Τέσσερα ματς στη Λεωφόρο – μηδέν γκολ. Πέντε ματς εκτός έδρας, δέκα γκολ. Με Καλλονή (2), Λεβαδειακό (2), Πλατανιά (3), ΠΑΣ Γιάννινα (3) και… Ατρόμητο. Το «must win» παιχνίδι δεν το πήρε στο Περιστέρι. Με διαφορετικούς παίκτες, με διαφορετικούς προπονητές και τεχνικούς διευθυντές, δυόμισι χρόνια ο Παναθηναϊκός έχει πάρει μόνο δύο must win παιχνίδια.

Τον ημιτελικό εναντίον του ΟΦΗ με χίλια ζόρια (3-0 στην παράταση και δοκάρι Νούνιες) και το περυσινό 2-1 επί του Ολυμπιακού στη Λεωφόρο (αυτογκόλ Μαζουακού – Πέτριτς), το οποίο δεν έκρινε τίτλο, αλλά θα μείωνε τη διαφορά των «αιώνιων», αν δεν είχε τιμωρηθεί ο Παναθηναϊκός με αφαίρεση βαθμών.

Ζητούμενο 1, συνεπώς: γιατί ο Παναθηναϊκός σ’ αυτούς τους 32 μήνες κάνει τις μεγάλες νίκες του όταν είναι «αουτσάιντερ» (Φάληρο – Τούμπα), πολλάκις «λυγίζει» σε σημαντικά ματς με ασθενέστερους αντιπάλους στο Κύπελλο (Πλατανιάς – Ξάνθη – Ατρόμητος). Γιατί «αποσυμπιέζεται» και παίρνει θετικά αποτελέσματα όταν χάνει τους στόχους του, με κλασικό παράδειγμα τα περυσινά πλέι οφ επί Αναστασίου; Η προφανής απάντηση είναι «επειδή δεν έχει πολλούς παίκτες με ισχυρή ποδοσφαιρική προσωπικότητα, που να αντεπεξέρχονται και στην πίεση του αποτελέσματος». Προφανώς, όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Καλούνται ο Στραματσόνι και ο Αλαφούζος να το βρουν και να το λύσουν. Ελαφρυντικά υπάρχουν μόνο για την πρώτη σεζόν των Αναστασίου – Νταμπίζα, όταν ο Παναθηναϊκός ήταν άγουρος, ολοκαίνουριος και… πήρε και έναν τελικό Κυπέλλου (που δεν είναι must win παιχνίδι, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό).

Ζητούμενο Νο 2: Προς τι η αλλαγή συμπεριφοράς μεταξύ εντός και εκτός έδρας αγώνων συγκριτικά με την περυσινή σεζόν, όταν οι Πράσινοι σε 18 ματς πρωταθλήματος και πλέι οφ έγραψαν 15-2-1, με δύο ισοπαλίες εναντίον του Αστέρα Τρίπολης και μια ήττα από τον ΟΦΗ με γκολ του Μακρή στο 94’; Είναι το αγωνιστικό προφίλ, το ποδοσφαιρικό στιλ μιας ομάδας που… δυσανασχετεί με κλειστές άμυνες, που δεν βρίσκει εύκολα κάθετες πάσες, που δεν σουτάρει εκτός περιοχής, ενώ μακριά από τη Λεωφόρο βρίσκει χώρους – ευκαιρίες – γκολ πολύ πιο εύκολα, χάρη στην ταχύτητα και την ικανότητα των επιθετικών της, ούσα πιο «μαζεμένη» μετόπισθεν, παραχωρώντας χώρο στον αντίπαλο;

Μήπως είναι αυτή η διαφορά συνέπεια του διαφορετικού μοντέλου Αναστασίου (που ήθελε passing game, «τρύπες», γκολ με συνδυασμούς, κατοχή και υπομονή) και Στραματσόνι που θέλει εξτρέμ, θέλει πιο άμεσο ποδόσφαιρο, με κλεψίματα και φάσεις 3 Vs 3 ή 2 Vs 3; Η’ μήπως είναι αποτέλεσμα κι αυτό της έξτρα πίεσης που προσθέτει η έδρα και ο οπαδός σε μια ήδη φορτωμένη και φορτισμένη ομάδα που έχει δει μπόλικες φορές μπόλικους να μπαίνουν μέσα στο αγωνιστικό χώρο; Αυτά είναι θέματα που καλούνται να εξετάσουν στον Παναθηναϊκό προπονητικό τιμ και διοικούντες. Και δεν είναι το μοναδικό βεβαίως.

Η νίκη στα Γιάννενα επαναφέρει την ηρεμία και τη θετική ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια. Διαχέει το αίσθημα του υγιούς συναγωνισμού για μια θέση στην ενδεκάδα, όταν επί παραδείγματι παίζει βασικός ο Βλαχοδήμος, προτιμάται ο Κουτρουμπής του Μολέντο, μπαίνει ο Λαγός και μένει στον πάγκο ο Εσιέν. Και φορτίζει με θετικά ιόντα έναν επιβαρυμένο οργανισμό, που βλέπει τον Νο 1 παίκτη του να πετυχαίνει δύο γκολ παρά το ποδοσφαιρικό ξύλο εντός γηπέδου και την αμφισβήτηση στις κουβέντες των οπαδών και στα media.

Το πήρε ο Παναθηναϊκός αυτό το ματς για πέντε λόγους.

1. Το «open game» και λόγω του 4-4-2 του Γιάννη Πετράκη και λόγω της αποβολής του Ζέκα από το 40’ και έπειτα.

2. Η συσπείρωση, η μαχητικότητα και το πάθος των παικτών, ειδικά μετά από την αποβολή.

3. Η διπλή αλλαγή του Στραματσόνι στο 58’, με Λαγό – Κλωναρίδη αντί Βλαχοδήμου – Καλτσά. Στηρίχθηκε ο Μπεργκ επιθετικά, θωρακίστηκε με «εξάρι» η τετράδα της άμυνας, «μηδέν» ευκαιρίες ο ΠΑΣ μετά την αλλαγή.

4. Τα λάθη και η ποιότητα των παικτών του γηπεδούχου. Άλλο Ατρόμητος, άλλο ΠΑΣ Γιάννενα.

5. Ο Μπεργκ. Τελεία και παύλα. Με ό,τι αυτό(ς) συνεπάγεται.

Aυτό το τελευταίο, ο Μπεργκ, είναι και το πιο σημαντικό ποδοσφαιρικά για τον Παναθηναϊκό. Κανένας Βιγιαφάνιες, κανένας Μπουμάλ, κανένας Λέτο και κανένας Μαμούτε και Πέτριτς δεν μπορεί να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό να χαμογελάσει μέχρι το τέλος της σεζόν, όσο ο Σουηδός φορ. Γιατί κανένας δεν διαθέτει τον δικό του συνδυασμό: ικανότητα – τρεξίματα – τεχνική – μυαλό – ένστικτο σκόρερ – προσωπικότητα στο γήπεδο.

Το χαμόγελο του Μπεργκ στους πανηγυρισμούς των γκολ του είναι μια βάση στην οποία μπορεί να πατήσει και πάλι ο Στραματσόνι. Το « σήμερα βγήκαμε έξω ως ομάδα», ας εξεταστεί από τους αρμόδιους. Και για τον «Στράμα» και για τον Αλαφούζο, θα ήταν χρησιμότατη μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση με τον Σουηδό. Και για τον ίδιο και για την ομάδα. Έξω, για καφέ ή φαγητό. Χαλαρά. Όχι ως «προϊστάμενος – υφιστάμενος». Ως ομάδα. Όσο αργούν, χάνουν πολύτιμο χρόνο για τον Παναθηναϊκό της επόμενης σεζόν, που χρειάζεται υπομονή για να χτιστεί.

Υ.Γ. «Μπουκώσαμε» από «Καλογεροπουλιάδα» και ο Δελφάκης θα… περάσει χωρίς να ακουμπήσει στα media και λόγω της νίκης του Παναθηναϊκού. Για να μην τα πολυλογώ, το ματς ήταν σαν το εφετινό ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός 0-2 με Γιάχο. Διαιτησία φουλ υπέρ του γηπεδούχου, νίκη του φιλοξενούμενου. Οσο για τον Ζέκα; Δίκαιη η αποβολή του, πιο ήρεμη η αντίδρασή του. Ας καθίσει να σκεφτεί περισσότερο τη θέση του αμυντικού μέσου. Πώς κάνω φάουλ, πού το κάνω, γιατί το κάνω.

Follow me on Twitter: Seretinio