Η Ρεάλ του Ζιντάν εμβληματική όσο η Μπάρτσα του Πεπ

Δόξα και τιμή στη Ρεάλ Μαδρίτης! Όχι μόνο για το ανεπανάληπτο three – peat στο Τσάμπιονς Λιγκ. Όχι μόνο διότι εν έτει 2018 κατέστη ο πρώτος ευρωπαϊκός σύλλογος με δύο στέμματα στα Κύπελλα Πρωταθλητριών ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Όχι μόνο διότι πεντακάθαρα και δίκαια, ανώτερη ούσα, τα κατάφερε με το τελικό 3-1 σχετικά εύκολα απέναντι στη Λίβερπουλ που έχασε τον Σαλάχ στο 30΄και “χάρισε” δυο γκολ με τον τραγικό ήρωα της βραδιάς, Λορίς Κάριους. Αλλά διότι – για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί – είναι τρομερό επίτευγμα να κατεβαίνεις ως φαβορί σε τρεις διαδοχικούς τελικούς του Champions League – με αντιπάλους Ατλέτικο, Γιουβέντους, Λίβερπουλ – και να τους παίρνεις όλους!

Από σήμερα, είτε αποχωρήσει ο Κριστιάνο είτε όχι, είτε μείνει ο Μπέιλ είτε φύγει, “η Ρεάλ του Ζιντάν” είναι ένας μύθος! Σε 10, σε 20, σε 30, σε 40, σε 50 χρόνια, στην αιωνιότητα του ποδοσφαίρου, η Ρεάλ του Ζιντάν που παρατάχθηκε σήμερα με την ίδια (!) ενδεκάδα του περυσινού τελικού και μόλις με δύο αλλαγές συγκριτικά με τον προπέρσινο τελικό (Βαράν αντί Πέπε, Ίσκο αντί Μπέιλ) θα αναγράφεται ως μια από τις κορυφαίες ομάδες που εμφανίστηκαν στον πλανήτη. Ο μύθος της πλέον αγγίζει τον μύθο της “Μπαρτσελόνα του Πεπ” και αποκτά θρυλικές διαστάσεις ακριβώς στην περίοδο της ακμής του κορυφαίου παίκτη όλων των εποχών, Λιονέλ Μέσι.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ "ΡΕΑΛ ΤΟΥ ΖΙΝΤΑΝ"

Μετά από δεκαετίες όλοι θα θυμόμαστε τα απίστευτα γι' αυτό το επίπεδο “δώρα” του Κάριους στον Μπενζεμά και τον Μπέιλ, όμως η πραγματικότητα είναι πως η Ρεάλ πατούσε καλύτερα στο γήπεδο μετά τον τραυματισμό και την αποχώρηση του Μο Σαλάχ στο 30'. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι την άτυχη στιγμή του Αιγύπτιου που υπέστη εξάρθρωση ώμου (δεν ευθύνεται καθόλου ο Σέρχιο Ράμος που κάνει υπέροχο τάκλιν ακριβείας), οι Ισπανοί είχαν δημιουργήσει μόλις μία ευκαιρία (με τον Κριστιάνο στο 15' – άουτ σουτ από δεξιά), κι αυτή από διπλό “πούλημα” μπάλας της Λίβερπουλ. Χωρίς τον Σαλάχ, η Ρεάλ ένιωσε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, πήρε μέτρα, πίεσε και όλα αυτά μεταφράστηκαν σε τρεις φάσεις από το 42' έως το 45'. Και μπήκε και πολύ πιο δυνατά στο β΄ μέρος με το δοκάρι του Ίσκο στο 48'!

ΠΡΩΤΗ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ Ο... ΛΑΛΑΝΑ ΚΑΙ Ο ΜΠΕΪΛ

Η Λίβερπουλ στάθηκε τυχερή που ισοφάρισε με τον Μανέ στο 55' σχεδόν αμέσως μετά από την πρώτη γκάφα του Κάριους στο 50', όμως τι να λέμε όταν η πρώτη αλλαγή του Κλοπ στην επίθεση είναι ο... Λαλάνα και η πρώτη αλλαγή του Ζιντάν είναι ο Μπέιλ; Μια, δυο, τρεις, θα την κάνει την υπέρβαση, όπως εναντίον της Μάντσεστερ Σίτι. Χωρίς τον Σαλάχ, όμως και δεδομένου ότι ο Φιρμίνο “χάθηκε” στο β' μέρος, πώς να νικήσει μια ομάδα με τόσους winners, με τόση πείρα, με τέτοια χημεία και με τέτοια φανέλα;

Η ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΟΥ

Ναι, η Λίβερπουλ ηττήθηκε “ξενέρωτα” σ' αυτόν τον τελικό. Όμως αυτό καθόλου δεν μειώνει το επίτευγμα της Ρεάλ, η οποία πήρε και πάλι σούπερ ματς από τον Μαρσέλο, βρήκε όμως αυτή τη φορά τον πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Γκάρεθ Μπέιλ. Το ψαλιδάκι του θα θυμόμαστε, αυτό θα συγκρίνουμε με τις γκολάρες του Ζιντάν επί της Λεβερκούζεν και του Κριστιάνο στο Τορίνο, όμως ο Ζιντάν και ο Ουαλός έχουν “γείρει” το ματς υπέρ της Ρεάλ μ' αυτή την αλλαγή στο 61'. Μια αλλαγή αντί του Ίσκο, που έδωσε το “πάμε να τους τελειώσουμε” σύνθημα, μπέρδεψε την αμυντική ζώνη της Λίβερπουλ με το 4-3-3 και τελικά καθόρισε την εξέλιξη του τελικού τόσο όσο και ο πρώην συμπαίκτης (και βασικός ασφαλώς) του Στέφανου Καπίνο, στη Μάιντς.

Σε τελική ανάλυση, ο Κάριους είναι η μορφή του αγώνα, όχι ο Μπέιλ. Ξέρετε γιατί; Διότι σπανίως ένας παίκτης καθορίζει τόσο εμφατικά με αρνητικό τρόπο έναν τελικό. Για πολλοστή φορά αποδεικνύεται ότι παρότι έχουμε παρακολουθήσει χιλιάδες αγώνες, παρότι έχουν διεξαχθεί εκατομμύρια ποδοσφαιρικά ματς, το άθλημα πάντα μπορεί να σου παρουσιάσει κάτι που ουδέποτε έχεις ξαναδεί!

AP Photo/Sergei Grits