Eίχα όλα την καλή διάθεση να γράψω μόνο γι’ αυτά που είδα χθες στη Λεωφόρο. Όχι επειδή τον… συμφέρει πλέον τον Παναθηναϊκό σε επίπεδο κοινής γνώμης να φαίνεται υπερήφανος, υγιής, ωραίος, καθαρός.

Να εδραιώνει στην ποδοσφαιρική κοινότητα την αίσθηση πως ό,τι κατακτά, το κατακτά τίμια, με την προσπάθειά του, με τα καλά και τα στραβά του, τις ήττες του και τις νίκες του εντός αγωνιστικού χώρου: το μεγαλύτερο κέρδος του, μαζί με τα νέα θεμέλια σε ΠΑΕ, προπονητικό τιμ και "μπέμπηδες". Δύσκολα, με πόνο και κόπο.

Τέταρτος στο πρωτάθλημα, φιναλίστ στον τελικό του Κυπέλλου για τέταρτη φορά τα τελευταία δέκα χρόνια. Με μια ολοκαίνουρια ομάδα που ξεκίνησε στα φιλικά του προηγούμενου καλοκαιριού με τον Γιαννιτσάνη και τον Μουζακίτη, έχοντας μαζί της μόνο τον Μέντες και τον Μπαϊράμι ως προσθήκες.

Και έφτασε στο σημείο να αναγνωρίζουν οι πάντες πως ήταν η πιο βελτιωμένη ομάδα και εκείνη η οποία στον δεύτερο γύρο παρουσίασε μαζί με το «διαφορετικό» και το καλύτερο θέαμα στον αγωνιστικό χώρο. Χθες προκρίθηκε επειδή έπαιξε αντρικά σε «αρσενική» Λεωφόρο (δηλαδή καυτή, αλλά χωρίς ακρότητες), υπερνικώντας και την ατυχία του, απέναντι σε μια ομάδα που όταν αποφάσισε να τολμήσει είχε ήδη χάσει πολύ χρόνο (ας έβαζε από την αρχή ο Σα Πίντο τον Κουτσιανικούλη…). Εν συνεχεία έχασε και δύο καταπληκτικές ευκαιρίες: πόσες να κάνει αυτός ο ΟΦΗ στη Λεωφόρο;

Μα, τα γεγονότα στην Τούμπα, δεν μου το «επιτρέπουν» να ασχοληθώ σήμερα τόσο πολύ με τον Παναθηναϊκό. Είναι παράταιρο, άτοπο. Ακούγαμε στο κινητό από το ραδιοφωνάκι τι συνέβη πριν από την έναρξη του αγώνα. Τα είδα μετέπειτα, μαζί με το β΄ ημίχρονο. Αμελητέα ποσότητα για μένα οι γάβροι στον πάγκο. «Παιδικό» πικάρισμα, γινόταν και στη δεκαετία του ’60. Γίνεται και σήμερα, σε κάθε ματς στο «Γ. Καραϊσκάκης» με τα δεκάδες κιλά καρότα που μεταφέρονται στη «Θύρα 7» και από εκεί στην εστία του εκάστοτε γκολκίπερ του Παναθηναϊκού. «Φολκλόρ» είναι αυτό. Ελληνικό μεν, φολκλόρ δε. Ακακο. Για ορισμένους «ανόητο». Για άλλους γουστόζικο. Μα σε κάθε περίπτωση αβλαβές. Δεν με ενοχλεί. Το θέμα δεν ήταν οι γάβροι. Το μετέτρεψαν σε μέγιστο ζήτημα πολλοί, με τον τρόπο που το χειρίστηκαν μέσα στο γήπεδο. Το θέμα ήταν όλα τα υπόλοιπα. Δυστυχώς για τον ΠΑΟΚ, χθες υπέστη βαριά ήττα σε όλα τα επίπεδα.

Ναι, νίκησε και προκρίθηκε σε τελικό μετά από 11 χρόνια. Μα με όλα τα υπόλοιπα δέχθηκε βαρύτατα πλήγματα, τα οποία τού κόστισαν και θα του κοστίσουν ακριβά. Και στην εικόνα που θέλει να πρεσβεύει για την αλλαγή στο ελληνικό ποδόσφαιρο ο Ιβάν Σαββίδης. Και αγωνιστικά, δεδομένου ότι η συγκεκριμένη ατμόσφαιρα οδήγησε στην ανώριμη «συμπεριφορά αλάνας» των Κατσουράνη – Νάτχο, οι οποίοι μαζί με τον Αθανασιάδη θα παρακολουθήσουν τον τελικό του επόμενου Σαββάτου από τις θέσεις των επισήμων του ΟΑΚΑ, ενώ η Τούμπα «κινδυνεύει» με ποινή και ‘γω δεν ξέρω πόσων αγώνων. Και οικονομικά: πρόστιμα, χαμένα εισιτήρια, πιθανότατα και τη θέση που οδηγεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Όχι, δεν πιστεύω ότι θα τού κοστίσει στον «κανονικό» ΠΑΟΚτσή. Σ’ αυτόν που σιχαίνεται (όπως και η πλειονότητα των οπαδών όλων των ομάδων) να βλέπει πυρσούς, ξύλο, ατμόσφαιρα τρομοκρατίας. Ναι, σιχαίνονται, αλλά στο τέλος ΟΛΟΙ πανηγυρίζουν. Ολοι τους, ανεξαρτήτως χρώματος.

Πρόσκαιρα, στιγμιαία, «ξενερώνουν». Το πολύ – πολύ να μην πάρουν εισιτήριο διαρκείας για μια – δυο σεζόν. Αλλά μετά πανηγυρίζουν και στις τηλεοράσεις τους και στο Καραϊσκάκης, όπως στη Ριζούπολη. Πανηγυρίζουν στο κλειστό του ΟΑΚΑ και στο ΣΕΦ και στη Λεωφόρο κατά καιρούς, θα πανηγυρίζουν στην «Αγιά Σοφιά» σε δύο χρόνια. Δεν αλλάζει ο Ελληνας οπαδός. Δυστυχώς, δεν αλλάζει.

Όχι, δεν εξισώνω γεγονότα και τακτικές και ομάδες. Αλλά το βρίσκω ανόητο να κάνω συγκρίσεις. Οσα είδα χθες μου θύμισαν «Ριζούπολη Χ 3». Αυτή είναι η εικόνα μου. Είναι πολλοί αυτοί που λένε πως «όταν σπέρνεις ‘χο χο χο’ και «I screwed you» θα θερίσεις Τούμπα». Όπως είναι πολλοί που ξεχνούν σιφόνια, αεροβόλα σε κλειστό γήπεδο, καμένο «ερυθρόλευκο» πούλμαν και βαν της Nova εφέτος, πολλά, χρειαζόμαστε βιβλίο ολάκερο. Εδώ ξεχνούν ότι έχει σκοτωθεί άνθρωπος σε «ραντεβού» για ξύλο σε λεωφόρο (!!!!!), όχι σε κάποιο στενό γειτονιάς. Όταν ζεις σε Μπανανία, οι μπανάνες και οι γάβροι και τα καρότα στα γήπεδα είναι το λιγότερο.

Διότι η βασική αιτία όλων αυτών, είναι η ανομία, η λαμογιά, η βρωμιά, η αναποτελεσματική έρευνα και αστυνόμευση και κυρίως η(μη) απόδοση δικαιοσύνης και η ατιμωρησία τόσο από τα αθλητικά όσο και από τα πολιτικά δικαστήρια. Αν δεν το έχετε καταλάβει, τα τελευταία 20 χρόνια όλο και περισσότερο στο ελληνικό ποδόσφαιρο «μπαίνουν» στοιχεία μαφιόζικης λειτουργίας. Επιθέσεις, ξύλο, βρώμικο χρήμα, προφορικές και σωματικές απειλές, στημένα ματς, δικαστήρια, βιασμοί: των νόμων, της λογικής, των πάντων, του αθλήματος. Πα-ρα-βα-τι-κό-τη-τα. Σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν «ασχολείται» τόσο πολύ η αστυνομία με τις δραστηριότητες γύρω από το ποδόσφαιρο. Ισως μόνο στην Ιταλία. Στη Γερμανία… φυλακή: είτε σε λένε Χόιτσερ, είτε Χένες. Καταγγελίες, δίκες, κοριοί, ΕΥΠ, καταγεγραμμένες συνομιλίες, χρήμα πολύ. Γράφεται και γίνεται γνωστό στο κοινό το 10% από το σύνολο των συμβάντων της βρωμιάς στην Ελλάδα. Για όλα όσα γίνονται σε παίκτες, δημοσιογράφους, διαιτητές, παράγοντες. Βασιλεύει ο νόμος του φόβου. Και της απειλής της αόρατης και της σιωπής. Μαφιόζικες πρακτικές: όπως στο μαγαζί του Τζαβέλλα, το πιο «φρέσκο» περιστατικό, γι’ αυτό το αναφέρω. Και – δυστυχώς – έχω την εντύπωση ότι δεν έχουμε δει τα χειρότερα. Όχι στον τελικό του Κυπέλλου. Ούτε του χρόνου. Αλλά μετά την επιστροφή της ΑΕΚ σε ανταγωνιστικό επίπεδο. Μακάρι να πέφτω έξω.

Να πούμε και ορισμένα μπράβο;

1. Σε όσους παίκτες του ΟΣΦΠ και του ΠΑΟΚ (τους είδαν όλοι ποιοι είναι) «ντρίμπλαραν» το τριπάκι και διατήρησαν όποια ψυχραιμία μπορεί να κρατήσει κάποιος.

2. Ειδικά στον Δημήτρη Σαλπιγγίδη, έναν αθλητή που θα μπορούσε πολύ εύκολα όλα αυτά τα χρόνια να πουλήσει φτηνό ΠΑΟΚτσηλίκι στην ομάδα που αυτό πουλάει περισσότερο από κάθε άλλη ελληνική, αλλά αντιστάθηκε και αντιστέκεται λόγω χαρακτήρα στην «αλλοίωση». Εχει χάσει (και μάλιστα πρόσφατα) και εκείνος την ψυχραιμία του με όσα έχει δει τόσα χρόνια από τους διαιτητές, αλλά – πιστέψτε με – χρειάζονται τρομερές εσωτερικές αντιστάσεις για να ισορροπείς μεταξύ του αισθήματος της «χούντας» που σε κυριεύει πολλές φορές για ό,τι συμβαίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και της σωστής/ανθρώπινης/επαγγελματικής συμπεριφοράς.

3. Στους ανθρώπους του ΠΑΟ που πήγαν και ξηγήθηκαν ντόμπρα και σταράτα πριν από την έναρξη του ματς στους ανθρώπους του ΟΦΗ: «Από εμάς fair play μην περιμένετε. Αν αποφασίσει ο διαιτητής ότι πρέπει να διακόψει το ματς για τραυματισμό, να το κάνει εκείνος». Το τήρησαν και σε δύο περιπτώσεις «δικών» τους τραυματισμών (Μπεργκ, Αμπέντ, σηκώθηκαν μετά από10 – 15 δευτερόλεπτα)!

4. Στον ρέφερι Τάσο Σιδηρόπουλο, ο οποίος σφύριξε ακριβοδίκαια: προσοχή, όχι αλάνθαστα! Αλλά 50% - 50%. Σε «καυτή» έδρα. Ούτε πέναλτι σε ακόυσιο χέρι του Ζόρο, ούτε όμως και καθυστερήσεις και φαουλάκια σε κάθε πτώση παίκτη του ΟΦΗ. Ας πάρουν το DVD του χθεσινού ματς οι νέοι διαιτητές.

5. Για τα «μπράβο» σε πολλούς πρωταγωνιστές του εφετινού Παναθηναϊκού, ξεχωριστό κείμενο τις επόμενες ημέρες.

Follow me on Twitter: Seretinio