Το έχει ξακανάνει ο Γιάννης Αλαφούζος, δεν είναι η πρώτη φορά. Όποιος ανατρέξει στη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Sport24.gr ο Νίκος Νταμπίζας, θα αντιληφθεί πολλά ως προς τον τρόπο λειτουργίας και διοίκησης από τον πρόεδρο της ΠΑΕ Παναθηναϊκός.

Με τα καλά του και τα στραβά του. Καλό, επί παραδείγματι, είναι ότι δίνει ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους, σε επαγγελματίες που βρίσκονται στην εκκίνηση. Όχι μόνο στον Παναθηναϊκό. Είναι μια από τις βασικές ιδέες του δικού του "επιχειρείν" συνολικά. Από την άλλη, οι μεταβολές του, η συχνότατη αλλαγή άποψης, πλάνου, προσώπων και ο υποδόριος σε τελική ανάλυση συγκεντρωτισμός του - ειδικά στον Παναθηναϊκό - δεν ωφελούν την ομάδα.

«Προπονητής και πρόεδρος ήταν 'ένα' και εγώ απέναντι» είχε πει ο πρώην τεχνικός διευθυντής του Παναθηναϊκού για το καλοκαίρι του 2013, το καλοκαίρι αμέσως μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας από το Τριφύλλι με το 4-1 επί του ΠΑΟΚ.

Ήταν το καλοκαίρι που ο Νταμπίζας θεωρούσε ότι ο Παναθηναϊκός έπρεπε να κάνει 1-2 επιπρόσθετες μεταγραφές, αλλά υπερίσχυσε προς τον Αλαφούζο η άποψη του Γιάννη Αναστασίου. Και… είδαμε μετά αν και κατά πόσο έκανε βήματα προόδου ο Παναθηναϊκός, ο οποίος τη σεζόν 2013-2014 – με μετριότατο στη Λίγκα Ολυμπιακό- είχε βοηθηθεί ουσιαστικά μόνο από δύο νέα πρόσωπα: τον Στιλ και τον Ταυλαρίδη που είχε αποκτηθεί στο μέσον της σεζόν. Περυσινά, ξινά σταφύλια – θα πείτε. Σωστά. Φρέσκα κουλούρια, το «διαζύγιο» με τον Τάκη Φύσσα και τον Λεωνίδα Βόκολο.

Στην κοινωνία του παναθηναϊκού ρεπορτάζ, ο χωρισμός ακούστηκε ως κάτι φυσιολογικό. Οι περισσότεροι εντός και πέριξ της παναθηναϊκής κοινωνίας περίμεναν το «διαζύγιο» στη λήξη της σεζόν.

Στις 16 Ιανουαρίου είχαμε αναφέρει μεταξύ άλλων: « Ο Αλαφούζος παίρνει πάνω του αποφάσεις σημαντικές και για τα ποδοσφαιρικά ζητήματα, χωρίς να έχει πάντα τη σύμφωνη γνώμη των Φύσσα-Βόκολου. (…).

* Παίρνει πάνω του την ανανέωση του συμβολαίου του 36χρονου Ταυλαρίδη από τον Οκτώβριο (!!!!).

• Καλεί και συναντά τους αρχηγούς της ομάδας στο κότερό του.

• Συζητά με τον Βέλικο Παούνοβιτς για τη θέση του προπονητή (ακόμη δεν γνωρίζουμε ποιος του τον πρότεινε!).

• «Καθαρίζει» τη μεταγραφή του Μπουμάλ με προσωπική επιθυμία να πάρει μέρος στο τελικό μίτινγκ για το deal.

• Παίρνει πάνω του τη μεταγραφή του Βλαχοδήμου, παρά το μπλέξιμο με τη ρήτρα ύψους 350.000 ευρώ στον Ολυμπιακό.

• Συναντά τον Γιώργο Δώνη για να λυθεί το ζήτημα του γιου του, Χρήστου Δώνη.

• Συναντά και συζητά με τον Μάριο Κνεζ, μάνατζερ του Γκόρντον Σίλντενφελντ. Συζητά για τον παίκτη και όχι μόνο…».

Και σημειώναμε επιπρόσθετα: «Όλα αυτά είναι δεδομένα. Πόσα άλλα δεν γνωρίζουμε; Προφανώς, δεκάδες. Πάντα είναι περισσότερα όσα δεν γνωρίζουμε. Αρκούν, όμως, αυτά τα στοιχεία για να καταδειχθεί η αλλαγή προεδρικής συμμετοχής στο ποδοσφαιρικό management του Παναθηναϊκού. Αλλαγή, η οποία πλέον είναι μια «κατάσταση».

Δεν πρόκειται για κάτι περιστασιακό, όπως επί παραδείγματι το «κόψιμο» της επιστροφής του Καραγκούνη, πριν από δύο χρόνια. Ο Αλαφούζος πλέον, παίζει μπάλα και μέσα στο γήπεδο, όχι μόνο εκτός αυτού, για τα δικαστικά, τα θεσμικά, τα διοικητικά, τα οικονομικά. Παίζει μπάλα, με βασικό συμπαίκτη τον Στραματσόνι». Αυτά αναφέραμε πριν από τρεις εβδομάδες.

Ο Αναστασίου, τα μεταγραφικά, τα αποδυτήρια

Από τότε, συνέβησαν πολλά. Αποκτήθηκαν περισσότεροι. Ο Φύσσας και ο Βόκολος είχαν – σε γενικές γραμμές – ρόλο «διεκπεραιωτικό» στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου. Για να το πούμε με δύο κουβέντες, η κατεύθυνση ήταν η εξής: «εσείς ασχοληθείτε με τις αποδεσμεύσεις».

Ο Αλαφούζος είχε (σωστά) παράπονα για την αποδοτικότητα και την προσφορά των καλοκαιρινών μεταγραφών, είχε (σωστά) παράπονα για τη συσπείρωση στα αποδυτήρια, βρήκε και τον Στραματσόνι που είχε τις δικές του ιταλικές και μανατζερικές άκρες και όταν ολοκληρώθηκε η μεταγραφική σεζόν, τους «τελείωσε».

Αμφότεροι, είχαν δηλώσει την πρόθεση να παραιτηθούν στο παρελθόν. Δύο φορές ο Φύσσας, μία ο Βόκολος. Δεν το έκαναν. Ακόμη και όταν εισήγηση του διευθυντή ποδοσφαίρου ήταν η αλλαγή του Γιάννη Αναστασίου, πολύ προτού τον διώξει… η κερκίδα.

Διότι η εξέδρα ουσιαστικά τον απομάκρυνε, ως συνέπεια των αποτελεσμάτων και της εικόνας της ομάδας ασφαλώς. Κι αν δεν είχε αντιληφθεί και ο ίδιος ο Αναστασίου πλέον ότι η συνύπαρξή του με τον Παναθηναϊκό έκανε κακό και στην ομάδα και στον ίδιο, μπορεί να τον είχε κρατήσει περισσότερο ο Γιάννης Αλαφούζος!

Εδώ που τα λέμε, άλλωστε, πλην την Αθηνάς Μπαλωμένου και του γιατρού Παναγιώτη Κουλουμέντα, ο Αναστασίου ήταν – είναι – και θα είναι ο «αγαπημένος» του Αλαφούζου. Και ουσιαστικά ο Φύσσας και ο Βόκολος στο μυαλό του προέδρου της ΠΑΕ είχαν προδιαγεγραμμένο χωρίς συγκεκριμένο timing τέλος, από τη στιγμή του «διαζυγίου» με τον πρώην τεχνικό της ομάδας.

Θα αναρωτηθεί κάποιος: «Μα, χρειαζόταν τον Λαμ δεξιό μπακ, τον Τσάμπι Αλόνσο αμυντικό μέσο και τον Πογκμπά «μέσα αριστερά» για να αποκλείσει την Καμπάλα»; Όχι, μα είχε ο πρώην κόουτς τους δικούς του βάσιμους λόγους για να στοιχειοθετήσει παράπονα ως προς την προσφορά και την ετοιμότητα των μεταγραφών στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Αν και ως προς την ετοιμότητα παίζει τεράστιο ρόλο και το ιατρικό τιμ. Άλλος ένας λόγος τριβής – εδώ που τα λέμε – μεταξύ Φύσσα και Αλαφούζου.

Ο διευθυντής ποδοσφαίρου ήθελε – βλέποντας τι γίνεται – τον Χρήστο Καρβουνίδη με το τιμ του ως «ενίσχυση», αλλά συνάντησε την προεδρική άρνηση. Και τα προβλήματα συνεχίζονται σ' αυτόν τομέα, όπως βλέπουμε όλοι. Και θα συνεχιστούν, δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος μετά την αποχώρηση του Νίκου Τζουρούδη με απόφαση Αναστασίου, έχει φοβερά προβλήματα στους τομείς της πρόληψης και της αποκατάστασης τραυματισμών (άσχετο αυτό, αλλά πολύ σημαντικό στη λειτουργία της ομάδας).

Η απρόβλεπτη επόμενη ημέρα

Το θέμα, λοιπόν, για τον Παναθηναϊκό ως club είναι ότι σ’ αυτό το φεγγάρι, ο Αλαφούζος είναι σε φάση «οne man show». Εχει πολλούς και στενούς συνεργάτες για τα εξωαγωνιστικά θέματα, αλλά για τα ποδοσφαιρικά θέλει εκείνος να έχει τον τελευταίο – μερικές φορές και τον πρώτο – λόγο.

Σε άλλο «φεγγάρι», προηγούμενων επεισοδίων, έλεγε στον Νταμπίζα και στον Αναστασίου «παιδιά, ό,τι πείτε εσείς για το καλό της ομάδας». Σε κάποιο άλλο φεγγάρι, μελλοντικό, ίσως να προσλάβει άλλο τεχνικό διευθυντή. Αλλοδαπό. Το έχει σκεφτεί, το έχει συζητήσει.

Η’ να συνεργάζεται «εξωθεσμικά» με κάποιους μάνατζερς (έχει ανοίξει προσωπικά αρκετές παρτίδες άλλωστε) και να προσλάβει μόνο κάποιον για τα αποδυτήρια, ψάχνει καιρό τον κατάλληλο ο Χρήστος Παναγόπουλος... Τον βοηθά, άλλωστε, τον Αλαφούζο και ο «Στράμα». Που ήταν επιλογή του Φύσσα, αντί του Παούνοβιτς που ήθελε ο ίδιος ο πρόεδρος. Τον οποίο, Φύσσα, απέλυσε.

Όπως αντιλαμβάνεστε, ουδείς μπορεί να είναι βέβαιος για το τι θα κάνει μελλοντικά ο president. Πόσο απρόβλεπτος είναι, έχει αποδειχθεί σε δεκάδες θέματα και πρόσωπα στην παναθηναϊκή θητεία του. Έχει πάει κόντρα στο «ρεύμα» πολλές φορές, έχει αλλάξει άποψη για το ίδιο θέμα αμέτρητες φορές, έχει κάνει του κεφαλιού του (με καλές και κακές συνέπειες για το club) άπειρες φορές.

Ένα είναι σίγουρο όμως: ότι ο Παναθηναϊκός τις «σταθερές», τις αρχές, τις δομές, τις βάσεις λειτουργίας που είχε θέσει την ΠΡΩΤΗ χρονιά των Νταμπίζα – Αναστασίου σε όλα τα ποδοσφαιρικά θέματα (διαχείριση μπάτζετ – αγωνιστικό τμήμα – εξέλιξη παικτών – πωλήσεις/μεταγραφές) δεν θα τις βρει μ’ αυτόν τoν τρόπο management.

Πρόσκαιρα θα κάνει σωστές επιλογές και θα έχει θετικά αποτελέσματα, πρόσκαιρα θα κάνει κακές επιλογές και στραβά αποτελέσματα. Έχει πλέον βεβαίως, ένα επιπλέον σημαντικό ατού: περισσότερο χρήμα.

Όπως, όμως, είχε πει και ο Αριστοτέλης Ωνάσης: "Μετά από ένα συγκεκριμένο σημείο, τα λεφτά δεν έχουν σημασία. Παύει να είναι ο στόχος. Το παιχνίδι είναι που έχει σημασία".

* Follow me on Twitter: Seretinio