"Παππούς", ο θεμελιωτής του Euro 2004

Στην Ελλάδα, τον μάθαμε ως “παππού”. Στη Λατινική Αμερική είναι “el mago”. Και στην Ελλάδα “μαγικά” είχε κάνει. Και με τον Ιωνικό (πρώτη φορά Ευρώπη) και με τον Παναθηναϊκό: δυο διαδοχικές σεζόν σε προημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης και δύο σεζόν με μια ήττα (στη Ριζούπολη) ως διάδοχος του Γιάννη Κυράστα και του Φερνάντο Σάντος, το 2002 και το 2003.

Είναι ωραίος τύπος ο Αρμένιος Σέρχιο Μαρκαριάν. Εζησε αρκετά από τα παιδικά χρόνια του στη χώρα μας, μετά Αργεντινή και Ουρουγουάη. Δεν έπαιξε ποτέ επαγγελματικά ποδόσφαιρο. Σπούδασε, εργάστηκε ως στέλεχος επιχείρησης, δημιούργησε οικογένεια, αλλά το σαράκι του ήταν το ποδόσφαιρο. Πήρε πρωτάθλημα σε τρεις διαφορετικές χώρες, όχι και στην Ελλάδα. Τον είχε φέρει στην Ελλάδα το 1998 ο Νίκος Κανελλάκης, που είχε βρει άκρες σε “εξωτικές” για την εποχή αγορές, συνεργαζόμενος με πολλούς μάνατζερς, μεταξύ των οποίων και ο Βασίλης Μπέρτος και ο Μιχάλης Φωτίου (ο τελευταίος, μαζί με τον Πασχάλη Παπαδόπουλο και τον Αγγελο Τραυλό οι πρώτοι του επαγγέλματος στην Ελλάδα, στη δεκαετία του '90).

Γνωστά τα εν Ελλάδι πεπραγμένα του, με καταπληκτική ομάδα στη Νίκαια και εν συνεχεία στον ΠΑΟ του πληρέστερου ρόστερ της τελευταίας 20ετίας. Απέτυχε στον Ηρακλή - “μπάχαλο” του Σινιόρι, γύρισε στη Λατινική Αμερική και πέτυχε παντού. Άγνωστες για τους περισσότερους οι επιδόσεις του με την Λιμπερτάδ, την Κρουζ Ασούλ, την Ουνιβερσιτάδ ντε Τσίλε. Εικόνα δεν έχω, τι ποδόσφαιρο έπαιξαν δεν γνωρίζω. Μόνο τα αποτελέσματά τους, τα οποία (βασικά) οδήγησαν τον Γιώργο Καραγκούνη στην επιλογή του.

Αυτό που γνωρίζω είναι πως ο Μαρκαριάν δεν είναι Ρανιέρι. Είναι “ένας από εμάς” στη ζωή και την καριέρα του. Του λαού. Οχι της ελίτ. Ναι, με παραφουσκωμενο τραπεζικό λογαριασμό τώρα πια. Aλλά με νοοτροπία πολεμιστή και όχι κοσμoπολίτη allenatore. Με πάθος έφηβου, για τα δύσκολα. Οχι... χαλαρουίτα, “θα περάσουμε”, μια ώρα δρόμος Ρώμη – Αθήνα, όλα καλά - όλα ανθηρά, όπως ο προκάτοχός του. Στην Ελλάδα (μας έμαθαν να) θυμόμαστε τα “πιγκουίνε” και τα “τι μαλάκα είναι”. Οπως μας έμαθαν να θυμόμαστε τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι για τα “cazzo”.

Θα προτιμούσα τον Τιμούρ, λόγω της προοπτικής. Ομως δεν ξεχνώ πως ο Μαρκαριάν ήταν εκείνος στον οποίο στηρίχθηκε ο Οτο Ρεχάγκελ για να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης. “Εχτισε” στην τακτική του Σέρχιο, πήρε τα πιο ταιριαστά υλικά του πλην του Νίκου Λυμπερόπουλου. Πήγε με Νικοπολίδη, Φύσσα, Γιούρκα, Δέλλα (αντί του... Χένρικσεν), Μπασινά, Καραγκούνη. Θα είχε και τον Σωτήρη Κυργιάκο (είχε παίξει στα προκριματικά) αν δεν είχε υποστεί ρήξη χιαστού τη σεζόν 2003-2004. Ο Οτο έκανε πανέξυπνα το copy paste μιας ομάδας που τότε μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια την Μπάρτσα (του... Αμπελάρδο, όχι του Ροναλντίνιο και του Μέσι), πρόσθεσε πολλά δικά του και έφτασε εκεί που έφτασε. Εντεκα χρόνια μετά το 2004, ο “παππούς” (έτσι τον αποκαλούσαν όλοι οι Έλληνες παίκτες στην Παιανία) αναλαμβάνει τα ηνία μιας ομάδας που έφτασε στην κορυφή με τη δική του μαγιά.

10 ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΚΑΡΙΑΝ

• Θα έρθει την Τρίτη στην Ελλάδα, μαζί με έναν ή δυο συνεργάτες του. Και εκτός απροόπτου δεν θα επιστρέψει στην Ουρουγουάη μέχρι το ματς με τους Ούγγρους στις 29 Μαρτίου, αλλά θα μείνει στην Ελλάδα για να δει από κοντά κάποιους παίκτες και να συνεργαστεί με τον Καραγκούνη.

• Εχει παρακολουθήσει όλα τα ματς της Εθνικής Ελλάδας στο Μουντιάλ και στα προκριματικά του Euro, έχει παρακολουθήσει ορισμένα ματς Ολυμπιακού – ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκού στην Σούπερ Λίγκα, έχει ήδη φάκελο για όλους τους διεθνείς παίκτες.

• Δεν πρόκειται να δούμε “τρέλες” στις κλήσεις του. Ο “κορμός” θα είναι οι “παλιοί”, ίσως να υπάρχουν 2-3 νέοι. Οχι περισσότεροι. Ούτως ή άλλως η εθνική είναι ήδη “ανανεωμένη” συγκριτικά με το Μουντιάλ. Μην περιμένουμε όμως απίθανα πράγματα στις κλήσεις, ειδικά για το ματς με την Ουγγαρία.

• Πιστεύει ακράδαντα ότι η Εθνική μπορεί να προκριθεί. Ακόμη και με ισοπαλία εναντίον της Ουγγαρίας. Θεωρεί ότι δεν περισσεύει στην ομάδα το δημιουργικό ταλέντο, αλλά ότι έχει τα κατάλληλα υλικά για να νικήσει σε όλα τα παιχνίδια!

• Ολο το βάρος θα το ρίξει στην προετοιμασία για το ματς στη Βουδαπέστη, διότι εν συνεχεία θα έχει μπόλικο χρόνο να σχηματίσει ολοκληρωμένη εικόνα για παίκτες που έχει δει ελάχιστες φορές ή καθόλου. Το μεθεπόμενο ματς είναι εκτός έδρας με τις Νήσους Φερόε, στο τέλος της σεζόν, στις 13 Ιουνίου.

• Θαυμάζει τον τρόπο διαχείρισης του έμψυχου δυναμικού που είχε κάνει ο Οτο Ρεχάγκελ. Μην απορήσετε αν σε κάποιο ή κάποια παιχνίδια δούμε διάταξη 3-2-3-2 ή 3-4-3. Γενικά, είναι “ευέλικτος” στις διατάξεις του, αλλά δεν έρχεται για να κάνει... “επανάσταση”, αλλά αποκλειστικά για το αποτέλεσμα.

• Είναι προπονητής που λατρεύει τον ποδοσφαιριστή. Ισως επειδή ο ίδιος δεν ήταν ποτέ επαγγελματίας παίκτης. Θα περάσει αρκετές ώρες μιλώντας με τον καθένα ξεχωριστά και σε όλους μαζί. Πολύ “ανθρώπινος” στα αποδυτήρια, όχι από τους “αυστηρούς”.

• Σημαντικότερο προσόν του είναι η βοήθεια του παίκτη ως προς την αυτοπεποίθηση, το θάρρος, τον ενθουσιασμό και το κέφι τους. Δεύτερο πολύ θετικό στοιχείο είναι ότι δεν τους “μπερδεύει”. Θέλει 3-4 συγκεκριμένα πράγματα μέσα στο γήπεδο, πολύ “καθαρά”. Και τους τα εξηγεί με σαφήνεια. Ασφαλώς θα το κάνει στα ελληνικά.

• Ασχολείται πάρα πολύ με τα media. Θέλει να ξέρει σχεδόν τα πάντα που γράφονται και ακούγονται για εκείνον, τους παίκτες και την ομάδα του. Είναι “ανοιχτός” προς τους δημοσιογράφους, ξέρει πολύ καλά το “παιχνίδι”. Τόσο “επικοινωνιακός” και χαμογελαστός, όσο και ο Ρανιέρι.

• Δεν θέλει πολλούς πάνω από το κεφάλι του. Οπως ο Σάντος. “¨Μικρό” τιμ, με 3-4 στενούς συνεργάτες, τους “πιστούς” του. Δεν είναι όμως “Σάντος” στις σχέσεις του με τους εκάστοτε διοικούντες. Πολύ πιο “διαλλακτικός”, φροντίζει πάντα τις δημόσιες σχέσεις του και την έξωθεν εικόνα του, χωρίς ωστόσο να κάνει εύκολα υποχωρήσεις.

* Follow me on Twitter: Seretinio