Ξεκινάμε από τα βασικά. Κάθε προπονητής μεγάλου ποδοσφαιρικού club στην Ευρώπη κουβαλά και ένα είδος «τρέλας». Μια «αρρώστια» με το επάγγελμά του, τη φιλοδοξία του, το ίδιο το ποδόσφαιρο, ίσως με όλα αυτά μαζί. Και στον ευρωπαϊκό Νότο, όπου οι οπαδοί είναι πιο ένθερμοι, πιστοί, φανατικοί, όπου δεν είναι σπάνια να τα παντός είδους «ντου». Αλλά και στην κεντρική Ευρώπη και τον Βορρά, όπου η κριτική πλέον φτάνει ακόμη και στα άκρα αν θυμηθούμε τι έγραφαν ακόμη και οι ψύχραιμοι σε γενικές γραμμές Γερμανοί για την Μπάγερν και τον Πεπ.

Βάλτε στο μίξερ την αφόρητη ορισμένες φορές πίεση από τους ιδιοκτήτες των clubs, τη διαρκώς αυξανόμενη ισχύ των ποδοσφαιριστών - ειδικά των «μεγάλων ονομάτων» που πολλές φορές καθορίζουν αποφάσεις εντός και εκτός αποδυτηρίων - προσθέστε και την τιτάνια πλέον επίδραση/δύναμη των (social) media και έχετε έτοιμο ένα εκρηκτικό μείγμα για κάθε κόουτς που εργάζεται σε ομάδες με φιλοδοξίες και απαιτήσεις. Ειδικά όταν κάθεται στον πάγκο ομάδων με τεράστια budgets, που κυβερνώνται από ισχυρότατα διοικητικά συμβούλια ή από προέδρους/ιδιοκτήτες που υποδύονται τους γνώστες του αθλήματος ή έχουν εμπλακεί ποδοσφαιρικά για να εξυπηρετήσουν επιχειρηματικά/οικονομικά/πολιτικά συμφέροντά τους.

Όχι, ο Τάκης Λεμονής και ο Μαρίνος Ουζουνίδης δεν έχουν ξεκινήσει τη γιόγκα, όπως αποκάλυψε προχθές (2/1) για τον εαυτό του ο Αντόνιο Κόντε της Τσέλσι. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι πλέον προκαλούν τρομερή εντύπωση οι συνθήκες υπό τις οποίες επιμένουν και υπομένουν! Οι συνθήκες εργασίας στην καθημερινότητά τους και η απόφασή τους να παραμένουν στον πάγκο των ομάδων τους, παρότι η φθορά είναι ολοφάνερη, δεδομένη, πανθομολογούμενη. Διαφορετική, ασφαλώς, η κατάσταση για τον καθένα.

ΠΑΟ ΥΠΟ ΔΙΑΛΥΣΗ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ

Ο Ουζουνίδης βρίσκεται σε έναν «Τιτανικό», ο οποίος έχει ήδη πάρει κλίση προς βύθιση και τρέχει μπας και κλείσει τρύπες από παντού. Οι προσφυγές πέφτουν βροχή, οι δίκες είναι πλέον μέρος του εβδομαδιαίου προγράμματος. Παίκτες φεύγουν σπάζοντας συμβόλαια, παίκτες δεν πωλούνται προς το παρόν. Χρήματα για μεταγραφές δεν υπάρχουν, βοήθεια από «επιφανείς οπαδούς» δεν εμφανίζεται. Ο έλεγχος στα αποδυτήρια έχει (λογικά) χαθεί, τα χρέη προς όλους τρέχουν. Η ομάδα δέχεται τέσσερα γκολ από τον ΠΑΟΚ και τη Λαμία και δεν έχει νικήσει στο πρωτάθλημα από τις 28 Οκτωβρίου…

Ο Λεμονής ανέλαβε μέσα σε λίγους μήνες ένα σύνολο το οποίο δεν έχει χτίσει ο ίδιος. «Σωσίβιο», όπως και πέρυσι, όταν προσελήφθη για οκτώ ματς σε ενάμιση μήνα. Πέντε του («τελειωμένου») πρωταθλήματος, δυο ημιτελικούς Κυπέλλου με την ΑΕΚ και τον τελικό της διοργάνωσης. Έμεινε στα επτά παιχνίδια, λόγω του αποκλεισμού από την Ένωση. Πανηγύρισε στη φιέστα και απoλύθηκε για να προσληφθεί εν συνεχεία ο Μπέσνικ Χάσι και επέστρεψε όταν απολύθηκε ο Χάσι! Με τον Ολυμπιακό αποκλεισμένο ουσιαστικά στο Champions League μετά το 2-3 από την Σπόρτινγκ Λισσαβώνας στην πρεμιέρα, με πέντε ματς «αγγούρια» στη διοργάνωση (μέσα - έξω Γιουβέντους - Μπαρτσελόνα, τελευταίο στην Πορτογαλία), με μόλις δύο νίκες στα πρώτα πέντε ματς πρωταθλήματος.

Ηττήθηκε στο Φάληρο από τον Ατρόμητο και από τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο, αλλά έφερε τον Ολυμπιακό στην κορυφή της βαθμολογίας. Αποκλείστηκε εύκολα στο Champions League, αλλά κράτησε τα γκέμια απέφυγε τα ντόρτια και τις εξάρες από τα μεγαθήρια, τσίμπησε με το «πούλμαν» και έναν εντός έδρας βαθμουλάκο από την Μπαρτσελόνα που έμεινε στο μηδέν μετά από πολλά χρόνια σε ματς ομίλων του Champions League.

Σε μια ομάδα που αλλάζει πλέον προπονητές και τεχνικούς διευθυντές σαν τα πουκάμισα, του χρεώνονται τα κρούσματα απειθαρχίας πολλών παικτών, η απουσία ποδοσφαιρικής ταυτότητας στην ομάδα, ότι παρέταξε τον Ολυμπιακό «μίζερα», ως «μικρή ομάδα» στα ματς του Champions League, ότι είναι είδηση αν ο πρωταθλητής δεν δεχθεί γκολ σε κάποιο ματς, ίσως κι άλλα, που δεν γνωρίζουμε.

ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥΣ, ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥΣ

Λάθη; Αναμφισβήτητα και οι δύο πολλά. Και ο Ουζουνίδης με υπερβολική αυτοπεποίθηση, αρκετές λανθασμένες μεταγραφικές επιλογές και «φτωχό» ποδόσφαιρο στα περισσότερα ματς. Και ο Λεμονής, ο οποίος νίκησε με το ζόρι τον ΠΑΟΚ στο μοναδικό πλην Λεωφόρου πολύ δύσκολο ματς του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα, νίκησε εύκολα μόνο τον Πλατανιά, τον Απόλλωνα και τον Παναιτωλικό, είδε διάφορους να κάνουν διάφορα στα αποδυτήρια και στα παιχνίδια, ποδοσφαιρικά ακόμη ψάχνει τους ρόλους, τη χημεία, την ιδανική διάταξη…

Ναι, αμφότεροι δεν κατάφεραν να πάρουν αυτό που μπορούσαν από το - διαφορετικής δυναμικής - ρόστερ τους. Ναι, ειδικά ο Παναθηναϊκός, αλλά και ο Ολυμπιακός βάσει των καλοκαιρινών επενδύσεων και βάθους ρόστερ, ήταν πολύ κατώτεροι των προσδοκιών. Όμως ειλικρινά, υπάρχει έστω ένας που θεωρεί ότι καθημερινά εργάζονται υπό συνθήκες κανονικότητας; Υπάρχει έστω ένας που εκτιμά ότι έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση στις ομάδες τους; Προσοχή: η αναφορά δεν γίνεται για τη δεδομένη πίεση και τις λογικές απαιτήσεις για κάθε ομάδα βάσει των δεδομένων στο έμψυχο δυναμικό τους.

Γίνεται για έναν προπονητή που μένει όρθιος στη χειρότερη και πιο δύσκολη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας του club και για έναν συνάδελφό του ο οποίος άλλο άφησε, άλλο ανέλαβε, άλλο «έτρεξε», άλλο θα κληθεί να διαχειριστεί το 2018. Αν, βεβαίως, παραμείνει στον πάγκο. Διότι επί 36 ώρες διάβαζε τι του «χρεώνεται», διάβαζε για τις συζητήσεις με τον Όσκαρ Γκαρσία, o κόσμος το’ χει τούμπανο και ο Ολυμπιακός κρυφό καμάρι ότι οι κεραίες του club είναι ανοιχτές για προπονητή…

ΓΙΑΤΙ ΜΕΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΝΤΑΙ;

Λένε πολλοί: «Γιατί μένει ο Ουζουνίδης; Φθείρεται πια, δεν του κάνει καλό, δεν είναι όπως πέρυσι η κατάσταση, δεν το καταλαβαίνει;». Λένε άλλοι: «εγώ αν ήμουν Λεμονής θα νικούσα στη Λάρισα και στη συνέντευξη Τύπου θα δήλωνα την παραίτησή μου». Όμως αμφότεροι μένουν και επιμένουν. Γιατί; Ανατρέχουμε στα λεξικά για να είμαστε ακριβείς. Μαζοχισμός: η ιδιότητα μερικών ανθρώπων να αντλούν ευχαρίστηση από οδυνηρές καταστάσεις. Μαζοχιστής: κάποιος που απολαμβάνει την αίσθηση πόνου, είτε ψυχολογικά είτε σωματικά.

Δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν το «απολαμβάνουν». Στενοχωριούνται, πιέζονται, θυμώνουν. Σιωπούν, συμβιβάζονται με πολλά και πολλούς, εκνευρίζονται. Με τους γύρω τους, με τους δημοσιογράφους, με τους παίκτες. Παίρνουν δύναμη από τους φιλάθλους: να ένα κοινό καλό! Και για τους δύο που είναι δημοφιλέστατοι σε μεγάλη μερίδα και «αποδεκτοί» για το συγκεκριμένο timing ακόμη και σε όσους δεν τους… αποθεώνουν. Είναι όμως αυτό αρκετό για τον Ουζουνίδη και τον Λεμονή; Όχι, δεν είναι.

Μένουν και επιμένουν επειδή θρέφονται και από τα στραβά. Και από τα άσχημα. Και από τα δύσκολα. Είναι απ’ αυτή την πάστα, έχοντας βεβαίως λύσει το βιοποριστικό/οικονομικό θέμα της ζωής τους. Νιώθουν ότι σκληραίνουν, ότι αντέχουν, το βλέπουν ως τεστ, δοκιμασία, ως μέρος του επαγγέλματος. Ως ένα ματς ακόμη και με τον ίδιο τον εαυτό τους. Είναι κατά κάποιον τρόπο «θύματα» της τρέλας τους για το «προπονητιλίκι». Αν θα τους βγει σε καλό ή σε κακό; Μόνο εκείνοι το γνωρίζουν...