Νουνού και light

Ήταν καθαρή και δίκαιη η νίκη του ΟΦΗ επί του Παναθηναϊκού. Ναι, με ανοχή από τον (καλό και εξελίξιμο) ρέφερι Σκουλά στο δυνατό παιχνίδι. Ναι, με τρία γκολ τα οποία… δεν μπαίνουν: το πρώτο με άτσαλο "σκαστό" σουτ ο Δεληγιαννίδης που πιθανότατα άλλο ήθελε να κάνει, το δεύτερο ουσιαστικά αυτογκόλ από το σουτ του Πλατέλλα και αλλαγή πορείας μπάλας στο γόνατο του Μαυρομάτη, το τρίτο με… δεξιά στραβοκλωτσιά του αριστεροπόδαρου Κοροβέση που έχει πετύχει δύο γκολ σε δύο σεζόν, αμφότερα εναντίον του Τριφυλλιού (με Πλατανιά και ΟΦΗ!).

ΗΤΤΗΘΗΚΕ ΕΥΚΟΛΑ ΔΙΟΤΙ…

Θέλετε κι’ άλλες ποδοσφαιρικές αιτίες; Υπάρχουν πολλές. Η άστοχη αρχική επιλογή του Δώνη με 3-4-1-1 και τον Χατζηγιοβάνη full back από δεξιά, σε θέση την οποία δεν μπορεί να υποστηρίξει (το άλλαξε στο 25’ σε 4-3-3). Η ταυτόχρονη απουσία Γιόχανσον – Κουλιμπαλί που στέρησε από τον Παναθηναϊκό την ορθόδοξη ανάπτυξη από τη δεξιά πτέρυγα (σχεδόν όλες οι ευκαιρίες, αλλά και το γκολ του Κάτσε προήλθαν από χτίσιμο επιθέσεων από αριστερά). Η κακή βραδιά πολλών παικτών που τρέχουν καλή σεζόν (Διούδης, Κουρμπέλης, Μπουζούκης – Χατζηγιοβάνης στο β΄μέρος), αλλά και ορισμένων από τους οποίους περιμένει περισσότερα ο κόουτς (Δώνης, Πούγγουρας, Μακέντα στα εκτός έδρας παιχνίδια). Τα ριμπάουντ εκτός περιοχής (τρία γκολ από αποκρούσεις και δεύτερες μπάλες!). Τα τρεξίματα, η σωστή τακτική, η αντοχή στο pressing ακόμη και στην πρώτη ζώνη του Παναθηναϊκού, ο ενθουσιασμός, η αυτοπεποίθηση και ο δυναμισμός του ΟΦΗ. Ναι, όλα αυτά έπαιξαν ρόλο για να διαμορφωθεί το 3-1.

Μα το χειρότερο για τον Παναθηναϊκό δεν είναι η ήττα αυτή καθ’ αυτή. Δεν είναι οι τρεις χαμένοι βαθμοί στη μάχη για την κατάκτηση μιας θέσης στην πεντάδα, ούτε το χειρότερο εφετινό ημίχρονό του (χειρότερο και από το β΄ 45λεπτο της Τούμπας). Το πιο ανησυχητικό για το Τριφύλλι είναι βαθύτερο. Και σ’ αυτό το βαθύτερο πλέγμα για τη νοοτροπία και τις συμπεριφορές στην ομάδα καλούνται να "σκύψουν" ο Δώνης με τον Νταμπίζα.

Η «εκπαιδευτική» διαδικασία μιας ομάδας που ενηλικιώνεται είναι δεδομένη και οι δύο ήττες σε 13 ματς είναι κολακευτικός απολογισμός. Ο Διούδης παίζει μετά από έναν χρόνο στον πάγκο, ο Μακέντα ήρθε για το restart, η σεζόν για τους Μπουζούκη – Μαυρομάτη είναι η παρθενική τους στη Super League, o Χατζηγιοβάνης καθιερώνεται πρώτη φορά ως βασικός, πολλές από τις εναλλακτικές επιλογές (Πούγγουρας, Στάικος, Καμπετσής, Χατζηθεοδωρίδης) δεν είναι δοκιμασμένοι στα πολύ δύσκολα. Ο Παναθηναϊκός συνολικά δεν έχει πάρα πολλούς «μπέμπηδες» ηλικιακά, αλλά έχει πολλούς «άψητους» στα πολύ πολύ δύσκολα και ειδικά φορώντας βαριά φανέλα. Όλα αυτά είναι αληθή και δεν συνιστούν δικαιολογία η οποία πρέπει να «υπενθυμίζεται» από media, οπαδούς και υπεύθυνους της ομάδας σε κάθε αποτυχία.

AYTO ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΨΑΞΟΥΝ ΝΤΑΜΠΙΖΑΣ - ΔΩΝΗΣ

Το βαθύτερο που πρέπει να αναζητήσουν Δώνης και Νταμπίζας είναι ο χαρακτήρας της ομάδας. Διότι χθες στο Ηράκλειο ο Παναθηναϊκός ήταν “Νουνού και light”. Πού πήγε η σκληράδα του «ΑΕΛ FC Arena»; Πού χάθηκε το πείσμα της Τρίπολης, όπου και πάλι η εμφάνιση ήταν προβληματική, αλλά το πάθος ξεχείλιζε; Πού ξεχάστηκε η αυταπάρνηση του «Γ. Καραϊσκάκης»; Μήπως «ξέφυγε» από τον Δώνη ένα – ίσως παραμορφωτικό - στοιχείο που κατατέθηκε στο «Κλεάνθης Βικελίδης»; Ο Παναθηναϊκός γύρισε το ματς με τον Άρη παίζοντας ποδόσφαιρο. Καλό ποδόσφαιρο. Κινδύνεψε να δεχθεί και δεύτερο γκολ στις αντεπιθέσεις, μα το πάλεψε με τη μπάλα κάτω, έκλεισε το ματς με 68% κατοχή μπάλας, έχασε ευκαιρίες. Και τελικά έφυγε με έναν βαθμό στο φινάλε, όπως και στην Τρίπολη.

Όμως όλα τα ματς δεν είναι τα ίδια. Και ο Παναθηναϊκός η αλήθεια είναι πως φαίνεται να έχει ξεχάσει ότι παίζει και για το αποτέλεσμα! Εκτός, πια, κι αν οι νίκες – οι οποίες πάντα τονώνουν την αυτοπεποίθηση των νεαρών και τη ζεστασιά των οπαδών – δεν τους… ενδιαφέρουν πια! Εκτός κι αν οι Πράσινοι μπήκαν σε «safe mode» μετά από τα πολύ δύσκολα ματς με Ολυμπιακό – ΑΕΚ – Άρη και την πεντάρα επί του Απόλλωνα. Το πρωτάθλημα, όμως, είναι μαραθώνιος, δεν είναι σπριντ! Και για να πάρεις αποτελέσματα, δεν αρκεί η εκπαίδευση και η σαφής πρόοδος στο χτίσιμο των επιθέσεων (τρεις καλές ευκαιρίες χθες στο ικανοποιητικό παρά το 2-1 α΄ μέρος). Χρειάζεται – ειδικά σε έδρες όπως το «Γεντί Κουλέ» - και ο ποδοσφαιρικός τσαμπουκάς. Και η δύναμη. Και το πάθος. Και το «ξύλο» στο «ξύλο». Και ένα μακρινό βολέ του Διούδη – που λέει ο λόγος- όταν ελλοχεύει ο κίνδυνος για κλέψιμο από τον αντίπαλο σε χαμηλά μέτρα.

ΤΟ ΤΕΣΤ ΤΟΥ ΑΤΡΟΜΗΤΟΥ ΤΗΣ… PREMIER LEAGUE

Τα είχε όλα αυτά ο Παναθηναϊκός. Τα είχε δείξει και στη Λάρισα και στην Τούμπα και στο «Γ. Καραϊσκάκης». Χθες ηττήθηκε «διαφορετικά». Όχι με κυριαρχία και πολιορκία όπως από τον ΠΑΟΚ,όπως θα μπορούσε να φύγει ηττημένος και από τον Ολυμπιακό. Μα φαίνεται ότι κάπου τα άφησε αυτά τα στοιχεία. Κάπου τα λησμόνησε ως απαραίτητα για νίκες. Είναι ένα χαρακτηριστικό αυτό που δεν διαθέτουν πολλοί παίκτες του. Μόνο στον Ινσούα και στον Κάτσε βράζει εκ ποδοσφαιρικής φύσεως το αίμα τους. Συνεπώς, χρειάζεται προσπάθεια, κουβέντα, «πλύση εγκεφάλου» από Δώνη και Νταμπίζα για να… ξαναθυμηθούν ορισμένοι τον μαχητικό χαρακτήρα που πρέπει να καταθέτουν σε κάθε ματς. Διότι δεν αρκούν οι αυτοματοποιημένες επιθέσεις (καταπληκτικό το στήσιμο και οι κινήσεις όλων στην ισοφάριση του Κάτσε!) που πολλές φορές μας φέρνουν στο μυαλό σετ φάσεις του μπάσκετ. Απαιτείται και μέταλλο! Κι όχι μόνο εναντίον ανώτερων ή ισοδύναμων αντιπάλων, αλλά και εναντίον κατώτερων, όπως ο ΟΦΗ. Αν νομίζει κάποιος ότι θα τους «χαριστεί» οτιδήποτε, πρέπει να βγει εκτός ενδεκάδας ή και 18άδας, μέχρι να συνέλθει! Αν «χαλάρωσε» (κάτι φυσιολογικό για όλους μας), πρέπει να «τσιτώσει» και πάλι!

Ένα πρώτο τεστ είναι ο Ατρόμητος, την προσεχή Κυριακή. Η πιο ποδοσφαιρικά «κολοπετσωμένη» ομάδα του πρωταθλήματος! Η πιο καπάτσα, ίσως η πιο «αγγλική» ομάδα από τις 16! Για να δούμε τα αντανακλαστικά του Παναθηναϊκού σ΄αυτό το ματς, αλλά και στο Αγρίνιο, στην αυλαία του πρώτου γύρου… Διότι –εκτός όλων των άλλων – αν κάποιοι έχουν «ψηλώσει» σε τρεις μήνες, ο Νταμπίζας πρέπει να τους «κοντύνει»…