Θα χρειαστεί αρκετές ημέρες ο Γιάννης Αλαφούζος για να καθαρίσει το μυαλό του και να πάρει την απόφασή του για το τι θα κάνει το καλοκαίρι με τον Παναθηναϊκό. Οι παρατηρητές της ζωής της ομάδας με τον ιδιοκτήτη του ΣΚΑΪ στο τιμόνι δεν χρειάστηκαν τα περιστατικά και τα γεγονότα των δύο προηγούμενων ημερών για να αντιληφθούν ότι σε πάμπολλες περιστάσεις, ο Αλαφούζος αλλάζει γνώμη πολύ γρήγορα.

Yπήρξαν αμέτρητες περιστάσεις -με εξαίρεση το δεύτερο εξάμηνο της σεζόν 2013-2014 όταν ο Παναθηναϊκός πήγε «τρένο» μέχρι και την κατάκτηση του Κυπέλλου- που σε διαφορετικής φύσης ζητήματα άλλαξε τάχιστα την αρχική απόφασή του.

Σκέψη, λοιπόν, να αποχωρήσει ΑΛΗΘΙΝΑ ο Παναθηναϊκός από το πρωτάθλημα, δεν υπάρχει. Μόνο «επικοινωνιακά». Θα ήταν τεράστιες οι συνέπειες, ογκωδέστατο το βάρος και ουδείς στον Παναθηναϊκό θα μπορούσε να το αντέξει. Σκέψη να παραιτηθεί από το πόστο του προέδρου, υπήρχε και υπάρχει.

Όμως ακόμη και έτσι, αυτός θα είναι το «αφεντικό». Και άνθρωπος να αναλάβει αυτή την ευθύνη στον Παναθηναϊκό -ίσως πλην της Αθηνάς Μπαλωμένου που δεν γνωρίζω αν θα το ήθελε να καταστεί η πρώτη γυναίκα-πρόεδρος στην ιστορία όλων των μεγάλων ελληνικών ομάδων του ελληνικού ποδοσφαίρου- δεν νομίζω πως υπάρχει. Σκέψη για συλλαλητήριο, ναι-υπήρχε. Στο πιο «άκυρο» timing.

Mε τον βαθμό συσπείρωσης του Παναθηναϊκού στο minimum. Δεν γνωρίζω προς το παρόν πώς και από ποιον γεννήθηκε η κακή αυτή ιδέα. Διότι τα συλλαλητήρια έχουν ουσία, σημασία και βαρύτητα όταν αγγίζουν πλατιά μάζα των φίλων μιας ομάδας. Όχι μόνο τους 5.000 οργανωμένους (στο μάξιμουμ) οπαδούς του Τριφυλλιού. Γι’ αυτό και θα μνημονεύεται εις τους αιώνες των παναθηναϊκών αιώνων το συλλαλητήριο για την «αλλαγή» στην ομάδα, εναντίον του Βαρδινογιάννη, το 2008. Διότι στο δρόμο δεν κατέβηκαν μόνο οι «οργανωμένοι», αλλά 25.000 άνθρωποι. Κι αν θέλετε να το πάμε παρακάτω, ο Βαρδινογιάννης δεν έχασε το «παιχνίδι» στον Παναθηναϊκό ΜΟΝΟ από τον πόλεμο μιας μερίδας «οργανωμένων».

Το 2008 ήταν η κορύφωση και το αποτέλεσμα όσων είχαν συμβεί α) από το 2000 έως το 2003 (όταν δαπάνησε τεράστια ποσά, έφτιαξε τον πληρέστερο Παναθηναϊκό που έκανε τρομερά για ελληνική ομάδα πράγματα στην Ευρώπη, αλλά δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει το «τέρας» του ελληνικού κατεστημένου) β) από το 2004 έως το 2005 (όταν δεν μπόρεσε να διατηρήσει την ένωση στη μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία της Σούπερ Λίγκας για αληθινή πρόοδο στο άθλημα εν Ελλάδι μετά και την κατάκτηση του Euro και με πολλούς εύρωστους παράγοντες σε αρκετές ομάδες πολύ προ οικονομικής κρίσης) γ) από το 2006 έως το 2008 (όταν - παρότι με πρωτεργάτη και αρχιτέκτονα τον Γιάσμινκο Βέλιτς του ελάχιστου μπάτζετ, την τελευταία χρονιά έφτασε κοντά στην επιτυχία και έβαζε πάλι ποδοσφαιρική λογική και σωστές δομές στο Τριφύλλι- έκανε επιλογές και έπαιρνε αποφάσεις που αγωνιστικά έστελναν τον Παναθηναϊκό σε κατώτερο του αναμενόμενου επίπεδο).

Γιατί η κλεψύδρα γυρίζει

Τον Γιάννη Αλαφούζο ο φίλος του Παναθηναϊκού τον αντιμετώπισε εξ αρχής με μεγαλύτερη επιείκεια από τον Βαρδινογιάννη. Τον θεωρεί «μικρότερου μεγέθους». Kάτι σαν «προσωρινή λύση» μέχρι να βρεθεί ο… «σωτήρας». Του αναγνωρίζει τρία δεδομένα θετικά: ότι έσωσε την ομάδα από το Πρωτοδικείο, πιθανότατα και από τη Γ΄ Εθνική, ότι μάχεται όπως μπορεί το «κατεστημένο», ότι με τις επιλογές του ο Παναθηναϊκός για δύο σεζόν ήταν μια ομάδα με σχέδιο, η οποία παρουσίασε θετική εικόνα και ήταν ανταγωνιστικός. Λανθασμένα δεν του «πιστώνει» τα χρήματα που έχει βάλει από την τσέπη του, αλλά γι’ αυτό ευθύνεται και ο ίδιος, καθώς ουδέποτε έχει δημοσιοποιήσει αναλυτικά τη δική του προσωπική συμβολή για να μειωθεί το χρέος που άφησαν οι πολυμετοχικοί, συμπεριλαμβανομένου και του Βαρδινογιάννη, που είχε τη μικρότερη ευθύνη για την «τρύπα».

Τώρα, όμως, στην τρέχουσα περίοδο, ήρθε η στιγμή που η κλεψύδρα γυρίζει! Ο Παναθηναϊκός των δύο πρώτων ετών του Αλαφούζου σταδιακά προσέλκυε στην ομάδα περισσότερους φίλους της. Όχι μόνο στο γήπεδο. Ασχολούνταν περισσότεροι μαζί της, τη στήριζαν όχι με τις εγγραφές στη «Συμμαχία», αλλά με την ανοχή στις «στραβές» και τη θετική διάθεση και το ενδιαφέρον τους. Από την αρχή της εφετινής σεζόν, το «βελάκι» γύρισε. Και έπαιξαν πολλά ρόλο σε αυτό.

Η αγωνιστική παρουσία κυρίως. Οι αποκλεισμοί από την Ευρώπη και η ελάχιστη προσφορά των μεταγραφών, των φρέσκων προσώπων, που τονώνουν το ενδιαφέρον. Τα αποτελέσματα έφεραν τα «ντου», τα «ντου» απομακρύνουν τους «πολλούς» και πληγώνουν την ομάδα ποικιλοτρόπως. Τους παίκτες, το ταμείο, την εικόνα, τη βαθμολογία, τα πάντα. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την εικόνα του Ολυμπιακού που άνοιξε την ποιοτική ψαλίδα, αρκετές λανθασμένες επικοινωνιακά και στρατηγικά κινήσεις (CAS για Ολυμπιακό παρότι δεν υπήρχε ελπίδα, «φωνές» περισσότερες από τις πράξεις στο επικοινωνιακό σκέλος, καθυστερήσεις στις διαδικασίες για τις εκκρεμείς υποθέσεις των διωκόμενων στο ελληνικό ποδόσφαιρο) φέρνουν τη φθορά.

Οι ηγέτες πέφτουν όταν «φεύγουν» οι πολλοί

Αν υπήρχε ένα «μάθημα» που έπρεπε να πάρει ο Βαρδινογιάννης (και νομίζω πως το κατάλαβε αρκετά αργότερα από τη φυγή του, με καθαρό μυαλό πια) ήταν ότι ένας ηγέτης ποδοσφαιρικής ομάδας, ακόμη κι όταν τον πολεμά η μειονότητα, «πέφτει» όταν γυρίζει την πλάτη στην ομάδα η πλειονότητα. Και είναι αυτό που τώρα καλείται να αναλογιστεί ο Αλαφούζος. Διότι -καλώς ή κακώς- η αγωνιστική εικόνα του Παναθηναϊκού σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα, «διώχνει» από την ομάδα τους «πολλούς». Όχι μόνο τους οπαδούς της επαρχίας που είναι «αποκλεισμένοι» από τη Λεωφόρο.

Όχι μόνο τους «καναπεδάτους» του λεκανοπεδίου ή εκείνους που πάνε στο γήπεδο 2-3 φορές το χρόνο. Αλλά και τους κατόχους εισιτηρίων διαρκείας και τους 30άρηδες και 40άρηδες που ξενερώνουν με όσα βλέπουν. Δυο δρόμους έχει πλέον ο παναθηναϊκός βίος του Αλαφούζου, που του έδωσε «οξυγόνο» τα τελευταία 3 ½ χρόνια, που του γέννησε συναισθήματα και του χάρισε πολύ έντονες -κακές και καλές- στιγμές, που κατέστη ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της ζωής του συνολικά, παρότι είναι τόσο μικρό. Το «μένω ή φεύγω το καλοκαίρι».

Αν φύγει, θα πρέπει να το αποφασίσει σύντομα και να βρει το καλύτερο δυνατό μονοπάτι για να δρομολογήσει τις εξελίξεις. Χωρίς να «παρκάρει» τις μετοχές και αφήνοντας την ΠΑΕ με όσο το δυνατόν μικρότερο χρέος, σε έναν όσο το δυνατόν πιο αξιόπιστο επενδυτή. Είναι ευθύνη του (και το γνωρίζει) να μην αποχωρήσει όπως οι πολυμετοχικοί, να μην μπλέξει με Αλ Σαούντ, όπως ο Βαρδινογιάννης. Να φύγει με ψηλά το κεφάλι και να μπορεί να κοιτάζει στο πρόσωπο κάθε φίλο της ομάδας με το «τόσα μπορούσα, τόσα έκανα».

Αν μείνει, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ. Πρωτίστως, να ΒΡΕΙ ΙΚΑΝΑ ΣΤΕΛΕΧΗ. Να πάρει επιτέλους αποφάσεις που θα βοηθήσουν τον Παναθηναϊκό και αγωνιστικά και εταιρικά. Όχι μόνο για τη Λίγκα και την ΕΠΟ. Για τη διεύθυνση του κλαμπ (ουδέποτε τελικά πήρε ο Φύσσας αρμοδιότητες Αλαφούζου όπως είχε ειπωθεί όταν προσλήφθηκε παρουσία τότε του Νταμπίζα), για το εμπορικό (ποιο;) τμήμα, για τη «Συμμαχία» που λειτουργεί με 1 1/2 άνθρωπο, για τους οργανωμένους οπαδούς, για τη Λεωφόρο, για το σκάουτινγκ, για πολλά.

Πρώτο βήμα: ο Παναθηναϊκός σώθηκε. Δεύτερο: έκανε βήματα προόδου με Αναστασίου-Νταμπίζα. Τρίτο: με τον επικοινωνιακό μηχανισμό του, «έσπρωξε» και πίεσε καταστάσεις μέχρι του σημείου να φτάσουν υποθέσεις σε έρευνα, ανάκριση, κατηγορίες, δικαστήριο. Μέχρι εκεί. Τα χρέη υπάρχουν, ο Παναθηναϊκός πλέον λιμνάζει αγωνιστικά και κάνει βήματα προς τα πίσω, όπως και εταιρικά. Αρα: αν διαπιστώσει ότι για πολλούς διαφορετικούς λόγους ο Μαρινάκης είναι αλώβητος -γιατί η «πτώση» του προέδρου της ΠΑΕ Ολυμπιακός και η «κάθαρση» του ελληνικού ποδοσφαίρου παραμένει ο μεγάλος στόχος του Αλαφούζου- ή μένει και φτιάχνει το «μαγαζί», ή αποχωρεί με αξιοπρέπεια, έχοντας βρει μια αξιόπιστη διάδοχη κατάσταση. Τρίτος δρόμος με θετικό πρόσημο, δεν υφίσταται.

• Follow me on Twitter: Seretinio