Είχε την πιο δύσκολη κλήρωση από τους εκπροσώπους της Ελλάδας στο Europa League και οικονομικά είναι πολύ πιο πιεσμένος συγκριτικά με τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ. Για τον Παναθηναϊκό αυτά τα δύο ματς εναντίον της φορτσάτης Μπρόντμπι είναι more than a game. Είναι οι στόχοι και τα κίνητρα των παικτών του για μια ολόκληρη σεζόν.

Είναι το κέφι των φίλων του και τα εισιτήρια διαρκείας. Είναι το τσαλακωμένο από την Γκαμπάλα (και όχι μόνο) πρεστίζ του. Είναι η στέρεα βάση για τον προπονητή του. Είναι ίσως μια – δυο μεταγραφές επιπλέον και το μισό πορτοφόλι του: πώς θα αντέξει οικονομικά δεύτερη σεζόν με ζημίες καθήμενος στον καναπέ του και αφού ήδη έχει απλώσει τα πόδια του περισσότερο απ’ όσο μπορούσε στα μεταγραφικά ψώνια;

Η Μπρόντμπι δεν είναι Μπριζ. Ούτε Σταντάρ Λιέγης. Δεν είναι, όμως, ούτε Γκαμπάλα, ούτε η προπέρσινη άγουρη Μίντιλαντ, η οποία έφτασε μέσα σε δύο χρόνια να προσελκύει κοτζάμ Ράφα φαν Ντερ Φάαρτ, έστω επειδή η σύντροφός του είναι διεθνής αθλήτρια του χάντμπολ στην πατρίδα του Ρενέ Χένρικσεν, του Γιαν Μικάελσεν και του χαζομπαμπά Ράσμους Τελάντερ. Με τους Δανούς ο Παναθηναϊκός έχει χαρές και λύπες. Έχει και αποκλεισμό – σοκ από την Οντένσε και ήττες μέσα – έξω από την Κοπεγχάγη. Έχει, όμως και τεσσάρα – πρόκριση «περίπατο» επί της Μίντιλαντ, έχει και εκτός έδρας νίκη σε όμιλο του Κυπέλλου UEFA επί της Κοπεγχάγης, για να μην φτάσουμε στο… 1996 με την ήττα από την άσημη τότε Άαλμποργκ στο 90’, πριν από το 2-0 της Αθήνας, στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Φρέσκα κουλούρια, λοιπόν, καθώς η παράδοση είναι απλώς ένα στοιχείο στην ατζέντα των αναμετρήσεων και τίποτα περισσότερο. Η Μπρόντμπι θεωρείται αυτή την περίοδο «τρίτη δύναμη» στη Δανία, πίσω από Κοπεγχάγη – Μίντιλαντ. Υπερτερεί σαφώς σε ρυθμό και ετοιμότητα έναντι του Παναθηναϊκού με 11 ματς στη σεζόν (έξι Ευρώπη – πέντε πρωτάθλημα), είναι δεύτερη στη λίγκα (τρεις ισοπαλίες – δύο ήττες) και αφού απέκλεισε εύκολα την ισλανδική Βαλούρ (1-4, 6-0) και δύσκολα την σκωτσέζικη Χιμπέρνιαν (0-1, 0-1, 5-4 πεν.), έκανε την έκπληξη αφήνοντας εκτός Ευρώπης τη Χέρτα του Ιμπίσεβιτς και του Σάλομον Καλού (1-0, 1-3). Θυμίζει σε πολλά τον Παναθηναϊκό της πρώτης σεζόν του Γιάννη Αναστασίου και ουσιαστικά αυτός ο καινούριος Παναθηναϊκός του Στραματσόνι καλείται να νικήσει τον… παλιό εαυτό του. Εξηγούμαστε…

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΠΡΟΝΤΜΠΙ – «ΠΑΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ»

• Είναι σύνολο σχεδόν ολοκαίνουριο. Χαρακτηριστικό: έχει επτά διαφορετικούς «βασικούς» συγκριτικά με την περυσινή Μπρόντμπι του Ελμάντερ και του Ντάνιελ Άγκερ που ηττήθηκε 5-0 (με χατ τρικ Μακ) στην Τούμπα. Και καινούριο προπονητή, τον Γερμανό Αλεξάντερ Τσόρνιγκερ, ο οποίος πέρυσι βρισκόταν στον πάγκο της Στουτγάρδης.
  

• Η ενδεκάδα της έχει μικρό μέσο όρο ηλικίας. Συνήθως ουδείς άνω των 30, πολλοί κάτω των 26. Εκτός αν προτιμηθεί στο κέντρο της άμυνας ο 36χρονος Άλμπρεχτσεν αντί του νεοφερμένου 21χρονου Χέρμανσον.
  

• Παίζει με διάταξη 4-4-2 με «διαμάντι» στη μεσαία γραμμή. Μέσα – έξω. Χωρίς κλασικούς εξτρέμ. Όπως ο Παναθηναϊκός του Αναστασίου που είχε ξεκινήσει για 4-3-3 αλλά η ζωή τον πήγε στο 4-4-2.
  

• Βασίζεται πάρα πολύ στο πρέσινγκ, στα κλεψίματα, στην πίεση.
  

• Έχει πολλά αμυντικά κενά και λόγω απειρίας και λόγω επιθετικογενούς σχήματος (ένας κλασικός αμυντικός μέσος, ο Νόργκααρντ) και λόγω ποιότητας της αμυντικής γραμμής της.
  

• Ο Φινλανδός Τεέμου Πούκι (ή… Πάκι στα φινλανδικά) είναι ο «Μπεργκ» της. Με θητεία σε Σέλτικ – Σάλκε, το «9» στην πλάτη, βασικός στην εθνική του, ηγέτης της επίθεσης και συνολικά της ομάδας. Και παρτενέρ συνήθως τον Πολωνό Καμίλ Βίλτσεκ. Περυσινό απόκτημα από την Κάπρι, που τον «συμπληρώνει». Όχι ακριβώς στυλ «Καρέλη». Περισσότερο στυλ «Πέτριτς». Χωρίς την κλάση του Κροάτη, αλλά πιο κινητικός.
  

• Ως σύνολο δημιουργεί φάσεις πολύ εύκολα, βγάζει γκολ (19 σε 9 ματς αν εξαιρέσουμε τα… δέκα εναντίον της ισλανδικής Βαλούρ), αλλά τα τρώει και εύκολα. «Πιο σημαντικό είναι ότι δεν δεχθήκαμε γκολ, ότι είχαμε συγκέντρωση και αποφύγαμε τα λάθη» είπε ο Τσόρνιγκερ μετά το κυριακάτικο 4-0 επί της Σεντερίσκε: σας θυμίζει κάτι από δηλώσεις Αναστασίου όταν ο Παναθηναϊκός νικούσε και όλοι ασχολούμασταν με τον Μπεργκ; Εκείνος κοιτούσε και ασχολούνταν με τα προβλήματα, όχι με τα θετικά, δηλαδή με την αμυντική λειτουργία της ομάδας του.

Υπάρχει, βεβαίως, και μια διαφορά αυτής της Μπρόντμπι συγκριτικά με εκείνον τον Παναθηναϊκό. Οι Δανοί – ειδικά στα εκτός έδρας παιχνίδια τους – δεν προσπαθούν να παίξουν ποδόσφαιρο «κατοχής» και «κυκλοφορίας». Παίζουν πιο «άμεσα». Δεν διστάζουν για βαθιές πάσες προς τους δύο επιθετικούς, με στόχο διπλό: είτε να φτάσουν Πούκι – Βίλτσεκ σε συνδυασμό και σε τελική προσπάθεια, είτε να πάρουν το ριμπάουντ από απόκρουση των αμυντικών με πίεση 4-5 παικτών «ψηλά» και να αιφνιδιάσουν με «δεύτερη» επίθεση τον αντίπαλο. Και αυτό είναι κάτι που έχει επισημάνει και υπογραμμίσει στους παίκτες του ο Στραματσόνι: στόπερ και μέσοι καλούνται να αποφύγουν τα λάθη στην πρώτη ζώνη. Τι μπορεί να αντιπαρατάξει ο Παναθηναϊκός απέναντι σ’ αυτό το προφίλ αντιπάλου, ο οποίος δεν θα παραταχθεί τόσο φοβικά όσο η ΑΙΚ Solna που έπαιξε στη Λεωφόρο με 4-5-1, τον θηριώδη αλλά αργό Μαρκάνεν ως φορ και συμπαγή άμυνα;

ΤΑ ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΤΑ ΖΗΤΟΥΜΕΝΑ ΤΟΥ ΠΑΟ

+ Περισσότερες παραστάσεις στο γήπεδο. Μπεργκ, Λεντέσμα, Ζέκα, Μολέδο, Μέστο, Λέτο, ακόμη και ο Ιβανόφ με πολλά ευρωπαϊκά ματς ή και οι Γουακάσο – Ιμπάρμπο με θητεία σε Ισπανία και Ιταλία είναι πολύ πιο «ψημένοι» ποδοσφαιρικά από τους παίκτες της Μπρόντμπι. Έχουν παίξει εναντίον καλύτερων αντιπάλων, σε ανώτερα πρωταθλήματα, κουβαλά ο καθένας τους περισσότερες εμπειρίες από κρίσιμα και δύσκολα ματς.

+ Μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες. Πλην του Πούκι, άλλη ηγετική φυσιογνωμία στην Μπρόντμπι δεν υπάρχει. Τώρα πλάθεται αυτή η ομάδα. Τώρα «βγάζει» παίκτες σαν τον Ιρακινό με γερμανική υπηκοότητα Σάνι Μουχτάρ, το δανεικό από την Μπενφίκα «δεκάρι» της. Ο αγωνιστικός εγωισμός είναι στοιχείο που «γέρνει» υπέρ του Τριφυλλιού.

+ Περισσότερες εναλλακτικές επιλογές. Έχει μεγαλύτερο «βάθος» ο Παναθηναϊκός, ειδικά στην επίθεση. Αριθμητικά και στην άμυνα.

• Το άγχος, η πίεση, το βάρος της πρόκρισης πέφτει στους Πράσινους. Όχι, δεν είναι φαβορί. Είναι, όμως «ακριβότερη» ομάδα και αυτή την περίοδο η ανάγκη της πρόκρισης σε όλα τα επίπεδα είναι μεγαλύτερη για τον Παναθηναϊκό και όχι για την Μπρόντμπι. Αν βγάλουν πρώτοι γκολ οι Δανοί; Δεν είναι όλοι… Μίντιλαντ.
  

• Τα τρεξίματα εναντίον νεανικού συνόλου που έχει και 9 ματς περισσότερα εφέτος, είναι «θέμα». Ειδικά στη μεσαία γραμμή. Στην Κύπρο η Ομόνοια τον «έπνιξε» τον Παναθηναϊκό. Ίσως για όλα αυτά μια από τις σκέψεις του «Στράμα» είναι να παίξει με τον Γουακάσο αντί του Λεντέσμα και τον Χουλτ στην αριστερή πτέρυγα, στην περίπτωση που προτιμήσει και πάλι το 3-5-2.
  

• Η ευστοχία στην τελική προσπάθεια. Στο πρώτο ματς με την ΑΙΚ Solna έχασε ο Ιμπάρμπο δύο ευκαιρίες και αν δεν βρισκόταν ο Μολέδο στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή, το ματς πήγαινε ολοταχώς για 0-0, αφού ήδη είχε βγάλει δύο ο Στιλ. Στη ρεβάνς; Πρώτη αξιόλογη ευκαιρία, 0-1 ο Κολομβιανός από την ασίστ του Μπεργκ, «άντε γεια». Στα ευρωπαϊκά ματς τα λάθη δεν συγχωρούνται εύκολα. Και «λάθος» δεν κάνει μόνο ο στόπερ, ο ακραίος μπακ ή ο τερματοφύλακας και ο αμυντικός μέσος. Κάνουν και οι επιθετικοί όταν σπαταλούν τις ευκαιρίες.

Συμπέρασμα εκ πρώτης όψεως: είναι ματς ανοιχτό για όλα. Πολύ επικίνδυνο για τον Παναθηναϊκό αν η Μπρόντμπι προηγηθεί, αποτινάξει το όποιο άγχος της σε εκτός έδρας ματς και παίξει εν συνεχεία με ενθουσιασμό και αυτοπεποίθηση. Μπορούν οι Πράσινοι να βάλουν θεμέλιο πρόκρισης αν αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες που θα δημιουργήσουν εναντίον ασταθούς και άπειρης αμυντικής γραμμής. Μάλλον πιο ωφέλιμο θα είναι να πάνε το ματς σε χαμηλό ρυθμό. Αν τους «τρέξει» η Μπρόντμπι, θα είναι δύσκολο πολύ. Οι έμπειροι καλούνται να καταθέσουν μαχητικότητα εκτός από την πείρα τους και οι νεότεροι όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ένταση και πειθαρχία στο παιχνίδι τους. Πιο δύσκολο απ’ όλες τις απόψεις το αυριανό ματς και όχι η ρεβάνς για τον Παναθηναϊκό…

• Follow me on Twitter: Seretinio

PHOTO CREDITS: ACTION IMAGES