Περίεργη ιστορία τα πλέι οφ
Ο Γιάννης Σερέτης αναλύει το τρέχον τουρνουά των πλέι οφ μετά την πρώτη αγωνιστική και εστιάζει στον καλό, αλλά αναποτελεσματικό Παναθηναϊκό.
Θες να δεις το ποτήρι μισογεμάτο για τον Παναθηναϊκό; Θα πεις ότι με – με εξαίρεση το πρώτο δεκάλεπτο – ήταν συγκεντρωμένος και όχι «μεθυσμένος» από το νέκταρ της κούπας. Θα πεις ότι με πέντε αλλαγές συγκριτικά με τον τελικό, κατέθεσε πάλι στο Περιστέρι την ποδοσφαιρική ταυτότητα του:
πρέσινγκ, κοντά οι γραμμές, play και από τα άκρα και από τον κεντρικό άξονα, περισσότερες ευκαιρίες από τον αντίπαλο. Θα πεις ότι αν άξιζε κάποιος να επικρατήσει ήταν εκείνος και όχι οι γηπεδούχοι, ότι ήταν καλύτερος συγκριτικά με τον εαυτό του στα δύο προηγούμενα ματς με τους Περιστεριώτες, ότι έπαιξε στα 15 τελευταία λεπτά με δέκα παίκτες, λόγω του τραυματισμού του Λαγού.
Θα πεις (ακόμη ένα) μπράβο στον Αναστασίου και στον Νταμπίζα που «κράτησαν» την ομάδα τους σε ανταγωνιστικότατο επίπεδο ουσιαστικά με μία και μοναδική προπόνηση προετοιμασίας για εκτός έδρας ματς εναντίον της μοναδικής ομάδας που δεν έχει νικήσει ο Παναθηναϊκός, εκτός έδρας, σε γήπεδο όπου ο Ατρόμητος είναι αήττητος εφέτος.
Θες να δεις το ποτήρι μισοάδειο; Θα πεις μόνο ένα, αν η κουβέντα γίνεται για την ομάδα και όχι για πρόσωπα. Ότι ο Παναθηναϊκός χθες έχασε μια τεράστια ευκαιρία να «καθαρίσει» στο 50% την πρώτη θέση των πλέι οφ. Προηγήθηκε κόντρα στη ροή του αγώνα, μέχρι το γκολ του Αμπεϊντ, πήρε εν συνεχεία τον έλεγχο, είχε αυτοπεποίθηση και καλή διάθεση, έχτισε φάσεις και τέσσερα γκολ, αλλά έμεινε στην ισοπαλία.
Τα πλέι οφ είναι περίεργη ιστορία. Και αυτός ο Παναθηναϊκός, που δεν ήταν άπειρος στον τελικό του Κυπέλλου συγκριτικά με τον ΠΑΟΚ, είναι άπειρος σ’ αυτή τη διαδικασία συγκριτικά και με τους τρεις αντιπάλους του. Κρύβουν παγίδες, κρύβουν ανατροπές και εκπλήξεις – θετικές και αρνητικές – τα πλέι οφ. Κάθε ματς είναι τελικός. Σε κάθε ματς διεκδικούνται έξι βαθμοί: τρεις που παίρνεις και τρεις που στερείς από τον αντίπαλό σου.
Εξι τελικοί σε 15 ημέρες. Με διαφορετική ψυχολογία ανά τριήμερο για κάθε ομάδα. Το ζητούμενο για κάθε συμμετέχουσα είναι να μην χάνει τις ευκαιρίες που της παρουσιάζονται. Χθες – αν το καλοσκεφτείτε – έχασαν ευκαιρία για νίκη και οι τέσσερις αντίπαλοι! Διότι αν ο Κουτρουμπής δεν είχε τη φαεινή ιδέα στο 86’ να καλύψει τα νώτα του Καπίνο και να στηθεί στο κέντρο της εστίας ως δεύτερος γκολκίπερ, περιμένοντας το… κακό, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος και ο Ατρόμητος θα πανηγύριζαν. Διότι, επιπλέον, τόσο ο ΠΑΟΚ λόγω φάσεων, όσο και ο Αστέρας Τρίπολης λόγω 0-1 και «ατμόσφαιρας» στην Τούμπα, θα μπορούσαν να είχαν πάρει το τρίποντο…
Η κατάκτηση του Κυπέλλου από τον Παναθηναϊκό άλλαξε τα δεδομένα. ΠΑΟΚ και Πράσινοι παίζουν ΜΟΝΟ για την πρώτη θέση λόγω στόχων. Μα, πλέον, επειδή είναι «κλειδωμένη» η θέση για τα πλέι οφ του Γιουρόπα Λιγκ (δηλαδή η δεύτερη εκ των τεσσάρων στο μίνι πρωτάθλημα και θα «ξεκλειδώσει» μόνο αν ο Παναθηναϊκός τερματίσει στην κορυφή), Ατρόμητος και Αστέρας έβαλαν πιο ψηλά τον πήχη, εφόσον θέλουν να αποφύγουν τους δυο… καλοκαιριάτικους προκριματικούς γύρους της διοργάνωσης. Τι συνεπάγεται αυτό;
Ότι τουλάχιστον στις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές, προτού αρχίσουν οι αριθμητικοί υπολογισμοί της τελευταίας εβδομάδας του τουρνουά, θα δούμε πιο «ανοιχτά» ματς. Ποιον ευνοεί αυτό; Ουδείς μπορεί να προβλέψει. Για τον Παναθηναϊκό, όμως, μετά από τα χθεσινά αποτελέσματα, ισχύει τούτο: θα τερματίσει πρώτος, αν πάρει εννέα βαθμούς και στα τρία εντός έδρας παιχνίδια του, εντός δέκα ημερών. Από την Κυριακή με τον ΠΑΟΚ, μέχρι τη μεθεπόμενη Τετάρτη με τον Ατρόμητο, πριν από την αυλαία στην Τούμπα. Διότι δεν θα πάρει μηδέν βαθμούς στα 180 λεπτά της Τρίπολης και της Θεσσαλονίκης…
Υ.Γ. 1: Για τον Λουίτζι Τσέναμο είχα αναφέρει στον πρώτο γύρο ότι ήταν ο δεύτερος καλύτερος γκολκίπερ της σεζόν μετά τον Ρομπέρτο. Τώρα πλέον μπορούμε να στοιχειοθετήσουμε ότι αξίζει μια θέση στην τριάδα των γκολκίπερς που θα ταξιδέψουν στη Βραζιλία. Δεν λέω ότι είναι σφάλμα του Σάντος που δεν τον έχει ήδη καλέσει: δεν είχε δα και τα άπειρα φιλικά ματς η εθνική Ελλάδας μετά την πρόκρισή της στο Μουντιάλ.
Όμως από το σύνολο των πορτιέρε που έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην εθνική Ελλάδας, ο 34χρονος του Ατρόμητου ήταν αυτός ο οποίος (με διαφορά κιόλας έχω την αίσθηση) έτρεξε την καλύτερη, πιο ώριμη και σταθερή σεζόν. Για μένα δεν σημαίνει απολύτως τίποτα ότι δεν έχει κληθεί ποτέ. Η «επετηρίδα» ήταν για το ελληνικό Δημόσιο και για τον Οτο Ρεχάγκελ κατά διαστήματα. Δεν είναι για τον Σάντος που ήταν χθες στο Περιστέρι μαζί με τον προπονητή γκολκίπερς της εθνικής, Ζουστίνιο, και είδε τα αποτελέσματα μιας επιπλέον θαυμάσιας δουλειάς του αφανούς και πολύτιμου όπου κι αν εργάστηκε, Σλόμπονταν Σούιτσα. Αυτός ο Ατρόμητος του Παράσχου, άλλωστε, είναι η ελληνική ομάδα που περισσότερο από κάθε άλλη της Σούπερ Λίγκας ομοιάζει προς τον τρόπο παιχνιδιού της εθνικής Ελλάδας…
Υ.Γ: 2 Οσο για τα επεισόδια; Η βλακεία ενός («σεκιουριτά»), που κυνηγούσε και κλωτσούσε παιδάκια που όρμηξαν με λαχτάρα στον αγωνιστικό χώρο για μια φανέλα του Μπεργκ και των υπόλοιπων Κυπελλούχων, έδωσε σπίθα, χώρο και τροφή σε 40-50 που έρχονται στο γήπεδο έτοιμοι (και) για να «παίξουμε ξύλο με τους μπάτσους».
Η αστυνομία έδειξε ωριμότητα αρχικά, αλλά για ένα πεντάλεπτο τα έκανε μαντάρα. Δουλειά της είναι να προλαμβάνει: παίρνεις γρήγορα τον ηλίθιο σεκιουριτά, τον εξαφανίζεις από το γήπεδο, κάνεις στην άκρη, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αν είχαν κατορθώσει να μπουν στον αγωνιστικό χώρο οι 100 «πράσινοι» που ήταν έτοιμοι σαν θηρία στο κλουβί της κερκίδας τους να ενωθούν με τους «εισβολείς» του Ατρόμητου κατά των αστυνομικών, θα ξημέρωνε Πρωτομαγιά στο Περιστέρι. Πιο σωστά από όλους, πιο πυροσβεστικά και με καθαρό μυαλό λειτούργησαν οι άνθρωποι της διοίκησης του Ατρόμητου την κρίσιμη στιγμή. Αν και ήταν ήδη αργά. Απλώς, γλίτωσαν (και απέτρεψαν) τα χειρότερα.
