Είναι ενδιαφέρον ανάγνωσμα το πόρισμα Κορέα. Απαιτούνται 2-3 ώρες, αλλά αξίζει τον κόπο. Αποτελεί προϊόν εκατοντάδων ωρών εργασίας από πολλούς ανθρώπους. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ δεν εξεπλάγησαν. Πολλοί ίσως δεν καταλαβαίνουν ακόμη απόλυτα ονόματα, σχέσεις, διασυνδέσεις. Η συντριπτική πλειονότητα των φιλάθλων δεν το έχει διαβάσει. Και η συντριπτική πλειονότητα των media περιμένει την απαγγελία των κατηγοριών, προκειμένου να γράψει δίχως δισταγμούς όλα όσα αναφέρονται. Χωρίς φόβο για κυρώσεις.

Να το επαναλάβουμε: Κάποιοι άνθρωποι, μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας, έκαναν μια συγκεκριμένη δουλειά που τους ανατέθηκε. Δεν αμείβονται πλουσιοπάροχα. «Αμοιβή» τους είναι το «μπράβο» ανώνυμων ανθρώπων. Το «προχώρα». Το «τι δουλειά έβγαλες ρε μπαγάσα» των συναδέλφων. Για την τόλμη τους, σε περιβάλλον μπράβων, ξύλου, πακιστανικών και κινέζικων κινητών, καμένων φούρνων, απειλών και εκβιασμών. Νομίζετε πως υπάρχουν πολλοί τολμηροί;

«Αμοιβή» τους θα είναι να προχωρήσει η υπόθεση. Να μην «κολλήσει». Να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και οι επόμενοι στη αλυσίδα. Να μην προκύψουν πολιτικές παρεμβάσεις. Να αποδοθούν κατηγορίες σε όσους κριθεί πως δρούσαν παρανόμως και να αξιολογηθούν δίκαια από ένα σοβαρό δικαστήριο που θα εξετάσει και θα αποφασίσει ανεπηρέαστο. Είτε από τη μια, είτε από την άλλη πλευρά…

Κι αν θέλετε, αυτό είναι το πιο σημαντικό στο δικό μου μυαλό. Ειλικρινά, ίδια ήταν η άποψή μου και για το Koriopolis του 2011 που… φτάσαμε στο 2015 για να προχωρήσει στην επόμενη «πίστα». Να περάσει το μήνυμα σε όλους ότι τουλάχιστον έχουν απομείνει σ’ αυτό το κράτος ψήγματα που θυμίζουν ευνομούμενη κοινωνία. Με αστυνομικούς, εισαγγελείς και δικαστές που κάνουν τη δουλειά τους. Εχει αποδειχθεί σε ελάχιστες περιπτώσεις τα τελευταία δέκα χρόνια. Σε πολύ «ιδιαίτερες» περιπτώσεις, όπως της «Χρυσής Αυγής», της τρομοκρατίας, των ναρκωτικών. Ας γίνει μια φορά και στον αθλητισμό και δη στο ποδόσφαιρο. Ανεξαρτήτως χρώματος. Να διαλυθεί το βασίλειο της παραβατικότητας, που ανέκαθεν προσέλκυε την περισσότερη μπόχα, την εντονότερη δυσωδία, η οποία μετά την εμφάνιση (και… επισήμως/νομίμως) του Στοιχήματος στη ζωή μας, προσέφερε πεδίο δόξας λαμπρό σε παράσιτα. Σε ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με το άθλημα, σε παράγοντες των οποίων μοναδικός στόχος είναι είτε το χρήμα, είτε η δόξα, είτε η ισχύς, είτε όλα μαζί.

Δεν έχουν τόση σημασία για μένα τα πρόσωπα που εμπλέκονται στις υποθέσεις. Ασφαλώς και συγκεκριμένοι άνθρωποι θα κατηγορηθούν για συγκεκριμένες πράξεις όταν καθίσουν στο εδώλιο. Όμως πιο κομβική είναι η αλλαγή της νοοτροπίας. Και για να συμβεί αυτό, για να κλονιστεί η «πιάτσα», να ταρακουνηθεί το σύστημα, να αποβληθούν από το ποδόσφαιρο όσο το δυνατόν περισσότεροι από εκείνους που ζουν παρασιτικά στο χώρο, θα πρέπει να επιβληθούν ποινές.

Ηδη έχουν κάνει στην άκρη αρκετοί. Εχουν φύγει από το χώρο, είναι ήδη παρελθόν. Θα βρείτε ορισμένους στο κατηγορητήριο του Koriopolis. Είτε καταδικάστηκαν, είτε όχι. Αλλους, δεν θα τους βρείτε πουθενά, την έκαναν αθόρυβα. Πάρκαραν. Βρώμισαν όσο βρώμισαν το χώρο, έφυγαν. Πήραν μαζί τις ακαθαρσίες τους. Πρόεδροι, παράγοντες, διαιτητές, στελέχη, υπάλληλοι. Εφυγαν μαζί τους και κάποια «θύματα» των πράξεών τους. «Κωστούλες», που πήγαιναν με τον σταυρό στο χέρι. Παράγοντες οι οποίοι είτε δεν άντεξαν οικονομικά, είτε συμβιβάστηκαν κατά διαστήματα, αλλά δεν θέλησαν να υποκύψουν ολοκληρωτικά, να χάσουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Θα συμβεί το ίδιο και τώρα; Θα αποχωρήσουν διακριτικά ή με βρόντο όσοι καταδικαστούν; Η απάντηση είναι «ναι!». Και αν θέλετε και δεύτερη απάντηση, οι παράπλευρες απώλειες θα είναι τεράστιες. Θα υπάρξουν ορισμένοι που δεν θα φύγουν. Αλλά θα αλλάξουν ρότα. Θα καθίσουν στ’ αυγά τους.

Οσο κι αν ορισμένοι θέλουν να το κρύβουν, όσες προσπάθειες κι αν κάνει η τωρινή διοίκηση της ΕΠΟ (που πλέον δεν αντιδρά, έχει στριμωχθεί σε μια γωνιά και παρακολουθεί στωικά τις εξελίξεις, ενθυμούμενη και την πολύ φρέσκια παραίτηση Σαρρή) για να ωραιοποιήσει, να στρογγυλέψει και να «απαλύνει» καταστάσεις και γεγονότα προς την UEFA, ο Πλατινί ξέρει καλά πως σ’ αυτή τη γωνιά της Ευρώπης κάτι δεν πάει καλά στο πεδίο ευθύνης του.

Προσπαθούν πολλοί να προβάλλουν πως η UEFA δεν θέλει να ξέρει. Συνεχίζουν μάταια. Προκαλούν γέλιο και οίκτο. Λάθος τους. Πως τάχα μου η UEFA… απαιτεί να μην φτάνουν οι υποθέσεις στα πολιτικά δικαστήρια. Δεν πείθουν. Στην Ιταλία (Μότζι – Γιούβε και όχι μόνο το πιο «φρέσκο»), την Ισπανία, την Τουρκία (Γιλντιρίμ – Φενέρ το πιο πρόσφατο), σχεδόν σε όλες τις βαλκανικές χώρες, στη Γαλλία (επί Ταπί) του Πλατινί, στη Γερμανία (Χόιτσερ, Χένες της Μπάγερν!), στη Ρωσία. Πού ΔΕΝ έχουν φτάσει υποθέσεις «ποδοσφαιρικές» στο ποινικό; Πού; Παντού, ακόμη και στον ευρωπαϊκό νότο της βρώμας και της δυσωδίας, όπου κυριαρχεί παντού – ασφαλώς και στο ποδόσφαιρο – ο νόμος του ισχυρού και του κέρδους (οικονομικού ή άλλου).

Η εξέλιξη και η ολοκλήρωση μέχρι του τελικού σταδίου των δύο υποθέσεων, του 2011 και του 2015 δεν είναι μια ιστορία που αφορά τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ, τον Παναιτωλικό και τον ΟΦΗ. Είναι μια ιστορία από την οποία μπορεί η τωρινή κυβέρνηση να δείξει αν είναι αληθινή η βούλησή της για κόντρα με το κατεστημένο σε αυτό το πεδίο. Και οι αστυνομικές/εισαγγελικές/δικαστικές αρχές να δείξουν προς τον Ελληνα πολίτη πως σε αυτό το κράτος ορισμένες φορές, έστω λιγοστές, δεν μπορεί να κάνει ο καθένας ό,τι γουστάρει χωρίς να υπόκειται σε έρευνα και σε κυρώσεις.

Αν την έχει «ακούσει» η «πιάτσα»; Εσείς τι λέτε; Όταν παρακολουθούνται τηλεφωνικές συνομιλίες, ανοίγουν τραπεζικοί λογαριασμοί, αποκαλύπτονται απίστευτα SMS, πηγαίνουν στην Ευελπίδων διαιτητές και παράγοντες, «παίζουν τα ραδιόφωνα» που έλεγε και μια ψυχή, δεν την έχει «ακούσει»; Ηδη, κάποια από τα αποτελέσματα του αντίκτυπου της έρευνας θα φανούν στην τελική κατάταξη της εφετινής Σούπερ Λίγκας. Ηδη, κάποιες ομάδες και συγκεκριμένα άτομα άλλαξαν ρότα. Ηδη, στην ΕΠΟ έχουν γίνει πολλές αλλαγές. Θα έρθουν κι άλλες, μεγαλύτερες, θα αποχωρήσουν πολλοί. Διότι και ο Αγιος φοβέρα θέλει.

«Αγιος» δεν υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ούτε ένας! Ομως σε έναν χώρο όπου η αμαρτία είναι ο κανόνας, κάποιοι δεν θέλουν να τον ακολουθήσουν. Και το μέγιστο ζητούμενο μετά τις δίκες και τις καταδίκες όσων κρίνει το δικαστήριο, θα είναι ένα: θα βρεθούν άνθρωποι στην ομοσπονδία, στη διαιτησία και στις ομάδες που θα λειτουργήσουν ΜΟΝΟ ποδοσφαιρικά; Θα σκεφτούν την παροιμία «αν δεν θέλεις να το μάθει κανείς, μην το κάνεις»; Αμφιβάλλω πολύ, διότι ο χώρος έχει καταστεί αποκρουστικός. Μα, σε κάθε περίπτωση, αν ψάξει κάποιος τη γενιά των σημερινών 40-45άρηδων, θα βρει πολλούς ικανούς και τίμιους ανθρώπους στο στελεχιακό δυναμικό αρκετών ΠΑΕ. Συνεπώς, παραμένω αισιόδοξος.

Οσο για τους υπόλοιπους; Για εκείνους που θα καθίσουν στο εδώλιο ή θα απαλλαχθούν; Ο Ερνεστ Χεμινγουέι είχε πει το εξής: «Για την ηθική, γνωρίζω μόνο ένα πράμα: είναι ηθικό εκείνο ύστερα από το οποίο νιώθεις καλύτερα όταν το κάνεις και είναι ανήθικο, αν νιώθεις χειρότερα». Ο καθένας δομεί στη ζωή του διαφορετική κλίμακα αρχών και αξιών. Μα για όλους η ιστορία γράφει. Και ο καθένας τους, όπως και το στενό περιβάλλον τους, γνωρίζει πολύ καλά αν είναι ένοχος η αθώος. Ο πιο δίκαιος δικαστής είναι πάντα ο εαυτός μας.

Follow me on Twitter: Seretinio