Είναι – δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό – πολλοί εκείνοι που βλέποντας τι συμβαίνει από την αρχή της τρέχουσας σεζόν, ανακαλούν στον σκληρό δίσκο τους τη συνέντευξη του Νίκου Νταμπίζα περί «χαμένης ποδοσφαιρικής λογικής». Όχι ότι επί Νταμπίζα – Αναστασίου όλα γίνονταν τέλεια και άψογα. Απλώς, υπήρχε ξεκάθαρο σχέδιο και συγκεκριμένες αρχές και ράγες στις οποίες κινούνταν η ομάδα μεταγραφικά και εσωτερικά. Το μεταβατικό στάδιο μετά την αλλαγή ενός προπονητή 2 ½ ετών δεν έχει τερματιστεί. «Τρέχει». Εξ ου και η αστάθεια. Το θετικό είναι ότι ο Στραματσόνι αρχίζει να παίρνει περισσότερα καλά πράγματα από ορισμένους παίκτες. Προσπαθεί να βάλει νέα στοιχεία στην ποδοσφαιρική ταυτότητα της ομάδας και ορισμένα εξ’ αυτών ήδη φαίνονται.

Το αρνητικό είναι ότι με το αλαλούμ από την αρχή της σεζόν, ο Παναθηναϊκός έφτασε να πληρώνει 40 συμβόλαια (χωρίς τους δύο 20χρονους Βραζιλιάνους και τον καινούριο στόπερ αν αποκτηθεί στη θέση του άτυχου Σάντσεθ) και ότι υπάρχει ανακολουθία λόγων και πράξεων ως προς το σχέδιο.

Φαίνεται πια πως χτίζεται σταδιακά ο "επόμενος"Παναθηναϊκός, με στόχο μόνο το αποτέλεσμα. Δεν είναι κακό, αρκεί να επικοινωνηθεί με σαφήνεια και προς το κοινό. Θα κοστίσει ακριβά. Με μπόλικες αποζημιώσεις, με πληρωμές σε νέους παίκτες, με πολλά. Αν αντέχει το πορτοφόλι του Γιάννη Αλαφούζου και της ΠΑΕ, τα γνωρίζει καλύτερα εκείνος, ο οποίος άλλωστε παίρνει πάνω του και τις τελικές αποφάσεις πλέον για πολλά μεταγραφικά ζητήματα, ακόμη και για ανανεώσεις συμβολαίων, όπως του Ταυλαρίδη! Ο ίδιος γνωρίζει και αν θα προκύψουν με τόσες μεταγραφές προβλήματα στον φάκελο της αδειοδότησης στην περίπτωση που δεν πωληθεί ο Καρέλης. Σαφές είναι, πάντως, πως Φύσσας - Βόκολος σκέφτονται περισσότερο μακροπρόθεσμα για το κλαμπ, ενώ ο "Στράμα" με κοντινότερο ορίζοντα, μέχρι το τέλος του επόμενου πρωταθλήματος...

Όσο για το «ελληνικό» στοιχείο, για το οποίο γίνεται μπόλικη συζήτηση; Ουδέποτε ήμουν υπέρμαχος του «να παίζει ο Ελληνας και να στηρίζουμε τα παιδιά μας και όχι τους ξένους». Η σωστή μίξη είναι το ζητούμενο για τις ελληνικές ομάδες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα του Ολυμπιακού. Αυτή η μίξη έχει χαθεί στον Παναθηναϊκό πλέον, μα αυτό δεν συνεπάγεται πως δεν είναι δυνατή η συγκρότηση ενός ανταγωνιστικού συνόλου με την παρουσία ικανών ξένων παικτών. Αρκεί ο ξένος που πληρώνεται πάντα ακριβότερα, να είναι ικανότερος του Ελληνα ή να έχει σοβαρή προοπτική εξέλιξης και μεταπώλησης.

Το μακροπρόθεσμο σχέδιο του κλαμπ; Δεν φαίνεται να υπάρχει συγκεκριμένος προσανατολισμός σε ακτίνα μεγαλύτερη του 1 ½ χρόνου του συμβολαίου Στραματσόνι. Ξεκινώντας το δεύτερο μισό της σεζόν και εν αναμονή όσων μπορούν να αλλάξουν σε ιδιοκτησιακό και διοικητικό επίπεδο το καλοκαίρι, τα δεδομένα στα μεταγραφικά δρώμενα διαμορφώνονται κάπως έτσι…

ΑΜΥΝΑ

Η απόκτηση δεξιού μπακ ήταν υπό συζήτηση αρχικά. Δεν αποτελούσε προτεραιότητα για τους Φύσσα – Βόκολο και ο Στραματσόνι δεν είχε σαφές κριτήριο για τον Βέμερ, τον οποίο δεν είχε δει σε πολλά ματς. Ο Μέστο είναι σαφώς επιλογή του κόουτς: οικονομική και σύμφωνα με τον προπονητή έτοιμη επιλογή για βασικός. Αλλά στα 33 προς 34. Με προοπτική μόλις 1/ ½ χρόνου, με μηδαμηνή μεταπωλητική αξία. Και ταυτόχρονα πρέπει: α) να αποδεσμευτεί ο Μπούρμπος β) να ανανεωθεί το συμβόλαιο του Μαρινάκη που λήγει το καλοκαίρι και ταυτόχρονα να δοθεί δανεικός σε ομάδα που θα παίζει: δύσκολα πράγματα! Αν ο έμπειρος Ιταλός μπακ (καλός παίκτης που πήρε την κατιούσα μετά την προπέρσινη ρήξη χιαστού στη Νάπολι) κάνει τη διαφορά, έχει καλώς. Στην Ιταλία, πάντως, δεν συμφώνησε με κάποια ομάδα το προηγούμενο καλοκαίρι.

Για τη θέση του αριστερού μπακ, ο Στραματσόνι δεν ήθελε να φύγει ο Χουχούμης. Από την άλλη, όμως, θεωρεί τον Πράνιτς ισάξιο του Νάνο (μην τον δούμε και βασικό μπακ τον Κροάτη, με Εσιέν – Ζέκα – Αμπέντ στη μεσαία γραμμή!). Λογικό το αίτημα του Χουχούμη (βλέποντας ίσως και τη βελτίωση του Ρισβάνη στον Πανιώνο) να φύγει, για να πάρει χρόνο συμμετοχής. Κλασικό παράδειγμα όπου υπερισχύει η γνώμη του κόουτς έναντι του κλαμπ: διότι ο Πράνιτς πιθανότατα θα φύγει το καλοκαίρι, όταν λήγει το συμβόλαιό του, ενώ ο Χουχούμης θα ανήκει στον Παναθηναϊκό…

Το σοκ με τον τραυματισμό του Σάντσεθ προκαλεί ζήτημα. Ο Τελάντερ είναι επιρρεπής στους τραυματισμούς και οι Κουτρουμπής – Ταυλαρίδης έχουν τα καλά τους, αλλά και τα στραβά τους, ειδικά εναντίον γρήγορων και δυνατών επιθετικών. Να πάρεις ή να μην πάρεις στόπερ για ένα εξάμηνο; Να πάρεις τον Σίλντενφελντ δανεικό από την Ντινάμο Ζάγκρεμπ (δεν έχει παίξει από την αρχή της σεζόν λόγω τραυματισμού, αλλά ξέρει παίκτες και περιβάλλον, είναι έτοιμος πια) ή κάποιον από το Καμπιονάτο; Σου φτάνει το μπάτζετ και για στόπερ και για μέσο; Αν δεν είχε ανανεωθεί πρόωρα το συμβόλαιο του Ταυλαρίδη, θα υπήρχε προοπτική να αποκτήσει ο Παναθηναϊκός έναν στόπερ για έξι μήνες με οψιόν αγοράς. Αλλά ο Αλαφούζος – παρά τις ενστάσεις Φύσσα & Βόκολου – άναψε το πράσινο φως πριν από δύο μήνες όταν συμφώνησε ο ίδιος με τον 36χρονο «Ταύλα»! Ήταν ένα ακόμη δείγμα αυτό για το μίνι αλαλούμ που επικρατεί…

Γνώμη: χρειάζεται περισσότερο έναν βασικό στόπερ μέχρι το τέλος της σεζόν, παρά έναν δημιουργικό χαφ. Αλλά επειδή ο Αλαφούζος «έχει φάει ένεση» (με τις μεταγραφές), όπως είχε πει κάποτε ο Σπύρος Λιβαθηνός για τον Γιάννη Βαρδινογιάννη, ίσως πάρει και στόπερ και τον Εβανζελίστα!

ΜΕΣΑΙΑ ΓΡΑΜΜΗ

Χάνει η μπάλα το παιδί και το παιδί τη μπάλα. Ο «Στράμα» έχει «ακυρώσει» Νίνη και Λουντ (χθες έπαιξε με τον Εσιέν «μέσα αριστερά» για να περνά κάθετες πάσες και να καλύπτει ταυτόχρονα τον Ζέκα στα ανεβάσματα του Πορτογάλου που έπαιξε «εξάρι»!) και θέλει έναboxtobox«οκτάρι», την περίοδο που βελτιώνεται ραγδαία ο Αμπέντ. Μεγάλη διάσταση απόψεων με Φύσσα – Βόκολο, αλλά στον Αλαφούζο υπερισχύει η άποψη του προπονητή, που θέλει έναν μέσο με καλύτερο συνδυασμό πάσας – δημιουργικότητας -transition– μαρκαρισμάτων από τους αντίστοιχους του Νίνη και του Λουντ. Ο Εβανζελίστα έχει καλό όνομα στη Βραζιλία, αλλά δεν έχει βρει θέση βασικού στην 18άδα της Ουντινέζε. Μπορεί να κάνει «παπάδες» (αν και δεν έχει αγωνιστικό ρυθμό), μα αν πάει σούπερ, σε 1 ½ χρόνο (το πολύ) θα γυρίσει πίσω, είτε για να μείνει στην Ουντινέζε, είτε για να μπει στη βιτρίνα του «σούπερ μάρκετ» του Πότσο. Ίσως λογική η απαίτηση του «Στράμα» για έναν παίκτη, μα με πολύ «κοντόφθαλμη» προοπτική, μόλις 1 ½ χρόνου, αν τελικά πάρει τον 20χρονο Βραζιλιάνο...

ΕΠΙΘΕΣΗ

Ο Καρέλης είναι προς πώληση. Είτε τώρα, είτε το καλοκαίρι. Αν φύγει, δύσκολα θα βλέπουμε έστω έναν Ελληνα στην ενδεκάδα (ο Βλαχοδήμος μπορεί να διεκδικήσει μια θέση). Προς το παρόν δεν βρίσκεται πρόταση έστω κοντά στα 3 εκατ. Ευρώ για να πωληθεί τον Γενάρη. Το καλοκαίρι κρεμά τα παπούτσια του ο Πέτριτς και ουδείς γνωρίζει τι θα γίνει με τον Μπεργκ. Ο Μαμούτε είναι μια λογική κίνηση απλής «ενίσχυσης»: νεαρός, εναλλακτική λύση, μπορεί να παίξει ως σέντερ φορ και ως περιφερειακός. Θα ήταν ακόμη καλύτερη επιλογή αν δεν είχε τόσο μεγάλη ρήτρα (παρότι οι ρήτρες για αγορά πάντα είναι προς διαπραγμάτευση). Μπουμάλ και Βλαχοδήμος είναι ξεκάθαρα επιλογές για τον «επόμενο» Παναθηναϊκό και δεν είναι παράλογες. Παίκτες με ισχυρά κίνητρα, με αρκετά προσόντα, σε θέσεις όπου «πονά» η ομάδα (θα ενταθεί ο συναγωνισμός και για Κλωναρίδη – Καλτσά), στα οικονομικά μέτρα του Παναθηναϊκού: εξαρτάται από τους προπονητές που θα τους διαχειριστούν και από τους ίδιους αν θα τα καταφέρουν.Πρόβλεψη: πιστεύω περισσότερο στον Βλαχοδήμο!

Θετικά μηνύματα, ζητούμενο η ταυτότητα

Ταυτόχρονα με τη… monopoly, παίζει και ποδόσφαιρο ο Παναθηναϊκός. Και στα δυο τελευταία ματς, στέλνει θετικά μηνύματα στον δημιουργικό τομέα. Ως συνέχεια του αγώνα με τον Παναιτωλικό, ήρθε το β΄ 45λεπτο με τον ΠΑΣ Γιάννινα. Πριν καν από την καθοριστική αποβολή του Καρανίκα στο 67’, ο Παναθηναϊκός φώναζε με την απόδοσή του ότι θα το πάρει τα παιχνίδι, μετά από βαρετό – αδιάφορο πρώτο ημίχρονο με «χειρόφρενο»: προφανώς επηρεασμένος από τα δύο γκολ και τις έξι ευκαιρίες του Παναιτωλικού στη Λεωφόρο, ο «Στράμα» είχε δώσει εντολές για «προσοχή».

Η λειτουργία της μεσαίας γραμμής με Ζέκα – Εσιέν – Αμπέντ ήταν καλύτερη συνολικά και οι συνεργασίες με τον κεφάτο και φρεσκότατο Πέτριτς χάρισαν τη νίκη – πρόκριση και μάλιστα με ανατροπή (1-2). Στα αξιοσημείωτα: τα προβλήματα στο κέντρο της άμυνας με Κουτρουμπή – Τελάντερ, η χρησιμοποίηση του Ζέκα σε θέση αμυντικού μέσου και τρίτου στόπερ με ταυτόχρονα ανεβάσματα των ακραίων μπακ (α λα Ζιλμπέρτο Σίλβα με Τεν Κάτε), η αξιοποίηση του Εσιέν περισσότερο επιθετικά (γιαpassinggame, κυκλοφορία μπάλας, κάθετες πάσες), ως «μέσα αριστερά» στη θέση του… Πράνιτς, το άχρωμο ντεμπούτο του ορεξάτου Μπουμάλ και η παραγωγική εμφάνιση του Καλτσά πάλι ως αλλαγή.

Για μένα, 50%-50% σφύριξε ο Μάνταλος, εν αντιθέσει με παλαιότερα ματς του Παναθηναϊκού. Σωστή και εξόφθαλμη η αποβολή του Καρανίκα, σωστή η ακύρωση του γκολ του Καλτσά, οριακά οφσάιντ Ακόστα και Πέτριτς στα πρώτα γκολ των δύο ομάδων, πολύ δύσκολες αποφάσεις των δύο βοηθών στις συγκεκριμένες φάσεις. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η εχθρική ατμόσφαιρα από τους φίλους του ΠΑΣ: σπάνια την αντιμετωπίζει ο Παναθηναϊκός εκτός έδρας πλην των ντέρμπι, αλλά προφανώς οφείλεται στην προ τριετίας ιστορία της αδειοδότησης…

·Follow me on Twitter:Seretinio