Θα' ναι ένας game changer ο Μαρίνος Ουζουνίδης; Αυτό επιχειρεί αυτές τις μέρες. Στα 48 του, για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο για τα ελληνικά δεδομένα club. Το έχει κάνει στο παρελθόν στον Πλατανιά και στον Πανιώνιο. Εν μέρει και στην Ξάνθη, όπου πάντα ο Πανόπουλος υποστήριζε το μοντέλο της συνεργασίας τεχνικού διευθυντή – προπονητή.

Εδώ και δύο εβδομάδες τεχνικός διευθυντής δεν υπάρχει στον Παναθηναϊκό. Σήμερα συμπληρώνονται 15 μέρες από το Σάββατο στο οποίο Ουζουνίδης και Αλαφούζος, μία ημέρα μετά την παραίτηση του Νίκου Λυμπερόπουλου, κάθισαν στο ίδιο τραπέζι. Τα είπαν, τα συμφώνησαν, προχώρησαν. Και από τότε ουσιαστικά το βάρος ανέλαβε ο κόουτς. Για την επιλογή των παικτών. Σε συνεργασία με τον μάνατζερ Κωνσταντίνο Διαμαντόπουλο με τον οποίο συνδέεεται φιλικά και έναν – δυο συνεργάτες του agent. Με πενιχρότατα οικονομικά μέσα, περιμένοντας εντός της προσεχούς εβδομάδας την προκαταβολή του ενός εκατ. Ευρώ από την Αλ Αϊν για την πώληση του Μάρκους Μπεργκ, προκειμένου να προχωρήσουν σε κάποιες συμφωνίες. Με τον Βραζιλιάνο Λουτσιάνο, που προορίζεται για βασικός περιφερειακός επιθετικός. Με τον πιτσιρίκο Καμπέσας, που προορίζεται για αναπληρωματικός εξτρέμ. Με έναν επιπλέον ακραίο μεσοεπιθετικό, αργότερα ίσως και με τον Απόστολο Γιάννου.

ΤΟ “KOΥΡΕΜΑ” ΚΑΙ Η ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ

Για να γίνουν όλα αυτά, για να συγκροτηθεί μια ανταγωνιστική ομάδα σε καιρούς σκληρού μνημονίου, χρειάζεται και χρήμα. Πρωτίστως να μη “σκάσουν” περισσότερες προσφυγές εντός του Ιουλίου και του Αυγούστου. Δηλαδή, να εξοφληθούν οι παίκτες τη δόση Μαϊου, κάτι που ακόμη δεν έχει συμβεί. Δευτερευόντως, να ελαφρυνθεί ακόμη περισσότερο το ρόστερ. Ήδη έχουν εξοικονομηθεί 4,7 εκατ. Ευρώ από τα συμβόλαια δέκα παικτών που αποχώρησαν. Οταν αποχωρήσουν και ο Παναγιώτης Βλαχοδήμος με τον Μουμπάρακ Γουακάσο, το ποσό θα φτάσει στα 6,2 εκατ. Ευρώ. Κι αν ο Παναθηναϊκός καταφέρει να βρει λύση με Βέμερ, Ρινάλντι, Τελάντερ (χλωμό να το επιτύχει και με τους τρεις), το μειούμενο ποσό στο μπάτζετ του μισθολογίου, θα αγγίξει τα 8,5 εκατ. Ευρώ, συνολικά μαζί με τους φόρους. Στα διαζύγια, χωρίς τεχνικό διευθυντή με πυγμή, ο Παναθηναϊκός χωλαίνει. Χάνει χρήμα. Γιατί δεν έχει πλάνο και δεν υποστηρίχθηκε στις πληρωμές από τον Γιάννη Αλαφούζο. Εχασε πολύ χρήμα από τον Μπεργκ, λιγότερο από τον Μπουμάλ που έκανε συμβόλαιο 2 εκατ. Ευρώ με τους Κινέζους, θα χάσει από τον Γουακάσο που πιθανότατα θα μείνει ελεύθερος. Η λογική δεν είναι ποδοσφαιρική. Δεν είναι καν επιχειρηματική. Είναι καθαρά λογιστική: “τσεκουρώστε το μπάτζετ”.

Σ' αυτόν τον κυκεώνα, ο Ουζουνίδης στέκεται αγέρωχος. Στιβαρός. Αισιόδοξος. Με τρομερή αυτοπεποίθηση. Δεν πετάει στα σύννεφα. Αλλά δεν σκύβει και το κεφάλι. Δεν τα παρατάει. “Βράχος”. “Εγγυητής”. Ο μοναδικός πυλώνας αξιοπιστίας στον οποίο μοιάζει να στηρίζεται ο φίλος του Παναθηναϊκού. Με τρομερή μεταδοτικότητα σε όσα λέει, όταν αποφασίζει να μιλήσει δημοσίως. Και προπονητής και τεχνικός διευθυντής. Ο “Άτλας” που σηκώνει τον παναθηναϊκό κόσμο στους ώμους του. Σε συνθήκες ενός υπό παραχώρηση club, του οποίου ο μεγαλομέτοχος έχει αποφασίσει πλέον να βάζει από την τσέπη του μόνο όσα χρήματα αρκούν για την “επιβίωση”, όπως είχε πει ο Γιάννης Αλαφούζος στη Nova, τη βραδιά του 2-3 και του ξεσπάσματος εναντίον του Ιβάν Σαββίδη.

Η ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΕΙΑ ΣΤΟΝ ΝΟ 1

Ο Αναστασίου απέτυχε όταν έγινε Νο 1. Ηταν ο Νο 1 μετά τον Νταμπίζα, κι ας υπήρχαν οι Φύσσας – Βόκολος. Ο Στραματσόνι απέτυχε προπονητικά, όχι μανατζερικά: καλούς παίκτες έφερε, όχι όλους με καλά deals. Ηταν, όμως, η εποχή των “παχιών αγελάδων” του Αλαφούζου, ο οποίος μέσα σε έξι μήνες αντιλήφθηκε ότι είχε μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να σκάσει στα χέρια του από την εκτίναξη του μπάτζετ στα 20 εκατ. Ευρώ, με ελάχιστα έσοδα. Θα καταφέρει τώρα ο Ουζουνίδης να γίνει ένας αληθινός game changer στον Παναθηναϊκό, ίσως και συνολικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Γοητευτικό ερώτημα. Διότι συνήθως οι “προσωπολατρείες” στις ομάδες καλό τέλος δεν έχουν. Ουδέποτε ωφέλησε μια ομάδα η στήριξη στον έναν. Τα έχουμε δει και με τον Μπάγεβιτς και με τον Σάντος και με τον Αναστασιάδη στην ΑΕΚ, τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ. Τώρα, είναι η ώρα του Παναθηναϊκού. Και το ερώτημα αιωρείται...

Y.Γ. Οι Kινέζοι παίρνουν την Πάρμα. Προς το παρόν... όχι τον Παναθηναϊκό. Προτιμούν να επενδύσουν σε μια ιστορική ομάδα του Campionato, η οποία πέρυσι αγωνίστηκε στην Serie C από την οποία εξασφάλισε την άνοδό της στην Serie B. Μια ομάδα που δεν συγκαταλέγεται στα μεγαθήρια του ιταλικού ποδοσφαίρου, που βασανίστηκε από οφειλές και χρεωκοπία και “επιστρέφει”. Να' ναι η Ίντερ και η Μίλαν το “ερέθισμα” για τον όμιλο που αγοράζει την Πάρμα; Ναι, βέβαια. Είναι το περιβάλλον πρόσφορο. Γόνιμο. Οχι όπως της Ελλάδας. Στο οικονομικό, στο πολιτικό και στο ποδοσφαιρικό τοπίο της χώρας. Οι Κινέζοι δεν είναι μακριά από τη χώρα μας. Η κυβέρνηση έχει ανοίξει παρτίδες εδώ και δύο χρόνια, ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα λιμάνια ολόκληρης της Μεσογείου βρίσκεται υπό τον έλεγχό τους. Στο ποδόσφαιρο, όμως, προς το παρόν δεν εμπλέκονται. Μπορούν να να το κάνουν ανά πάσα ώρα και στιγμή. Είναι θέμα βούλησης, όχι δυνατοτήτων.

* Follow me on Twitter: Seretinio