Ίσως να ήταν δικαιότερο αποτέλεσμα η ισοπαλία σήμερα στη Λεωφόρο. Έχασε 4-5 καλές ευκαιρίες ο Ατρόμητος, έμοιαζε ανίκητος ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος, έδωσε ένα κουτό πέναλτι ο Μάντσον στον Κουρμπέλη, 1-0 τελικό. Με το σπαθί του ο Παναθηναϊκός.

Παίζοντας για τρίτη φορά στα τελευταία τέσσερα ματς με παίκτη λιγότερο... Σωστή η αποβολή του Μυστακίδη με δεύτερη κίτρινη στο 82', άντεξε στα τελευταία 15 λεπτά ο γηπεδούχος, έφυγε με σκυμμένο κεφάλι ο Ατρόμητος σε εκτός έδρας ματς μετά από πέντε μήνες! Η καλύτερη εκτός έδρας ομάδας του πρωταθλήματος, αυτή που έχει νικήσει και στο ΟΑΚΑ την ΑΕΚ και στο Φάληρο τον Ολυμπιακό (και στην Ξάνθη, στην Τρίπολη, στην Κέρκυρα, στα Χανιά), δεν τα κατάφερε στη μισοάδεια, ψυχρή και μίζερη Λεωφόρο.

Δεν τα κατάφερε γιατί παρά τη δεδομένη ποιότητα του Ουάρντα που μοίρασε τρεις αναξιοποίητες ασίστ, παρά την υπεροχή στο πρώτο ημίωρο, τα καλύτερα τρεξίματα στο β΄μέρος και το τελευταίο 15λεπτο με παίκτη παραπάνω, ο Ατρόμητος δεν είχε την "ψυχή" των παικτών του Παναθηναϊκού.

ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΚΑΙ Η ΦΛΟΓΑ

Αυτό το ποδοσφαιρικό φιλότιμο, αυτός ο ιδιότυπος εγωισμός, αυτή η αδάμαστη φλόγα (ακόμη και των ξένων παικτών) για αξιοπρέπεια και περπάτημα με ψηλά το κεφάλι καλλιεργήθηκε σταδιακά στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού όταν τελείωσαν τα χειμερινά πάρε - δώσε. Από το τέλος Ιανουαρίου, όταν έφυγαν όσοι ήταν να φύγουν (Μολέντο, Χουλτ, Βιγιαφάνιες, Χίλιεμαρκ, Κουτρουμπής, Σιλά, Τσάβες και οι αναπληρωματικοί Καμπέσας, Ρέις) και ο Ουζουνίδης ήξερε τι έχει στα χέρια του και με ποιους θα προχωρούσε, ο Παναθηναϊκός έγινε ξανά ομάδα. Με τα καλά και τα στραβά της. Με τις νίκες της και τις ήττες της. Με τις τύχες και τις ατυχίες της κατά τη διάρκεια των αγώνων.

Με συσπείρωση και ενότητα. Με ταυτότητα και χαρακτήρα. Με προπονητικό τιμ αφοσιωμένο στη δουλειά και όχι στις πωλήσεις, στις αγορές και στη σωτηρία της ομάδας. Γι' αυτό, την ευθύνη την έχουν άλλοι. Και αυτοί οι άλλοι θα πρέπει ήδη να ντρέπονται για σειρά γεγονότων. Ακόμη κι αν αλλάξει ο κανονισμός περί υποβιβασμού των ομάδων που δεν αδειοδοτούνται και δεν τον δούμε για πρώτη φορά στη Β' Εθνική κατά τη διάρκεια της 110χρονης ιστορίας του. Μόνο και μόνο αυτό - ότι "κρέμεται από μια αλλαγή κανονισμού που μόνο στο Ελλάντα γίνεται προς το τέλος της σεζόν - ντροπιαστικό είναι για τον Παναθηναϊκό. Κηλίδα ανεξίτηλη.

ΝΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ (ΜΟΝΟ) Ο ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟΣ

Όπως και οι οφειλές σε εργαζόμενους και παίκτες. Όπως τα χρέη σε παλιούς αθλητές και προπονητές, σε προμηθευτές και εταιρείες. Όπως η απεργία των παικτών. Η απουσία γραφείου Τύπου για δύο εβδομάδες. Όπως η "συμμαχία" για να... βρει ένα έρμο τηλεοπτικό συμβόλαιο. Όπως ο φάκελος της... μη αδειοδότησης. Όπως οι διαδοχικές αναφορές σε ξένα media για χρέη, τιμωρίες, πιθανό υποβιβασμό. Όλα αυτά είναι ντροπή και δεν λησμονούνται ούτε σβήνονται αν τελικά ο Παναθηναϊκός με έναν "μαγικό" τρόπο παραμείνει στην Super League.

Αντιθέτως, περιποιούν τιμή σε παίκτες και προπονητικό τιμ οι προσπάθειές τους από τον Φεβρουάριο και μετά. Ειδικά γι' αυτή τη νίκη επί του Ατρομήτου, αρκεί να θυμίσουμε ότι...

- Οι παίκτες ακόμη δεν έχουν πληρωθεί τη... δόση Δεκεμβρίου.

- Προέρχονταν από διακοπές Πάσχα και διήμερη αποχή από τις προπονήσεις.

- Στο τελευταίο ματς είχαν φάει τριάρα - "σφαλιάρα" από την ΑΕΚ, παίζοντας αδίκως για 60 λεπτά με δέκα παίκτες.

- Έφυγαν για Πάσχα με 32 βαθμούς και επέστρεψαν με... 29, πολύ κοντά στα χαμηλότερα βαθμολογικά στρώματα, λόγω της υπόθεσης του Γενς Βέμερ.

- Έπαιζαν με την πιο αποτελεσματική εκτός έδρας ομάδα του πρωταθλήματος και με δέκα παίκτες από το 82' έως το 96'.

Όλα αυτά δεν είναι κάτι...φοβερό και τρομερό. Δεν συνιστούν κάποιο κατόρθωμα. Δεν είναι για... αδριάντα οι παίκτες και το προπονητικό τιμ του Παναθηναϊκού. Απλώς κάνουν τη δουλειά τους με καθημερινές υπερβάσεις. Κάνουν το καλύτερο που μπορούν υπό αντίξοες συνθήκες. Αν έκανε και ο μεγαλομέτοχος και οι συνεργάτες του το καλύτερο που μπορούσαν, ο Παναθηναϊκός δεν θα είχε φτάσει στο σημείο να ψάχνει την ψήφο του Λεβαδειακού και της Κέρκυρας για να μην υποβιβαστεί: τόσο κυνικά πραγματικό...

Photo Credits: Eurokinissi