Πήγαν πολλοί χθες την Νέα Σμύρνη. Δεν βόλευε η Δευτέρα, αυτό είναι αληθές. Δεν γέμισαν οι κερκίδες, επίσης αληθές. Αναδυόταν, όμως, μια “ποδοσφαιρίλα” άλλης εποχής χθες στην Πλατεία. Της εποχής στην οποία πηγαίναμε στο γήπεδο όχι για τη νίκη, αλλά για την ομάδα μας.

Ηταν εκεί και ο Νίκος Παππάς και ο Γιώργος Βασιλειάδης. 40άρηδες, της γενιάς μας. Ποδοσφαιρόφιλοι. Ισως επειδή δεν μπορούν να μυρίσουν ποδόσφαιρο ακόμη και στη Λεωφόρο ή στην Τούμπα, γήπεδα... αρχαία, με τεράστια ιστορία. Εκεί, όπως και στο “Γ. Καραϊσκάκης” ή στο ΟΑΚΑ, αν δεν πας σε ευρωπαϊκό παιχνίδι για να δεις σεντόνι και ποδοσφαιρικό πολιτισμό, αναδύεται μόνο ανταγωνισμός: όλα για τη νίκη. Ε, ο Πανιώνιος είναι πλέον “άλλη φάση”.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ “ΜΟΔΑ” ΠΙΑ

“Μόδα είναι, θα περάσει” μπορεί να ισχυριστεί κάποιος. Έλα, όμως, που... δεν είναι μόδα. Έλα που μιλάμε για “πρότζεκτ δυόμισι ετών” όπως λένε οι παίκτες του. Το πρότζεκτ της εξυγίανσης είναι αυτό, το οποίο στηρίχθηκε θέλοντας και μη από τους περιορισμούς στις μεταγραφές. Ουδείς μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι δεν θα είχαν αποκτηθεί και τρεις ξένοι στόπερ, και ξένοι ακραίοι μπακ και κοινοτικοί αμυντικοί χαφ... Ο περιορισμός έθεσε τα όρια - τα όρια, η διοίκηση και οι Ουζουνίδης – Μιλόγεβιτς θεμελίωσαν τον κορμό. Ο κορμός συνδυάστηκε με συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού από τον Μαρίνο, ιδιαίτερη προσοχή στην αμυντική λειτουργία και τρέξιμο. Τρέξιμο πολύ. Τρέξιμο ακατάπαυστο. Τρέξιμο από όλους για έναν κι από έναν για όλους.

To ένα έφερε το άλλο. Η ποδοσφαιρική ταυτότητα παρήγαγε τα αποτελέσματα - τα αποτελέσματα γέννησαν την πίστη, τη συσπείρωση, την αυτοπεποίθηση - όλα αυτά μαζί τη διάρκεια. Το ζητούμενο για τον Πανιώνιο που δεν είναι πια “φωτοβολίδα” όταν παραμένει σχεδόν από την αρχή στην πρώτη πεντάδα και σε 6 ματς με το “Big – 4” έχει ηττηθεί μόνο μία με διαιτησία 30% - 70% εναντίον του Ολυμπιακού στη Νέα Σμύρνη, είναι να παραμείνει εκεί. Ψηλά. Να μην “τρελαθεί” ως οργανισμός και να μην επηρεαστεί από τον μεγαλοϊδεατισμό που εύκολα σαρώνει τα πάντα στο διάβα του όταν γίνεσαι trend και θέμα συζήτησης στα media.

Ήταν και ο Κωσταντίνος Τσακίρης χθες στην Πλατεία. Και ο Αχιλλέας Μπέος. Και αρκετοί άλλοι, μικροί και μεγάλοι, “επώνυμοι” και ανώνυμοι, με την ιδιότητα του οπαδού. Του αυθεντικού οπαδού. Όχι για να βρίσουν την ΑΕΚ και τους παίκτες της αυτή τη φορά. Ούτε για να πανηγυρίσουν κάτι. Ούτε Κύπελλο, ούτε πρωτάθλημα θα σηκωθεί εφέτος στη Νέα Σμύρνη. Ούτε καν για τη νίκη επί της Ένωσης δεν πήγαν. Για ένα “ευχαριστώ” στους παίκτες και τον προπονητή, για ένα σύνθημα, για την τρέλα της στιγμής, για να ξανανιώσουν ίσως παιδιά, για να αισθανθούν τον ρομαντισμό του διαφορετικού. Του “μικρού” που βλέπει ως ισοϋψής τα εκατομμύρια των “μεγάλων” να σβήνονται στο χορτάρι.

“ ΟΛΕ – ΟΛΕ” ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ

Εξ ου και τα “να' τοι – να' τοι οι πρωταθλητές” και τα “όλε – όλε” μπροστά στους “Πάνθηρες” μετά το τέλος του ματς. Για να το καλοσκεφτούμε: δεν σηκώνει κούπα, δεν κατέκτησε τίποτα, δεν νίκησε καν στο συγκεκριμένο παιχνίδι, όπου και πάλι πιστοποίησε την ταυτότητά του. Τρέξιμο, never give up, ισοφάριση, δύο ευκαιρίες για το 2-1. Μαχητές, την ώρα που ο Μανόλο Χιμένεθ είχε απενεργοποιήσει τον Αραούχο που αντικατέστησε εν συνεχεία, δεχόταν απανωτά χτυπήματα στο μέτωπο της μεσαίας γραμμής, είχε βγάλει εκτός πεδίου βολής τον κουρασμένο Μάνταλο και μπορούσε να απειλήσει μόνο από αέρος με Αλμέιδα και Πέκχαρτ. Την ίδια ώρα ο Μιλόγεβιτς δοκίμαζε το... 4-6-0. Χωρίς αυθεντικό σέντερ φορ. Με Γεσίλ – Μασούντ – Μπεν να επωμίζονται το ρόλο ανάλογα με τη φάση, τη στιγμή, τη συγκυρία.

“Δεν γίναμε Μπαρτσελόνα” είπε μετά το τέλος του ματς ο πρώην στόπερ του ΠΑΣ Γιάννινα και του Παναθηναϊκού, τον οποίο εμπιστεύτηκαν οι διοικούντες την ΠΑΕ μετά την περυσινή θητεία του στην Ομόνοια, όπου τον είχε βρει ο Νίκος Νταμπίζας. Ο προπονητής έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να έχει ως βασική ιδιότητα αυτή του προπονητή. Για την ακρίβεια, διατηρώ τεράστιες αμφιβολίες για το αν... κάποτε ήταν μόνο “προπονητής”. Είναι μάνατζερ χαρακτήρων και προσωπικοτήτων πρωτίστως. Φάνηκε με τον Τιμούρ και με τον Μπέντο. Φάνηκε με τον Ίβιτς, φαίνεται με τον Μανόλο στην ΑΕΚ και με τον Ουζουνίδη στον Παναθηναϊκό. Είναι στο κέντρο του κόσμου. Αν απορείτε γιατί θεωρείται το επάγγελμα με τις πιο συχνές απολύσεις, βάλτε τον εαυτό σας στον μικρό πηρύνα ενός ολόκληρου ποδοσφαιρικού κόσμου.

Και γύρω – γύρω αυτού, τον πρόεδρο και τους παράγοντες. Τους οπαδούς και τα media. Την οικογένεια και τους φίλους σας. Τους παίκτες με τις διαφορετικές ηλικίες, τα διαφορετικά “εγώ”, τις διαφορετικές απαιτήσεις και αναζητήσεις, το διαφορετικό παρελθόν και μέλλον. Ένα μεγάλο μπράβο, λοιπόν, ανήκει και στον πιο αφανή της κυανέρυθρης περιπέτειας. Τα περισσότερα έχουν αποδοθεί στον Ζαμάνη και στον Δάρρα, στους παίκτες και στους λιγοστούς πιστούς και φανατικούς οπαδούς που ήταν εκεί στην εξέδρα και στα δύσκολα, όχι μόνο μετά από τη λαμπερή νίκη στο Φάληρο. Ο πιο αφανής είναι ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς που άντεξε στα δύσκολα μετά τον αποκλεισμό στο Κύπελλο από Λεβαδειακό – Κισσαμικό, βγάζει διαδοχικά νέους άσους από το μανίκι μετά την απώλεια του Ανσαριφάρντ (όπως είχε κάνει και ο Ουζουνίδης πέρυσι) και διατηρεί το μυαλό της ομάδας μέσα στο κεφάλι της.

ΔΕΝ ΤΟΥ ΧΑΡΙΣΤΗΚΕ ΤΙΠΟΤΑ

Ήταν πιο δύσκολο χθες για όλους στη Νέα Σμύρνη. Δεν είχαν συνηθίσει στα “μεγαλεία” και στις γιορτές. Λύγισαν από το βάρος του κοινού στο πρώτο ημίχρονο, με δυσκολία άλλαζαν τέταρτη πάσα. Όταν έγινε το 0-1 του Αραούχο και η κερκίδα συνέχισε να τραγουδά και να στηρίζει, ήλθε σταδιακά στα συγκαλά του. Αποφορτίστηκε, συνήλθε, επέστρεψε στην δική του κανονικότητα. Της μάχης. Με τα δικά του όπλα.

Κανένας δεν του χάρισε κάτι σημαντικό. Ούτε βεβαίως την “ευρωπαϊκή άδεια” πέρυσι. Κι αν έχει κατακτήσει κάτι αυτή η διοίκηση, πέραν της αγωνιστικής επιτυχίας και της αίσθησης του “ανεξάρτητου” που έχει παγιώσει στην ελληνική κοινή γνώμη δίνοντας Μπουμάλ – Χατζηισαϊα – Μπακασέτα – Ρισβάνη σε καθέναν από τους τέσσερις “μεγάλους”, αυτή είναι η εμπιστοσύνη του οπαδού για ένα καλύτερο μέλλον. Για μια μεγαλύτερη Πλατεία.

* Follow me on Twitter: Seretinio