Εχει περάσει από πολλά κύματα ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Αλαφούζου. Από τρομερό “κόλλημα” με τον Ζεσουάλδο Φερέιρα τον οποίο “πέτυχε” στην... τρέλα του και όχι στα καλά του έναν χρόνο μετά τη “σεζόν του Λέτο” (από Καραγκούνη μέχρι Φορναρόλι και από Κατσουράνη μέχρι Βελάσκες), από τις λιονταρίνες του αλησμόνητου Φάμπρι, από τις εντός έδρας αποτυχίες στην πρώτη σεζόν, την Εστορίλ, την Ξάνθη και τον ΟΦΗ πέρυσι, το επώδυνο Grexit από την Γκαμπάλα εφέτος.

Ηταν... νέος στο κουρμπέτι ο πρόεδρος της ΠΑΕ, αλλά μέσα σε τρία χρόνια είδαν πολλά τα μάτια του και στη Λεωφόρο. Τουλάχιστον ένα “μπραφ” ανά σεζόν. Με τον ΟΦΗ (ήττα), με τον Ολυμπιακό (Περέιρα), με τον ΠΑΟΚ (αλησμόνητη διαχείριση της αστυνομίας με τους οπαδούς του Δικέφαλου), με τους Αζέρους προσφάτως. Στο ματς με τον Πλατανιά βίωσε για πρώτη φορά κάτι που μόνο κατά διαστήματα στη θητεία του Γιάννη Βαρδινογιάννη έχει συμβεί στον Παναθηναϊκό της τελευταίας 15ετίας. Νίκη με γιούχα! Οπως επί Ζοσέ Πεσέιρο, ή στα πρώτα ματς του Γιτζάκ Σουμ, το 2003: τους πρώτους μήνες μετά τη Ριζούπολη, όταν το mood ήταν στο... “πετάμε άμα λάχει τη φανέλα και στα μούτρα του Βαζέχα”.

Νίκη με γκρίνια σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα. Γκρίνια και μουρμούρα και “ου” όχι από τους οργανωμένους οπαδούς. Εχουν διατυπώσει επισήμως και ανεπισήμως τη θέση τους για τα εφετινά τεκταινόμενα. Από όλους τους υπόλοιπους! Χλιαρός πανηγυρισμός στο γκολ του Ατζαγκούν, αποδοκιμασίες ένα λεπτό μετά το 1-0 – στη λήξη του ημιχρόνου – και... χαμός στο τελευταίο σφύριγμα του Δελφάκη μετά από δεκάλεπτο 5-4-1, τον Μαρινάκη μαν του μαν στον Ντίνα, τον Καλτσά δεξιό χαφ (από δεύτερο επιθετικό) και μαζική άμυνα εναντίον του άψογα στημένου Πλατανιά.

Ελάχιστοι οι παίκτες που σήκωσαν τα χέρια έστω και για να χειροκροτήσουν προς την κερκίδα στο τέλος. Αμήχανοι οι περισσότεροι, έκαναν μεταξύ τους χάι – φάιβ, έδωσαν το χέρι στους αντιπάλους για την καθαρή ποδοσφαιρική παρουσία τους και αποχώρησαν. Εκδηλωτικοί μόνο ο Στιλ και ο Τελάντερ, ο οποίος προφανώς δεν έχει αντιληφθεί στο έπακρον τι συμβαίνει, το χαίρεται πολύ όταν η ομάδα του νικά – ακόμη περισσότερο όταν δεν έχει δεχθεί γκολ – και παίζει με τον “αέρα” του διψασμένου νέου που τα δίνει όλα και γουστάρει, πιάνοντας από τα μαλλιά την ευκαιρία που τού δίνεται.

Συνυπεύθυνοι Φύσσας – Βόκολος

Με σκυμμένο κεφάλι ο Γιάννης Αναστασίου ολοκληρώνει τις καθιερωμένες δηλώσεις του στον pitch reporter της Nova και περπατώντας παράλληλα με τη θύρα 10, οδεύει προς τη φυσούνα ακούγοντας τα μύρια όσα από την εξέδρα. Ιδια ακριβώς η εικόνα, χωρίς αποδοκιμασίες όμως, περίπου δέκα λεπτά αργότερα, όταν ο Γιάννης Αλαφούζος και ο Τάκης Φύσσας διασχίζουν τον αγωνιστικό χώρο της Λεωφόρου και κατευθύνονται προς τα αποδυτήρια. Σκυμμένο κεφάλι, λες και το αποτέλεσμα ήταν 0-1, όχι 1-0. Αν ήταν 0-1, με αυτό που είδαμε χθες στη Λεωφόρο, ίσως να φεύγαμε την ίδια ώρα που ο Πάουλο Σόουζα αποχωρούσε θριαμβευτικά από το “Μεάτσα”.

Ο Φύσσας τα ξέρει, τα έχει ζήσει. Προσοχή όμως: στον Παναθηναϊκό, ως παίκτης. Οχι στην Εθνική Ελλάδας ως τεχνικός διευθυντής. Εκεί, ήταν όλα πιο απλά και εύκολα. Στρωμένη ομάδα, καταπληκτική σχέση με τον πρόεδρο και τον προπονητή, θετικά αποτελέσματα, ελάχιστοι μπελάδες. Ούτε “πειθαρχικά” θέματα πολλά, ούτε μεταγραφές, ούτε συμβόλαια, ούτε οικονομικά θέματα, ούτε οπαδοί. Σχεδόν όλα τα ζητήματα λυμένα. Όπως και για τον Λεωνίδα Βόκολο, ο οποίος τώρα έχει πολύ περισσότερες ευθύνες και ζόρια.

Οι δυο τους πλέον καλούνται να το πάρουν πάνω τους. Να κάνουν συγκεκριμένες εισηγήσεις στον Αλαφούζο για το αν και πώς μπορεί να βγει ο Παναθηναϊκός από το τέλμα. Όχι μόνο για το θέμα του προπονητή. Για όλη τη δομή της ομάδας. Κι αν ο Αλαφούζος αρνηθεί, να εξετάσουν πλέον τι θα κάνουν, ποια θα είναι η επόμενη κίνησή τους. Στις μεταγραφές, πάντως, “όχι” δεν τους είπε πολλές φορές... Ούτε για τους παίκτες, ούτε για τα λεφτά. Οποιαδήποτε και αν είναι όμως η απόφασή τους, θα πρέπει να αναλάβουν και το μέγεθος της ευθύνης που τους αναλογεί. Είτε μείνουν, είτε φύγουν. Διότι αυτό το δίδυμο είναι ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟ με τον κόουτς σχεδόν για τα πάντα. Βασικά, για τις μεταγραφές. Αλλά και για τα “ιατρικά”. Και για τα συμβόλαια. Και για τα πειθαρχικά. Σχεδόν για όλα.

Ο κόουτς, βάσει της εικόνας που διαμορφώνεται πλέον, θα φύγει, κάποια στιγμή εντός της σεζόν. Σήμερα – αύριο – μεθαύριο, κάποια στιγμή θα φύγει. Είναι ανθρωπίνως αδύνατο και εταιρικά αδιανόητο να σταθεί μέχρι το τέλος της αγωνιστικής περιόδου υπ' αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες. Είναι παρανοϊκό να πιστεύει κάποιος πως ο Παναθηναϊκός θα σαρώσει στο διάβα του Ξάνθη, ΠΑΣ, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Ατρόμητο, Ολυμπιακό, Ηρακλή, Βέροια (τα δύο τελευταία ματς διαδοχικά εκτός έδρας). Ισως να πάρει περισσότερο χρόνο αν νικήσει στην Ξάνθη και τού “προσφέρει” μαξιλαράκι ο Ολυμπιακός, με αποτυχίες σε Λονδίνο και Τούμπα: αυτό είναι το μοναδικό ευοίωνο σενάριο για να πάρει ακόμη ένα “κανονάκι”, στη διακοπή του πρωταθλήματος, μετά το σαββατιάτικο ματς στα Πηγάδια.

Ακόμη κι αν επαληθευτεί όμως αυτό το (δύσκολο στον απόλυτο συνδυασμό του) σενάριο, για να προχωρήσει με σταθερότητα και τον ίδιο προπονητή στον πάγκο ο εφετινός Παναθηναϊκός, θα πρέπει να ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ πρωτίστως οι παίκτες και οι φίλοι της ομάδας στο “μπορώ να πάρω το πρωτάθλημα”. Με τον Αναστασίου, που πλέον χάνει τη μπάλα και στα απλά εντός γηπέδου και αντί να βγάλει στο 90' τον τραυματία Πράνιτς αντικαθιστά τον Νάνο με τον Τριανταφυλλόπουλο (στις δηλώσεις του την έχει χάσει προ πολλού τη μπάλα) αυτό δεν δείχνει εφικτό προς το παρόν. Ο φόβος – είχε δίκιο – έχει κυριεύσει τους πάντες.

Και όταν θα φύγει αυτός που τώρα σαν αλεξικέραυνο συγκεντρώνει πάνω του όλη τη “λέζα”, η ευθύνη θα πέσει στους υπόλοιπους. Και από τα media και από τους οπαδούς. Τότε θα “μεταφερθεί” η ευθύνη, ενώ ήδη στην πραγματικότητα υφίσταται! Και ανήκει σε όλους – όπως είχε αναφέρει στην ανακοίνωσή της η “Θύρα 13”- βασικά βεβαίως στο αφεντικό που λέγεται Γιάννης Αλαφούζος. Το αφεντικό, λοιπόν, κλονίστηκε αφάνταστα την Κυριακή. Είδε για πρώτη φορά το νίκη+κακό ποδόσφαιρο+σωστή διαιτησία + έντονες αποδοκιμασίες. Και μάλλον ήρθε η ώρα να δείξει το αυστηρό πρόσωπό του προς όλους... Γιατί “at the end of the day” που έλεγε και ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, ο Αλαφούζος έχει τα γένια και τα χτένια. Όσο “ανεκτικός” κι αν είναι, όλα – η επιτυχία και η αποτυχία στην επιλογή και στις αρμοδιότητες των στελεχών – σ' αυτόν αντανακλούν.

* Follow me on Twitter: Seretinio