Μέχρι την Κυριακή η κουβέντα για τη διαιτησία ήταν πολύ λιγότερη εφέτος συγκριτικά με προηγούμενες σεζόν στον α’ γύρο. Γιατί; Διότι δεν φαινόταν "πολιτική" υπέρ του Ολυμπιακού. Δεν φαινόταν "γραμμή", κατεύθυνση. Διότι ο Ολυμπιακός έχασε βαθμούς όταν δεν ήταν… Ολυμπιακός (με Παναιτωλικό, Ατρόμητο), και νίκησε χωρίς τη βοήθειά της στο 92’ τον Εργοτέλη, ο οποίος θα μπορούσε να είχε πάρει το τρίποντο αν δεν ήταν αφελής και άστοχος στην τελική προσπάθεια. Και αν δεν υπήρχε ο Ρομπέρτο…

Παρά τα δικαιολογημένα και στοιχειοθετημένα παράπονα του Παναθηναϊκού για τα ματς με τον Λεβαδειακό και την Καλλονή που του κόστισαν βαθμούς, η γενική εικόνα για τη διαιτησία ήταν καλύτερη. Δυστυχώς, ο Καλογερόπουλος έδωσε αφορμές με τα σφυρίγματά του στο δεύτερο μέρος του ντέρμπι. Στα δικά μου μάτια, ο ρέφερι που έδινε εξετάσεις ενώπιον του Χιου Ντάλας για να πάρει το πολυπόθητο σήμα της FIFA, σφύριξε στο πρώτο 45λεπτο "ευρωπαϊκά" (σωστές όλες οι κάρτες και για καθυστέρηση και για διαμαρτυρία), αλλά στο δεύτερο "ελληνικά": δηλαδή… ολυμπιακά. Όχι, δεν καθόρισε το αποτέλεσμα. Δεν ηττήθηκε από τον ρέφερι ο Παναθηναϊκός! Σφύριξε, όμως, έδρα. Σε όλα τα αμφισβητούμενα του β΄ 45λεπτου. Είτε πήρε τη σωστή, είτε τη λανθασμένη απόφαση, όλα ήταν κόκκινα στο δεύτερο μέρος. Τα φάουλ, το πέναλτι, το χέρι του Πέτριτς, οι καθυστερήσεις, όλα.

Με ενόχλησε μόνο ένα. Ο φόβος του. Μην γίνει η "στραβή". Στο τέλος. Δεν είχε λόγο να φοβάται. Η απόδοση των δύο ομάδων μέχρι το τέλος του αγώνα αντικατοπτριζόταν στο σκορ: 1-0. Ηταν το σωστό και το δίκαιο. Σπάνιο αυτό, να καθρεφτίζεται απόλυτα η εικόνα των αντιπάλων στο σκορ! Είχε καταλογίσει το πέναλτι (για μένα δεν είναι πέναλτι, αλλά δίνεται ΠΑΝΤΑ στην Ελλάδα σε αντίστοιχες περιπτώσεις, όταν ο κίπερ δεν ακουμπά τη μπάλα, όπως στο "Παπαδόπουλος-Νικοπολίδης" το 2006, με σκόρερ του πέναλτι τον Εκι Γκονζάλες και τελικό σκορ 3-2 από σόου Ριβάλντο), είχε αποβάλει σωστά τον Αναστασίου για εξύβριση, δεν είχε προβλήματα με τους ποδοσφαιριστές. Ούτε λόγος για οποιεσδήποτε "ενοχές". Ασε το "χέρι" του Πέτριτς, δώσε τις σωστές καθυστερήσεις (6 λεπτά στο γκολ, 3 στο πέναλτι, 3 για τις 6 αλλαγές, συνολικά 12 αντί 7 λεπτών) και φύγε κύριος και με το κεφάλι ψηλά.

Να σας πω την αλήθεια μου, όσο πιστεύω ότι σ΄ αυτό το ντέρμπι, έτσι όπως παρατάχθηκε και αγωνίστηκε ο Ολυμπιακός, με τον Μπεργκ στην ενδεκάδα του ο Παναθηναϊκός θα νικούσε, τόσο… δεν πιστεύω ότι ο Ατζαγκούν θα σκόραρε. Όμως επίτρεψέ του να πάρει τη φάση κι ας τη στείλει "χλατσαριστή" στο καλάθι του κλειστού, απέναντι στο ΣΕΦ!

Η διαιτησία του Καλογερόπουλου δεν ωφέλησε τον Ολυμπιακό εκτός γηπέδου. Και θα του κάνει περισσότερο κακό, αν τελικά δεν πάρει το σήμα του διεθνούς από τον Ντάλας. Διότι αυτό ήταν το "τεστ" του, το οποίο δεν "πέρασε" με ευρωπαϊκά διαιτητικά κριτήρια, παρότι στο πρώτο 45λεπτο ήταν σούπερ. Και στη διαιτητική "πιάτσα" έχει ήδη περάσει το μήνυμα από την αρχή της σεζόν πως εφέτος (είτε ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, είτε όχι) παίζει ρόλο σε πολλά ένας τύπος που ζει στη Σκωτία και δεν επηρεάζεται από "κέντρα" και "απόκεντρα"… Σε κάθε περίπτωση εξακολουθώ να θεωρώ ότι εφέτος είναι βελτιωμένες οι σφυρίχτρες, αλλά τα ζόρια θα είναι στον δεύτερο γύρο. Γιατί ο ΠΑΟΚ δύσκολα θα μείνει εκτός διεκδίκησης μέχρι τα Χριστούγεννα…

Τα μαύρα τα χάλια τους

Στο ποδοσφαιρικό πεδίο, το κύριο χαρακτηριστικό του αγώνα ήταν τα μαύρα χάλια αμφότερων. Μαύρα χάλια όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό που δεν μπόρεσε να δημιουργήσει καθαρή ευκαιρία λόγω ατολμίας και ανικανότητας, αλλά και για τον Ολυμπιακό, δεδομένου του μπάτζετ του και της τεράστιας διαφοράς ποιότητας συγκριτικά με τους παίκτες των Πράσινων (μόνο το… "Τσόρι – Ατζαγκούν" αρκεί για τη σύγκριση). Στα ντέρμπι, βεβαίως, το αποτέλεσμα μετράει. Αυτό είναι αναμφισβήτητο και το δέχομαι απόλυτα! Αλλά και οι δύο κατέθεσαν στο γήπεδο πολύ λιγότερη ενέργεια συγκριτικά με τα πρόσφατα "ευρωπαϊκά" παιχνίδια τους, ίσως λόγω και της κόπωσης, σίγουρα λόγω στρατηγικής.

Ο Αναστασίου προτίμησε λογικά να πάει το ματς σε χαμηλό ρυθμό και οι παίκτες ήθελαν να σπάνε τον ρυθμό που προσπαθούσε να δώσει ο γηπεδούχος: εξ ου και τα αμέτρητα κόρνερ, φάουλ, πλάγια άουτ. Επαιξε πιο "κλειστά" από το ματς με την Ντινάμο Μόσχας. Οπως στο α΄ μέρος με την Αϊντχόβεν, όταν η μοναδική τελική προσπάθεια του ΠΑΟ ήταν ένα "τζούφιο" σουτ του Πράνιτς: οποία ομοιότης, το ίδιο και στο πρώτο μέρος του ντέρμπι! Στον άξονα δεν είχε πρόβλημα παρά μόνο όταν "έκλειναν" εσωτερικά ο Αφελάι με τον Κασάμι (πολύ σωστό πρέσινγκ Ατζαγκούν σε "Μίλο" και Λαγού σε Τσόρι). Και ενώ το λογικό θα ήταν λόγω της κακής απόδοσης του Μπούι να έχει προβλήματα από αριστερά, είχε από δεξιά! Γιατί; Διότι έκανε σούπερ αμυντικό ματς ο Νάνο με αντιπάλους Ομάρ και Κασάμι, έχοντας πίσω του υποστηρικτή τον Σίλντενφελντ ως αριστερό στόπερ. Ενώ από δεξιά, ο Ζέκα "έπεφτε" συνήθως στον Μαζουάκου και όταν έβγαινε στο "1Vs1" ο Αφελάι με τον (σοβαρό κατά τα λοιπά) Τριανταφυλλόπουλο, δεν "ντούμπλαρε" ο Κουτρουμπής που έπρεπε να έχει τον νου του και στον άφαντο Μήτρογλου. Επιθετικά, ο ΠΑΟ δεν μπόρεσε να φανεί παρά μόνο στο τελευταίο 15λεπτο. Τρεις οι λόγοι: α) ο Μίτσελ είχε "παρκάρει" πίσω Αμπιντάλ – Μποτία – Μιλιβόγεβιτς, προφανώς λόγω του περυσινού πάρτι του Μπεργκ και ως γνωστόν ο Καρέλης δεν είναι… Μπεργκ 2) οι μέσοι του ήταν άτολμοι και δεν έπαιρναν μέτρα (όπως συνέβη στο τελευταίο 15λεπτο) 3) Ο Νάνο έμενε "χαμηλά" λόγω Ομάρ – Κασάμι και… Μπούι.

Ρωτούν πολλοί φίλοι του ΠΑΟ: "εντάξει στο πρώτο ημίχρονο, μα στο δεύτερο δεν μπορούσε να παίξει όπως στο β΄ μέρος με την Αϊντχόφεν;". Η απάντηση είναι "ναι", αν το προτιμούσε, με ρίσκο να δεχθεί γκολ (στην Ολλανδία είχε ήδη δεχθεί το 1-0 στο 44’). Και… "όχι", γιατί ο Ολυμπιακός δεν ήταν PSV! Ηταν προσεκτικός, μαχητικός, ήξερε τις αμυντικές αδυναμίες του, προστατεύτηκε, δεν πρέσαρε για κλεψίματα στην πρώτη ζώνη, δεν υποτίμησε τον αντίπαλο, δεν "απλώθηκε" ούτε πίεσε όσο μπορούσε, δεν πήρε ρίσκα. Μπορούσε να είναι πιο επιθετικός ο ΠΑΟ από την αρχή του β΄ μέρους, μα δεν ήθελε να πάει το ματς σε "ανοιχτό" γήπεδο. Εψαχνε τη "στιγμή". Όπως και πέρυσι, αλλά με λιγότερη τόλμη. Λάθος ή σωστό, αυτή ήταν η επιλογή του Αναστασίου.

Ταμείο και για τους δύο

Σούμα: o Oλυμπιακός αναδείχθηκε πολύ ισχυρότερος ψυχολογικά από τα δύο παιχνίδια με τη Γιουβέντους και τον Παναθηναϊκό, παίζοντας χειρότερα συγκριτικά με τα δυο περυσινά "αντίστοιχα" ματς με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τους Πράσινους! Χειρότερα, όχι μόνο επειδή εναντίον των Ιταλών δεν μπορούσε να κόψει ούτε με βαλέ μετά το 60’, είχε καταρρεύσει σε τρεξίματα/συνοχή/αντοχές και πόνταρε μόνο στον "μπαλαντέρ" Ρομπέρτο, ο οποίος μάζευε όλες τις μπάλες στο μονότερμα. Αλλά και διότι στο 90λεπτο με τον Παναθηναϊκό δεν κατάφερε παρά μόνο μία φορά να σπάσει το αμυντικό μπλοκ του οργανωμένα, παρότι διαθέτει κατά τη γνώμη μου καλύτερο και πλουσιότερο έμψυχο δυναμικό από τη μέση και μπροστά συγκριτικά με πέρυσι. Ωστόσο νίκησε σχετικά εύκολα σε ντέρμπι με μπόλικο άγχος (διότι ο ΠΑΟΚ βρισκόταν ήδη στο "+6") και έδειξε πιο ώριμος από πέρυσι. Διότι φάνηκε πόσο έχει αντιληφθεί ο Μίτσελ πως το Αμπιντάλ- Μποτία αντιμετωπίζει πλήθος προβλημάτων, ταυτόχρονα και πόσο έχει μπει – σωστά- στο "τριπάκι" του ανταγωνισμού για το πρωτάθλημα, κάνοντας και ποδοσφαιρικές "εκπτώσεις" στο πλάνο και τη φιλοσοφία του με στόχο το αποτέλεσμα. Απέκτησε και ένα (σοβαρό) εσωτερικό πρόβλημα με τον Μήτρογλου (και με τους παίκτες λόγω της άναρχης συμπεριφοράς του απέναντι στον Μίτσελ, αλλά κυρίως με τους οπαδούς), αλλά θα το λύσει. Με τους σκόρερς λύνονται εύκολα αυτά: στο επόμενο και στο μεθεπόμενο γκολ.

Ο Παναθηναϊκός αναδείχθηκε ψυχολογικά και εσωτερικά "αλώβητος" από τα δύο "κολλητά" πολύ δύσκολα εκτός έδρας ματς με την PSV και τον Ολυμπιακό, παίζοντας για την αυτοπροστασία του. Οι δυο ήττες από την Εστορίλ και τον ΟΦΗ είχαν επιβαρύνει επικίνδυνα την ατμόσφαιρα. Και στη σχέση προπονητή – παικτών και στον κρίκο οπαδών – ομάδας. Αν έφευγε ηττημένος σε αμφότερα ή (ακόμη χειρότερα) βαριά πληγωμένος, η πληγή θα κακοφόρμιζε. Η εμφάνιση του β΄ ημιχρόνου και το αποτέλεσμα στην Ολλανδία βοήθησε όλους να πιστέψουν περισσότερο σε αυτό που έχτισαν πέρυσι. Η διαιτησία του Καλογερόπουλου τους βοήθησε να "ντριμπλάρουν" τις μηδέν ευκαιρίες στο Φάληρο. Κέρδη μεγάλα ο Μέντες και ο Στιλ, έρχεται και ο Μπεργκ. Το λέμε εδώ και… δύο μήνες: ποδόσφαιρο καλό ο Παναθηναϊκός θα μπορέσει να παίξει όχι σποραδικά, αλλά σε σταθερή βάση, μόνο στον β΄ γύρο με πανέτοιμο τον Σουηδό, όντας πιθανότατα εκτός Ευρώπης (ένα ματς ανά εβδομάδα) και με δύο καινούριους παίκτες. Απέκτησαν και οι Πράσινοι ένα πρόβλημα. Την απώλεια ενός ποδοσφαιριστή που δεν είναι μόνο ο ηγέτης της αμυντικής γραμμής τους, αλλά και η ισχυρότερη προσωπικότητα στα αποδυτήρια και ο παίκτης που σέβονται και εκτιμούν άπαντες, μαζί με τον Μπεργκ. Χωρίς τον Γκόρντον Σίλντενφελντ, για μένα θα είναι τεράστια έκπληξη και υπέρβαση αν ο Παναθηναϊκός νικήσει και τον Ατρόμητο την Κυριακή και την Αϊντχόφεν την επόμενη Πέμπτη. Πριν απ’ αυτά καλείται να προσέξει το… "πατατράκ" αύριο στη Λεωφόρο. Το Κύπελλο παραμένει ο μοναδικός εφικτός τίτλος και ο Παναιτωλικός με ηθικό ακμαιότατο μετά τη νίκη – ανάσα επί του Πανθρακικού, θα παίξει για τη νίκη: έχει ηττηθεί από τα Χανιά εντός έδρας και κινδυνεύει άμεσα με αποκλεισμό.

Follow me on Twitter: Seretinio