Φαίνεται ότι θα το πάει «α λα Ρεχάγκελ» ο συμπατριώτης του, Μίχαελ Σκίμπε. Το έπραξε, το είπε και στη συνέντευξη Τύπου . Το είπε, μάλιστα, όσο πιο ξεκάθαρα μπορούσε: « Η ομάδα έδειξε ότι είχε καλή ανταπόκριση στο σύστημα. Η διαφορά είναι ότι στην Τουρκία παίξαμε πιο αμυντικά, σήμερα πιο επιθετικά και βγάλαμε φάσεις. Πιστεύω ότι, όπως δείξαμε την τελευταία διετία, το 4-2-3-1 δεν μπορεί να μας φέρει την επιτυχία. Γιατί αυτή την στιγμή δεν έχουμε τους πολύ καλούς εξτρέμ γι' αυτό το σύστημα».

Ούτε επί Ρεχάγκελ είχε πολλούς ικανούς εξτρέμ η Ελλάδα. Έναν είχε: τον Στέλιο Γιαννακόπουλο. Τώρα έχει τον Γιαννιώτα, τον Κολοβό, τον Μαυρία, τον Βλαχοδήμο. Ουδείς εκ των τεσσάρων κλήθηκε. Εχουμε σέντερ φορ όπως ο Μήτρογλου, ο Κλάους και ο Βέλλιος που θα αγωνιστεί με τους Ισλανδούς την Τρίτη, έχουμε καλούς «περιφερειακούς» (στυλ Καρέλη και Αραβίδη), δεν έχουμε πολλούς εξτρέμ.

Ο Ηerr Otto το «καμουφλάριζε». Με τον Βρύζα κυρίως, με τον Γιαννακόπουλο, με τον Ντέμη. Ακόμη και με τον «Κάρα». Δεν είχε παίξει όλα τα παιχνίδια με τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Δεν έδινε σε όλα τα ματς την πλευρά στον Φύσσα και στον Γιούρκα όπως το έκανε με το Μαυροβούνιο ο Σκίμπε (Τοροσίδης – Σταφυλίδης). Απαξ, όμως, και ο κόουτς το αποφάσισε, καλείται να επιμείνει και να δουλέψει πάνω σε αυτή τη διάταξη. Όχι, όμως αφήνοντας ολομόναχο τον Μήτρογλου. Η ομάδα είναι φρέσκια, έχει νέα πρόσωπα, θα γίνουν σφάλματα στις δοκιμές. Το ζητούμενο είναι να διαμορφώσει καθαρή εικόνα ο Σκίμπε μετά και τα καλοκαιρινά φιλικά. Γι’ αυτό, άλλωστε διεξάγονται τέτοιου είδους ματς, όπως αυτό το ενθαρρυντικό 2-1 με το Μαυροβούνιο.

Ενθαρρυντικό και… μέχρι εκεί. Διότι – όπως έχει επισημανθεί πολλάκις – το βασικό ποδοσφαιρικό (υπήρχαν άλλα, μεγαλύτερα επί Ρανιέρι και Σέρχιο…) πρόβλημα της εθνικής Ελλάδας δεν είναι η έλλειψη εξτρέμ. Είναι το γκολ και η έλλειψη μέσων επιπέδου Μπασινά – Κατσουράνη – Ζαγοράκη - Καραγκούνη ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ. Διότι μέσα σε 12 χρόνια το ποδόσφαιρο έχει εξελιχθεί τόσο πολύ, έχει γίνει τόσο πιο δύσκολο, έντονο, πιεστικό, που πολύ αμφιβάλλω για το αν κάποιος από τους τέσσερις θα ξεχώριζε ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ στη σημερινή εποχή όπως τότε.

Ωστόσο, η ζωή αναπολώντας τα περασμένα μεγαλεία οδηγεί μόνο στο «διηγώντας τα να κλαις». Ουσία δεν υπάρχει στις αναμνήσεις, αλλά στο παρόν και στο μέλλον, για το οποίο χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Συνειδητοποίηση – πάνω απ΄ όλα – ότι είσαι στο μηδέν και προσπαθείς να πας στο «5». Δεν είσαι πια στο «5» και προσπαθείς να πας στο «7». Εχουμε και λέμε, λοιπόν, για το φιλικό με τους Μαυροβούνιους που αγωνίστηκαν χωρίς τον Γιόβετιτς…

ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ

• Το μαχητικό πνεύμα όλων των διεθνών, η συσπείρωση (φάνηκε στους 2-3 τσαμπουκάδες) και η ηρεμία στο παιχνίδι τους. Σαν να τους είχε φύγει ένα μεγάλο βάρος πια…

• Η – σε γενικές γραμμές – καλή συνεργασία της τριάδας των κεντρικών αμυντικών που μπορεί και να καθιερωθεί από τον Σκίμπε μετά την ικανοποιητική παρουσία του Τζαβέλλα (με Μανωλά – Παπασταθόπουλο). Τουλάχιστον μέχρι να «γιάνει» ο Κυριάκος Παπαδόπουλος.

• Η προσπάθεια για υλοποίηση ενός συγκεκριμένου σχεδίου ανάπτυξης απέναντι σε οργανωμένη άμυνα (στο α’ μέρος). Με κινήσεις είτε από τα άκρα (Σταφυλίδης – Τοροσίδης), είτε κάθετα (Μάνταλος – Πέτσος – Φορτούνης). Πάντα με τη μπάλα κάτω, ελάχιστες φορές με «γιόμες» από τους στόπερ.

• Η λειτουργικότητα του επιθετικού διδύμου Καρέλη – Μήτρογλου. Ο «Hulk» μπήκε φορτσάτος, κινήθηκε – ως συνήθως – σε πολλούς χώρους γύρω και πίσω από τον φορ της Μπενφίκα, έδωσε «στήριγμα» για κάθετες στους μέσους.

• Η καλή ανασταλτική λειτουργία στο πρώτο ημίχρονο. Με σωστή πίεση στη μεσαία γραμμή (χώροι – παίκτες), με μαχητικότητα στις προσωπικές μονομαχίες, χωρίς ατομικά σφάλματα, με διάθεση από όλους να παίξουν και άμυνα, με ένταση και 3-4 κλεψίματα «ψηλά» προς την αντίπαλη περιοχή.

• Το ντεμπούτο του θετικού Μάριου Οικονόμου (το οποίο δίνει κίνητρα και σε παίκτες που δεν έχουν κληθεί), η σοβαρότητα του Τζαβέλλα, η φρεσκάδα που έδωσε ο Καρέλης με φουλ αυτοπεποίθηση πια, η ηγετική παρουσία Παπασταθόπουλου – Τοροσίδη.

ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ

• Η «μοναξιά μου όλα μοναξιά μου τίποτα» του ορεξάτου Κώστα Μήτρογλου στο πρώτο ημίχρονο. Χωρίς στήριγμα, ακόμη και στις περιπτώσεις «ρηγμάτων» από τις πτέρυγες ή στις απόπειρες «κάθετης» από τον Φορτούνη και τον Μάνταλο, αντιμετωπιζόταν αποτελεσματικά. Διότι δεν πατούσαν περιοχή οι Τοροσίδης – Σταφυλίδης και (κυρίως) ο Φορτούνης ή εναλλάξ οι Πέτσος – Μάνταλος. Δεν ευθύνονταν τόσο οι παίκτες, όσο η διάταξη και το… καινούριο του πράγματος.

• Σε γενικότερο πλαίσιο, τα προβλήματα σε «σετ» παιχνίδι», εναντίον οργανωμένης άμυνας. Δηλαδή στο α’ μέρος, όταν το ματς ήταν «κλειστό», όταν έπεφταν δύο πάνω στον Φορτούνη και οι Μάνταλος – Πέτσος δεν τον υποστήριζαν όπως έπρεπε, όταν ο Μήτρογλου παρότι πρωταγωνίστησε σε 2-3 φάσεις, δεν πήρε «καθαρή» ασίστ για να «σκοτώσει» μέσα στην περιοχή.

• Η ανασταλτική λειτουργία στο δεύτερο ημίχρονο, με την αλλαγή σε 3-5-2 από 3-6-1, όταν αντικαταστάθηκε ο Μάνταλος από τον Καρέλη. Οι φιλοξενούμενοι της μίας τελικής προσπάθειας στο πρώτο μέρος τελείωσαν το ματς με περισσότερες από την Ελλάδα! Πέτυχαν γκολ από στατική φάση, αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία συγκριτικά με τα… τρένα που περνούσαν για 20 λεπτά από τον κεντρικό άξονα, καθώς Σάμαρης – Πέτσος δεν μπορούσαν πολλές φορές να ανταποκριθούν στην υπεραριθμία των Μαυροβούνιων. Πρέπει να το δει αυτό ο Σκίμπε, αν και έχει ένα ελαφρυντικό: ο Τουμπάκοβιτς φρέσκαρε περισσότερο και πιο γρήγορα την ομάδα του. Κυρίως με αλλαγές πολλές στη μεσαία γραμμή. Στα επίσημα, θα είναι αλλιώς…

• Ο απολύτως λογικά προβληματικός συντονισμός και σε φάση επίθεσης (α’ μέρος) και σε φάση άμυνας (β’ ημίχρονο), για μια ομάδα με πολλά καινούρια πρόσωπα (Πέτσος, Σταφυλίδης, Τζαβέλλας, Μάνταλος ΜΑΖΙ) και καινούριο σχήμα (με τρεις κεντρικούς αμυντικούς). Καταδείχθηκε και από τις συζητήσεις μεταξύ των παικτών σε «νεκρά» σημεία του αγώνα (τραυματισμοί), και ειδικότερα στα πρώτα δεκάλεπτα των δύο ημιχρόνων. Κυρίως στις κινήσεις χωρίς τη μπάλα στα δυο «τρίγωνα» των πτερύγων. Μανωλάς – Πέτσος – Τοροσίδης δεξιά, Τζαβέλλας – Σταφυλίδης – Μάνταλος αριστερά στο πρώτο ημίχρονο.

Follow me on Twitter: Seretinio