείτε, λοιπόν, “εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν”. Και ο Γιάννης Αναστασίου το βράδυ της προηγούμενης Κυριακής στήθηκε σε ένα από τα πέντε “κολλητά” ATM του Mall στο Μαρούσι, τα... κατάφερε στο δεύτερο της Eurobank διότι της “Πειραιώς” ήταν άδειο, ίσως να άκουσε και το ξώφαλτσο “τι έγινε, ξέμεινε ο κόουτς;” από... διπλανό “πελάτη”. Την επομένη πήγε στη δουλειά. Πιο εύκολο το έργο του εφέτος. Θεωρητικά τουλάχιστον. Διότι οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες. Οπως και το οικονομικό ρίσκο της εταιρείας, για το οποίο θα γράψουμε περισσότερα στο εγγύς μέλλον.

Η μπάλα, πλέον πέρασε από τον @Yannis Alafouzos στον @Yannis Anastasiou για το #menoume_Europi. Kαι δεξιό μπακ πήρε γρήγορα (Βέμερ) και επιθετικογενή μέσο (Λουντ) και αμυντικό χαφ με προσωπικότητα/παραστάσεις/κλάση (Εσιέν) και νεότερο/εξελίξιμο στόπερ – παρτενέρ (Θελάντερ). Είχε και τον Καλτσά. “Βρήκε” και τον Νίνη στο φίνις της σεζόν. Κράτησε και τον “μπαλαντέρ” για δύο θέσεις Κουτρουμπή. Δεν πουλάει τον Καρέλη (ακόμη κι αν προκύψει πρόταση 4 εκατ. Ευρώ και άνω) πριν από τα δυο πρώτα ευρωπαϊκά ματς. Του απέμεινε ο αντικαταστάτης του Σίλντενφελντ. Θα είναι ο Σάντσεθ; Χλωμό. Θέλει “ναι” στο δημοψήφισμα... μπας και πει το “ναι”. Δεν θα είναι ο Σάντσεθ; Θα είναι κάποιος άλλος. Μικρό το κακό για τον Παναθηναϊκό που... πρόλαβε. Οι υπόλοιποι δεν πρόλαβαν για τις μεταγραφές τους. Τώρα, όλα είναι πιο δύσκολα για όλους. Και με το “ναι” και με το “όχι”, δεν έρχεται εύκολα αξιόλογος ξένος παίκτης στην Ελλάδα. Κι ας πληρώνεται σε δολάρια, σε ελβετική τράπεζα, με το 50% “μπροστά”, βίλα στη Βουλιαγμένη και όλα τα καλούδια.

Ποιος θα τού “κάτσει” του Panathinaikos; Να περιμένει την κλήρωση της 17ης Ιουλίου, δεν είναι λογικό. Είτε τύχει η Μπριζ, είτε η Μονακό (Σαχτάρ, ΤΣΣΚΑ, Αγιαξ η... “μεσαία τάξη” των υποψήφιων αντιπάλων του), η προετοιμασία του πολύ πιο φιλόδοξου συγκριτικά με πέρυσι, Παναθηναϊκού, ίδια θα είναι μέσα στο γήπεδο. Το θετικό για το Τριφύλλι εφέτος ήταν πως έγινε πολύ πιο γόνιμη προετοιμασία των μεταγραφών. Και με μεγαλύτερο μπάτζετ (Μπούρμπος, Στιλ, Μπούι, Μπερίσα πέρυσι για να μην ξεχνάμε) και σε συντομότερο χρόνο. Γι' αυτό και ο πήχης ανεβαίνει για τον Αναστασίου, που έχει πλέον τη μπάλα στο δικό του γήπεδο. Σήμερα αναχωρεί για την Ολλανδία με το “οπλοστάσιο” γεμάτο. Κι ας απομένει μια μεταγραφή στόπερ...

Ξέρει καλά ότι – όπως και πέρυσι – η πρόκριση θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την αμυντική λειτουργία της ομάδας. Δυο τα “στοιχήματα”. 1. Η προσαρμογή και η ετοιμότητα του νέου στόπερ και του Εσιέν που δεν ήταν και ο πλέον “αδιάφθορος” από τραυματισμούς τα τελευταία χρόνια. 2. Η χημεία μιας καινούριας κατά 50% αμυντικής γραμμής, με Εσιέν – “αντι – Σίλντενφενλτ” – Βέμερ στο μίξερ με τους “παλιούς” Στιλ, Νάνο, Ταυλαρίδη (εκτός κι αν κερδίσει θέση βασικού ο Θελάντερ και το ποσοστό ανανέωσης της άμυνας είναι 60%!).

Αν ο Παναθηναϊκός αποτύχει στον γ΄ προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ, δεν θα πρέπει να αποκλειστεί ούτε το... ολοκληρωτικό Grexit: θα εξαρτηθεί εν συνεχεία, από τα δύο ματς με την αντίστοιχη “Μίντιλαντ”. Αν τα καταφέρει, πάει για “all in”, ίσως και με 1-2 επιπρόσθετες κινήσεις πριν από τα πλέι οφ, ένα βήμα πριν από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Εχοντας ήδη σίγουρη τη συμμετοχή στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ και 5 εκατ. Ευρώ.

Ομως, σε κάθε περίπτωση, εφέτος τη θέση της περυσινής “δημιουργικής ασάφειας” στις μεταγραφές του, πήρε ο “μηχανισμός στήριξης” από τους Βόκολο – Φύσσα και το πράσινο φως του Αλαφούζου. Για να βγεις από το “μνημόνιο”, χρειάζεται και ρίσκο: έτσι το αποφάσισαν εφέτος. Και τώρα όλα θα εξαρτηθούν από τη μπάλα και την τύχη σε 180 λεπτά...

Follow me on Twitter: Seretinio