Εχει πάρει 12 Κύπελλα από το 1982 ο Παναθηναϊκός. Με διαφορετικούς αντιπάλους: ΟΣΦΠ, ΑΕΚ, Λάρισα, Πανιώνιο, Αθηναϊκό, Αρη. Με διαφορετικά σκορ. Με διαφορετικούς τρόπους (και στα 90 λεπτά και στην παράταση και στα πέναλτι). Όμως αυτό το χθεσινό Κύπελλο, εναντίον του ΠΑΟΚ είναι αυτό που αληθινά μπορεί να του αλλάξει τη ζωή.

Όπως του την άλλαξε – μετά τις επιλογές του καλοκαιριού για αλλαγή των πάντων σε όλα τα επίπεδα από τον Αλαφούζο - ο Μάρκους Μπεργκ. Είναι ομάδα συνόλου, έχει δική της ποδοσφαιρική ταυτότητα, έχει πάρει πολλές νίκες με τον Σουηδό απόντα. Μα, κακά τα ψέματα. Όλα άρχισαν να αλλάζουν σε μεγάλο βαθμό από το 0-3 στο Φάληρο με πρωταγωνιστή τον Σουηδό που «χόρεψε» σε δύο φάσεις όλη την άμυνα του Ολυμπιακού, εκείνος «καθάρισε» στον ημιτελικό με τον ΟΦΗ πετυχαίνοντας τα γκολ στην παράταση, ο δικός του συνδυασμός ευστοχίας/κλάσης και κυρίως αυτοπεποίθησης, ήταν εκείνος που έκανε εκατομμύρια οπαδούς του Παναθηναϊκού να πανηγυρίζουν. Γιατί «κυρίως αυτοπεποίθησης»; Διότι μία ημέρα πριν, είχε πει στην «Aftonbladet»: «Δεν είμαι αλαζόνας, αλλά αυτή την περίοδο νιώθω ότι μπορώ να παίξω σε οποιαδήποτε ομάδα του κόσμου». Ρωτήστε έναν προπονητή, έναν επαγγελματία παίκτη, έναν πρώην παίκτη τι σημαίνει αυτό για έναν σέντερ φορ, και θα καταλάβετε…

Δεν την «ομόρφυναν» τη ζωή του ΠΑΟ αυτό το Κύπελλο και ο Μπεργκ. Του την άλλαξαν. Είτε μείνει, είτε φύγει (ναι, ναι, το ξέρω - αυτό είναι και θα είναι το ερώτημα του καλοκαιριού) αφήνοντας μπόλικα εκατομμύρια στο ταμείο για τον… επόμενο και την κάλυψη της «τρύπας». Οι «Let’ s go boys» του Γιάννη Αναστασίου που άρχισε πριν από 10 μήνες με τους πιτσιρικάδες, τον Ζέκα, τον Κοτσόλη, τον Μέντες και τον Μπαϊράμι στην προετοιμασία, σκληραγωγήθηκαν, έμαθαν, προόδευσαν. Αυτό το Κύπελλο φέρνει και πάλι τον Παναθηναϊκό στη κεντρική ποδοσφαιρική σκηνή. Δεν τον κάνει «Panathinaikos» ξανά.

Οσο για το ματς; Ηταν απ΄ αυτά που λέμε «το πήρε μόνος του ένας παίκτης». Χωρίς να υποτιμάται η προσπάθεια των υπόλοιπων και ότι το ομαδικό πνεύμα του εφετινού Παναθηναϊκού σπανίως συναντάται σε ελληνική ομάδα. Ο Μπεργκ σκοράρει 2/2 στις πρώτες ευκαιρίες του, ο «Σάλπι» χάνει 2/2 δικές του. Και μόνο ότι ο Σουηδός καθίσταται ο πρώτος ξένος που πετυχαίνει χατ τρικ στην ιστορία των τελικών Κυπέλλου από το 1932, τα λέει όλα: η «υπόκλιση» του Ζέκα στη φανέλα του «Νο 9» εντός γηπέδου και το σύνθημα «είναι τρελός ο Σουηδός» από όλους τους συμπαίκτες του τη στιγμή που έπαιρνε το βραβείο του MVP, καταδεικνύουν ότι και εκείνοι ξέρουν πως πάλεψαν χθες, αλλά την μπουγάδα την καθάρισε ένας τύπος ο οποίος το βράδυ στο «Ποσειδώνιο» έπινε… mojitos.

Kατά τα λοιπά: είχαμε επισημάνει έναν μύθο και μια πραγματικότητα πριν από το ματς: 1) Μύθος: ότι ο ΠΑΟ ήταν πιο «άπειρος» 2) Πραγματικότητα: Ότι υπήρχε τεράστια διαφορά ύψους μεταξύ των δύο ενδεκάδων (μόνο οι δυο στόπερ και ο Λάζαρ ικανότατοι από τον ΠΑΟΚ στις «στατικές» φάσεις, παρότι τον μεγαλύτερο ρόλο τον παίζουν οι εκτελέσεις και ο Λούκας ήταν στο αρχικό σχήμα…). Αυτά τα δύο στοιχεία έπαιξαν τον δεύτερο σημαντικό ρόλο στο ματς: και για να προηγηθεί ο ΠΑΟ και για να μην αγχωθεί ιδιαίτερα μετά τη μείωση σε 3-1.

Τρίτος σημαντικός παράγοντας: έπαιζε η ομάδα «του πρώτου ημιχρόνου», εναντίον της ομάδας «των ανατροπών». Για να κάνεις ανατροπή, όμως, χρειάζεσαι όλα τα όπλα σου και ο ΠΑΟΚ δεν τα είχε. Ο Γ.Χ. το πάλεψε σωστά από τον πάγκο μετά το 1-0 και τις «μηδέν» τελικές προσπάθειες του ΠΑΟΚ μέχρι το 20’. Αλλαξε θέση στον Λούκας που πήγε συχνά να στηρίξει και τον Στοχ, άφησε τον Κάτσε και τον Λάζαρ λίγο πιο πίσω, ανεβάζοντας τους ακραίους μπακ, ρίσκαρε με λογική. Θα μπορούσε να είχε δεχθεί το 2-0 από τον Πράνιτς ή τον Καρέλη και να έχει τελειώσει εκεί το ματς. Όμως δικαιώθηκε από τη ροή του τελικού στο 25’ – 45’. Δεν δικαιώθηκε από το ρίσκο μετά το 3-0: λανθασμένη η αλλαγή του Λούκας. Συνολικά, όμως, έδειξε στην αμυντική γραμμή του περισσότερη εμπιστοσύνη απ’ ότι θα έπρεπε!

Στον Αναστασίου δεν «βγήκαν» ορισμένες επιλογές. Ούτε το σχήμα 4-1-4-1, ούτε η κάλυψη του Στοχ από «τριάντα» και Ζέκα (δεν είχε και δεξιό μπακ στον πάγκο!), ούτε οι κινήσεις του Αμπεϊντ. Όμως βγήκε όλη η δουλειά της σεζόν: είναι ομάδα του προπονητή ο ΠΑΟ και στον Αναστασίου οφείλει πολλά όχι μόνο ο Μπεργκ, μα όλοι! Εκείνους τους έκανε μάγκες το πρώτο εξάμηνο και εκείνοι τον «ίου – ίου – Α-να-στα-σίου» - δείτε όλα τα videos από τα πράσινα αποδυτήρια στο Sport 24 και θα καταλάβετε…) από το Φάληρο και έπειτα. Διότι χθες ο Παναθηναϊκός στέφθηκε Κυπελλούχος από τους παίκτες του: πλην του Μπεργκ, πήρε ματς άνω του εφετινού μέσου όρου απόδοσής τους και από τον Νάνο, τον Σίλντενφελντ, τον Μέντες, τον Κουτρουμπή, πήρε κι ένα γκολ από τον Καρέλη που προτίμησε αντί του Πέτριτς. Ο ΠΑΟΚ πόσους με μέσο όρο απόδοσης άνω του ατομικού δικού τους είχε; Χμμμ….

Υ.Γ. Αξίζουν πολλά μπράβο στον Κάκο και την υπόλοιπη τετράδα. Διαιτησία με ένα λάθος σε 94 λεπτά (υπόδειξη για «χέρι» του Στοχ, ενώ η μπάλα έχει χτυπήσει εξ επαφής στον ώμο του) δεν έχω ξαναδεί γενικώς και ειδικότερα σε τελικό Κυπέλλου. Πώς είπατε; «Δεν είχε δύσκολες φάσεις;» Μα, ούτε ο περυσινός τελικός είχε δύσκολες φάσεις. Από… χιλιόμετρα είχε φανεί το χέρι/αποβολή του Μανιάτη επί της γραμμής, εναντίον του Αστέρα Τρίπολης. Δεκάδες ελληνικά ματς ΔΕΝ έχουν δύσκολες φάσεις, αλλά μας βγάζουν τα μάτια μ’ αυτά που βλέπουμε. Συνεπώς, το μπράβο το αξίζουν. Όπως και οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, οι οποίοι πέρα των πατροπαράδοτων «ελληνικών», ήταν καταπληκτικοί. Οσο για την Αστυνομία; Τουλάχιστον, δεν προκάλεσε. Σημάδι προόδου κι αυτό… Οι οπαδοί του ΠΑΟ να θυμούνται ένα: την υπομονή και τη στήριξή τους εφέτος. Εγραψαν κι αυτοί ένα δικό τους «manual» για τα επόμενα χρόνια, θα δούμε αν θα το… εφαρμόσουν.