Για τα «δομικά» και τα οικονομικά προβλήματα της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, τα οποία είναι απείρως μεγαλύτερα και σημαντικότερα από τα αμιγώς ποδοσφαιρικά, είχαμε αναφερθεί σε προχθεσινό κείμενο.

Στη συγκεκριμένη αναφορά τονιζόταν πως «όσο αλλόκοτο κι αν ακούγεται, το ποδοσφαιρικό τμήμα και η Ακαδημία εξακολουθούν να είναι τα πιο υγιή σκέλη του οργανισμού! Ειδικά μετά την αλλαγή προπονητή».

Και επιμένουμε σ’ αυτό. Επιμένουμε ότι αυτός ο Παναθηναϊκός έχει ανισοβαρές και ανισόρροπο ρόστερ, με σοβαρές ελλείψεις στη μεσαία γραμμή, αλλά σίγουρα καλύτερο από το περυσινό. Και αυτό δεν αποδείχθηκε στις νίκες με τον Λεβαδειακό, με τον ΠΑΣ Γιάννινα που αγωνιζόταν με δέκα παίκτες από το πρώτο ημίχρονο στη Λεωφόρο και με τον Αστέρα Τρίπολης που είχε αδικηθεί από τη διαιτησία στο «Απόστολος Νικολαϊδης». Ούτε ασφαλώς με την αναιμική νίκη επί του ΠΑΟΚ ή τη χθεσινή – πιο πειστική - στο Περιστέρι. Αποδείχθηκε στο ανώτερο επίπεδο. Στο ευρωπαϊκό. Ναι, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός κατέληξε με τη χειρότερη συγκομιδή ελληνικής ομάδας σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης!

ΠΩΣ ΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΓΙΝΕΣ…

Και εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε: ο Παναθηναϊκός που έχασε από τον Άγιαξ καθαρά 1-2 στην Αθήνα, που ηττήθηκε 2-0 από τη Θέλτα στο Βίγκο χωρίς τέσσερις βασικούς και με υπέρ του αποβολή – πέναλτι που «φαγώθηκε» από τον Λούκα Μπάντι, ο Παναθηναϊκός που δίχως τον άρρωστο Μπεργκ έφερε 2-2 στη Λιέγη με πέναλτι – «φάντασμα» και «έσκασε» στο β’ μέρος, ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ έχει με τον Παναθηναϊκό του τελευταίου ενάμιση μήνα. Εκείνος ο Παναθηναϊκός είχε ταυτότητα, ρόλους, αντοχές, κίνητρα. Τα έχασε όλα σταδιακά.

Ίσως κάποια στιγμή μελλοντικά ο Αντρέα Στραματσόνι μιλήσει δημοσίως σε κάποια συνέντευξή του για την άστοχη διαχείριση του έμψυχου δυναμικού, η οποία όταν «παντρεύτηκε» με το πάγιο πρόβλημά του στο coaching, αλλά και με λανθασμένη ανάγνωση αγώνων (όπως στο 3-0 από τον Ολυμπιακό, στο ουσιαστικά κύκνειο άσμα του), δημιούργησαν τόσο εκρηκτικό μίγμα που ακόμη και ο Γιάννης Αλαφούζος δεν θα μπορούσε να τον διατηρήσει στη θέση του. Προς το παρόν και μέχρι να μιλήσει ο «Στράμα» για τα δικά του σφάλματα και να μην διαβάζουμε στα ιταλικά media ότι «όλα άρχισαν λόγω των οφειλών της διοίκησης», ας αρκεστούμε στο βασικό σφάλμα που είχε αναγνωρίσει μιλώντας στο Κορωπί προς τους οπαδούς το βράδυ της ήττας από τον Ολυμπιακό.

ΤΟ ΧΑΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΕΛΑΒΕ Ο ΟΥΖΟΥΝΙΔΗΣ

Ο Ουζουνίδης ανέλαβε παρά τα χίλια – μύρια προβλήματα. Δεν ενημερώθηκε ποτέ για οτιδήποτε από το ιταλικό team. Δεν περίμενε τόσο… χάλια κατάσταση, είναι η αλήθεια. Βρέθηκε αντιμέτωπος με παίκτες που είχαν αυτοπεποίθηση στο ναδίρ, κέφι στο ναδίρ, κίνητρα στο ναδίρ. Μακριά από τον Ολυμπιακό, αποκλεισμένοι στην Ευρώπη, σχεδόν αποκλεισμένοι στο Κύπελλο, με «ντου» στο Κορωπί, με αποδοκιμασίες στη Λεωφόρο, με χρήματα οφειλόμενα «στον αέρα». Νέοι – παλιοί, ξένοι – Ελληνες, μικροί – μεγάλοι, σχεδόν στο μηδέν. Αυτά παρέλαβε ο Ουζουνίδης. Κατάλαβε γρήγορα τι γίνεται, όχι μόνο γιατί είναι «της πιάτσας», αλλά και διότι ξέρει τι εστί Παναθηναϊκός.

Πήγε στα στοιχειώδη εντός αγωνιστικού χώρου, όπως έγραψε και ο Μπάμπης Τσιμπίδας. Προσοχή στην άμυνα, συγκέντρωση για αποφυγή λαθών, 4-4-2 με Ιμπάρμπο – Μπεργκ και τους Ζέκα – Λουντ να τραβούν «χειρόφρενο» και να μην πλησιάζουν στην περιοχή, «μικρές» κινήσεις για κίνητρα σε περισσότερους παίκτες. Τα σημαντικότερα είναι κατά τη γνώμη μου όσα έκανε ΕΚΤΟΣ ΓΗΠΕΔΟΥ. Στο Κορωπί και στο ξενοδοχείο.

OΣΑ ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ

Η σθεναρή «αντίστασή» του στο «ντου» και η ομιλία του αμέσως μετά τη λήξη εκείνης της επεισοδιακής προπόνησης πριν από δέκα μέρες («μόνο μέσα στο γήπεδο μπορούμε να απαντήσουμε»). Οι συζητήσεις που έκανε (και με πολλά τετ α τετ) για να τους τονώσει. Τα λόγια του προς τον Κουτρουμπή, τον Ζέκα, τον Μπεργκ, τον Στιλ, τον Γουακάσο, τον Μπουμάλ και άλλους. Όλα όσα έκαναν τον Ζέκα να δέχεται από τον Σιδηρόπουλο ανύπαρκτη κίτρινη κάρτα σε φάουλ του Λημνιού προς τον Πορτογάλο και να μην διαμαρτύρεται! Όλα όσα έκαναν τον Ιμπάρμπο να είναι μαζί με τον Βιγιαφάνιες ο πιο ΦΙΛΟΤΙΜΟΣ παίκτης του Παναθηναϊκού στο Περιστέρι, παρά το σιχαμερό bullying, το οποίο έφτασε στο όριο του ευτελισμού της έννοιας «οπαδός» για τον μάγκα που σημάδευε με λέιζερ τον Κολομβιανό στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ.

Άλλοι δανεικοί, άλλοι με τετραετή συμβόλαια. Άλλοι παλιοί, άλλοι νιόφερτοι. Άλλοι βασικοί, άλλοι αναπληρωματικοί και… εξεδράτοι έτσι όπως τα’ χε κάνει ο Στραματσόνι. Άλλοι στα τελευταία τους ποδοσφαιρικά χρόνια, άλλοι στο άνθος τους, άλλοι σε ώριμη και σούπερ ποδοσφαιρική ηλικία. Ελάχιστοι Έλληνες, οι περισσότεροι ξένοι. Ούτε καν το όνομά του δεν ήξεραν. Κι ας μην παίξουν ποτέ στη ζωή τους ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ όπως ο εγωιστής Μαρίνος.

Κι όμως! Από το πρώτο ματς με τον ΠΑΟΚ, ο Ζέκα σταμάτησε να τρέχει γύρω – γύρω. Κράτησε τη θέση και το ρόλο του. Ο Βιγιαφάνιες έπαιξε τη θέση του εξτρέμ όπως του ζητήθηκε. Ο Λουντ δεν πάτησε στην περιοχή αν και «το έχει». Ο Κουλιμπαλί και ο Χουλτ πρόσεχαν πού είναι ποιος όταν… τολμούσαν να περάσουν τη σέντρα. Μικρά – μικρά όλα αυτά. Όταν προστίθενται δημιουργούν μια καλή μαγιά για να πάει παρακάτω ο Παναθηναϊκός. Όχι απαραίτητα για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Αυτό εξαρτάται και από τον Ολυμπιακό και από τη διαιτησία. Αλλά για να ξαναγίνει ένα αξιοπρεπές σύνολο! Για να μην σου προκαλεί θλίψη, γέλιο, αδιαφορία.

Η ΒΑΣΗ ΓΙΑ "ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ"

Αυτή η μαγιά είναι η πίστη των παικτών στον προπονητή και όλων στην ομάδα. Και σφυρηλατείται κυρίως μέσα από τις νίκες, ενίοτε όμως και μέσα από ήττες, όπως αυτή από τη Θέλτα επί παραδείγματι. Βλέπεις τον προπονητή πώς λειτουργεί και στα καλά και στις στραβές. Αν έχει «παιδιά και αποπαίδια». Αν έχει ποδοσφαιρική λογική. Τι σου βγαίνει και τι δεν σου βγαίνει μέσα στο 90λεπτο από όσα σου έχει πει πριν το ματς και από όσα κάνει κατά τη διάρκειά του. Αν είναι μαζί σου ή απέναντί σου στις «στραβές» και στα δύσκολα. Αν επιδιώκει τη δημοσιότητα ή τα περισσότερα «μπράβο» στα καλά.

Είναι αέναη αυτή η διαδικασία, ο κόουτς πάντα κρίνεται αυστηρότερα από τους ίδιους τους παίκτες. Και σας διαβεβαιώ πως ο Ουζουνίδης έχει ξεκινήσει με καθαρές και λιτές ποδοσφαιρικές ιδέες, με αυτοπεποίθηση τρομερή, με ενθουσιασμό έφηβου στην πρώτη δουλειά του και με ‘never give up’ αγωνιστικό εγωισμό που μόνο ο Λέτο διαθέτει από όλο το ρόστερ του. Αν βοηθηθεί από τη διοίκηση με έναν τεχνικό διευθυντή με τον οποίο θα συνεννοείται καλά και θα συνεργάζεται με ειλικρίνεια και με ξεκάθαρους ρόλους, ίσως ο Παναθηναϊκός να έχει μια τελευταία επί Αλαφούζου ελπίδα…

Follow me on Twitter: Seretinio