Ο Ζέκα τραυματίας. Ο Κοτσόλης μια στον πάγκο (Europa League), μια στην κερκίδα (ματς πρωταθλήματος). Ο Μπεργκ, παρών. Αν δεν τον καταβάλει η ίωση, όπως συχνά συμβαίνει το τρίμηνο Οκτωβρίου- Νοεμβρίου – Δεκεμβρίου των τελευταίων τριών ετών. Τέταρτος αρχηγός;

«Επειδή ο Ζέκα είναι τραυματίας και ο Στέφανος δεν αγωνίζεται τις περισσότερες φορές, θα είναι αρχηγός και ο Λέτο» αποφάνθηκε στην προπόνηση της Κυριακής ο Αντρέα Στραματσόνι. Αποφάσισε εκείνος. Και αποφάσισε δίκαια.

Θα μπορούσε να δώσει το χρίσμα στον Γιώργο Κουτρουμπή, τον οποίο ίσως δούμε με περιβραχιόνιο στο μπράτσο αν απουσιάζει ο Μπεργκ (έρχονται και ματς Κυπέλλου) και κάθεται στον πάγκο ο «Σέμπα». Θα μπορούσαν να είναι ο Μολέδο ή ο Λεντέσμα λόγω προσωπικότητας, χαρακτήρα, ποιότητας, επαγγελματισμού. Ο Αργεντινός πήρε το περιβραχιόνιο όχι κυρίως λόγω… επετηρίδας. Ναι, είναι ο παλιότερος, μαζί με τον Κοτσόλη. Δεν ήταν όμως, αυτός ο βασικός λόγος της επιλογής Στραματσόνι.

Ο βασικός λόγος ήταν η νοοτροπία του Λέτο. Το “never give up», το πνεύμα νικητή, ο ποδοσφαιρικός εγωισμός του, η μαχητικότητα, η γνώση του «τι πρέπει να είναι Παναθηναϊκός» η μεταδοτικότητά του. Στοιχεία, τα οποία δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό δεν διαθέτει σε τέτοιο συνδυαστικό βαθμό άλλος στο Τριφύλλι. Κάποια εξ’ αυτών διαθέτουν ο Μπεργκ, ο Ζέκα, ο Λεντέσμα, ο Κοτσόλης, ο Μολέδο. Όχι, όμως, όλα.

Φάνηκε και στη Λιέγη, όταν μετά από πολύ καιρό ο Λέτο επανήλθε στην ενδεκάδα. Ο Αργεντινός δεν ήταν ο σκόρερ, ούτε ο «λαμπερός» της αρχικής ενδεκάδας. Έκλεψε ο σκόρερ Βίκτορ Ιμπάρμπο τις εντυπώσεις. Ήταν, όμως ο leader. Τέτοιος ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να είναι ο Ζέκα, όσο φιλότιμος κι αν είναι ο Πορτογάλος. Τέτοιος μπορεί να είναι σ’ αυτόν τον Παναθηναϊκό ο Μπεργκ, ο Λεντέσμα, ο Λέτο και ο Μολέδο. Με διαφορετικά χαρακτηριστικά ο καθένας.

Ο Αργεντινός ήταν ο καλύτερος παίκτης του Παναθηναϊκού μέχρι το 60’. Εκτελεστής ήταν ο Ιμπάρμπο. MVP, όμως, ήταν ο Λέτο. Με τις κινήσεις του εντός και εκτός περιοχής, με τα κρατήματα μπάλας, με τους συνδυασμούς που «έβγαλε» μαζί με τον Κολομβιανό με τα στηρίγματα που έδινε στους μέσους. Με την ενθάρρυνση των συμπαικτών του, με το «πάμε», με τις εντολές και τις φωνές στους αμυντικούς να παίρνουν μέτρα και να στοχεύουν στα πόδια του Αργεντινού και στο χώρο του Κολομβιανού. Ήταν, άλλωστε, χαρακτηριστικό, πως όσο εκείνος ήταν καλά, δεν φάνηκε καθόλου το κενό του άρρωστου Μπεργκ.

Ο «Σέμπα» καταβάλλει τρομερή προσπάθεια από το καλοκαίρι και μετά. Πέρυσι έβγαλε απίστευτα αποτελέσματα: 8 ασίστ και 5 γκολ σε 12 ματς, με μέσο όρο χρόνου συμμετοχής τα 72 λεπτά. Έπαιξε περισσότερο και πολύ καλύτερα απ΄ ότι περίμεναν όλοι. Προπονητής, οπαδοί, ακόμη και ο Γιάννης Αλαφούζος που ουσιαστικά πήρε πάνω του την απόφαση για την επιστροφή του ταυτισμένου με την εποχή της πολυμετοχικότητας επιθετικού. Γυμνάστηκε, έχασε κιλά, προπονήθηκε εντατικά, βρέθηκε σε κατάσταση ετοιμότητας, χρησιμοποιήθηκε περισσότερο απ΄ ότι έπρεπε. Τελευταίο ματς των play offs στο αεροδρόμιο «Μακεδονία», έμοιαζε με μούμια: δεμένα και τα δύο πόδια του από τον μηρό έως τη γάμπα!

Είναι σαφές πλέον ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην καταπόνηση της θέσης του εξτρέμ. Είναι καθαρό ότι δεν μπορεί να αγωνίζεται περισσότερο από 60 λεπτά σε αγώνες με ένταση και ρυθμό, ευρωπαϊκού επιπέδου. Είναι εμφανές ότι η καταπόνηση των γονάτων του μετά τη διετή περιπέτεια που πέρασε, του στέρησαν μια θαυμάσια, ανώτερου βεληνεκούς σταδιοδρομία: είναι μόλις 30!

Ο Στραματσόνι του δίνει το περιβραχιόνιο του αρχηγού για σημειολογικούς λόγους. Θα έπρεπε να το είχε από την αρχή της εφετινής σεζόν, κι ας μην το φορούσε ποτέ. Μόνο για να ξέρουν όλοι στα αποδυτήρια ότι έχει και θεσμικά το «χρίσμα». Η επίδρασή του εκεί ήταν από πέρυσι θετική κι ας στραβομουτσουνιάζει όταν νιώθει καλά και δεν αγωνίζεται. Ξέρει πια ότι 90 λεπτά δύναται να παίξει μόνο σε ένα (κι αυτό ματς πρωταθλήματος) την εβδομάδα. Κι αυτό, ΜΟΝΟ όταν η προπόνηση και η συντήρησή του είναι η πρέπουσα.

Το συμβόλαιό του λήγει το καλοκαίρι. Κουβέντα επί της ουσίας δεν έχει γίνει έως τώρα. Δόθηκε σωστά προτεραιότητα στους Ζέκα – Μπεργκ – Κουτρουμπή, έπεται ο Μολέδο. Πιθανότατα θα μείνει, αλλά τίποτα δεν αποκλείεται. Μόνο ένα είναι βέβαιο: στα αποδυτήρια των «μεγάλων» χρειάζονται δυο – τρεις (maximum!) «Λέτο» και «Τζαβέλλες». Με το πάθος, την τρέλα, την προσωπικότητα και το winning spirit που κουβαλούν. Είναι θέμα της ομάδας να τους φιλτράρουν, να αποστραγγίσουν κάθε σταγόνα της θετικής επίδρασής τους και να περιορίσουν τα «στραβά» τους…

Follow me on Twitter: Seretinio