Δεν του «έκατσε» καλά του Παναθηναϊκού. Τον έβαλε σε διπλό μπελά ο ΟΦΗ. Δεν έφτανε που έχει το βάσανό του με τη ρεβάνς (νταλκά που ο ίδιος έβαλε στο κεφάλι του με τον φοβικό και ανόητο τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε ποδοσφαιρικά τον πρώτο ημιτελικό), καλείται τώρα να αποδείξει και ότι… δεν είναι ελέφαντας. Την Κυριακή, μόλις τρεις ημέρες πριν από τον ημιτελικό εναντίον της ομάδας που έχει μαζί με τον Ατρόμητο τα καλύτερα αποτελέσματα εφέτος εναντίον του (νίκη – ισοπαλία – ήττα σε 3 ματς)! Ο

Του βάζει επιπλέον πόνο και άγχος του Παναθηναϊκού ο ενδεχόμενος υποβιβασμός της Ξάνθης και το «πρέπει» στο τελευταίο ματς της σεζόν. Το κόστος δεν μπορεί να υπολογιστεί, θα το δούμε εκείνο το τριήμερο. Θα το «χτυπούσε», ούτως ή άλλως το ματς. Τώρα όμως, έχει την «υποχρέωση». Για το «καθαρό κούτελο». Αυτό που έχει δημιουργήσει σε αντίστοιχες περιστάσεις και παλαιότερα και πρόσφατα. Παλαιότερα (για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί» είχε «ρίξει» ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ τη Βέροια και την Παναχαϊκή.

Το 2002 «έριξε» τον Εθνικό Αστέρα με το 1-2 στην Καισαριανή, με δύο γκολ του Μίλτου Σαπάνη και του Κριστόφ Βαζέχα, όντας παντελώς «αδιάφορος» βαθμολογικά. Και έμεινε στην κατηγορία η Παναχαϊκή του Λουκόπουλου, ο οποίος δύο χρόνια πριν είχε πριμοδοτήσει παχυλά τη νίκη με 1-0 (Κατσουράνης!!!) επί του αποδεκατισμένου από τις κιτρινοκόκκινες της «Παράγκας» Παναθηναϊκού στο ιστορικό ματς με διαιτητή τον άμεσα εξαφανισμένο Νίκου. «Ταφόπλακα» στις ελπίδες του Κυράστα και των παικτών του τότε για πρωτάθλημα…

Τον Εθνικό Αστέρα που είχε προπονητή τον Σπύρο Λιβαθηνό. «Κολλητό» του Γιάννη Βαρδινογιάννη (η σύζυγός του επί πολλά χρόνια εργαζόμενη στον όμιλο Βαρδινογιάννη), ο οποίος κατηγορείτο, κατηγορείται και… θα κατηγορείται από πολλούς φίλους του Παναθηναϊκού ότι ποτέ δεν προστάτεψε αποτελεσματικά την ομάδα του και τα χρήματα που τότε (πάρα πολλά) επένδυε. Η λέξη «προστασία» έχει σχετική έννοια. Για τους περισσότερους οπαδούς του ΠΑΟ έχει ακριβώς αυτή τη σημασία: προστασία, όχι «επίθεση» και «πόλεμος».

Τον Εθνικό Αστέρα, λοιπόν, τον «έριξε» τότε ο Παναθηναϊκός. Την Κέρκυρα το 2007, στο ουδέτερο της Λιβαδειάς. Οταν έλαμπε το άστρο του 16χρονου Νίνη με τη χαιτούλα και την ακμή στο πρόσωπο. Επί Μουνιόθ. Το 2011 τον Αστέρα Τρίπολης με το 1-0 στο 83’. Εμεινε ο Αστέρας τότε στη Σούπερ Λίγκα λόγω της πολύ περίεργης (ίσως και άδικης) ιστορίας υποβιβασμού του Ηρακλή. Προσφάτως, δε, έριξε τρία στον Απόλλωνα. Του… «συμμάχου» Βελλή. Κι ας ισοφαρίστηκε στο 80’. Τον Απόλλωνα, του οποίου το γκολ στο 94’ εναντίον του Εργοτέλη πολλοί οπαδοί του ΠΑΟ πανηγύρισαν στη Λεωφόρο!

Είναι οι ίδιοι οπαδοί που θέλουν να πέσει η Ξάνθη. Δεν τους αδικώ, αν και δική μου άποψη είναι ότι ο «κώδικας τιμής» δεν περιλαμβάνει διακρίσεις. Είναι όσοι την έχουν ταυτίσει με τον «περίεργο» στις κασέτες της «Παράγκας», όσοι δεν έχουν ξεχάσει την πεντάρα του Ολυμπιακού στο τελευταίο ματς μετά το 3-0 της Ριζούπολης το 2003, όσοι την έχουν κατατάξει στην κατηγορία «παράρτημα». Πρώην μεν, «παράρτημα» δε: αυτό πιστεύει η πλειονότητα των οπαδών του Παναθηναϊκού. Πώς θα επηρεάσει ποδοσφαιρικά τους Πράσινους;

Δεν θα έχουν τους τρεις τιμωρημένους πυλώνες των τριών γραμμών: Μπεργκ – Ζέκα – Σίλντενφελεντ. Θα παίξουν με ορισμένους «αναπληρωματικούς». Ο ΠΑΟ, όμως, εφέτος δεν έχει πολλούς «αναπληρωματικούς». Χουχούμης, Σπυρόπουλος, Μαρινάκης, Δώνης, Ρισβάνης στον β΄ γύρο. Και τέλος. Κανένας άλλος δεν θεωρείται «αναπληρωματικός» με τον χρόνο συμμετοχής του. Ισως ο Κοτσόλης, ο οποίος, ωστόσο, θα είναι βασικός στη ρεβάνς με τον ΟΦΗ, συνεπώς ο Καπίνο θα δώσει το παρών στα «Πηγάδια».

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι αναμάρτητος στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όπως σχεδόν ουδείς. Είναι και ανιστόρητος και «τυφλωμένος» όποιος υποστηρίξει το αντίθετο. Όμως τα μπούτια δεν τα έχει ανοίξει σε κανέναν. Και αυτή την παράδοση, θα τη διατηρήσει. Ισως να το έχουν κάνει άλλες μεγάλες ομάδες, εκνευρίζοντας αφάνταστα την πλειονότητα των φίλων τους που δεν ενδιαφέρονται για κανέναν «Εθνικό Αστέρα», «Λεβαδειακό», «Παναχαϊκή», «Κέρκυρα», «Πλατανιά» και λοιπούς συγγενείς όταν (από)ζητούν την παραμονή στην κατηγορία. Θέλουν την ομάδα τους μεγάλη σε όλα.

Είναι πολύ δύσκολο όταν ο αντίπαλος παίζει για τη σωτηρία του. Οσο σημαντική είναι η σωτηρία, ωστόσο, είναι και η ιστορία. Και τουλάχιστον αυτή τη θετική πλευρά της ιστορίας του (όλες οι ομάδες έχουν μαύρες και ένδοξες σελίδες στο δικό της βιβλίο η καθεμιά), θα τη διατηρήσει. Μπορεί να ηττηθεί, για μένα είναι και το πιθανότερο. Το κίνητρο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης είναι ισχυρότερο από τους βαθμούς στα πλέι οφ και το «καθαρό κούτελο» και την υπερηφάνεια. Το ζην είναι πιο σημαντικό από το ευ ζην. Διαφορετικά παλεύεις για να επιβιώσεις, διαφορετικά για να μπεις με… έναν βαθμό περισσότερο στα πλέι οφ.

Όμως θα προσπαθήσει, θα παίξει, θα τρέξει. Δεν θα στραβοκοιτάξει. Όπως ο Εργοτέλης και ο ΟΦΗ προχθές. Τίμια και αντρίκεια. Το πάλεψαν ως το τέλος. Ο ένας νίκησε, τα κατάφερε. Ο άλλος ηττήθηκε με δέκα παίκτες. Αλλά έφυγαν με ψηλά το κεφάλι από το γήπεδο και προσέφεραν στους οπαδούς τους την τιμή της υπερηφάνειας. Ισως σημαντικότερη ορισμένες φορές από οτιδήποτε άλλο. Εστω για ένα 90λεπτο.

Follow me on Twitter: Seretinio