Να σας πω την αλήθεια (μου), στον Ολυμπιακό και στον ΠΑΟΚ δεν έχω καταλάβει πώς θα γίνουν οι μεταγραφές. Δεν έχω αντιληφθεί ποιος ή ποιοι αποφασίζουν τελικά και ποιος είναι ο μηχανισμός.

Στον πρωταθλητή εισηγείται ο Ισά και αποφασίζει ο Μίτσελ; Εισηγείται ο Μίτσελ για τις θέσεις και αποφασίζει ο Ισά με “πινελιές” Καρεμπέ και Λορέντσο για τα πρόσωπα; Εχουν χωρίσει τομείς μεταγραφικούς ανά γεωγραφική ζώνη; Εξαρτάται ποιος είναι ο Νο 1 ανάλογα με τα αποτελέσματα (επί παραδείγματι πριν και μετά τον αποκλεισμό από την Γιουνάιτεντ)1; Ποιος εισηγείται και αποφασίζει για τους Ελληνες και ποιος εξετάζει τις προτάσεις των μάνατζερ; Τουλάχιστον, πάντως, υπάρχει ένα τιμ αποτελούμενο από ανθρώπους του ποδοσφαίρου!

Στον ΠΑΟΚ ένα χρόνο τώρα, οι ρόλοι ήταν μπερδεμένοι. Για άλλους αποφάσισε ο κόουτς Στέφενς (κυρίως τον Ιανουάριο), κάποιους (Ελληνες) πρότεινε και πήρε ο Βρύζας, τις δουλειές στο εξωτερικό τις έκλεινε ο Τσιστιακόφ αν είχε το λογιστικό πράσινο φως της Μαρίας Γκοντσάρεβα. Χάθηκε η μπάλα. Ευκαιρία για ανασύνταξη πια...

Στον ΠΑΟ και στον Ατρόμητο τα “κουτάκια” είναι πιο ξεκάθαρα. Το δίδυμο Αναστασίου - Νταμπίζα αποφασίζει στους Πράσινους (αυτό δεν συνεπάγεται ότι συμφωνούν στα πάντα!) και ο Γιάννης Αγγελόπουλος μαζί με τον εκάστοτε κόουτς στο Περιστέρι. Σε όλους τους υπόλοιπους της Λίγκας, ο τομέας “δόμηση ρόστερ – φιλοσοφία – στρατηγική” αλλάζει. Κάποιες ομάδες είναι “προεδρο-κεντρικές” (επί παραδείγματι στην πιάτσα δεν υπάρχει “Λεβαδειακός”, υπάρχει “Κομπότης”), κάποιες άλλες αναδιαμορφώνουν από σεζόν σε σεζόν ή από διετία σε διετία το πλάνο τους, κάποιες θεωρούν ότι ο “τεχνικός διευθυντής” είναι πολυτέλεια, άλλες στηρίζονται μόνο στις γνωριμίες του προπονητή ή του προέδρου με μάνατζερς.

Το συμπέρασμα είναι ένα: ο ρόλος και η σημασία του τεχνικού διευθυντή στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μεν αναβαθμισμένος συγκριτικά με τα 90's ή την προηγούμενη δεκαετία, αλλά όχι τόσο όσο θα έπρεπε. Ο τεχνικός διευθυντής πρέπει να είναι ο Νο 1 στην διάρθρωση του αγωνιστικού κάθε ΠΑΕ. Ο καλύτερα αμειβόμενος και ο έχων τη μεγαλύτερη ευθύνη στην ιεραρχία και για τα καλά και για τα στραβά. Και εκείνος ο οποίος – ως πρόσωπο – θα φύγει τελευταίος. Θα του δοθεί χρόνος να αποδείξει τις ικανότητές του.

Οχι μόνο στις μεταγραφές και στις πωλήσεις. Στον προσανατολισμό του κλαμπ, στην ανάπτυξη και πρόοδό του σε πολλά διαφορετικά πεδία (Ακαδημία, σκάουτινγκ κ.ο.κ.), στα “μικρά – μικρά” (διεύθυνση αγωνιστικού, επιλογή συνεργατών, διαχείριση προσωπικοτήτων εντός και εκτός ομάδας, media, έξωθεν εικόνα της ομάδας). Τους... θυμόμαστε λανθασμένα κάθε άνοιξη και Χριστούγεννα, μα (πρέπει να) είναι στην πραγματικότητα οι πιο σημαντικοί σε κάθε ΠΑΕ.

Τα πλέι οφ στο χέρι του ΠΑΟ

Ολοκληρώθηκε ο πρώτος “γύρος” των πλέι οφ, έγιναν έξι ματς και όλα κρίθηκαν στη λεπτομέρεια! Ολα! Ακόμη και οι προχθεσινές (φαινομενικά, λόγω εύρους σκορ) “εύκολες” νίκες ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκού, μόνο εύκολες δεν ήταν. Ρωτήστε και τον Γλύκο που έχει “κατεβάσει” από το “γάμμα” την απίθανη γυριστή κεφαλιά του Παπαδόπουλου και συνολικά τους αμυντικούς του Δικέφαλου. Ρωτήστε τον Καπίνο που έχει “βγάλει” την έξοχη, “σκαστή” κεφαλιά του Μπαράλες και το τετ α τετ του Ουσέρο, ή συνολικά τους αμυντικούς του Παναθηναϊκού.

Την προηγούμενη αγωνιστική είχε διαφανεί το ελάχιστο προβάδισμα του ΠΑΟΚ, λόγω της ισοπαλίας στη Λεωφόρο. Τώρα, μετά τη νίκη του στην Τρίπολη, διαμορφώνει εικόνα “φαβορί” ο Παναθηναϊκός λόγω του προγράμματός του (δυο διαδοχικά εντός έδρας, δυο διαδοχικά εκτός έδρας ο ΠΑΟΚ). Τα πλέι οφ, όμως, είναι τουρνουά και σε κάθε ματς διεκδικούνται έξι πόντοι. Προς το παρόν – ακόμα – συμφωνώ με τον Αναστασίου που είπε πως όλα είναι ανοιχτά για όλες τις ομάδες.

Ηταν, βέβαια, καθοριστικό το ματς στην Τρίπολη και για μένα συνολικά αναμενόμενη η πορεία του Ατρόμητου: είναι ομάδα που εναντίον των “μεγάλων” έχει μάθει να παίζει για το “Χ” και... αν του βγει το τρίποντο έχει καλώς. Μα στα πλέι οφ το “Χ” συνιστά στέρηση βαθμών και όχι κέρδος εναντίον των “ισάξιων”, όπως στο πρωτάθλημα.

Ετσι όπως κύλησαν οι τρεις πρώτες αγωνιστικές – ακόμη κι αν αφαιρεθούν βαθμοί από τον ΠΑΟ και τον ΠΑΟΚ στην περίπτωση που ο αθλητικός εισαγγελέας ασκήσει έφεση για τη χθεσινή απόφαση και αυτή γίνει δεκτή στην πειθαρχική επιτροπή της ΕΠΟ, η πρωτιά είναι στο χέρι του Παναθηναϊκού. Γι' αυτό και αν τελικά τη χάσει – για πρώτη φορά στην ιστορία των ελληνικών πλέι οφ που για μένα πρέπει να καταργηθούν ή να αναδιαμορφωθούν με πρωτάθλημα 12 – το πολύ 14 – ομάδων, θα ευθύνεται μόνο ο ίδιος.

Υ.Γ. Οταν την επόμενη εβδομάδα... ολοκληρωθεί το σίριαλ με τις ποινές του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ, θα γράψουμε σχετικά. Οχι μόνο ανατρέχοντας και σε παλαιότερες αμέτρητες περιπτώσεις (σχετικής ή απόλυτης) ατιμωρησίας του Ολυμπιακού, αλλά και στοιχειοθετώντας γιατί στην πραγματικότητα αυτές οι χθεσινές τιμωρίες είναι “χάδια”. Μόνο ένα προς το παρόν: ήμουν, είμαι και θα είμαι ΚΑΤΑ της ποινής αφαίρεσης βαθμών και των προστίμων. Πρέπει να δίνεται το δικαίωμα στους προπονητές και τους παίκτες να μην πληρώνουν αγωνιστικά το κόστος όσων δημιουργούν άλλοι (οπαδοί – αστυνομία).

Ημουν – είμαι και θα είμαι ΥΠΕΡ της τιμωρίας έδρας. Οχι για 1-2. Και για 15 -20 αγωνιστικές! Τότε “πονάς” ποικιλοτρόπως τις ΠΑΕ. Μπας και καταλάβουν κάποια στιγμή. Οσο για την αστυνομία; Είπαμε: αν θέλει, μπορεί (στο Πεδίον του Αρεως είχα παρκάρει στο ΠΑΟ – ΟΣΦΠ 0-1 εφέτος...) μέσα σε 180 δευτερόλεπτα να τους στριμώξει και να το λήξει ή να το περιορίσει. Αν δεν θέλει (ουδέποτε αμφισβήτησα τις ικανότητές της), μπορεί να καθίσταται η πρώτη αστυνομική αρχή ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ που 100 μέτρα από το αρχηγείο της (ΓΑΔΑ) γίνεται ό,τι έγινε...

* Follow me on Twitter: Seretinio