Ρωτούσαν πολλοί στη “live” συζήτηση που είχαμε στις αρχές της εβδομάδας μέσω του Sport24.gr για τη δυνατότητα του Παναθηναϊκού να χτυπήσει τον τίτλο την επόμενη σεζόν. Υπερέβαλαν; Ισως! Μα τους έδωσε ο εφετινός Παναθηναϊκός το δικαίωμα να προσδοκούν.

Με την ιστορική και εντυπωσιακή νίκη του στο Φάληρο, με την απόδοσή του εναντίον του ΠΑΟΚ, με τις εμφανίσεις του στον β΄ γύρο, με τους βαθμούς που συγκέντρωσε στο β΄ μισό του πρωταθλήματος. Με τη βελτίωση των νέων παικτών, τη μεγαλύτερη σταθερότητα αμυντικά, με την έκρηξη του Μπεργκ, στου οποίου το πρόσωπο ο κάθε φίλος του Παναθηναϊκού είδε έναν φορ… «επιπέδου Παναθηναϊκού». Δηλαδή, τον καλύτερο φορ του πρωταθλήματος, μετά και την αποχώρηση του Κώστα Μήτρογλου προς το Λονδίνο.

Εχουν σχεδόν ξεχάσει τον πρώτο γύρο; Τις ήττες από τον Πανιώνιο και τον Παναθρακικό και τον Ατρόμητο στη Λεωφόρο; Τις ισοπαλίες εναντίον της Βέροιας και του Πλατανιά; Τις ήττες από τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό; Όχι! Απλώς τις θεωρούν – σωστά – μέρος ενός μεταβατικού σταδίου «μαθητείας» και προσαρμογής πολλών ξένων μεταξύ τους ανθρώπων μέχρι τον προηγούμενο Αύγουστο σε ένα ολοκαίνουριο σύνολο συνεργατών.

Εν ολίγοις «δικαιολογούν» τα σκαμπανεβάσματα στον πρώτο γύρο, προσθέτουν στον ισολογισμό τους και τα όποια σφάλματα της διαιτησίας έχουν καταγεγραμμένα στον σκληρό δίσκο τους και καταλήγουν στο ερώτημα προς τον δημοσιογράφο… «ειδικό». «Μπορεί ο ΠΑΟ πρωτάθλημα του χρόνου;». Περιμένουν το «ναι». Θέλουν να ακούσουν το «ναι». Για να επιβεβαιώσουν την εσωτερική προσδοκία τους. Η απάντηση όμως, είναι «όχι».

Αυτό το «όχι» δεν έχει να κάνει μόνο με το ρόστερ του Ολυμπιακού στον β΄ γύρο, το οποίο μετά τις εξελίξεις με τον Μήτρογλου και τον Ολαϊτάν, η αλήθεια είναι πως αποδυναμώθηκε. Δεν έχει να κάνει μόνο με την τεράστια συγκριτικά με του Τριφυλλιού οικονομική ισχύ των Ερυθρόλευκων, οι οποίοι – αν το θέλουν βεβαίως– μπορούν να αποκτήσουν παίκτες που θα τους εξασφαλίσουν και την επόμενη σεζόν την πρωτιά, ίσως όχι τόσο εύκολα όσο εφέτος.

Ενίσχυση, άλλωστε, χρειάζεται ο Ολυμπιακός κυρίως από τη μέση και μπροστά με εξαίρεση έναν στόπερ . Το «όχι» δεν έχει να κάνει ακόμη και με την ισχύ του πρωταθλητή που η συντριπτική πλειονότητα των φίλων του ΠΑΟ θεωρούν ότι έχει στα κέντρα αποφάσεων.

Αφορά και τις υποχρεώσεις και το ρόστερ αυτού του Παναθηναϊκού. Μιας ομάδας η οποία χτίστηκε με πάρα πολλές δυσκολίες εφέτος για να κάνει το «restart», για να γίνει ΟΜΑΔΑ, για να διεκδικήσει την επιστροφή της στην Ευρώπη και να καταστεί εκ νέου ανταγωνιστικός. Όχι για να κατακτήσει τον τίτλο.

Αφορμή για όλα αυτά το χθεσινό β΄ μέρος στο Περιστέρι . Ένα 45λεπτο στο οποίο έχασε την κυκλοφορία της μπάλας και την κυριαρχία του πρώτου μέρους, επειδή «έσκασαν» οι δύο από τους τέσσερις μέσους του: ο Μέντες και ο Πράνιτς. Βγήκε και ο Ατζαγκούν που δίνει στηρίγματα με τις κινήσεις του χωρίς τη μπάλα και πρεσάρει σαν τρελός, μπήκε ο (κακός χθες, ως συνήθως όταν μπαίνει ως «αλλαγή») Αμπέντ και έμεινε ολονομόναχος ο Ζέκα να κόβει και να ράβει.

Να υπηρετεί αυτό που θέλει ο Αναστασίου και στα 90 λεπτά. Όχι, δεν είναι η πρότασή μου να… φύγουν ο Πράνιτς και ο Μέντες. Ο Κροάτης δίνει πράγματα που δεν έχουν άλλοι στη μεσαία γραμμή και ο Ολλανδός είναι πεντακάθαρα παίκτης ρυθμού.

Θυμίζω όμως, τα εξής για την επόμενη σεζόν. Όχι με στόχο να… χαμηλώσει ο πήχης, τον οποίο ο ίδιος ο Παναθηναϊκός έβαλε ήδη υψηλότερα ως… πρωταθλητής β΄ γύρου και θα τον εκτοξεύσει αν μπορέσει να κατακτήσει το Κύπελλο ή να φτάσει στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά βάσει ρεαλιστικών δεδομένων. Εχουμε και λέμε…

1. Πολλοί παίκτες έχουν τριετούς και τετραετούς διάρκειας συμβόλαια

2. Οικονομική δυνατότητα (ακόμη κι αν πωληθούν δύο παίκτες) μεγάλη δεν υπάρχει.

3. Οι «ευρωπαϊκές» υποχρεώσεις αν ο Παναθηναϊκός πάρει μέρος σε ομίλους του Europa League (σύμφωνα, δηλαδή, με το πιο λογικό σενάριο) θα δημιουργήσουν την επόμενη σεζόν μεγαλύτερη «φθορά». Ταξίδια, κόπωση, ευρωπαϊκές ήττες, ελληνικές «γκέλες». Και παρότι, όπως λέει ορθώς ο Αναστασίου, όντως «έχει μεγαλώσει το ρόστερ», στα δύο καρπούζια αυτό το ρόστερ του Παναθηναϊκού συνηθισμένο δεν είναι. Το ρόστερ της τετραετίας 2000-2004 και της τριετίας 2008-2011, ναι, ήταν.

4. Οι ισορροπίες στα αποδυτήρια είναι πολύ δύσκολο πράγμα και εφέτος ο ΠΑΟ τα κατάφερε διότι πλην δύο – τριών παικτών οι υπόλοιποι δεν κουβαλούν «τουπέ» και εγωισμό. Για να φτάσεις, όμως, στο επίπεδο διεκδίκησης πρωταθλήματος, χρειάζεσαι τουλάχιστον 3-4 «προσωπικότητες» στην ομάδα, οι οποίες συνήθως φορτώνουν και «ιδιαιτερότητες». Δεν είναι όλοι «Μπεργκ» και «Σαβιόλα» στο συνδυασμό ποιότητας/συμπεριφοράς στα αποδυτήρια…

5. Ο Παναθηναϊκός ήταν και παραμένει αν δεν αλλάξει ιδιοκτησία σε «μνημονιακή περίοδο». Ακόμη χρωστάει σε αμέτρητους. Γι’ αυτό και πρέπει να είναι συνεπής στο FFP. Οι μεταγραφές του θα εξαρτηθούν και πάλι από την ευστοχία του Νταμπίζα κυρίως και του Αναστασίου δευτερευόντως από τη… γραμμή των ελεύθερων βολών.

Για όλους αυτούς και αρκετούς άλλους λόγους, η ρεαλιστική υπέρβαση του Παναθηναϊκού για την επόμενη σεζόν θα είναι η συμμετοχή στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, όχι η κατάκτηση του τίτλου. Δηλαδή η δημιουργία ενός συνόλου, το οποίο θα μπορέσει να τερματίσει στη δεύτερη θέση και να διεκδικήσει σοβαρά και με ρεαλιστικές πιθανότητες την παρουσία της στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της σεζόν 2015-2016.Kι αν έχει την εφετινή στήριξη των οπαδών του στις "στραβές" και περισσότερα εισιτήρια στη Λεωφόρο, μπορεί να τα καταφέρει.