Κόουτς, αποφάσισε!

Πού να το φανταζόταν ο Γιάννης Φετφατζίδης! Ότι με ΜΙΑ κα-τα-πλη-κτι-κή ενέργεια, στην οποία και μάρκαρε καθαρά και έκλεψε και ντρίμπλαρε και σούταρε σωστά στην κλειστή γωνία (δεν είχε άλλη επιλογή, ο Γκέκας ήταν σε θέση οφσάιντ και δύο παίκτες εμπόδιζαν την πάσα) θα γινόταν σήμερα «πρώτο θέμα» αναφοράς για την εθνική Ελλάδας. Τροφή προς σκέψη για όλους αυτό στην ομάδα. ΜΙΑ φάση – ΕΝΑΣ παίκτης – ΑΤΟΜΙΚΗ ενέργεια – ΟΛΟΙ θα θυμούνται μόνο αυτό από το χθεσινό ματς.

Kαι ξέρετε κάτι; Ισως να είναι καλύτερα για όλους στην ομάδα που απέκρουσε ο Μπέτο το σουτ του Φετφατζίδη! Το 0-1 θα προκαλούσε ντελίριο ανοησίας και υπερβολών στα media, ίσως δε να παραπλανούσε ακόμη και αυτή την ώριμη σε χαρακτήρες ομάδα, ακόμη και τον πάντα μετρημένο και προσγειωμένο Σάντος, διότι στο δεύτερο ημίχρονο με τις πολλές αλλαγές, η εθνική δεν απειλήθηκε παρά μόνο μία φορά… τυπικά (σουτ Νάνι, στη γωνία του ο Καρνέζης στο 68’). Ηδη ακούστηκαν τα «ποτέ η Πορτογαλία» τα «ούτε τώρα», τα «δεν παίξαμε καλά, αλλά δεν χάσαμε». Όμως «εχθρός του καλού, είναι το καλύτερο». Αυτό δεν αλλάζει ΠΟΤΕ. Και, sorry, αλλά η ελληνική εικόνα χθες ήταν καθαρή και κακή.

Οι 14 από τους 23 παίκτες αυτής της ομάδας παίζουν στο εξωτερικό. Ακόμη και οι μικρότεροι σε ηλικία έχουν πολλές παραστάσεις. Εχουν πολύ ποδόσφαιρο μέσα τους όλοι. Ξέρουν καλύτερα από τον καθένα μας (δημοσιογράφο/σχολιογράφο/παλαίμαχο) τι έχει συμβεί χθες. Και τα καλά και τα στραβά. Επειδή, όμως, τα φιλικά είναι για να εστιάζουν οι ομάδες στα στραβά και να προσπαθούν για διόρθωση, κάτι σαν τα τεστ «επαναλήψεων» πριν από τις πανελλήνιες, καλό θα είναι να αναλογιστούν ότι…

1. Η Πορτογαλία για την οποία πολλοί αναφέρουν πως πρέπει να προβληματίζεται περισσότερο από το χθεσινό φιλικό, έπαιζε χωρίς έξι βασικούς, εκ των οποίων οι Ρονάλντο – Μοουτίνιο είναι οι πιο δημιουργικοί παίκτες και ο Μεϊρέλες μάλλον ο καλύτερος κεντρικός μέσος της. Η Ελλάδα έπαιξε με τους βασικούς της και η αλλαγή του «Πάπα» δεν την επηρέασε αρνητικά.

2. Στις 5 από τις 6 στατικές φάσεις του πρώτου ημιχρόνου, η Πορτογαλία έκανε τελική προσπάθεια, είτε με κεφαλιά, είτε με σουτ.

3. Γενικά το «τρίγωνο» Μανωλάς – Παπασταθόπουλος – Τζιόλης δεν λειτούργησε σωστά ούτε αμυντικά, ούτε στην λειτουργία της πρώτης πάσας, ώστε να (δοθεί χρόνος για να) πάρουν μέτρα οι ακραίοι Τοροσίδης – Χολέμπας.

4. Το πρώτο δεκάλεπτο ήταν τόσο εφιαλτικό, που νόμιζες πως μόνο ο Καρνέζης ήταν alert. Αν δεχθεί γκολ στα πρώτα 15 λεπτά η εθνική σε ένα από τα τρία ματς του Μουντιάλ, δεν γυρίζει εύκολα το ματσάκιον.

5. Η πρώτη τελική προσπάθεια καταγράφηκε στο 39’ με το μακρινό αριστερό του «Τόρο» και συνολικά η εθνική Ελλάδας δημιούργησε 1 ½ φάση (μαζί με το αμφισβητούμενο οφσάιντ/πέναλτι του Μπρούνο Αλβες μετά την ευκαιρία του «Φέτφα»).

6. Ακόμη και στο β΄ μέρος, όταν με την αλλαγή θέσεων στη μεσαία γραμμή (Κατσουράνης «εξάρι» - Καραγκούνης μέσα αριστερά, Μανιάτης μέσα δεξιά, στον πάγκο ο Αλέξανδρος Τζιόλης) η Εθνική κράτησε περισσότερο τη μπάλα, σπανίως έπαιξε με έξι – επτά παίκτες κάτω από τη μεσαία γραμμή. Γι’ αυτό και – συγκριτικά με άλλα αντίστοιχα παιχνίδια της – κατέγραψε ελάχιστες τελικές φάσεις και κέρδισε ελάχιστα φάουλ και κόρνερ.

7. Ο Κατσουράνης διστάζει να βάλει καμιά φωνή. Ισως να’ ναι «υποδόρια» συνέπεια του επεισοδίου με τον Μανιάτη - για να μην… «κατηγορηθεί» - ίσως και επειδή νιώθει πως χθες δεν ήταν αυτός που έπρεπε στο α’ ημίχρονο. Όταν ταυτόχρονα λείπει και ο «Κάρα» από την ενδεκάδα, απουσιάζει η αφύπνιση στις δύσκολες στιγμές. Επειδή, λόγω χαρακτήρων δεν μπορεί να το περιμένει η ομάδα αυτό από Σαμαρά – «Σάλπι», καλούνται να ενεργοποιηθούν περισσότερο για τη συσπείρωση κατά τη διάρκεια του ματς ο Τοροσίδης, ο Μανιάτης και ο Παπασταθόπουλος. Και ο Μήτρογλου, τον οποίο είδα διψασμένο, παθιασμένο, να χειροκροτά, να ενθαρρύνει, να φωνάζει για καλό!

Σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο τα ζητούμενα που προκύπτουν είναι τα εξής ως προς την αυτο-αναζήτηση είναι τα εξής…

1. Το «τρίγωνο» στη μεσαία γραμμή. Αν παίξει ο Κατσουράνης και όχι ο Τζιόλης «εξάρι», η εθνική χάνει την καλή πάσα του και θα περιμένει μόνο «25άρες» που δεν θέλει ο Σάντος, αν και θα μπορούσαν να είναι αποτελεσματικές για το «1 Vs 1» στις πτέρυγες. Πρέπει να υπάρχει ένας δημιουργικός από τους άλλους δύο κεντρικούς μέσους. Ο Μανιάτης δεν βγαίνει από την ενδεκάδα, είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ μέσος που πιέζει σε ευρωπαϊκά στάνταρ τρεξιμάτων. Αλλά σπάνια δοκιμάζει την «κάθετη» και μερικές φορές διστάζει να πάρει πρωτοβουλίες, παρότι μπορεί. Χθες τον έβαλε ο Σάντος «μέσα αριστερά» στο α’ μέρος (δεν του «βγήκε») για να έχει καλύτερη αμυντική/επιθετική ισορροπία στο Χολέμπας – Μανιάτης – Σαμαράς από αριστερά και Τοροσίδης – «Κάτσο» - Σαλπιγγίδης δεξιά.

2. Συνεπώς; «Κάρα»; Η΄ μήπως ένας από τους Σάμαρη – Κονέ που δεν αγωνίστηκαν ούτε λεπτό, λόγω και των δύο «αναγκαστικών» αλλαγών; Μα, πώς να τους εμπιστευτεί ως «βασικούς», όταν δεν τους έχει δώσει χρόνο συμμετοχής; Πρόβλημα! Ο Σάμαρης και ο Κονέ, όμως, μήπως έχουν ανώτερο «μέσο όρο» σε πολλές διαφορετικές παραμέτρους, συμπεριλαμβανομένης και της απειρίας τους σε διοργανώσεις τέτοιου βεληνεκούς;

3. Ο Σαμαράς παίζει με τη μπάλα στα πόδια. Θέλει τη μπάλα στα πόδια. Κακό για επιθετικό. Καλό για χαφ. Αν, λοιπόν, κινείται πιο «κεντρικά» και όχι στη γραμμή, για να δίνει στήριγμα στην πρώτη πάσα ή στην ανάπτυξη (έτσι πρέπει αν ο Σάντος θέλει «σετ» επιθέσεις και όχι να παίξει στην «κόντρα»), ας το πάρουν απόφαση και ας το δουλέψουν πιο συστηματικά.

4. Εφόσον υφίστανται δεδομένες δυσκολίες για τη δημιουργία σε «σετ» ανάπτυξη από τον κεντρικό άξονα προκειμένου να φτάσει η μπάλα στον Μήτρογλου και να «χτιστεί» επίθεση, η ομάδα καλείται να βάλει ακόμη περισσότερο στο παιχνίδι της τα overlaps του Τοροσίδη και του Χολέμπας, που είναι από τα λίγα παιδιά που «παίζουν» τόσο πολύ χωρίς τη μπάλα. Εχουν και «πλεμόνια» που’ λεγε και ο Αλέφαντος και τεχνική και τόλμη για τη διείσδυση, τη σέντρα, το σουτ. Καλείται να δουλέψει η ομάδα ακόμη περισσότερο και πιο μεθοδικά σ’ αυτό το στυλ, με τέτοιου είδους επιθέσεις.

5. Το ΠΡΩΤΟ πλέον σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η ένταση, ο ρυθμός, το τρέξιμο. Αν αποφασίσουμε ότι δεν θα βάλουμε στην ενδεκάδα – λόγω απειρίας - παίκτες που τα διαθέτουν σε μεγαλύτερο βαθμό από άλλους, πρέπει να σκεφτούν οι αρμόδιοι το ενδεχόμενο να παίζει η εθνική ΜΟΝΟ με αντεπιθέσεις. Μερικές φορές, αν κάνεις δυο – τρία πράγματα ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ/ΑΨΟΓΑ είναι ωφελιμότερο από το να προσπαθείς να κάνεις 5-6 πράγματα «μέτρια» μέσα στο γήπεδο. Σε τουρνουά 10-30 ημερών βεβαίως, όχι σε πρωτάθλημα 34 αγώνων, όταν έχεις την πολυτέλεια του χρόνου για να βελτιώνεις πολλούς τομείς ταυτόχρονα.

6. Ο Σάλπι και ο Μήτρογλου περισσότερο, αλλά και ο Σαμαράς, είναι παίκτες «στιγμών». Χωρίς κλεψίματα στη μεσαία γραμμή, μειώνονται οι «γρήγορες» μπάλες για προϋποθέσεις γκολ προς τους επιθετικούς. Εφόσον το επιθετικό transition της ομάδας είναι αναπόφευκτα και δεδομένα προβληματικό με αυτή την ενδεκάδα, η εθνική καλείται να βρει τρόπους αξιοποίησής τους σε αντεπιθέσεις και στον «χώρο». Εκτός κι αν έχουμε αποφασίσει ως ομάδα ότι θα βρίσκουμε πάλι το 50% των γκολ μας από στατικές φάσεις. Που δεν το νομίζω.

Όχι πως δεν υπήρχαν και καλά…

1. Ο Ορέστης Καρνέζης έδειξε σε φουλ ετοιμότητα και δεν έκανε ούτε ένα λάθος, ακόμη και όταν οι κεντρικοί αμυντικοί του δεν ήταν στα high τους, στο πρώτο μέρος. Τοποθετήσεις επιπέδου Νικοπολίδη, ψυχραιμία, καλά αντανακλαστικά. Μόνο μην φτάσει στα 33 του για να αποφασίσει να κάνει συχνότερα εξόδους, όπως το μέλος του τεχνικού τιμ του Ολυμπιακού.

2. Από τον Μήτρογλου λείπει μόνο η εκρηκτικότητα και η αντοχή για περισσότερο από 60 λεπτά. Είναι υγιής και fit. Ερωτηματικό αν θα βρει τα στοιχεία που του λείπουν από τα δυο επόμενα φιλικά. Είναι όμως ευδιάθετος και «πεινασμένος», φάνηκε αυτό.

3. Το πάθος, το ποδοσφαιρικό φιλότιμο, το κέφι και ο αγωνιστικός εγωισμός δεν λείπουν από κανέναν. Αναγράφονται στις πρώτες στήλες της ταυτότητας. Τέσσερα τάκλιν ο Σαμαράς, δεύτερος μπακ ο Σάλπι σε αρκετά σημεία του ματς, ενεργητικός ο «Κάρα», με σωστή νοοτροπία όσοι αγωνίστηκαν ως «αλλαγές».

4. Ο Μανωλάς, παρά το «μπλακ άουτ» στα πρώτα δέκα λεπτά, δεν επηρεάστηκε από την απουσία του «Πάπα» και ταίριαξε με τον Μόρα. Να μην «φοβάται» το αριστερό πόδι του, να το δουλέψει! Και να σκεφτεί πιο συγκεντρωμένα την πρώτη του πάσα, γιατί λόγω της σπάνιας για στόπερ ταχύτητάς του, μπορεί να παίρνει μέτρα με τη μπάλα και να «βγάζει» όλη την άμυνα γρήγορα.

5. Οι αντίπαλοι – ίσως λανθασμένα – διστάζουν να πιέσουν «ψηλά» την εθνική! Αν γίνει αυτό, βάσει των τωρινών δεδομένων, μπορεί να υπάρξει πρόβλημα. Διστάζουν, διότι φοβούνται τις «μεγάλες» πάσες σε Μήτρογλου/Σαμαρά που έχουν και τεχνική και σωματότυπο/δύναμη στις προσωπικές μονομαχίες, καθώς και την ταχύτητα του Σαλπιγγίδη. Ισως να συμβεί κατά διαστήματα στα τρία ματς του Μουντιάλ, ας εξεταστεί ως ενδεχόμενο στον τρόπο αντιμετώπισης…

6. Οι «αλλαγές» ικανοποίησαν. Ως «αλλαγές». Ως βασικοί όμως; Η εθνική έχει «βάθος». Αλλά ίσως δεν θέλει να το δει. Ας περιμένουμε μπας και στα επόμενα δύο φιλικά δοκιμαστούν ένας – δυο «αναπληρωματικοί» στο αρχικό σχήμα και ένας – δυο πάρουν περισσότερο χρόνο συμμετοχής.