Ο ψηλότερος κοντός

Ποιοι θα είναι πρωταγωνιστές του τελικού, θα το δούμε… το Σάββατο. Πριν από το τέταρτο συναπάντημα Παναθηναϊκού και ΠΑΟΚ στην ιστορία του θεσμού, όμως, («σπάνιο» ζευγάρωμα, μόνο σε τρεις από τους 44 συνολικά τελικούς που έχουν συμμετάσχει αμφότεροι!), το κεντρικό πρόσωπο είναι ένα.

Πολλά μπορούν να γραφτούν για πολλούς (τους προπονητές, τους πρωτάρηδες, τους ξένους των δύο ομάδων που έχουν σηκώσει κούπες με φανέλες άλλων ομάδων), μα ο ένας, είναι ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης.

Ο παίκτης που έκανε επίσημο ντεμπούτο στην Α’ Εθνική εναντίον του Παναθηναϊκού (στο 4-1 της 25Αυγούστου 2002, με Αγγελο Αναστασιάδη και Φερνάντο Σάντος που κάθισαν στους πάγκους και των δύο αντιπάλων!), είναι γέννημα – θρέμμα «ΠΑΟΚτσάκι», αλλά έχει κατακτήσει τίτλους αγωνιζόμενοςμόνο με τον Παναθηναϊκό και σ’ αυτόν τον τελικό θα διεκδικήσει όχι μόνο να κατακτήσει, αλλά και να σηκώσει ο ίδιος ως «κάπτεν» την κούπα και να κάνει τον γύρο του θριάμβου με τον Δικέφαλο του Βορρά για πρώτη φορά. Βλέπετε, το 2003, είχε συμβάλει καθοριστικά στην πρόκριση του ΠΑΟΚ στον τελικό εναντίον του Αρη με το γκολ στο Ηράκλειο (1-1 στον ημιτελικό, 0-0 στην Τούμπα), αλλά στον τελικό ο Γιασεμή ήταν ο σέντερ φορ και ο Οκκάς με τον προπονητή του και σκόρερ εκείνου του τελικού, Γ.Χ. Γεωργιάδη, οι «συνδρομητές» του Κύπριου στην επίθεση του ΠΑΟΚ.

Θα το διεκδικήσει αυτό το τρόπαιο ο «Σάλπι» στο γήπεδο όπου σκόραρε για πρώτη φορά στην καριέρα του εναντίον της αγαπημένης ομάδας του: στις 24 Σεπτεμβρίου 2006 πήρε τη μπάλα, την έστησε στην άσπρη βούλα και σκόραρε με αντίπαλο τον Ντάνιελ Φερνάντες γράφοντας το 2-0 (τελικό 2-1) στο πέναλτι που είχε κερδίσει ο Βαγγέλης Μάντζιος. Είχε κατηγορηθεί και τότε από πολλούς φίλους του ΠΑΟΚ, όπως και αρκετές άλλες φορές, ειδικά για τη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 2006. Πάντα από τη μειονότητα, αυτή που τις περισσότερες φορές καθορίζει την ατμόσφαιρα στα γήπεδα όλων των «μεγάλων». Πέτυχε άλλα τρία γκολ στην καριέρα του εναντίον του «Δικέφαλου», το ένα εξ αυτών, μάλιστα (και μοναδικό στην καριέρα του) μέσα στην Τούμπα, στο ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκός 0-1, της 27Ιανουαρίου 2008.

Μα ο «Σάλπι», παρότι λοιδορήθηκε, κυνηγήθηκε, υβρίστηκε, είδε το πρόσωπό του σε τεράστια πλακάτ με ευρώ, ουδέποτε προσέβαλε. Πρόπερσι διέγραψε κάθε ελπίδα του ΠΑΟ για τίτλο, με το γκολ του στο ΟΑΚΑ, στη νίκη του ΠΑΟΚ. Ακόμη και τώρα υπάρχουν οπαδοί στη Θεσσαλονίκη με το «κοντέ, ΠΑΟΚ δεν ήσουνα ποτέ». Μα εκείνος σκεφτόταν πάντα την πλειονότητα, όχι τους λίγους. Ηξερε να διαχωρίζει. Είναι πιο ΠΑΟΚτσής από πολλούς που πέρασαν από την Τούμπα τα τελευταία 11 χρόνια, μα παρότι θα ήταν το πιο εύκολο για εκείνον, δεν «πούλησε» ποτέ την αναμφισβήτητη οπαδική του προτίμηση, ούτε, όμως, την έθεσε σε υψηλότερη θέση από άλλες αξίες στη δική του ιεραρχία. Ούτε διαφήμισε πόσα χρήματα έχει «χαρίσει» στον ΠΑΟΚ, ούτε μίλησε δημοσίως για απίστευτα πράγματα και θαύματα που υφίστατο κατά περιόδους ο ίδιος και ορισμένα από τα κοντινά του πρόσωπα. Ούτε ασφαλώς προέβαλε ότι ενώ μπορούσε να φύγει ως «ελεύθερος», ο ΠΑΟΚ πήρε και μπόλικο ρευστό και τρεις παίκτες, το καλοκαίρι του 2006.

Αρνήθηκε την (δελεαστικότατη και πολύ μεγαλύτερη συγκριτικά με του ΠΑΟΚ) προσφορά του Παναθηναϊκού για ανανέωση συμβολαίου το καλοκαίρι του 2010. Πήρε το μοναδικό πρωτάθλημα και το μοναδικό Κύπελλο της καριέρας του εκείνη τη σεζόν με τον «πολυμετοχικό» (πάλι εναντίον του Αρη) και απόλυτα ήσυχος με τη συνείδησή του, έχοντας λάβει την απόφαση της επιστροφής στα πάτρια εδάφη, ταξίδεψε στη Νότιο Αφρική. Πέτυχε το παρθενικό γκολ της εθνικής Ελλάδας σε Μουντιάλ και από τότε αποτελεί και εκείνος μέλος της προσπάθειας του ΠΑΟΚ για το «βήμα παραπάνω».

Είναι ήδη δέκατος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής Ελλάδας (με 13 τέρματα), έχει πετύχει σχεδόν όλα τα κρίσιμα και «ιστορικά» γκολ της μετά τοEuro2004, πλην των τριών του Κώστα Μήτρογλου στα πρόσφατα μπαράζ εναντίον της Ρουμανίας (όπου πάλι πέτυχε κρίσιμο γκολ, το 2-1 στο Φάληρο, αμέσως μετά την ισοφάριση των αντιπάλων και αφού είχε κάνει την ασίστ στο πρώτο γκολ!). Είναι ο κορυφαίος Ελληνας σκόρερ στην ιστορία όλων των ευρωπαϊκών διοργανώσεων ξεπερνώντας τεράστιους επιθετικούς, τρέχει να… πιάσει τον Αντώνη Νικοπολίδη στη λίστα των παικτών με τις περισσότερες «ευρωπαϊκές» συμμετοχές, τραυματίζεται σπάνια λόγω της σωματοδομής και του μυϊκού συστήματος, της αθλητικής υποδομής και του επαγγελματισμού του (ήδη 44 ματς στην εφετινή σεζόν με ΠΑΟΚ και εθνική!), μα όλα αυτά είναι σταγόνα στον ωκεανό για τον «Σάλπι».

Σταγόνα στον ωκεανό της εκτίμησης και του σεβασμού όλων των πρώην συμπαικτών, προπονητών και συνεργατών του στις ομάδες όπου θήτευσε. Από τα «τσικό» του ΠΑΟΚ το 1999, τη Λάρισα, την Καβάλα, και τον Παναθηναϊκό,μέχρι την εθνική Ελλάδας και όλους τους αντιπάλους του. Ο μοναδικός ποδοσφαιριστής στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού ποδοσφαίρου που αγαπήθηκε ειλικρινά από τους φίλους άλλης μεγάλης ομάδας, μολονότι ουδέποτε έκρυψε την οπαδική ταυτότητά του. Χωρίς να υποκριθεί, χωρίς να «πουλήσει» οπαδιλίκι, χωρίς να αλλάξει, χωρίς πολλά λόγια. Μόνο με αυτό που είναι και αυτό που κατέθετε μέσα στον αγωνιστικό χώρο, στον οποίο – παρεμπιμπτόντως – εξελίχθηκε και βελτιώθηκε για να μπορέσει να ανταποκριθεί και ως ακραίος επιθετικός (και) στο 4-3-3.

Ενας λαμπερός αστερίσκος στο σκοτεινό για μεγάλα χρονικά διαστήματα ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ο αρχηγός του ΠΑΟΚ. Και ένας αθεράπευτα ερωτευμένος με την μπέμπα του, που κλείνει τον Ιούλιο τον πρώτο χρόνο ζωής της και θα έχει κάθε λόγο όταν μεγαλώσει να υπερηφανεύεται για τον πατέρα της. Τολμώ να προβλέψω ότι προπονητή σε πάγκο ομάδας Α’ Εθνικής δεν θα τον δούμε την επόμενη δεκαετία. Πιο πιθανό σε Ακαδημία με μπέμπηδες. Τον έζησε έντονα τον ανταγωνισμό και τον πρωταθλητισμό, με την αδρεναλίνη του και τα στραβά του, όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά, πάλι… πού ξέρεις; Σε κάθε περίπτωση, το εξοχικό στην Πάρο περιμένει. Εκεί, οικογενειακά, με τους φίλους του (ξέρει εκείνος…) θα απολ αύσει πολλά καλοκαίρια όταν αποφασίσει να αποχωρήσει από το ποδόσφαιρο…