Ήταν ένα φαινομενικά «εύκολο» 2-0. Θα μπορούσε να γράψει πολλά το κοντέρ αν αυτό ήταν το (δίκαιο) σκορ μέχρι το 30’, μα διάολε γι’ αυτό πληρώνονται οι τερματοφύλακες και ο Ντε Χέα χθες ήταν alert.

Ο Ισπανός διέσωσε τις λιγοστές ελπίδες της United για ανατροπή. Λιγοστές όχι μόνο λόγω του 2-0. Αλλά και διότι η Λίβερπουλ είναι πιο αποτελεσματική και πιο λειτουργική εκτός έδρας. Και με τον Στάριτζ έτοιμο για 60-70 λεπτά, όλα γίνονται πιο εύκολα στους ανοιχτούς χώρους…

Αν «ξεφύγουμε» από το ειδικό (το χθεσινό ματς ή το ζευγάρωμα συνολικά) και προχωρήσουμε στο «γενικό», θα διαπιστώσουμε πως από τη Λίβερπουλ λείπουν λιγότερα κομμάτια για ένα όμορφο παζλ μιας ομάδας που θα μπορέσει κατ' αρχάς να δηλώσει «διεκδικήτρια» του τίτλου. Και ότι συγκριτικά με την United έχει κόψει δρόμο.

Πήρε τον Κλοπ, τρέχει το μεταβατικό πλάνο της, βάζει τις αρχές ο κόουτς, κάνει το πλάνο της μεθοδικά για την επόμενη σεζόν. Η United είναι πιο ψηλά στη βαθμολογία. Μπορεί να πάρει μέρος στο Τσάμπιονς Λιγκ, δύσκολα θα χάσει μια θέση στην Ευρώπη. Μπορεί να πανηγυρίσει και την κούπα του Κυπέλλου. Όμως μοιάζει βαλτωμένη σε ιδέες, απίστευτα προβληματική στη μεσαία γραμμή της και χωρίς πολλούς παίκτες με προσωπικότητα και «μέταλλο» για να κουβαλήσουν το βάρος της φανέλας και των απαιτήσεων.

Εκτός από όλα αυτά, η United ζει ακόμη με το φάντασμα του Σερ Αλεξ. Με τις συγκρίσεις, τις αναλύσεις και τις προσεγγίσεις βάσει του πρόσφατου παρελθόντος. Μια «θηλιά» τόσο ασφυκτική στο κλαμπ, όσο εκκωφαντική ήταν η πορεία της με τον Σκωτσέζο στα γκέμια… Θα αλλάξει πάλι προπονητή μετά τον αναμορφωτή της: δύο σε τρία χρόνια. Αντιθέτως, η Λίβερπουλ είναι κλαμπ όπου μυρίζεις από μακριά την αύρα του καινούριου, της ανανέωσης, της ελπίδας και της προοπτικής. Όχι για τίτλο. Αλλά σίγουρα για κάτι καλύτερο με τον Κλοπ στον πάγκο.

Η ΔΙΨΑΣΜΕΝΗ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ

• Έχασε το Λιγκ Καπ από τη Σίτι, είναι εκτός Κυπέλλου, μάχεται για μια θέση στην Ευρώπη από το πρωτάθλημα, φάνηκε συνειδητοποιημένη πως η εφετινή glory της μπορεί να προκύψει από τα ματς με την Γιουνάιτεντ, ίσως και συνολικά από την πορεία της στο Europa League.

• Ο ενθουσιασμός, η συγκέντρωση, η «τρέλα» της, αποτυπώθηκε στο 72%-28% κατοχή μπάλας που έδειξε η UEFA στο 30’. Από το βλέμμα του Λαλάνα, τη φάτσα του αρχηγού Χέντερσον, τη μίνι «ομιλία» του Λόβρεν προς όλους στον πανηγυρισμό με αγκαλιά όλων στο πρώτο γκολ, τους τσαμπουκάδες του Μορένο που πήρε τον αέρα του φορμαρισμένου Ράσφορντ, τις αντιδράσεις και τις φωνές του Κλοπ από τον πάγκο.

• Πήρε αφάνταστη βοήθεια από το «Anfield» που θύμισε σε συγκεκριμένες στιγμές 80’s και 90’s. Έδρα με τα όλα της! Συνθήματα και τραγούδια ακατάπαυστα, «ουουουου» στις λιγοστές επιθέσεις της United λες και ήταν ματς μπάσκετ ή ελληνικό γήπεδο, καπνογόνο στα μέσα του β' ημιχρόνου, πανηγυρισμοί και ενθάρρυνση σε κάθε μικρή κερδισμένη μάχη: ένα τάκλιν, μια απόκρουση, ένα κερδισμένο κόρνερ, ένα κλέψιμο.
  

• Νίκησε όχι μόνο γιατί η τετράδα Κοουτίνιο – Φιρμίνο – Στάριτζ – Λαλάνα φαίνεται ότι «βρίσκεται» σταδιακά όσο (θα) μπαίνει στο παιχνίδι ο προβληματικός με τους τραυματισμούς του, Στάριτζ, με τον οποίο μπορείς να χτίσεις πολύ πιο μοντέρνο πλαίσιο παιχνιδιού συγκριτικά με τον Μπεντέκε. Αλλά γιατί είχε πολλούς «μικρούς ήρωες»!

• Κυρίως τους δύο ακραίους μπακ της Κλάιν και Μορένο που είχαν αστείρευτες δυνάμεις και τρομερή συγκέντρωση. Δευτερευόντως από τον Τσαν που φάνηκε ώριμος και απέφυγε τα λάθη στη μεσαία γραμμή, αλλά και από τον φανατικό οπαδό της ομάδας, Ανταμ Λαλάνα και από τον Αλεν που ως αλλαγή «έδεσε» τη μεσαία γραμμή και βοήθησε την Λίβερπουλ να ισορροπήσει μετά το 65’, αφού η United είχε πάρει τα ηνία στην εκκίνηση του β΄ μέρους.
  

• Ο καθοριστικός παίκτης, ο σταρ, αυτός που έκανε τη διαφορά, δεν ήταν ο Κοουτίνιο, αλλά ο Φιρμίνο! Αυτός την ασίστ στον Κλάιν για να πάρει το πέναλτι. Αυτός το 2-0. Αυτός στο 23’ τη δημιουργία της ασίστ του Στάριτζ προς τον Κοουτίνιο (απόκρουση Ντε Χέα). Αυτός την πάσα στον Λαλάνα στο 41’ (γυριστό δεξί, ενστικτώδης απόκρουση Ντε Χέα). Αυτός ο ταχύς σε μυαλό και πόδια, ο φαντεζί και απρόβλεπτος, ο μαχητικός και αποτελεσματικός. Αυτός, ο συγκεντρωμένος για να αλλάζει θέσεις στη ροή του ματς και με τον Λαλάνα και με τον Στάριτζ. Αυτός όλα μαζί!
  

• Τα «δείγματα» Κλοπ συνοπτικά: πολλές δεύτερες μπάλες από τις τυφλές λόγω πίεσης αποκρούσεις της United. Καταπληκτικά τρεξίματα. Τρομερή συγκέντρωση για αποφυγή ατομικών σφαλμάτων σε άμυνα και καίριους χώρους της μεσαίας γραμμής. Γνώση/προετοιμασία των παικτών για τη διαχείριση του «τι κάνω» ανάλογα με τις συνθήκες του ματς. Φανερά αποτελέσματα στο επιθετικό transition με τους ακραίους μπακ, ενίοτε και με Τσαν-Χέντερσον.

Η ΜΑΛΘΑΚΗ Μ. ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ

• Δημιούργησε τις δύο ευκαιρίες της στο 1’ και στο 85’. Με σέντρες προς τον Ράσφορντ και τον Φελαϊνί. Απροετοίμαστος ο πιτσιρικάς, άστοχος ο Βέλγος.
  

• Έκανε το πρώτο σουτ της προς την αντίπαλη εστία στο 50’ (Σνάιντερλεν στην αγκαλιά του Μινιολέ). Ήταν και η μοναδική «on target» προσπάθειά της.
  

• Της έλειψε πάρα πολύ ο Ρούνεϊ σε όλες τις λειτουργίες της και – ακόμη περισσότερο – στον χαρακτήρα και στο μαχητικό πνεύμα που απαιτεί ένα ντέρμπι.
  

• Παρά το σούπερ ματς του (δεξιού μπακ) Κλάιν, πιο επικίνδυνος παίκτης της ήταν ο μοναδικός που μπορεί εκτός περιοχής να ντριμπλάρει και να πάει στο 1 Vs 1 με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας. Ο Μέμφις Ντεπάι. Δική του η ασίστ στον Ράσφορντ (1’), δική του και η ωραία προσπάθεια με ασίστ – «τρύπα» προς τον Μαρσιάλ στο 62’, όταν ο νεαρός χάνει το κοντρόλ ενώ έχει κάνει σωστή κίνηση ξεμαρκαρίσματος και χρόνο να εκτελέσει τον Μινιολέ.

• Εκτός από την απουσία του Ρούνεϊ, τα βασικά προβλήματά της ήταν δύο. Το πρώτο, η λειτουργία της μεσαίας γραμμής. Με εξαφανισμένο Μάτα, με Φελαϊνί αντιλειτουργικό στο passing game ως «οκτάρι» και με τον Σνάιντερλεν υποχρεωμένο να αναχαιτίζει και να δημιουργεί ως «εξάρι».
  

• Ταυτόχρονα, δεν πήρε βοήθειες ανάπτυξης από τη δεξιά πλευρά με τον Βαρέλα (μαρκάρισμα Κοουτίνιο) και τον Ράσφορντ που φαίνεται πως δεν είναι εξτρέμ, αλλά φορ.
  

• Η αριστερή (καλή) πτέρυγά της, επίσης περιορίστηκε παρά το γεμάτο ενέργεια ματς του Ρόχο: ο Κλοπ άλλαζε παίκτες και Φιρμίνο – Λαλάνα δεν επέτρεπαν ανεβάσματα και συνεργασίες με τον Ντεπάι.
  

• Το καλύτερο διάστημά της ήταν το 45’ – 60’. Μετά την αλλαγή Ράσφορντ – Κάρικ στο ημίχρονο και τη μετατροπή του 4-2-3-1 σε 3-4-2-1. Με Κάρικ – Ρόχο – Σμόλιμγκ στην άμυνα και τους Βαρέλα – Μπλιντ στις πτέρυγες. Καλύτερη κυκλοφορία, το μοναδικό διάστημα που είχε τον έλεγχο του αγώνα και πάτησαν σωστά στην περιοχή περισσότεροι από δύο παίκτες συχνά.

• Άργησε να απαντήσει ο Κλοπ (Αλεν αντί Στάριτζ στο 65’), αλλά όταν έκανε την κίνηση, «έσβησε» την επιθετικότητα της φιλοξενούμενης. Με Φιρμίνο φορ, Αλεν να κλείνει τρύπες και να δίνει στηρίγματα για πάσες στη μεσαία γραμμή και Λαλάνα δεξιά «καθαρά». Λάθος Κάρικ, ασίστ Λαλάνα, πλασέ Φιρμίνο στο 2-0…
  

• Το μεγαλύτερο πρόβλημά της ήταν η προσωπικότητα και η μαχητικότητα. Το πνεύμα νικητή. Μεγαλύτερο εγωισμό στο ματς κατέθεσαν ο Ρόχο και ο Μπλιντ! Ασφαλώς δεν αρκούσαν. Ένα «μέτριο» σύνολο μπορεί να πάρει πολλά σε ντέρμπι αν οι παίκτες εξωτερικεύσουν περισσότερη ενέργεια, μεγαλύτερο πάθος και ποδοσφαιρικό τσαμπουκά από τον αντίπαλο. Η Γιουνάιτεντ δεν ήταν μόνο χειρότερη, αλλά και πολύ πιο μαλθακή από τον αντίπαλό της.
  

• Πιθανότατα στο «Ολντ Τράφορντ» δεν θα έχει την ίδια παθητική παρουσία, μα είναι ολοφάνερο πως της λείπουν οι παίκτες με προσωπικότητα και ποδοσφαιρικό «εγώ»: κι αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό για το μέλλον της από το θέμα του προπονητή. Οι πιτσιρικάδες χρειάζονται χρόνο να μεγαλώσουν, αλλά πρέπει να μεγαλώσουν με νίκες. Γι’ αυτό, το Κύπελλο είναι εφέτος μια πολύ σοβαρή υπόθεση για την United! Για την αυτοπεποίθηση των «Μαρσιάλ», των «Ντεπάι», των «Ρόχο» και των «Σνάιντερλεν».

Follow me on Twitter: Seretinio