Με "μέταλλο" και μυαλό, όχι μόνο με μεταγραφές!
Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για τη σωστή συμπεριφορά και νοοτροπία του Παναθηναϊκού στο χθεσινό ματς, μετά τη «σφαλιάρα» της Ξάνθης και τα απαραίτητα για να τρέξει σε πορεία πρωταθλητισμού ως το τέλος.
Δεν θα το θυμόμαστε για πολύ το χθεσινό ματς της Λεωφόρου. Ισως να κρατήσουμε σε μια άκρη του μυαλού μας το τσουχτερό κρύο και το παρθενικό, υπέροχο γκολ του Διαμαντή Χουχούμη, με το δεξί (!!!). Ο Παναθηναϊκός δεν μπήκε συγκεντρωμένος, αλλά αυτή τη φορά δεν δέχθηκε γκολ στην πρώτη ευκαιρία του αντιπάλου, όπως έχει συμβεί πολλάκις. Το σουτ του ερημίτη στο ύψος του πέναλτι Καϊκούτ στα… πουλιά της ΓΑΔΑ στο 6’ ήταν και η μοναδική σπουδαία φάση της Κέρκυρας.
Ο Παναθηναϊκός μπήκε για να πάρει το τρίποντο. Στεγνά. Όχι για να πετύχει 5 γκολ και να προσφέρει θέαμα. Χωρίς τον Μπεργκ, χωρίς τους πιο σταθερούς και «μόνιμους» αμυντικούς του (Νάνο, Σίλντενφελντ), χωρίς τον Μέντες που κάθισε στον πάγκο, ταρακουνημένος από την τεσσάρα στην Ξάνθη, είχε μόνο βαθμοθηρικές βλέψεις. Και το πήρε σχετικά εύκολα τελικά, χάρη στην απόδοση της μεσαίας γραμμής του, που ήταν η χειρότερη στην Ξάνθη και στη σοβαρότητα/συγκέντρωση των αμυντικών του, οι οποίοι δεν ήταν αλάνθαστοι, αλλά πολύ μαχητικοί: πρώτοι στη μπάλα, φάουλ, κοντά στους αντιπάλους, χωρίς περιττές ενέργειες.
Τη βραδιά της χειρότερης απόδοσης των επιθετικών του με τον Αναστασίου στον πάγκο (πολλές ημιτελείς προσπάθειες ο Πέτριτς, σε κακή βραδιά ο Καρέλης με συμπτωματικό γκολ, σωστή αμυντική συμπεριφορά της Κέρκυρας με πολύ καλούς Σέτκους και Βενέτη), ο Παναθηναϊκός πήρε για πρώτη φορά εφέτος καλή απόδοση και από τους τέσσερις μέσους του! Και αν η μέση είναι καλά, είναι και όλο το «σώμα» μιας ομάδας.
Από τον βελτιωμένο Ντίνα που του λείπει το πρέσινγκ και η τακτικά σωστή κίνηση χωρίς τη μπάλα (ξεμαρκαρίσματα/υποδοχή στον χώρο) έλειψε μόνο το γκολ. Είχε και πάλι ασίστ-πάσα-διείσδυση και μια προσπάθεια «α λα Μέσι» την οποία ο Σέτκους έσβησε με τα ακροδάκτυλα από τα χάιλαϊτς της σεζόν.
Ο Δώνης έπαιξε ώριμα στη θέση του αμυντικού μέσου, την πιο δύσκολη πνευματικά για κάθε νέο παίκτη. Με καλύψεις, πάσες, τρεξίματα. Και με τσαμπουκά. Όχι και με σουτ. Τα χρειάζεται ο Παναθηναϊκός!
Τα πήρε χθες από τον αναγεννημένο στο β΄ μέρος Πράνιτς, ο οποίος κατέθεσε ενέργεια και αγωνιστικό εγωισμό μετά την φαντασμαγορική (από το… «φάντασμα») εμφάνιση στην Ξάνθη. Πήρε προσπάθειες, ζήτησε και κράτησε μπάλα, πήγε στην τελική προσπάθεια, πάτησε στην περιοχή. Μέχρι και που μάρκαρε! «Γεμάτη» εμφάνιση μετά από πολύ καιρό.
Καλύτερος όλων ήταν ο Ζέκα, μετά το «ναδίρ» του στην Ξάνθη. Χωρίς κάτι το εντυπωσιακό, ήταν ο προπονητής της ομάδας μέσα στο γήπεδο. Ο πλέι μέικερ και ηγέτης της. Αυτός που κάλυπτε και τους νέους μετόπισθεν, έκανε τον τροχονόμο στην κυκλοφορία, έδινε επιθετικά στηρίγματα. Εκείνος που είχε συνειδητοποιήσει περισσότερο την ανάγκη της νίκης.
Όπως και ο Αναστασίου, ο οποίος έπαιξε με «ασφάλειες» μετά το 1-0. «Safe» που θα έλεγε και εκείνος. Η αλλαγή από 4-4-2 σε 4-5-1 με Λαγό αντί Καρέλη στο μέσον του β΄ ημιχρόνου, ήταν χαρακτηριστική. Όπως και το άγχος του στις χαμένες ευκαιρίες (πολλά… χαστούκια έχει φάει αυτός ο πάγκος από τα νεύρα του χθες).
Ηταν ένα από τα ματς «ρουτίνας» για τις ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό. Από τα ματς που συνήθως έχεις να χάσεις πολλά αν δεν προσέξεις, έχεις να κερδίσεις λίγα εκτός από τους τρεις πόντους. Κερδίζεις το έξτρα σ’ αυτού του είδους τα παιχνίδια, όταν προσφέρεις θέαμα και το κοινό ευχαριστιέται ή όταν κάποιοι παίκτες βάζουν πόντους στο σακούλι τους. Αυτό το έκαναν σχεδόν όλοι χθες, πλην των επιθετικών. Πόντους αυτοπεποίθησης. Περισσότερο ο Χουχούμης, ο πιο άτυχος από τη next generation του Παναθηναϊκού, διότι… «έπεσε» πάνω στον Νάνο. Με το «γοητευτικό» για τους ρομαντικούς «3» στην πλάτη, ένα νούμερο που «εξαφανίζεται» σταδιακά από τις φανέλες των παικτών…
Με 6/7 στη Λεωφόρο, ο Παναθηναϊκός δείχνει εφέτος πιο συγκεντρωμένος και αποτελεσματικός εκτός έδρας. Τη ζημιά, όμως, την έπαθε από τον ΟΦΗ και ακόμη δεν έχει υποδεχθεί ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό, Αστέρα Τρίπολης. Από τους «δύσκολους» έχει φιλοξενήσει μόνο τον Ατρόμητο και τη Βέροια. Πρωταθλητισμό κάνεις, όμως, όταν τα βλέπεις όλα δύσκολα! Και όταν υποστηρίζεις το εγχείρημα όσο το δυνατόν με μεγαλύτερη ευστοχία στις λιγοστές μεταγραφές. Ο Αλαφούζος είπε χθες «έχουμε το πιο πλούσιο ρόστερ». Εχει πει πρόσφατα «έχουμε την καλύτερη επίθεση», σε άλλη συνέντευξη «έχουμε την καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα». Ηθελε να πει «έχουμε το πιο ‘ευρύ’ ρόστερ». Ισως. Όχι όμως και το πιο ποιοτικό.
Το καλοκαίρι απέτυχε στα μεταγραφικά, τώρα έχει δεύτερη ευκαιρία. Με Νίνη, στόπερ, ίσως και μια έκπληξη. Εχοντας 5/8 παιχνίδια στη Λεωφόρο μέχρι να ταξιδέψει στο Ηράκλειο και εκτός έδρας μόνο ΠΑΣ Γιάννινα, Πανιώνιο, Νίκη Βόλου (δεν τις λες και μεγαθήρια της Λίγκας), ο Παναθηναϊκός καλείται να διεκδικήσει τη ευκαιρία του, με όλους τους δείκτες στο 100%: συσπείρωση, μαχητικότητα, μυαλό, ποδοσφαιρικό εγωισμό και τσαμπουκά. Στοιχεία «αφανή», όμως πιο σημαντικά από τις μεταγραφές! Στοιχεία «νοοτροπίας». Αν τα είχε στο 100% εναντίον της Ξάνθης και του ΟΦΗ, θα ήταν πρώτος σε έναν «ανώμαλο» πρώτο γύρο, από τους οποίου τα 2/3 απουσίασε ο κορυφαίος επιθετικός του πρωταθλήματος.
Μπορεί να κατορθώσει το «ακατόρθωτο» η πιο βελτιωμένη ομάδα του 2014 που μας αποχαιρετά; Να «τρέξει» μαζί με τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ που επίσης δεν θα έχει ευρωπαϊκή «φθορά»; Ναι, αν το πιστέψει και το υποστηρίξει με έργα, όχι με λόγια! Κυρίως εσωτερικά. Στο μέταλλο, τη συμπεριφορά ομάδας, τον εγωισμό του «παίζω για να νικήσω». Όχι τόσο με τον… καινούριο στόπερ. «Ασκώ πίεση και αντέχω στην πίεση»: τόσο εύκολο να το… γράφεις, τόσο δύσκολο να το πράττεις!
Follow me on Twitter: Seretinio