“Φαινόμενο Τσίπρας”. “Τους διαλύει και τους εξαφανίζει όλους ο Τσίπρας”. “Ο Τσίπρας θα τα αλλάξει όλα”. Σιχαμένα κλισέ. Αυτά και άλλα πολλά. Ο Αλέξης έφτασε εκεί που έφτασε για τρεις λόγους, εκ των οποίων ουδείς ήταν η σωτηρία από τα αβάσταχτα βάρη: α) δεν υπήρχε κανένας άλλος να τον ανταγωνιστεί σοβαρά σε απολύτως προσωποκεντρικές εκλογικές μάχες β) Εκπροσώπησε το καινούριο, επειδή απλώς... είναι καινούριος γ) Δεν κουβαλά στάμπα διαφθοράς και τη φθορά της εξουσίας.

Είπε μπόλικα που δεν υλοποιήθηκαν. Εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις γράφτηκαν (ορθώς) για όσα υποσχέθηκε και δεν έπραξε. Αλλά οι αντίπαλοί του στη μάχη της εξουσίας, οι “εξωτερικοί” και “εσωτερικοί” ανταγωνιστές του, υποτίμησαν πολλά. Οτι “κουμπώνει” ως προφίλ σε όλες τις ηλικίες. Οτι οι περισσότεροι σκέφτηκαν να τού δώσουν την ευκαιρία, για “να τον δούμε κι' αυτόν τι θα κάνει”. Οτι σταδιακά μαθαίνει από ορισμένα σφάλματα. Επί παραδείγματι, τις πρώτες εκλογές τις πήρε εύκολα αφήνοντας τους... άλλους να μιλούν.

Τώρα, όμως, η περίοδος “χάριτος” τελείωσε. Τώρα είναι η ώρα των αληθινών πράξεων. Σε όσα μπορεί να κάνει. Διότι – δεν γνωρίζω αν το ξέρουν οι νεότεροι – η Ελλάδα κατ' ουσίαν από το 1993 και την υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ, διοικείται από “έξω”, με διαφορετικούς κατά καιρούς Έλληνες διαχειριστές, τους οποίους επιλέγουμε με την ψήφο μας. Στην πλειονότητά τους – με ορισμένα καλά και πάμπολλα στραβά – δεν θα τους έλεγες και επιτυχημένους.

Αρχίζει και μιλάει λοιπόν ο Αλέξης. Και λέει τη Δευτέρα (5/10) : «Να ολοκληρωθεί η κάθαρση στο ποδόσφαιρο!». Λες και έχει αρχίσει... Και επαναλαμβάνει το Σάββατο (10/10) : «Το κράτος και το παρακράτος των τραμπουκισμών δεν ακουμπάει σε εμάς. Δεν πρόκειται να μας αποτρέψει και να κάνουμε πίσω... Ολοκληρώνουμε τη διαδικασία κάθαρσης στο ελληνικό ποδόσφαιρο καθώς και όλους τους οικονομικούς ελέγχους σε όλες τις αθλητικές ομοσπονδίες». Βάζει, λοιπόν, το ποδόσφαιρο και συνολικά τον αθλητισμό, στο κάδρο ενός σκέλους βασικών κυβερνητικών προτεραιοτήτων. Και ταυτόχρονα ανεβάζει τον πήχη των απαιτήσεων από όλους όσους ζητούν κάθαρση παντού.

Διότι, αν δεν το έχουμε καταλάβει, το 60-70% των κυβερνητικών έργων, είναι θέμα διαχείρισης. Από πού θα κόψουν κάτι, πού θα δώσουν κάτι παραπάνω με δεδομένο και πετσοκομμένο μπάτζετ. Μένει όμως ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό. Αυτό στο οποίο καλείται να επενδύσει αυτή η κυβέρνηση αν θέλει να πείσει αληθινά την πλειονότητα του ελληνικού λαού πως όντως είναι – τουλάχιστον – πιο άξια από τις προηγούμενες. Είναι το ποσοστό που αγγίζει τις δουλειές και την ανεργία, την παιδεία και την υγεία – τη διαφθορά και τη σήψη σε άπειρα κλιμάκια της οικονομικής και κοινωνικής καθημερινότητας και δη του κρατικού μηχανισμού.

Ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του έχουν να κερδίσουν πολλά αν πείσουν τον Έλληνα, μικρό ή μεγαλύτερο, άνεργο ή πλούσιο, ότι θα αρχίσει να λειτουργεί ένα κράτος πιο ευνομούμενο, στο οποίο ο καθένας θα παίρνει αυτό που δικαιούται. Αν αρχίσει να στέλνει στη φυλακή τα λαμόγια. Αν ελαφρύνει τους φτωχότερους από την υπερβολική φορολογία. Αν αρχίσει να παρέχει κίνητρα στους τίμιους εργοδότες. Αν βάλει φρένο και σπάσει πολλά από τα αμέτρητα σπυριά της διαπλοκής. Αν αξιοποιήσει τα ευρωπαϊκά κονδύλια ώστε να μη γελά η υφήλιος με μια χώρα που ενώ είναι χρεοκοπημένη, είναι ταυτόχρονα και τελευταία στη λίστα απορρόφησης του κοινοτικού χρήματος, επειδή αδυνατεί να επενδύσει, να προγραμματίσει, να οργανώσει, να θεμελιώσει αρχές και κανόνες ΠΟΥ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ.

Δεν είναι καθόλου εύκολο. Η νοοτροπία του Έλληνα δεν αλλάζει από τον έναν χρόνο στον άλλο σε πολλά. Του Έλληνα πολιτικού και του Έλληνα πολίτη. Για την πάταξη της διαφθοράς στο ποδόσφαιρο και στον αθλητισμό, επί παραδείγματι, χρειάζεται αρμονική συνεργασία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης πρωτίστως (αστυνομία, ΕΥΠ, κοριοί, “αδιάφθοροι”) με το Υπουργείο Δικαιοσύνης (άτεγκτοι, τολμηροί, μελετημένοι, άφοβοι), το Υφυπουργείο Αθλητισμού (κατεθυντήριες γραμμές) και ασφαλώς το Υπουργείο Οικονομικών! Πώς και ποιος να τους οργανώσει για να φτάσουν στο ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, όποιο κι αν είναι αυτό;

Γι' αυτό, ωφελιμότερο για τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του είναι να αφήσουν στην άκρη τις λέξεις. Χρόνο έχουν πλέον και καλή διάθεση από πολλά media και πολίτες. Είναι ο τομέας της διαφθοράς σχεδόν σε όλα τα πεδία (από τα “χοντρά” τύπου 'λίστα Λανγκάρντ' και φοροδιαφυγής μέχρι τα “μικρότερα” στα νοσοκομεία, στη δικαιοσύνη, στα καύσιμα, στο εμπόριο, σχεδόν παντού), ένας από τους ελάχιστους που ΔΕΝ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ, αλλά από την κυβέρνηση. Δεν θα τους δώσει κανένας ξένος εντολή να σταματήσουν την έρευνα για τα περισσότερα ζητήματα. Θα τους δώσουν εντολές για άλλα, μεγαλύτερης για εκείνους σημασίας θέματα, διότι θέλουν να ελέγχουν απολύτως οικονομικά, ίσως και γεωστρατηγικά τη χώρα. Οχι όμως για τη διαφθορά! Είναι στο χέρι τους λοιπόν. Και το όφελος της κυβέρνησης θα είναι τεράστιο στην κοινή γνώμη αν τα καταφέρει σ' αυτό το πεδίο, έστω και σε μικρότερο από το προσδοκώμενο ποσοστό.

Για να συμβούν όλα αυτά, απαιτείται εκτός από την ακεραιότητα των προσώπων που εμπλέκονται στις θέσεις εκείνων που λαμβάνουν τις αποφάσεις, και “ξένος” προγραμματισμός. Οχι “ελληνικός”. Γι' αυτό και ήμουν, είμαι και θα είμαι πάρα πολύ δύσπιστος ως προς τις πράξεις και όχι τις λέξεις του Alexis. Είθε η διάψευση να προκύψει αργά ή γρήγορα.

* Follow me on Twitter: Seretinio