Ναι, αιτίες και δικαιολογίες βάσιμες μπορούν να κατατεθούν πολλές για την εμφάνιση και την ήττα από τη Ρουμανία.

1. Ότι ο Ρανιέρι δεν γνωρίζει ακόμη κάθε λεπτομέρεια από τα χαρακτηριστικά των παικτών του.

2. Ότι και ο Ρεχάγκελ είχε αρχίσει με «πεντάρα» από την Φινλανδία και ο Σάντος με εντός έδρας 1-1 εναντίον της Γεωργίας.

3. Ότι η Ρουμανία είναι σχεδόν η ίδια ομάδα σε ρόστερ και έχει τον ίδιο προπονητή (φάνηκε η συνοχή της και κατά τη διάρκεια του ματς).

4. Ότι το «Γ. Καραϊσκάκης» ήταν άνυδρο και η εθνική Ελλάδας δεν είχε την ώθηση που θα την βοηθούσε τουλάχιστον να φτάσει στην ισοφάριση, ειδικά μετά την αποβολή του Μαρικά.

5. Ότι ο Ιταλός είχε την ατυχία στην πιο σημαντική γραμμή κάθε ομάδας, τη μεσαία, να χάσει – για διαφορετικούς λόγους τους οποίους ο ίδιος δεν μπορούσε να ακυρώσει – και τους τρεις έμπειρους, με προσωπικότητα παίκτες: Καραγκούνη, Κατσουράνη, Μανιάτη. Το «φρεσκάρισμα» και η «ανανέωση» είναι πάντα εύηχες λέξεις και «πιασάρικες» έννοιες εμπορικά στους φιλάθλους από τα media. Είναι δύσκολο, ωστόσο, στην πράξη, όταν όλη η μεσαία γραμμή μιας εθνικής ομάδας έχει συνολικά…12 συμμετοχές (6 είχε ο Σάμαρης, 6 ο Ταχτσίδης, 0 ο Μάνταλος πριν από το χθεσινό ματς).

6. Ότι στα πρώτα ματς των προκριματικών συχνά – πυκνά τα φαβορί πέφτουν θύματα εκπλήξεων. Τρομερή η νίκη της Αλβανίας μέσα στην Πορτογαλία, έκανε άνω – κάτω τον όμιλό μας η εκτός έδρας επικράτηση της Βορείου Ιρλανδίας επί της Ουγγαρίας, με το ζόρι νίκησαν 2-1 οι παγκόσμιοι πρωταθλητές Γερμανοί τους Σκωτσέζους και οι Δανοί τους Αρμένιους. Μπορεί να προκύψουν περισσότερα απροσδόκητα αποτελέσματα και σήμερα, στο Αυστρία – Σουηδία, στο Ισπανία – ΠΓΔΜ, στο Ελβετία – Αγγλία και στο κάτω – κάτω της γραφής δεν έχει καταστεί και… υπερδύναμη η εθνική Ελλάδας.

7. Ότι απ΄ αυτή την εθνική – πλην του Χριστοδουλόπουλου που έμεινε στον πάγκο, του τραυματία Φετφατζίδη και του Σαμαρά, δεν υπάρχει άλλος μεσοεπιθετικός που να μπορεί με ντρίμπλα στο «1 Vs 1» να διασπάσει συμπαγείς αμυντικές γραμμές. Αναφέρομαι όχι μόνο στο χρονικό διάστημα μετά την αποβολή, αλλά και στο πρώτο ημίχρονο: κυρίως σ’ αυτό.

8. Ότι από ορισμένους παίκτες από τους οποίους ο allenatore περίμενε καλύτερη απόδοση, πήρε εμφάνιση κάτω του μετρίου με κριτήριο τα πραγματικά προσόντα τους.

Όλα αυτά τα δέχομαι. Δεν δέχομαι δύο πράγματα. Α) Την αστεία δικαιολογία που έπαιξε σε κασέτα από όλους (υπήρχαν και εξαιρέσεις) περί «λιγότερων αγώνων» συγκριτικά με τους Ρουμάνους, πασπαλισμένη μάλιστα με τις «έξι αγωνιστικές του ρουμάνικου πρωταθλήματος». «Κασέτα» που ακούστηκε και από ορισμένους παίκτες (επαναλαμβάνω όχι από όλους!), οι οποίοι προφανώς από… κάποιον το είχαν ακούσει το επιχείρημα. Ποια είναι η πραγματικότητα; Ότι από την αρχική ενδεκάδα της Ρουμανίας, μόνο δυο παίκτες αγωνίζονται στο πρωτάθλημά τους! Δύο! Ο Χόμπαν (Πετρολούλ – 10 ματς ως τώρα) και ο Τσίπτσιου (Στεάουα – 11 ματς). Κατά τα λοιπά; Ταταρουσάνου στην Φιορεντίνα (0 ματς!). Ρατ στον ΠΑΟΚ (4 ματς). Τάμας στην Γουότφορντ (7 ματς). Τσίριτσες στην Τότεναμ (1 ματς). Παντίλι στην Αλ Χιλάλ (3 ματς). Μαξίμ στην Στουτγάρδη (2 ματς). Γκριγκόρε στην Τουλούζ (4 ματς). Στάνκου στην Γκεντσλέρ (1 ματς). Και… Μαρικά στην Κόνιασπορ (1 ματς). Συνεπώς, αυτή η δικαιολογία ακυρώνεται. Ναι, όντως, δεν είχαν ρυθμό αρκετοί Ελληνες παίκτες. Όμως και πάλι, δεν ήταν αυτό το βασικό πρόβλημα της ομάδας.

Αν, πάντως, θες ρυθμό και ενέργεια mister, ΔΕΝ ΒΑΖΕΙΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΓΛΟΥ που έπαιξε 90λεπτο για πρώτη φορά μετά από τις 28/03/2014 (Kάρντιφ – Φούλαμ 3-1), ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ. Ούτε ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ ΒΑΖΕΙΣ (για τον οποίο μετά λες «έχει κάνει προετοιμασία μόνο δέκα μέρες»), ΠΡΟΤΙΜΑΣ ΤΟΝ ΛΑΖΑΡΟ. Αν, όντως, κριτήριο είναι η «ενέργεια» και θεωρείς «μειονέκτημα» την έλλειψη αγώνων συγκριτικά με τους Ρουμάνους...

Ναι, το καταλαβαίνω, στη μεσαία γραμμή, είχες πρόβλημα mister. Δεκτόν. Ούτε πολλές εναλλακτικές διαθέτεις. Κι αν ισχύει, επιπρόσθετα, πως και ο Κονέ δεν ήταν απολύτως έτοιμος ακόμη, λόγω απουσίας από μεγάλο μέρος της προετοιμασίας, καλά έκανες και τον κράτησες στον πάγκο. Ούτε για τον Μάνταλο εγώ έχω πρόβλημα, αν και το να παίρνεις έναν παίκτη «από το παράθυρο» (λόγω τραυματισμού του Μανιάτη δηλαδή) και να τον βάζεις ΒΑΣΙΚΟ στο ΠΡΩΤΟ σου παιχνίδι, σε ολοκαίνουρια μεσαία γραμμή, αυτόν που μετράει 0 συμμετοχές (δεν είναι παίκτης Β΄, αλλά Σούπερ Λίγκας, μην ακούω χαζομάρες για το ταλέντο και τις ικανότητές του) είναι ΡΙΣΚΟ που το πήρες και έχασες. Δεν ενοχλεί αυτό, εκτός κι αν έχουν αρχίσει γενικώς τα νταραβέρια από ορισμένους, όπως σε κάποιες περιόδους της θητείας του Ρεχάγκελ μετά το 2004, κάτι που απεύχομαι και δεν υποστηρίζω.

Το δεύτερο που ήχησε πολύ άσχημα στ' αυτιά μου είναι το «Yes, of course». Η απάντηση του Ρανιέρι, στην ερώτηση του Δημήτρη Μαλισιώβα της ΝΕΤ, αμέσως μετά τη λήξη του ματς: «Πιστεύετε πως θα προκριθούμε, παρά την ήττα;».

Για μισό λεπτό, κόουτς, διότι δεν… ξεκινάμε καλά. Από πού κι ως πού «yes of course»; Ξέρεις τι εστί πρωτάθλημα δύο ετών; Εχεις εργαστεί ποτέ σε εθνική ομάδα ή έχεις πάρει μέρος σε τέτοιο τουρνουά, ώστε να ξέρεις τις δυσκολίες, τις «παραξενιές» και τις παγίδες της προκριματικής φάσης; Γιατί «yes of course»; Επειδή είμαστε οι… «μουντιαλικοί» του ομίλου; Και μάλιστα… τόση βεβαιότητα για την πρόκριση μετά από ήττα από τον βασικότερο ανταγωνιστή που αν προσέξει πλέον στα επόμενα ματς θα κατακτήσει σίγουρα μια από τις δυο προνομιούχες θέσεις; Με την ομάδα σε μεταβατικό στάδιο; Με αρκετούς νέους στο ρόστερ και με καινούριο κόουτς;

Ή, μήπως επειδή θεωρούμαστε πιο «μοδάτοι» στην αγορά από τους Ρουμάνους, τους Ούγγρους και τους Φινλανδούς και άμα λάχει στέλνουμε και 9 παίκτες στο Καμπιονάτο; Σε ποιο Καμπιονάτο; Σ’ αυτό που δεν μπορεί να βάλει ούτε μια ομάδα του έστω στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ; Ωραίες, θεμιτές και αναπτυξιακές οι «εξαγωγές». Ανεβαίνει το επίπεδο, βελτιώνονται οι αθλητές όταν φεύγουν από την Ελλάδα, δίνονται ελκυστικά κίνητρα στους νεότερους, όλα καλά και όμορφα. Μην ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΣΤΕ όμως κιόλας!

Ισως, λοιπόν, να ωφελήσει αυτή η ήττα. Για να αντιληφθεί και ο Ρανιέρι ότι ΧΩΡΙΣ ΜΑΧΗ η Εθνική θα κινδυνεύσει με αποκλεισμό πλέον. Οτι για να προοδεύσει η ομάδα που έχει τρομερούς πόνους στη μεσαία γραμμή της, δεν αρκεί το χαμόγελο, η θετική ενέργεια και ο καλός λόγος με τα «ευχαριστώ» προς τους παίκτες. Δεν ήταν, βεβαίως και για «κεραυνούς» εναντίον τους, αλίμονο. Οι ποδοσφαιριστές χθες, όμως, δεν ήταν για «ευχαριστώ» δημοσίως. Και δεν θα τους κερδίσει μόνο με την καλή συμπεριφορά, τον ιταλικό αέρα και την ευγένειά του, αλλά και με τις σωστές επιλογές και με τις νίκες. Δηλαδή, αν νικούσαν 3-0 ή 4-1, τι θα έκανε ο Ρανιέρι; Υποκλίσεις στον Μάνταλο, όπως έκανε ο Φάμπρι στο «Απήλιον»; Ειδικά, δε, για το αμέσως προσεχές ματς, στην Φινλανδία, ο κίνδυνος είναι τεράστιος. Διότι οι Φινλανδοί ΟΝΤΩΣ (όχι όπως οι Ρουμάνοι…) έχουν περισσότερα ματς στα πόδια τους. Πολλοί παίκτες της Ελσίνκι αγωνίζονται στην ομάδα, οι περισσότεροι διεθνείς, όμως, αγωνίζονται εκτός Φινλανδίας...

Είπαμε, δικαιολογίες βάσιμες υπάρχουν πολλές. Όμως η εθνική και ειδικά ο mister καλούνται να μην «προσπεράσουν» αυτή την ήττα. Ούτε να μείνουν, βεβαίως, σ’ αυτή. Δεν ήρθε η καταστροφή, ούτε ο αποκλεισμός. Σε λίγο καιρό θα έχει υγιείς τον Μανιάτη και τον Φετφατζίδη, σε καλύτερη κατάσταση τον Μήτρογλου, τον Σαμαρά, τον Φορτούνη, τον Λάζαρο, τον Κονέ, όλους. Παίκτες με ικανότητες δημιουργικές, με μπόλικο ταλέντο. Όμως δεν είναι όλα ρόδινα και… άνετα. Το ταξίδι στο επόμενο Euro δεν θα κερδηθεί επειδή είμαστε ωραίοι, «μουντιαλικοί», «ανανεωμένοι», τζελεδάτοι, «ψηλοί» στο… ranking της FIFA και ευχάριστοι τύποι. Θα κατακτηθεί μόνο με 90λεπτες μάχες, παιχνίδι με παιχνίδι, σε ΟΛΑ τα ματς.

Και κυρίως: αν η εθνική χάσει την ταυτότητά της, της οποίας βασικά χαρακτηριστικά ήταν το ποδοσφαιρικό φιλότιμο, η μαχητικότητα και η προσπάθεια από το 1’ ως το 90’, δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει και τις φανερές ποδοσφαιρικές αδυναμίες της, που εστιάζονται κυρίως στη μεσαία γραμμή.

• Follow me on Twitter: Seretinio