Από τη σεζόν 1985 – 1986, όταν ακόμη στην Ελλάδα έπαιζαν ποδόσφαιρο με κατεβασμένες στον αστράγαλο κάλτσες, όταν η έννοια «βοηθητικό γήπεδο» ήταν τόσο χειροπιαστή και υλοποιήσιμη για τις περισσότερες ομάδες όσο το «ο Κομπότης πάει για Τσάμπιονς Λιγκ» και αν έλεγες «ομάδα Νέων» η κουβέντα θα πήγαινε σε Γαρδέλη – Ντούζο – Ευρυπιώτη (και μετά σε Βίνα Ασίκη και Μαρίνα Ρώμα), στο NBA - τον Νο 1 θεσμικά αθλητικό οργανισμό παγκοσμίως - έχουν καθιερώσει το βραβείο του «M.I.P».

Εμείς εδώ μάθαμε αργότερα τον MVP. Toν πολυτιμότερο. Και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο. «Most Improved» η Σούπερ Λίγκα δεν καθιέρωσε ακόμη. Ελασσον. Εχει όμως τη σημασία του σε κάθε ομάδα. Στον Παναθηναϊκό, επί παραδείγματι, ειδικά για την εφετινή σεζόν, θα είχε ενδιαφέρον ένα γκάλοπ σαν τα «τζιβιτζιλιάρικα» που τρέχουν εφέτος στο Sport 24 για να δούμε την ετυμηγορία των φίλων του. Ο Ζέκα, πρόσφατα, μας είπε σε συνέντευξη «Ο Κουτρουμπής, η «παικτάρα μου». Άλλος θα μπορούσε να πει «ο Νάνο». Ο Καρέλης. Ο Τριανταφυλλόπουλος. Ο Αμπεϊντ. Ο Μπεργκ, γιατί όχι; Ένα γκολ είχε βάλει πέρυσι και ένα πρόπερσι στην Bundesliga! Μα όλοι αυτοί ωχριούν μπροστά στον αληθινά πιο βελτιωμένο παίκτη. Ισως να μην γνωρίζει καν τον τίτλο του «M.I.P». Aλλωστε, παρά τους στενούς δεσμούς του με τις ΗΠΑ, αγώνα μπάσκετ έχει παρακολουθήσει μόνο δυο φορές στη ζωή του από το γήπεδο, στον «Τάφο του Ινδού», όπως είπε χθες.

Αλλά – πέραν πάσης αμφιβολίας – είναι ο Αλαφούζος ο «most improved» του Παναθηναϊκού εφέτος. Του δίνουν τους «πόντους» οι περισσότεροι, λόγω της πορείας της ομάδας του. Κάτι το 0-3 στο Φάληρο, κάτι το 4-1 στον τελικό Κυπέλλου και η κούπα, βάλε μικρό κερασάκι τη δεύτερη θέση στα πλέι οφ και αυτό που κατέθεσε ο Παναθηναϊκός μέσα στο γήπεδο σποραδικά στον α΄ γύρο και σταθερά από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάιο, να το «πακέτο». Λάθος κριτήριο; Όχι απόλυτα. Ο οπαδός αξιολογεί τον πρόεδρο με τα αποτελέσματα. Από το πρωτάθλημα του Κουρασάο στην Καραϊβική, μέχρι του Τατζικιστάν στην Ασία.

Μερικές φορές κρίνεται και από τα χρήματα που δίνει για την ομάδα του, ειδικά στην Ελλάδα. Όχι από τους τρόπους που βρίσκει για να «γεννήσει» πόρους. Από το πόσο βγάζει από την τσέπη. Λάθος; Όχι βέβαια. Όμως πάντα το πρώτο κριτήριο πρέπει να είναι η αξιολόγηση του προέδρου ως μάνατζερ. Και σ’ αυτό, ο Αλαφούζος, αν διαβάσει κάποιος και τη χθεσινή συνέντευξή του, έκανε χιλιόμετρα μπροστά εφέτος.

Ο Ελληνας πρόεδρος μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας δεν είναι σαν τον Γερμανό, τον Αγγλο, τον Σκανδιναβό, τον Γάλλο. Δεν έχει να ασχοληθεί μόνο με την ομάδα του. Τις δομές, την ανάπτυξη, τους παίκτες, τα εμπορικά, τα στελέχη της. Εχει και ΕΠΟ, Σούπερ Λίγκα, εφημερίδες, media, οργανωμένους οπαδούς, Υπουργούς, Δημάρχους, πολλά «γύρω – γύρω». Είναι τόσο στρεβλά δομημένο το ελληνικό ποδόσφαιρο, που ο κάθε «ηγέτης», έχει χίλια πράγματα στο κεφάλι του. Ποιο είναι, λοιπόν, το πρώτο μέλημά σου; Να μοιράσεις ρόλους και ευθύνες σε όσο το δυνατόν πιο κατάλληλους και ικανούς για κάθε πόστο. Και ακριβώς σ΄ αυτόν τον τομέα πέτυχε εφέτος ο Αλαφούζος. Δεν τα έχει καταφέρει σε όλα. Όμως, αν τον άκουγε κάποιος χθες, θα καταλάβαινε πόσο πιο ήρεμος και ώριμος ήταν συγκριτικά με πέρυσι.

Ο Σαμαράς, ο Νταμπίζας και ο Αναστασίου (και ο Ρούτερ και ο Φος κατ’ επέκταση), ο Τουμαζάτος και η Μπαλωμένου είναι τα πιο «προβεβλημένα» στελέχη. Υπάρχουν κι άλλοι που κόπιασαν «από κάτω» με μπόλικη αφανή δουλειά, που τον βοήθησαν να ΑΡΧΙΣΕΙ να ασχολείται με τα πιο σημαντικά. Τα οικονομικά, το γήπεδο, το «Απήλιον», τις δομές. Τώρα αρχίζει.

Ιντριγκάρεται με τις κόντρες και τις μάχες, αυτό το ξέρουν όλοι. Του αρέσει το «power game». Αλλά λάδι στη φωτιά με τον Δημήτρη δεν έριξε. Είπε αυτό που έπρεπε να πει, όπως έκανε άλλες δύο φορές για τον ηγέτη της ΚΑΕ εφέτος. Το ίδιο έκανε και με πολλούς άλλους. Με τους οργανωμένους οπαδούς («μαστίγιο και καρότο» για τις ποινές της Λεωφόρου), τον Καμίνη, τον Ολυμπιακό, τον Βγενόπουλο, την αστυνομία, τη Δούρου, τους παλαιούς μετόχους, τον Σπάθα, τον ερασιτέχνη, τον Σπανό. Και επειδή ο χαρακτήρας δεν αλλάζει, του «ξέφυγαν» και ορισμένα «οφσάιντ» αυθορμητισμού: για τον Καραγκούνη, την Adidas («μας έφτυσε»), την Ξάνθη («έχει προσχωρήσει, νομίζω, στο στρατόπεδο του κυρίου Μελισσανίδη»).

Το πιο ελπιδοφόρο, όμως, για τον φίλο του Παναθηναϊκού είναι πως – όποιον τον γνωρίζει και συναναστρέφεται μαζί του καθημερινά – ξέρει πόση δίψα έχει για τα καλύτερα. Τα «καλύτερα», βεβαίως, είναι σχετική έννοια. «Καλύτερο» είναι και το «βελτιώνουμε την τραπεζαρία» που είπε μεταξύ πολλών άλλων για τις αλλαγές στο «Απήλιον». «Καλύτερο» είναι και το «μειώσαμε το χρέος από 24 στα 15 εκατομμύρια». Κι αν συνυπολογιστεί το «εφέτος δεν μπήκαμε μέσα και του χρόνου θα έχουμε πλεόνασμα στη χρήση», αντιλαμβάνεται κάθε νοήμων από τίνος τσέπη έχουν βγει τα περισσότερα από τα 9 εκατομμύρια για τη μείωσή του τα τελευταία δύο χρόνια… Μα το ουσιώδες είναι το πλάνο για «καλύτερα» παντού. Από την τραπεζαρία μέχρι το χρέος και από τον Μπούρμπο μέχρι το σχέδιο για την προσέλκυση «επιχειρηματιών φίλων του Παναθηναϊκού» σε ένα γκρουπ που δεν θα θυμίζει πολυμετοχικότητα, αλλά μια ομάδα ανθρώπων που – ίσως χωρίς να θέλουν «διαφήμιση» μέσω του Παναθηναϊκού - δεν θα εισφέρουν με εκατομμύρια, αλλά με δεκάδες χιλιάδες ευρώ.

Μακριά από εμένα ο εξωραϊσμός της κατάστασης και το αστείο σε βαθμό σιχαμάρας «γλύψιμο» του κάθε Αλαφούζου/Μελισσανίδη/Μαρινάκη/Σαββίδη/Γιαννακόπουλου/Αγγελόπουλου και… λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων. Ντροπή είναι για την πιο επιτυχημένη ομάδα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ότι δεν έχει στέλεχος που να ασχολείται αποκλειστικά με τις διεθνείς σχέσεις και συνολικά με τα «ευρωπαϊκά» ζητήματα. Ντροπή είναι ότι ο προπονητής του έχει δηλώσει «για να προσελκύσουμε έναν σπουδαίο παίκτη πρέπει να μπορούμε να του προσφέρουμε αυτά που πρέπει» χωρίς να εννοεί τα χρήματα, αλλά τις συνθήκες εργασίας σε όλα τα επίπεδα.

Όμως όλοι, όταν φτάνουμε στο μηδέν σε κάποιο χρονικό σημείο της ζωής μας, πρέπει να αρχίσουμε – αν είμαστε μαχητές και προσγειωμένοι - από το «1». Οχι από το «7». Και ο Παναθηναϊκός έφτασε πολύ γρήγορα από το μηδέν στο «4» με πιο βελτιωμένο παίκτη τον πρόεδρό του.

Υ.Γ. Για τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, μόνο ένα: ξέρει πολύ καλά πως συνολικά η βραδιά της Πέμπτης, ήταν αληθινά «διασκεδαστική» μόνο για τους φίλους του Ολυμπιακού. Για κανέναν άλλο. Αγωνιστικά «χαστούκια» είχαν φάει ουκ ολίγα και ο πατέρας και ο θείος του για αρκετά χρόνια στον Panathinaikos B.C., δεν είμαστε δα πιτσιρικάδες: ο Νέισμιθ είχε την ιδέα για το μπάσκετ 105 χρόνια πριν από το 1996. Στο χέρι του είναι μεθοδικά να κάνει και εκείνος το δικό του restart.

* Follow me on Twitter: Seretinio