Πριν και μετά από κάθε τελικό του Champions League σκέφτεσαι τι διαφορετικό παρουσιάζει εκ των προτέρων και τι ξεχωριστό μένει στο τέλος. Παίκτες, γκολ, διαιτησία, tactics, πέναλτι, εξέδρα, εκπλήξεις, media; Ε, λοιπόν αυτός ήταν ο τελικός του RESPECT. Διότι, για μια σειρά λόγων, δεν μπορώ να θυμηθώ άλλον τόσο ενδιαφέροντα, αλλά και «αγαπησιάρικο» τα τελευταία χρόνια.

Αυτός ο τελικός έχω την εντύπωση πως δεν «ολοκληρώνει» τη δεκαετία της Barca, με τέσσερις κούπες από το 2006 έως το 2015. Αλλά πως ανοίγει νέο κύκλο δόξας. Με τη νίκη επί της Γιουβέντους, αποτινάσσει οριστικά την ονειροπαγίδα του Πεπ και ανοίγει πανιά προς νέους ορίζοντες. Ναι, ο (αναπληρωματικός πλέον) Τσάβι φεύγει, απαιτείται ικανότερος παρτενέρ του Πικέ από τον Μασεράνο και τα μαλλιά του Ινιέστα γκρίζαραν. Μα, οι διψασμένοι για τίτλους Σουάρες – Νεϊμάρ είναι εκεί για να αποφορτίζουν τον Μέσι, ο Ράκιτιτς με τον Αλμπα και τον Τερ Στέγκεν έχουν πολλά να δώσουν και το κυριότερο: η Μπαρτσελόνα είναι πλέον μια winner ομάδα. Για εμάς τους κάπως παλαιότερους, είναι δύσκολο να λησμονηθεί η ποδοσφαιρική ανατροφή με την εξίσωση Barcelona = η πιο «ελκυστική», ίσως η πιο λατρεμένη, σίγουρα η πιο «οικογενειακή», συνάμα και η πιο loser ομάδα παγκοσμίως. Και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ.

Είναι αυτό το δεύτερο επίτευγμα ενός club που δεν έχασε τελικό την τελευταία δεκαετία, αλλά το τρίτο είναι το σημαντικότερο: αυτή η Barcelona που «μεγαλώνει» τώρα τρίτη γενιά ποδοσφαιρόφιλων στην υφήλιο, «εκπαιδεύει» τον λάτρη του αθλήματος να αγαπά το καλό και το όμορφο. Το παραγωγικό, το δημιουργικό, το ελπιδοφόρο, το αισιόδοξο. Είναι το πιο σαγηνευτικό football factory μετά τον Αγιαξ και την Ολλανδία των δεκαετιών 60’ – 70’, σημείο αναφοράς για πάντα στην ιστορία του αθλήματος και πρότυπο για πολλούς: ο Μπουφόν δεν δίστασε να πει ότι ο γιος του λατρεύει τον Μέσι και την Barca, ο Κριστιάνο Ρονάλντο το έχει παραδεχθεί στο παρελθόν για τον δικό του γιο και τον θαυματουργό «κοντό».

Η Barcelona καθίσταται ακόμη πιο ελκυστική για τον ποδοσφαιρόφιλο, επειδή δεν είναι άτρωτη. Δεν σαρώνει τα πάντα κάθε χρόνο. Χάνει ματς, χάνει πρωταθλήματα, κύπελλα, Τσάμπιονς Λιγκ. Από την Ρεάλ, την Ατλέτικο, την Μπάγερν, την Ιντερ… Ναι, έχει και δυο – τρεις «αντιπαθητικούς». Για άλλους είναι ο Ντάνι Αλβες, για άλλους ο Νεϊμάρ, για πολλούς ο Σουάρες. Σχεδόν όλους, όμως, τους βάζει στα δικά της καλούπια σταδιακά. Ο παίκτης διατηρεί την όποια ατομικότητά του και ξεχωριστή ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία του, μα προσαρμόζεται (σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας) στις ποδοσφαιρικές (και όχι μόνο) αρχές του club. Τόσο πολύτιμο, τόσο δύσκολο, τόσο υπέροχο!

Εβλεπα πριν από μια εβδομάδα φευγαλέα στην τηλεόραση τον Κάρλες Πουγιόλ στον πάγκο της ομάδας χάντμπολ της Barca, στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, εναντίον της πρωταθλήτριας Ουγγαρίας, Βέζπρεμ (9 ισπανική κούπα). Και σκεφτόμουν πώς αυτός ο αντιτουριστικός, ατίθασος, άχαρος στόπερ με την καρδιά λιονταριού, που ανατράφηκε από δεκάδες ήττες και αποτυχίες, έφτασε να αποτελεί σύμβολο πίστης και αφοσίωσης στον σύλλογο. Το παράδειγμά της, όχι μόνο το ποδοσφαιρικό μέσα στο γήπεδο, αλλά του «football culture», ήδη το ακολουθούν πολλοί. Ελπίζω και η Γιούβε του απόλυτου Respect.

Oχι για τα δάκρυα του Πίρλο και του Μοράτα, την περηφάνια του Μπουφόν, την υπερπροσπάθεια του γερο-Εβρά ή για την ανατροπή που κόντεψε να πετύχει, παρότι έπρεπε να αγωνίζεται με εννέα παίκτες (Βιδάλ και Πογκμπά θα είχαν αποβληθεί αν δεν επρόκειτο για τελικό Champions League και μ’ αυτού του είδους τις «εξαιρέσεις» δεν συμφωνώ). Αλλά διότι πλέον είναι σαφέστατη η αλλαγή του status στον χάρτη του ιταλικού ποδοσφαίρου. Αναγεννήθηκε από τις στάχτες του υποβιβασμού της, βρήκε τους δικούς της πιστούς, άλλαξε προπονητές, μα πλέον βαδίζει στον «ευρωπαϊκό» δρόμο. Μάλλον ανέφικτο – λόγω ανάγκης ανανέωσης - να επαναλάβει το εφετινό κατόρθωμα τα επόμενα χρόνια. Εφικτό όμως πια, με νέες δομές, να σταθεροποιηθεί στο Top – 5 της Ευρώπης. Εκεί όπου ήταν για πολλά χρόνια η Μίλαν που άλλαξε σελίδα με την αλλαγή ιδιοκτησίας: να και κάτι διαφορετικό από την αμιγώς ιταλική Γιούβε που συνεχίζει με τους «Ανιέληδες».

Θα ήταν ο πιο «αγαπησιάρικος» τελικός ακόμη κι αν νικούσε η Γιουβέντους. Ηταν συναρπαστικός, αμφίρροπος, δυναμικός, με γκολ, με αυθεντικό ποδοσφαιρικό τσαμπουκά, με καταπληκτικές εικόνες στο τέλος, με πολλούς σπουδαίους στην τελευταία τους σπουδαία παράσταση αλλά και αρκετά φρέσκα πρόσωπα να αφήνουν τα πρώτα τους δακτυλικά αποτυπώματα σε τελικό. Και, ναι. Τον γούσταρα πολύ περισσότερο από τον «ακυρωθέντα» ισπανικό «εμφύλιο».

Υ.Γ. Aυτόν τον οδοστρωτήρα, αυτό το θαύμα της ποδοσφαιρικής φύσης, Πογκμπά, ποιος θα τον πρωτοπάρει; Αν τον κρατήσει η Γιούβε, να της βγάλουμε το καπέλο. Αν τον πουλήσει, να δούμε ποιους θα αποκτήσει.

Follow me on Twitter: Seretinio