Ήταν ξεκάθαρος ο Γιώργος Δώνης όταν ρωτήθηκε στο «OPEN TV» το βράδυ της Κυριακής για την επόμενη ημέρα του Παναθηναϊκού στην περίπτωση που… βρεθούν χρήματα.

" Υπάρχει συγκεκριμένο πλάνο. Ο κυρίαρχος στόχος δεν είναι πώς θα τερματίσουμε στον βαθμολογικό πίνακα αλλά πώς η ομάδα μας θα αποκτήσει σταθερότητα στην εξέλιξη της. Και η εξέλιξη της τι σημαίνει; Αν θα κάνουμε ένα ρόστερ 25 ή 27 ποδοσφαιριστών οι 15 να είναι Έλληνες. Να είναι από τα σπλάχνα της ομάδας και σιγά-σιγά να εξελίσσεται η ομάδα ώστε οι ξένοι που θα έρχονται να μας δίνουν κάτι διαφορετικό σε χαρακτηριστικά. Να υπάρχει βάση ελληνική. Γιατί αν θυμηθούμε σε όλες τις μεγάλες πορείες ο Παναθηναϊκός είχε βάση ελληνική" ήταν τα λόγια του κόουτς. Το ξέρει βεβαίως, το είπε κιόλας, ότι το εφετινό σχέδιο ήταν εξ ανάγκης...

ΚΟΟΥΤΣ, ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ...

Η αλήθεια είναι αυτή που ανέφερε σχετικά με το "Έλληνες - ξένοι". Όποτε μια ελληνική ομάδα (όχι μόνο ο Παναθηναϊκός του 1996, της τριετίας 2001-2003 με Φιλιππίδη, ο "πολυμετοχικός" του 2009) έφτασε ψηλά στην Ευρώπη, είχε πολύ δυνατό ελληνικό κορμό. Μα οι εποχές έχουν αλλάξει. Και ο Δώνης το ξέρει. Ο πολύ καλός Έλληνας παίκτης εύκολα πωλείται.

Εύκολα φεύγει. Μπορεί να επιστρέφει στη Σούπερ Λίγκα μετά από κάποια χρόνια αν δεν τα καταφέρει στο εξωτερικό (πάμπολλα τα παραδείγματα τα τελευταία τέσσερα χρόνια), μα η αλήθεια είναι ότι μετά από δυο - τρεις αξιόλογες σεζόν, η απόφαση για την πώλησή του είναι σχεδόν μονόδρομος όταν προκύψει η αξιόλογη πρόταση από το εξωτερικό. Τις περισσότερες φορές αποτελεί κοινή επιθυμία παίκτη και ομάδας.

Συνεπώς, ο δρόμος για τις ελληνικές ομάδες είναι πολύ πιο δύσβατος εδώ και αρκετά χρόνια, ειδικά μετά και την πτώση στο UEFA ranking. Πρέπει να βρίσκουν τα έσοδα με τα οποία θα διασφαλίζουν το «ευ ζην» χωρίς να βασίζονται (μόνο) στην τσέπη του αφεντικού: πωλήσεις, τηλεοπτικά, χορηγοί, Ευρώπη.

Ταυτόχρονα, ωστόσο, πρέπει να επενδύουν σημαντικό ποσοστό του ετήσιου μπάτζετ στην Ακαδημία τους ώστε να «γεννούν» αδιάλειπτα νέους παίκτες που θα αιμοδοτούν την πρώτη ομάδα, αλλά και να είναι προσεκτικές σε δύο τομείς: α) τη διαχείριση των χρημάτων τους β) την επιλογή των ξένων παικτών, η οποία δεν πρέπει να εστιάζεται μόνο στους «έτοιμους – ενδεκαδάτους που θα κάνουν τη διαφορά», αλλά και στους 22-24άρηδες οι οποίοι μπορούν να εξελιχθούν, να αποτελέσουν βασικά στελέχη της ομάδας και εν συνεχεία να (μετα)πωληθούν.

"ΜΠΟΥΣΟΥΛΗΜΑ" ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΑΤΟ

Ο Παναθηναϊκός προσπαθεί μπουσουλώντας να σταθεί σταδιακά ξανά στα πόδια του. Έπιασε πάτο πέρυσι, αν και ο πάτος δεν ξέρεις ποτέ πού βρίσκεται. Παρέμεινε μέλος της Σούπερ Λίγκας μόνο και μόνο επειδή άλλαξε η σχετική διάταξη για τις ομάδες που δεν αδειοδοτούνται. Θα υποβιβαζόταν για πρώτη φορά στην ιστορία του!

Και ο Παναθηναϊκός, λόγω των χρεών του, όχι μόνο δεν αδειοδοτήθηκε, αλλά διαλύθηκε και δύο φορές κατά τη διάρκεια της σεζόν! Και έμεινε όρθιος αγωνιστικά λόγω του επαγγελματικού εγωισμού του προπονητικού τιμ και αρκετών παικτών που έμειναν στην ομάδα. Είτε επειδή δεν βρήκαν ικανοποιητικές προσφορές (οι περισσότεροι), είτε επειδή θέλησαν να παραμείνουν για μια ακόμα μάχη (Κουρμπέλης, Ινσούα)…

Μεγαλύτερη «περιουσία» του, είναι δυο άνθρωποι που ανέλαβαν να τον εξυγιάνουν ποδοσφαιρικά, αλλά με τον τρόπο τους να τον βοηθήσουν να ξανασταθεί στα πόδια του και εταιρικά. Ο Αλαφούζος επέλεξε τον Νταμπίζα, ο Νταμπίζας τον Δώνη. Ο κόουτς ήθελε μιλώντας στο OPEN TV να τονίσει (γι’ αυτό και αναφέρθηκε στο θέμα δίχως να δεχθεί σχετική ερώτηση…) την εφετινή συνέπεια του μεγαλομετόχου, εν αντιθέσει με ό,τι συνέβαινε πέρυσι. Ο Αλαφούζος συνεχίζει να πληρώνει, αυτή είναι η αλήθεια. Μόνος του. Χωρίς Πιεμπονγκσάντ. Χωρίς Γιαννακόπουλο. Χωρίς κάποιον άλλο ισχυρό συμπαίκτη. Δυο χρόνια προσπαθεί να βρει αγοραστή. Μετά από εκείνο το 3-0 στο Φάληρο με Στραματσόνι. Δεν τα έχει καταφέρει…

ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥ, ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ

Έχει βάλει περισσότερα από 50 εκατ. ευρώ για την ΠΑΕ Παναθηναϊκός, πληρώνοντας χρέη που κληρονόμησε και οφειλές που δημιούργησε ο ίδιος με τις αποφάσεις του. Με την επιλογή Νταμπίζα έδειξε πως έχει πάρει κάποια μαθήματα από τα παθήματά του. Και πιθανότατα δεν θα τα επαναλάβει. Δεν μπορεί να τα επαναλάβει! Δεν μπορεί να ρισκάρει μια ολόκληρη σεζόν ή και τα επόμενα χρόνια ζωής του συλλόγου με μια «ζαριά» για την πρόκριση σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Αυτό έκανε πέρυσι. Πολλά συμβόλαια, ορισμένα βαριά συμβόλαια. Αθλέτικ Μπιλμπάο στην κλήρωση. Ατυχία, αποκλεισμός. Νο money. Και μετά; Η κατάρρευση.

Αυτή δεν είναι λογική διαχείριση ποδοσφαιρικής εταιρείας ακόμα κι αν υπήρχε το οικονομικό υπόβαθρο και η βούληση του αφεντικού να «καλύψει» τη χασούρα. Αυτό είναι «τζόγος»! Και ο Αλαφούζος είναι η αλήθεια πως πολλές φορές «παρασύρθηκε» από τις επιλογές των εκάστοτε συνεργατών του. Τώρα που βρήκε δύο ανθρώπους του ποδοσφαίρου οι οποίοι κινούνται και πάλι προς τη λογική, πρέπει (αφού κάνει το σταυρό του για την τύχη του) να δρομολογήσει όλη την πορεία του κλαμπ με έναν και μοναδικό στόχο στον ορίζοντα. Την ποδοσφαιρική με μικρά βήματα πρόοδο, σε συνδυασμό με την απομείωση του χρέους, ώστε ο σύλλογος να καταστεί και πάλι ελκυστικός για έναν υποψήφιο επενδυτή, ο οποίος θα θελήσει να αναλάβει τα ηνία, ενδεχομένως και με ένα real estate πρότζετκ για νέο γήπεδο.

Ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗ "ΛΕΩΦΟΡΟ"

Θα είναι και πάλι πολύ δύσκολη η διαδικασία της αδειοδότησης. Είναι δεκάδες οι πιστωτές της πράσινης λίστας με τους οποίους το κλαμπ καλείται να βρει τη συμβιβαστική οδό για την πληρωμή των χρεών. Πληρώνει από τον… Έκι Γκονζάλες μέχρι τον αλησμόνητο Λαουτάρο Ρινάλντι.

Και έχει πολλούς ακόμα για να διασφαλίσει το δικαίωμα επιστροφής στην Ευρώπη και την απαγκίστρωση από τον διπλό μπαμπούλα: -6 και απαγόρευση μεταγραφών. Όμως αφού δεν κατάφερε να βρει αγοραστή, είναι καθήκον του να επαναφέρει αυτή τη δυσβάσταχτη οικονομικά, αλλά αναγκαία για την εξυγίανση, «κανονικότητα». Το οφείλει προς τους φίλους της ομάδας, προς τον Νταμπίζα, τον Δώνη και όλους τους εργαζόμενους σε Κορωπί και ΠΑΕ.

Είναι ο μονόδρομος που μπορεί να οδηγήσει ξανά μελλοντικά τον Παναθηναϊκό στη λεωφόρο του πρωταθλητισμού και των διακρίσεων, στο status που βρισκόταν από το 1980 έως το 2012. Διότι χωρίς αλλαγή ιδιοκτήτη και χρηματοδοτών, το κλαμπ – ακόμη και με βήματα προόδου σε όλα τα επίπεδα – δεν θα μπορέσει να επανέλθει εκεί όπου βρισκόταν. Ο Παναθηναϊκός τώρα απλώς επουλώνει τις πληγές. Είναι στο στάδιο της ανάρρωσης. Παραμένει όμως ασθενής.

Για να μπει ξανά στον στίβο και να διεκδικήσει σε σταθερή βάση «μετάλλια» χρειάζεται νέο ή νέους ιδιοκτήτες. Μ’ αυτή την ελπίδα κυλά η σεζόν για τον ρεαλιστή φίλο του Παναθηναϊκού. Και κυλά ευχάριστα ως τώρα λόγω της εικόνας του Τριφυλλιού, η οποία εκτός όλων των άλλων έχει λειτουργήσει και ως αλεξίσφαιρη ασπίδα αποκρούοντας τη μιζέρια, το διχασμό και την ενασχόληση media και οπαδών με τον ιδιοκτήτη και το μέλλον του συλλόγου.