Κόουτς, μήπως να το ξανασκεφτείς;

Ήταν αυτό το ματς με τον Παναιτωλικό, όπως το έγραψε ο Πέτρος Παπαμακάριος: « ροντέο με καουμπόι τον Παναθηναϊκό». Χωρίς Ζέκα και Σάντσεθ («προστατεύτηκε», όπως και ο Μπεργκ, για το ματς με τον ΠΑΣ Γιάννινα), ο Στραματσόνι αποφάσισε να παίξει με «ανοιχτό» 4-3-3, για πρώτη φορά με Τελάντερ – Ταυλαρίδη και τον Εσιέν μοναδικό αμυντικό μέσο. Με αντιπάλους Κάπελ, Βιγιαφάνες, Ουάρντα, Μαρκόφσκι. Την ίδια στιγμή, ο Ματζουράκης είχε την ιδέα να παίξει με απλωμένο 3-4-3 λες και ο Παναιτωλικός είναι η Γιουβέντους. Με έναν αμυντικό μέσο (Μάρκος Πάουλο)! Ε, δεν ήθελε πολύ να γίνει ροντέο: πρώτη ευκαιρία στο 1’, 2-2 στο 16’, 4-2 τελικό, επτά χαμένες ευκαιρίες ο Παναθηναϊκός, έξι πεντακάθαρες ο Παναιτωλικός που το γύρισε σε 4-2-3-1 από το 20’, όταν ο κόουτς «Ματζούρ» μετατόπισε τον Παπάζογλου από τρίτο στόπερ σε δεύτερο κεντρικό μέσο και έδωσε εντολή στον Ουάρντα να παίξει ως «καθαρό» δεκάρι.

Ματς χρήσιμο και για τους δύο προπονητές που χρειάζονται πόντους. Το πήρε τελικά ο Παναθηναϊκός για τέσσερις λόγους α) φανέλα – έδρα - προσωπικότητα β) ευστοχία γ) περισσότερη ενέργεια στο β΄ μέρος δ) εναλλακτικές λύσεις (ο Ματζουράκης έκανε την πρώτη αλλαγή του στο 79’ ο Βασιλείου).

Κατά τα λοιπά…

• Δεν είναι αυτός ο τρόπος που θέλει να νικά ο Στραματσόνι. Φάνηκε και από τη συνέντευξη Τύπου, όταν είπε «κάναμε επιθετικά το καλύτερο παιχνίδι μας, αλλά δεν είμαι happy».
  

• Λογικό: θέλει να νικά με σωστή τακτική. Όχι «τρώγοντας» δύο γκολ και έξι καθαρές ευκαιρίες από τον Παναιτωλικό εντός έδρας. Κι ας έχει βάλει τέσσερα εκείνος, με επτά χαμένες ευκαιρίες και ορισμένους ταχύτατους και πανέμορφους συνδυασμούς.
  

• Όμως σε τελική ανάλυση, στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο, μετά από τις ήττες από Ηρακλή και (κυρίως) Πανθρακικό, το ζητούμενο για τον «Στράμα» είναι να νικά, να «αγοράζει» χρόνο ηρεμίας και να δουλεύει στο Κορωπί βάζοντας ορισμένα καινούρια στοιχεία στο παιχνίδι της ομάδας του (άμεσο ποδόσφαιρο, αμυντική τακτική, κομπίνες στις στατικές φάσεις τα πιο χαρακτηριστικά).
  

• Και ταυτόχρονα περιμένοντας τα καινούρια πρόσωπα για να πάρει καλύτερους δείκτες σε συγκεκριμένους τομείς. Τον Μπεργκ και τον Τελάντερ, τον Μπουμάλ και τον Μέστο, ίσως έναν μέσο επιπλέον… Επειδή, όμως, ακόμη «ψάχνεται», ίσως να ανακάλυψε εναντίον του Παναιτωλικού κάποια καινούρια δεδομένα που ίσως τον βοηθήσουν να διαφοροποιήσει τα έως τώρα συμπεράσματά του.
  

• Είδε έναν Αμπέντ βγαλμένο από τα καλύτερα του 2013. Με τρεξίματα, με τελικές προσπάθειες, με φαντασία, με πάθος. ΠΡΟΣΟΧΗ όμως: στην αυθεντική θέση του. «Μέσα δεξιά»! Εκεί όπου «κλειδώνει» ο Ζέκα. Τι θα κάνει στο μέλλον ο κόουτς; Ελα ντε!
  

• Είδε έναν Πέτριτς να συνδυάζεται με κλειστά μάτια με τον Καρέλη, να παραδίδει μαθήματα σωστής τοποθέτησης και να καταθέτει την ποδοσφαιρική οξύνοια των 34 ετών του. Ναι, με τον Παναιτωλικό, όχι με τον Ολυμπιακό (που είχε νικήσει πέρυσι στη Λεωφόρο). Μήπως, λοιπόν, δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή τέταρτο επιθετικό ο Παναθηναϊκός (παρεκτός και πωληθεί ο Καρέλης) και πρέπει να το ξανασκεφτεί το καλοκαίρι; Ελα ντε…
  

• Είδε έναν Κλωναρίδη ασταμάτητο. Εκρηκτικό. Πρώτη με την υποδοχή, δεύτερη με το άνοιγμα, τρίτη με το πόδι πατημένο στο γκάζι, τετάρτη και σουτ – πάσα – τακουνάκι – ντρίμπλα: έκανε ό,τι γούσταρε. Μήπως δεν θα είναι τόσο εύκολο να μπει βασικός ο Μπουμάλ γιατί ο «Κλώνα» δείχνει με διαδοχικές παρουσίες τα προσόντα του; Ιδωμεν…

• Είδε έναν Εσιέν να… περιδιαβαίνει στη μεσαία γραμμή, παρακολουθώντας τα τρένα να περνούν, είτε με τη μορφή του Ουάρντα, είτε με τη μορφή του Βιγιαφάνες. Όπως και τον Κάπελ να κάνει «άλογο» τον Νάνο σε πολλές περιπτώσεις, και τον Βιγιαφάνες να θυμίζει υβρίδιο Μέσι – Ντι Μαρία – Νεϊμάρ με αντιπάλους τον Βέμερ, τον Ταυλαρίδη και τον Τελάντερ. Μήπως θα πρέπει να ξανασκεφτεί το «απλωμένο» 4-3-3 (και δη με έναν αμυντικό μέσο, τον Εσιέν) στα εντός έδρας ματς, γιατί θα παίξει και με πιο σκληροτράχηλους αμυντικά αντιπάλους;
  

• Σε κάθε περίπτωση, ο σημερινός Παναθηναϊκός, δεν ήταν ο «δικός» του Παναθηναϊκός. Θα μπορούσε να ήταν, ίσως, του Γιάννη Αναστασίου, που θα έμοιαζε ενθουσιασμένος με την επιθετική παραγωγικότητα του Τριφυλλιού. Και μάλλον δεν θα δούμε μέχρι το τέλος της σεζόν ολοκληρωτικά τον «ιταλικό» Παναθηναϊκό του «Στράμα».
  

• Το βασικό ζητούμενο, όμως, σε μια ομάδα που έχει χάσει εδώ και μήνες την ποδοσφαιρική λογική με βασικό υπεύθυνο τον Γιάννη Αλαφούζο, είναι να μπει σε ορθό δρόμο. Αν μη τι άλλο, ο Στραματσόνι αξίζει τον χρόνο για να δούμε αν αυτός που θα χαράξει είναι και ο σωστός στο ποδοσφαιρικό πεδίο. Αρχίζει, άλλωστε, να θυμίζει κάτι από… Φερέιρα στο πλαίσιο σχέσης με το «αφεντικό».
  

• Τα υπόλοιπα, τα πιο σημαντικά, από το καλοκαίρι και έπειτα, όταν αναμένεται να αλλάξουν πολλά. Μέχρι τότε, ο Παναθηναϊκός θα διανύει ένα ακόμα μεταβατικό στάδιο, μέσα από απροσδόκητες αλλαγές παικτών και μια διαφορετική ποδοσφαιρική ταυτότητα, προσπαθώντας να φτάσει στον τελικό Κυπέλλου και στην πρώτη θέση των πλέι οφ.
  

• Προσπαθώντας, δηλαδή, να πετύχει τους στόχους που είχε πετύχει πριν από δύο χρόνια με μπάτζετ (μεταγραφές + αμοιβές παικτών) τρεις φορές μικρότερο από το εφετινό…
  

• Follow me on Twitter: Seretinio