Όταν η "πόρνη" φορά γουνάκι
Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για όσα γέννησε στο μυαλό και στην ποδοσφαιρική ψυχή κάθε θεατή ο χθεσινός θρίαμβος της Ατλέτικο Μαδρίτης.
Θύμισε λίγο από… Πορτογαλία. Λίγο από 2004. Και ακόμη πιο πολύ. Γιατί στο «Λουζ» είχαν ταξιδέψει χιλιάδες Ελληνες πριν από δέκα χρόνια. Όχι σαν χθες, με 700 Μαδριλένους «εναντίον» 90.000! Να κάνω τους παραλληλισμούς; Μάλλον δεν είμαι ο κατάλληλος, ο ειδικός στο ισπανικό ποδόσφαιρο. Βρίσκω αρκετές να σας πω την αλήθεια μου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Θα αρκεστώ μόνο στο γκολ. Από κόρνερ.
Στη «δεξιά» εστία. Με καρφωτή κεφαλιά. Στις αρχές του β΄ ημιχρόνου. Τότε, στο 56’ ο Χαριστέας. Χθες, στο 50’ ο Γοδίν. Και μετά, σαν να έχεις μια αόρατη σιγουριά μέσα σου πως «γκολ δεν τρώει»! Αλλά ταυτόχρονα σε κάθε σέντρα της Μπάρτσα, όπως και σε κάθε σέντρα των Πορτογάλων τότε, ένα «διώξε!», Ενα «πάμε!». Ενα «μπράβο αγόρι μου»! Και ενθουσιασμός σε κάθε κερδισμένο πλάγιο άουτ, χειροκρότημα σε κάθε κερδισμένο φάουλ, «κράτα», «πάρτη και πήγαινε στο κόρνερ», «κλείσε», «κόψε», «δώσ’ τη», «φύγε».
Προπονητές και οπαδοί μαζί. Σαν να είσαι μέσα εκεί, στο ψαρωτικό Καμπ Νου. Στον πάγκο, μαζί με τον Ντιέγκο Κόστα και τον Αρντά Τουράν. Η’ στην κερκίδα, μαζί με τον Γιώργο Καραγκούνη και τον Ντέμη Νικολαϊδη.
Από ουδέτερους σαν και την αφεντιά μου που στην Ισπανία δεν έχω ιδιαίτερες οπαδικές συμπάθειες. Το βλέπαμε και συμμετείχαμε!. Φωνάζαμε, πανηγυρίζαμε στο γραφείο, βρίζαμε, στενοχωριόμασταν και χαιρόμασταν με κάθε μικρή φάση, με κάθε λεπτομέρεια, σαν να ήμασταν οπαδοί της Ατλέτικο. Όχι, δεν ήταν λόγω αντιπάθειας στην Μπαρτσελόνα, ούτε προτίμησης προς την Ρεάλ. Ούτε επειδή έπαιζε μπαλάρα και έχανε τις ευκαιρίες τη μία μετά την άλλη η ομάδα του Σιμεόνε. Αλλά αυτή η άτιμη η αίσθηση του δικαίου, υπάρχει μέσα στον καθένα μας.
Υπέρ του δικαίου και του «ανίσχυρου». Του διαφορετικού. Του πολεμιστή. Του «αντισυμβατικού». Του «ενάντια στο κατεστημένο», αυτού που έχει προσπαθήσει περισσότερο, αυτού που το αξίζει πιο πολύ. Εκείνου που έχει τραβήξει τα πάνδεινα για να φτάσει στην πηγή, έχει νικήσει μια και δυο και δέκα φορές πρωτίστως τον ίδιο τον εαυτό του για να φτάσει να παίξει σε 90 λεπτά κάτι που ξέρουν όλοι ότι χρειάζεται μια ακόμη «απόδειξη» για να το πάρει. Μια ακόμη δοκιμασία, ίσως τη δυσκολότερη, που γίνεται βουνό λόγω ατυχίας κατά τη διάρκεια της ίδιας της δοκιμασίας. Υπέρ αυτού που ξέρεις ότι δεν θα κάνει συλλογή τροπαίων, αλλά μια φορά που το αξίζει, να το πάρει βρε αδερφέ! Και το πήρε! Σπάνιο, όπως τότε η Ελλάδα!
Θέλετε να μετρήσουμε μαζί αουτσάιντερ και «αδύναμους» που έφτασαν στην πηγή, έχυσαν αίμα και ιδρώτα, μα δεν τα κατάφεραν, με αποτέλεσμα άλλες φορές να σβήσουν σαν φωτοβολίδα κι άλλες να απογοητευτούν σαν έφηβος στις εξετάσεις; Θα χρειαστούμε τόμο! Μα υπάρχουν και ελάχιστες φορές που το άτιμο το ποδόσφαιρο περιποιεί τιμές απροσδόκητες, σπουδαίες, ιστορικές και αλησμόνητες. Που η μπάλα από πόρνη μετατρέπεται σε μια δύστροπη, μα «τίμια» ναζιάρα. Σε δυσκολεύει, σου βγάζει το λάδι, αλλά τελικά προτιμά εσένα. Εκείνον που την ήθελε περισσότερο. Φορά το γουνάκι της σαν Αρειοπαγίτης, βγαίνει στην πιάτσα και αποδίδει δικαιοσύνη.
Ο ποδοσφαιρόφιλος, αυτός που και παίζει από τα 4-5 του μέχρι τα 40 και τα 50 του «μπάλα» με την παρέα και παρακολουθεί χιλιάδες ματς από τα 10 του, οποιαδήποτε ομάδα κι αν υποστηρίζει, το έχει αυτό το αίσθημα του δικαίου μέσα του.
Στην ψυχή της μπάλας που αγάπησε, κρύβεται πιο δυναμικά από την ομάδα που λάτρεψε, το ίδιο το σπορ. Το κατάλαβαν πολλοί χθες. Θα το «βγάλει» σπάνια σε ματς της δικής του ομάδας. Μου αρκεί που χθες ήταν «Ατλέτι»! Ρωτήστε και φίλους σας που υποστηρίζουν την Μπαρτσελόνα.
Από ντέρμπι σαν το χθεσινό, από μαχητές σαν τον Σιμεόνε και τους παίκτες του, από αποτελέσματα και συμπεριφορές σαν του Καμπ Νου χθες, αγαπάμε όλοι περισσότερο το άθλημα. Και μετά, επιστρέφουμε στα δικά μας.
-
Υ.Γ. Επειδή έχουν κατακλυστεί τα social και τα mass media από αποθεωτικά για τη στάση των οπαδών της Μπάρτσα σχόλια, μόνο ένα: δεν θα ήταν το ίδιο με τη Ρεάλ, ας τα αφήσουμε στην άκρη. Μπράβο τους για χθες: μέχρι εκεί. Αλλά δεν είναι πάντα όπως χθες, ούτε είναι ποδοσφαιρικός «Παράδεισος» η Ισπανία. Ούτε εντός γηπέδων, ούτε στα κονκλάβια της ομοσπονδίας της, ούτε στο ποδοσφαιρικό «παραβάν» της. Θυμάμαι και θυμάστε όλοι τι γινόταν επί Μουρίνιο. Με μέτρο η αποθέωση και να μην ξεχνάμε.
-
Follow me on Twitter: Seretinio