Εκανε 18 μεταγραφές από το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός. Μέσα σε έναν χρόνο. Τέσσερις πέρυσι. Δώδεκα πρόπερσι, στη μαζική ανανέωση με Νταμπίζα - Αναστασίου. Δέκα το 2012, στη μεταβατική διοικητικά σεζόν, όταν τελικά έμεινε εκτός Ευρώπης. Η μεταγραφή Νο 45 επί Γιάννη Αλαφούζου δεν είναι η ακριβότερη, ούτε η πιο σημαντική για τον προπονητή. Είναι, όμως σίγουρα η πιο ηχηρή. Η πιο απροσδόκητη. Η πιο εντυπωσιακή. Η πιο αγαπησιάρικη και «οπαδική».

Xαμός στα social media. «Παίζουν τα ραδιόφωνα» που έλεγε και μια ψυχή. Πρωτοσέλιδα πολλά. Και αγωνία ενός ολόκληρου απογεύματος για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Το πιστεύετε – δεν το πιστεύετε, υπάρχουν φίλοι του Παναθηναϊκού οι οποίοι και με τηλεφωνήματα σε δημοσιογράφους και με επικοινωνία σε ιστοσελίδες και μέσω social media περίμεναν πώς και πώς τις εξελίξεις του χθεσινού θρίλερ για τον Σεμπαστιάν Λέτο. Περίμεναν το απόγευμα της Δευτέρας να μάθουν αν θα ξαναπάνε στο γήπεδο για να τραγουδήσουν, να τον χειροκροτήσουν, να θυμηθούν άλλες – όχι πολύ παλαιότερες – εποχές.

Είναι μια μεταγραφή αγάπης προς το παρόν. Αν θα αποδειχθεί και μεταγραφή ουσίας, θα φανεί μόνο στο Κορωπί και στο γήπεδο. Μεταγραφή την οποία «έσπρωξε» ο Λέτο, ζήτησε ο Λέτο, χάρισε χρήματα στην Κατάνια για να ολοκληρωθεί ο ίδιος ο Λέτο. Σπάνιο! Όσο σπάνιος είναι ο συναισθηματικός δεσμός του οπαδού με έναν από τους δύο πιο αγαπημένους του παίκτες (μαζί με τον Τζιμπρίλ Σισέ) της τελευταίας δεκαετίας. Έρχεται ο Λέτο στην Ελλάδα και στον Παναθηναϊκό για να μας θυμίσει ότι το ποδόσφαιρο είναι και συναίσθημα. Όχι μόνο νούμερα, ισολογισμοί και FFP. Έρχεται για να μας θυμίσει ότι το ποδόσφαιρο γεννά δεσμούς και πάθη όχι μόνο με ομάδες, αλλά και με πρόσωπα. Έρχεται και μας θυμίζει πως χωρίς τους οπαδούς τους, οι ομάδες (αργο)σβήνουν.

Και ο οπαδός του Παναθηναϊκού χρειαζόταν όσο τίποτα άλλο αυτή τη σεζόν μια «ντόπα», όντας απογοητευμένος από την πορεία της ομάδας του και τη διάλυση του συνόλου που χάρηκε πρόπερσι. Όντας κουρασμένος από τις εξελίξεις στα θέματα του ποδοσφαιρικού παρασκηνίου. Όντας ίσως και «άδειος», βλέποντας τη διευρυμένη ποιοτική ψαλίδα με τον Ολυμπιακό συγκριτικά με τα δύο προηγούμενα χρόνια και θυμωμένος επειδή «όλα τα πληρώνει πάντα πρώτος ο Παναθηναϊκός» όπως λένε πολλοί που δεν είναι «οργανωμένοι» και δεν κατεβαίνουν στις πορείες.

Ήταν και μεταγραφή «προέδρου». Ο Μαρινάκης πήρε τον Καμπιάσο. Ο Σαββίδης τον Μπερμπάτοφ. Ο Μελισσανίδης τον Τζιμπούρ. Ο Αλαφούζος πήρε τον Λέτο. Κι ας είχε ενστάσεις και αντιρρήσεις αρχικά. Τον παίρνει ελεύθερο, δεν θα του κοστίσει πολλά, ήδη έχει ανοίξει το… σεντούκι και πληρώνει αβέρτα. Αυτό που θα δει στο γήπεδο για τον Λέτο, δεν θα το έχει ξαναδεί. Ούτε για τον Μπεργκ, ούτε για τον Φιγκερόα. Ο «Λούτσο» ήταν ο… αμέσως προηγούμενος με τον οποίο αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα ιδιότυπος συναισθηματικός δεσμός με τον οπαδό του Παναθηναϊκού. Από την αρχή, από την ανακοίνωση της μεταγραφής. Σμιλεύτηκε γρήγορα με τη γκολάρα στο Φάληρο. Και χάθηκε ακόμη πιο γρήγορα, με τη φυγή του. Αργεντινός κι αυτός. Όπως και ο Βιγιαφάνιες. Ισως είναι η μοίρα αυτού του club, η παράδοση που χτίζεται χρονιά – χρονιά, το πεπρωμένο της με τους συμπατριώτες του Ρότσα, του Μπορέλι και του Εκι.

Ισως είναι το πάθος τους και η τρέλα τους. Αυτό το… «loco»! Η μαχητική ψυχή. Η ωραία τρέλα που παραπέμπει σε άλλες, πιο ρομαντικές κι ανέμελες (ποδοσφαιρικά και ανθρώπινα) εποχές. Ο πανηγυρισμός στην εξέδρα. Η χαίτη που ανεμίζει. Του Χουάν που δεν «μασούσε» από τραυματισμούς και κλαδέματα, του Μπορέλι που έφτασε μέχρι τον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, του Γκονζάλες που ήταν ικανός να τσακωθεί μέχρι και για το μαλλί του Φάνη Γκέκα στην προετοιμασία, με τον συγκάτοικο Βαγγέλη Μάντζιο για μια παραπανίσια ντρίμπλα, με τον αγαθό γίγαντα Μάριο Γκαλίνοβιτς για ένα ακυρωθέν γκολ στην προπόνηση, με τον «Παπ» για μια πάσα.

Ο «Σέμπα» είναι ο ορισμός του μαχητή και στη ζωή. Toν Αύγουστο κλείνει τα πρώτα «άντα». Χονδροπάθεια εξ αρχής, λάθη πολλά «ιατρικά» στον Παναθηναϊκό, ένας χρόνος οφ, εντατική προσπάθεια για ένα εξάμηνο σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης στην Ιταλία και μετά από ενάμιση χρόνο με 42 ματς στην Κατάνια (δύο σεζόν, 2013-2015), η επιστροφή στην Αργεντινή, η ατυχία στο γυμναστήριο, η διπλή επέμβαση στο κεφάλι. Δεν τα λες και λίγα!

Οι οπαδοί είναι συνειδητοποιημένοι. Δεν περιμένουν θαύματα στο γήπεδο. Φτάνουν στο σημείο να λένε και να γράφουν «μόνο να τον δω και να τον χειροκροτήσω». Λες και αναφέρονται σε παλαίμαχο. Στον Σισέ, στον Ζιλμπέρτο, στον Καραγκούνη. Ο Loco, όμως, παλαίμαχος δεν είναι. Και κουβαλά τέτοιο «εγώ» που θα τον οδηγήσει και στον αγωνιστικό χώρο! Πώς και πότε, θα το κρίνει και θα το αποφασίσει ο Στραματσόνι. Δεν επιστρέφει για να κρεμάσει τιμητικά τα παπούτσια του. Δεν έρχεται «χαριστικά». Ερχεται για να παίξει ξανά ποδόσφαιρο. Μετά από μόλις επτά ματς στη Λανούς τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Αύγουστο - Σεπτέμβριο - Οκτώβριο του 2015, σε πρωτάθλημα και Copa Sudamericana.

Είναι δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις αυτό που νιώθει κάθε οπαδός του Παναθηναϊκού για τον Λέτο. Είναι μαζί το «κρυφό» εφηβικό μεθύσι, η βραδιά που δεν γύρισαν σπίτι χαμένοι στον καπνό και την ηδονή ενός κρεβατιού, η αντροπαρέα στο γήπεδο, η μάχη για τις δυσκολίες της ζωής, ο παθιασμένος πανηγυρισμός στην ηλεκτρισμένη κερκίδα.

Ο Λέτο είναι το «διαφορετικό». Αυτό που σε ξεσηκώνει από τη μίρλα, τα προβλήματα και την βαρετή καθημερινότητα. Η γοητευτική «τρέλα». Το αντισυμβατικό, το «πολεμικό», το «επαναστατικό». Το ατίθασο και το άναρχο. To «κάτι άλλο». Αυτό που τους λείπει από την ομάδα τους, πιθανότατα και από τη ζωή τους στην τριβή του «μεροδούλι – μεροφάι» των μνημονίων. Είναι “more than a player”. Σύμβολο – για τους Παναθηναϊκούς – όχι της επιτυχίας. Σύμβολο της «αντίστασης».

Follow me on Twitter: Seretinio