Πέσαμε μέσα ή «έξω» στο διάβασμα των δύο χθεσινών αναμετρήσεων; Μάλλον έξω, τζίφος! Διότι, τελικά, αποδείχθηκε ότι ήταν πιο δύσκολο γι’ αυτόν τον Ολυμπιακό να προκριθεί και όχι για τον ΠΑΟΚ.

Η' μήπως είμασταν εύστοχοι στην εκτίμησή μας πως με ένα γκολ ο Ολυμπιακός θα «καθάριζε» και ότι στον ΠΑΟΚ παρουσιαζόταν μια τεράστια ευκαιρία λόγω της απειρίας του ολλανδικού ρόστερ, αλλά το πρόβλημα που θα καλούνταν να λύσει ήταν σύνθετο, διότι χρειαζόταν και goal δικό του και no goal από μια ομάδα που σκοράρει τουλάχιστον μια φορά στο 90% των αγώνων της;

Ο καθένας το παίρνει όπως θέλει. Η ουσία είναι μία και γράφεται στους αποκλεισμούς. Χθες, σήμερα, αύριο, μεθαύριο, η σκόνη της αποτυχίας θα καλύψει τα πάντα στον χειρότερο Ολυμπιακό της πενταετίας, ενώ η πίκρα του ΠΑΟΚ θα γιάνει πιο γρήγορα. Είναι πασιφανές, άλλωστε, ότι η ομάδα που νοσεί φορά ερυθρόλευκα και όχι ασπρόμαυρα.

ΠΑΟΚ λαμπερός, δίχως "άστρο"

Ο ΠΑΟΚ δεν είχε ούτε χθες αυτό το «αστράκι» για το οποίο γράφαμε μετά το 1-1 στο Άμστερνταμ. Η κατάρα της Τούμπας χτύπησε ξανά. Τέταρτη φορά! Δύο ο Άγιαξ, μια η Σάλκε, μια η Ουντινέζε. Εντός έδρας νοκ άουτ στα νοκ άουτ ματς. Και η χθεσινή ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία! Πάλι οι άτιμες οι λεπτομέρειες, αυτές που συνήθως τον ευνοούν εκτός έδρας, δεν ήταν με το μέρος του. Η απροσεξία στην τελική προσπάθεια, μια απόφαση του διαιτητή, ένα ψυχρό σουτ για το 1-2, γεια σας.

Ναι, και το coaching του αγχωμένου αυτή τη φορά Ίβιτς, ο οποίος παρουσίασε ένα σούπερ σύνολο στο α’ μέρος. Ουδείς ευθύνεται πλην του ίδιου του Δικέφαλου. Ο ΠΑΟΚ, όμως, έδωσε αυτό που μπορούσε. Με τα καλά του και τα στραβά του. Ήταν ανώτερος, έχασε ευκαιρίες, δέχθηκε δύο γκολ σε τρεις «φάσεις» (ούτε καν ευκαιρίες από ολοκληρωμένη επιθετική προσπάθεια), αποχώρησε με ψηλά το κεφάλι, με χειροκρότημα, με πίκρα. «Γεμάτος», όχι «άδειος».

Με προσδοκία για μια ωραία, παραγωγική, ελπιδοφόρα σεζόν, με συγκεκριμένες συντεταγμένες στον τρόπο παιχνιδιού του και με Βαρέλα, Κάνιας να περιμένουν στα πιτς για να ενισχύσουν την αρχική ενδεκάδα και τον κορμό της ομάδας.

Ολυμπιακός χωρίς δημιουργία και αντοχές

Ο Ολυμπιακός στο άλλο άκρο. Αυτό που τσαντίζει τον οπαδό του περισσότερο είναι ότι σε 180 λεπτά δημιούργησε μία ευκαιρία. Το ξεπέταγμα του Ιντέγε από την «τρύπα» του Μπουχαλάκη στο 57’ της χθεσινής αναμέτρησης, όταν πρόλαβε στη «γουρουνότριχα» που λέγαμε και πιτσιρικάδες να κλέψει τη μπουκιά από το στόμα του Ιντέγε (που στο μεταξύ είχε υποδειχθεί οφσάιντ από τον βοηθό) ο κίπερ των Ισραηλινών.

Ένα λεπτό μετά το άδειασμα των Μανιάτη – Μιλιβόγεβιτς από τον Νιγηριανό Νουεκέμε που πέρασε ανάμεσά τους λες και ήταν λουσμένος με Αzax και έγινε αόρατος, προτού τον σταματήσει το μοναδικό σε ατομικό επίπεδο ΟΦΕΛΟΣ των Ερυθρόλευκων από τα δύο ματς με την Χάποελ, που έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται Στέφανος Καπίνο.

Ο Βίκτορ μπλέχθηκε στα συστήματα και στα «πρέπει» του Τύπου και των οπαδών (επί παραδείγματι βασικός ο εξαφανισμένος στο β' ημίχρονο Καμπιάσο που όντας ανέτοιμος «έσκασε» από το 60’). Δεν τόλμησε με 4-4-2 και Ιντέγε – Πουλίδο, παρά μόνο μετά το 0-1. Μπούκωσε στο άγχος του παίζοντας και με εξτρέμ Μαζουακού – Μπουχαλάκη (!!!) σε μια ομάδα που ξεκίνησε τη σεζόν με πέντε αυθεντικούς εξτρέμ (!!!).

Και ασφαλώς μετά το άνυδρο 0-0 του πρώτου ημιχρόνου δεν βρήκε απαντήσεις στο β' μέρος, όταν ήταν δεδομένο για οποιονδήποτε προσεκτικό παρατηρητή ότι οι Ισραηλινοί θα ήταν ανώτεροι, λόγω περισσότερων αντοχών και καλύτερης φυσικής κατάστασης, κάτι που είχε φανεί πολύ καθαρά και στο Φάληρο.

Η Μπερ Σεβά είναι η «Γκαμπάλα» του Ολυμπιακού. Θα τη θυμούνται πολλοί για πολύ. Όπως και την ομάδα από το Αζερμπαϊτζάν. Πόνεσε αφάνταστα σε όλα τα επίπεδα: πρεστίζ, χρήμα, ατμόσφαιρα ομάδας, διάθεση οπαδών. Η Γκαμπάλα έφερε στον Παναθηναϊκό σταδιακά νέο προπονητή, νέο τεχνικό διευθυντή και αλλαγή του 80% των παικτών. Μέσα σε έναν χρόνο! Αυτό θα γίνει και στον Ολυμπιακό. Σταδιακά. Όχι όλα μαζί τώρα.

Έχει δυο «τύχες» ο πρωταθλητής συγκριτικά με το αντίστοιχο περυσινό πάθημα του Τριφυλλιού. Η πρώτη: δεν πάει στον καναπέ του, έχει ένα ακόμα «κανονάκι» για μια αξιόλογη πορεία στους ομίλους του Europa League. Η δεύτερη: έχει περισσότερο χρήμα, καλύτερες διασυνδέσεις με μάνατζερς, μπόλικο χρόνο για αλλαγές έως τη λήξη της μεταγραφικής σεζόν, στο τέλος Αυγούστου.

Έχει όμως και μεγαλύτερο βάρος. Τρεις προπονητές σε δύο μήνες; Με ποια πυξίδα; Με ποιο σχέδιο για τη σεζόν; Και με ποια μεταγραφική πολιτική και στρατηγική; Του προπονητή ή του χρηματοδότη; Έφυγε ο Μάρκο Σίλβα που δεν συμβιβάστηκε με το «βλέποντας και κάνοντας τον Αύγουστο», φεύγει σύμφωνα με τα ρεπορτάζ και ο Βίκτορ Σάντσεθ που συμβιβάστηκε μεν, αλλά έκανε προετοιμασία για όλη τη σεζόν και όχι γι’ αυτά τα τέσσερα παιχνίδια.

Το μαχαίρι και το καρπούζι στα χέρια του Μαρινάκη. Πρώτη φορά προκριματικά χωρίς την πολυτέλεια του άπλετου χρόνου για μεταγραφές – προετοιμασία, πρώτη φορά αποτυχία, πρώτη φορά χωρίς «σίγουρα» 25 εκατ. ευρώ. Για να τον δούμε στα πολύ δύσκολα…

Y.Γ. Ειλικρινά, δεν αντιλαμβάνομαι τους λόγους της… στενοχώριας και τους «επικήδειους» για τη θέση της Ελλάδας στο ranking της UEFA που είχαν ως συνέπεια σε πρώτη φάση να μας περάσει – λέει – η Κροατία. Πω, πω, φοβερό! Μας πέρασε η χώρα της οποίας δύο παίκτες (ας πούμε μόνο Μόντριτς – Ράκιτιτς) κοστίζουν όσο ολόκληρη η εθνική Ελλάδας! Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο η χώρα μας κατέχει ακόμη μια θέση στην πρώτη 20άδα είναι επειδή πάρα πολλές χώρες που παράγουν ποδόσφαιρο και παίκτες (Ολλανδία και Βέλγιο ας πούμε ως χαρακτηριστικότερα παραδείγματα) πωλούν εδώ και 15 χρόνια όλους τους top ποδοσφαιριστές τους σε Ισπανία – Αγγλία – Γαλλία – Γερμανία – Ιταλία.

Ας μην γελιόμαστε. Χωρίς δυνατό Παναθηναϊκό και δυνατή ΑΕΚ, το ελληνικό ποδόσφαιρο αξιοπρεπή θέση σ’ αυτό το ranking, το οποίο καθορίζει και τον αριθμό των ομάδων κάθε χώρας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ούτε αξίζει, ούτε θα έχει. Από το 2010 άρχισε σταδιακά η παρακμή αυτών των δύο ομάδων, που συμπτωματικά είναι και οι δύο ελληνικές με τις ιστορικά μεγαλύτερες επιτυχίες στην Ευρώπη, από τότε ξεκίνησε και η βαθμολογική καθίζηση και πτώση στην UEFA.

Αν και όταν καταφέρουν οι δυο τους να ορθοποδήσουν μέχρι του σημείου να είναι ανταγωνιστικές και πάλι σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ίσως η συγκομιδή βαθμών να είναι και πάλι αυτή που ήταν επί μια δεκαετία (2000-2010) με μικρές διακυμάνσεις. Αυτή τη στιγμή η θέση της χώρας μας (15) είναι ΚΟΛΑΚΕΥΤΙΚΗ για το πραγματικό επίπεδο των ελληνικών clubs, δεδομένου ότι τώρα πια και οι Έλληνες κορυφαίοι ποδοσφαιριστές - πλην ελάχιστων εξαιρέσεων – αγωνίζονται στο εξωτερικό. Και νομίζω ότι αυτό το μεταβατικό στάδιο θα είναι μεγάλης διάρκειας. Διότι πλέον ο καλός Έλληνας παίκτης, ο επιπέδου Champions League Έλληνας παίκτης, έχει ως πρώτη σκέψη την ξενιτιά. Είτε το Τop – 5, είτε τις Λίγκες «δεύτερου επιπέδου», όπως το πορτογαλικό, το βελγικό, το ολλανδικό, ή ακόμη και το ελβετικό και το τσέχικο πρωτάθλημα.

Υ.Γ. 2: Είχαμε αναφέρει μετά τις κληρώσεις ότι όποιος περάσει, θα περάσει δύσκολα. Ίσχυε για τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό, ισχύει ασφαλώς και για ΑΕΚ, ΠΑΣ Γιάννινα που αντιμετωπίζουν ανώτερους αντιπάλους, αλλά και για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος θα είναι ακόμη πιο «μαζεμένος» απόψε, μετά το κάζο του αιωνίου αντιπάλου του.

* Follow me on Twitter: Seretinio