Yπήρχε χθες διαθέσιμος – «απεργιακός» - χρόνος και το βραδάκι δόθηκε η ευκαιρία μετά από καιρό για παρατήρηση και όχι για απλή παρακολούθηση ενός εκ των πιο σημαντικών ματς της έκτης αγωνιστικής του Τσάμπιονς Λιγκ.

Ευτυχώς! Διότι ταυτόχρονα δόθηκε η ευκαιρία να νιώσουμε για πρώτη φορά μετά από καιρό αμήχανα όμορφα για κάτι ελληνικό που σχετίζεται με το ποδόσφαιρο στο ανώτατο επίπεδό του. Διότι το Real – Dortmund, ναι, το λες και «ανώτατο επίπεδο».

Δεν διακυβευόταν η πρόκριση, μόνο η πρωτιά. Μικρή η διαφορά να πω τη αλήθεια μου έτσι όπως σχηματίστηκαν οι δυο οκτάδες. Από τη μια Άρσεναλ, Λέστερ, Μπαρτσελόνα, Ατλέτικο Μαδρίτης, Γιουβέντους, Νάπολι, Μονακό και Ντόρτμουντ. Από δύο Αγγλία – Ισπανία – Ιταλία, μια οι Γάλλοι, μια οι Γερμανοί. Και απ΄ την άλλη, Μπάγερν, Λεβερκούζεν, Ρεάλ, Σεβίλλη, Πόρτο, Μπενφίκα, Σίτι, ΠΣΖ. Πάλι δυο ισπανικές, δυο γερμανικές, δύο πορτογαλικές, μια αγγλίδα, μια γαλλίδα. Πήγε για το «Χ2» η Ντόρτμουντ μέσα στο Μπερναμπέου και το πήρε η άτιμη! Με ανατροπή. Και με μπαλάρα στο β΄ ημίχρονο! Και με «όλε – όλε» στο τέλος μπροστά στην υπέροχη κιτρινόμαυρη κερκίδα!

ΜΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ

Όταν λέμε «μπαλάρα» δεν εννοούμε 32 τελικές προσπάθειες, δύο γκολ, τρία δοκάρια και άλλες 5-6 ευκαιρίες. Εννοούμε κανονικό, συγκροτημένο, σχεδιασμένο, κυριαρχικό ποδόσφαιρο κατοχής μπάλας, ανάπτυξης και ισορροπίας μεταξύ επιθετικής και αμυντικής λειτουργίας. Εννοούμε ποδόσφαιρο με συγκεκριμένους ρόλους, με ακατάπαυστη κίνηση χωρίς τη μπάλα σε φάση άμυνας και επίθεσης, με τρομερό ρυθμό και αντοχές. Ποδόσφαιρο αθλητικό και πεντακάθαρο, με μία κίτρινη κάρτα (του Σωκράτη, σε ακούσιο χέρι), χωρίς καθυστερήσεις και ψευτοτραυματισμούς, με 12 τελικές προσπάθειες εκ των οποίων οι 7 εντός εστίας, με περισσότερα χιλιόμετρα από τη γηπεδούχο κάτοχο του τροπαίου (108-114 Km), με καλύτερο passing game και περισσότερες συγκροτημένες επιθετικές ενέργειες μέσα στο σπίτι της Ρεάλ που ήθελε μόνο «άσο» για την πρώτη θέση.

Ναι, λείπει και θα λείπει πολύ ο Μπέιλ. Ναι, δοκίμασε χθες ο Ζιντάν τον Χάμες μαζί με Κασεμίρο – Μόντριτς στη μεσαία γραμμή, με αποτέλεσμα να παίζει με… δέκα στο δεύτερο ημίχρονο. Ναι, έχασε δυο – τρία «εύκολα» για την κλάση του ο Κριστιάνο. Όμως η ισοφάριση σε 2-2 – έστω και στο 88’ – δεν ήταν προϊόν συμπτώσεων ή τύχης. Ήταν το αποτέλεσμα συνολικής ομαδικής λειτουργίας. Όχι ως «αντίδραση» στο 2-0 του Μπενζεμά. Με τον ίδιο χαρακτήρα, τον ίδιο ρυθμό, την ίδια τακτική αγωνιζόταν η Ντόρτμουντ και στο πρώτο μέρος. Η Ρεάλ ήταν εκείνη που δεν άντεξε στο δεύτερο ημίχρονο! Όταν, μάλιστα, μπήκε ο Τόνι Κρόος αντί του Μόντριτς (και όχι αντί του Χαμές) στο 63’ αμέσως μετά το 2-1 του Ομπαμεγιάνγκ, έδειξε κάπως να «συμμαζεύεται» η κατάσταση για τους Μαδριλένους. Όμως μετά από το 15λεπτο «αποσυμπίεσης» που πρόσφερε απλόχερα ο Γερμανός με τις τοποθετήσεις, το μυαλό και τις πάσες του, η Μπορούσια είχε πάλι το πάνω χέρι.

Και δεν είχε το πάνω χέρι μόνο επειδή ο Τούχελ είχε φρεσκάρει τη μεσοεπιθετική γραμμή του με Ρόις δεύτερο επιθετικό δίπλα στον αέρινο Ομπαμεγιάνγκ και Μορ αντί του Σίρλε ως εξτρέμ. Το είχε, διότι οι ακραίοι Πίστσεκ – Σμέλτσερ έδιναν πλάτος με τις σωστές κινήσεις τους επιθετικά, διότι ο Σωκράτης έπαιρνε σχεδόν όλες τις μεγάλες μπάλες προς τον Κριστιάνο, διότι ο Βάιγκλ έπαιξε τέλεια στη μεσαία γραμμή τον ρόλο του play maker και του κυματοθραύστη ταυτόχρονα, διότι η τετράδα Μορ – Ντεμπελέ (άκρα) και Ρόις – Ομπαμεγιάνγκ δεν είναι η καλύτερη στον κόσμο, αλλά κάθε φορά που έπαιρνε μπάλα, «μύριζε» φάση. Με «1-2», με ατομική προσπάθεια στην πτέρυγα και «κόψιμο» ή σέντρα στη μεγάλη περιοχή, με σουτ (που θα μπορούσαν να τολμήσουν περισσότερα), με πάσες στην πλάτη των Ράμος – Βαράν όταν δινόταν η ευκαιρία σε αντεπίθεση; Πάντως όχι με γιόμες, όχι μόνο με το ατομικό ταλέντο και το ένστικτο καθενός. Αλλά με σχέδιο!

Η ΤΥΧΗ, Η ΚΑΡΙΕΡΑ, Η ΕΞΕΛΙΞΗ

Είναι τυχερός ο Σωκράτης που παίζει σ’ αυτή την ομάδα, τρίτο χρόνο τώρα, μετά τη μεταγραφή του από την Βέρντερ Βρέμης (10 εκατ. ευρώ), το καλοκαίρι μετά τον χαμένο τελικό από τη Μπάγερν με το buzzer beater του Ρόμπεν το 2013. Τον πήρε ο Γιούργκεν Κλοπ, έγινε βασικός, έγινε και ηγέτης εφέτος, μετά την πώληση του Ματς Χούμελς στην Μπάγερν. Τυχερός για το ποδόσφαιρο που ζει και αναπνέει καθημερινά με τον Τούχελ πια στο προπονητικό κέντρο, κάθε Σαββατοκύριακο στο Signal Iduna Park και στις άλλες γερμανικές έδρες, κάθε δεύτερη εβδομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Βελτιώθηκε στις στατικές φάσεις και στον αέρα, έχει τεράστια αυτοπεποίθηση με τη μπάλα στα πόδια, είναι τόσο γρήγορος στόπερ ώστε να παίρνει και 15-20 μέτρα άμα λάχει σε φάση επίθεσης χωρίς να φοβάται το κλέψιμο του αντιπάλου στην αμυντική του κάλυψη, είναι ένας ολοκληρωμένος κεντρικός αμυντικός του «8» στο ανώτατο ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο μοναδικός Έλληνας παίκτης που είναι βασικός για έξι διαδοχικά χρόνια σε ένα από τα τέσσερα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης, σε καταπληκτική ηλικία (28), ίσως να μην έχει άλλη ευκαιρία σαν την εφετινή για κάτι… φοβερό και τρομερό στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο ΚΛΟΠ ΚΑΙ Η «ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ»

Πόσο να κρατήσει πια τον Ομπαμεγιάνγκ η Ντόρτμουντ; Πόσο να κρατήσει τον Ρόις και τον Βάιγκλ; Τα όρνεα σκεπάζουν τη Βεστφαλία! Ο κύκλος της ομάδας «του Λεβαντόφσκι» έκλεισε το 2014, όταν πωλήθηκε στην Μπάγερν. Συνολικά ο κύκλος της ομάδας του Κλοπ, πέρυσι. Το καλοκαίρι έφυγαν και ο Μχιταριάν, ο τρομερός Γκουϊντογκάν, ο εγκέφαλος Χούμελς. Δεν μπορεί να τους κρατήσει η Μπορούσια! Πήρε έναν χρόνο στον Τούχελ για να σμίξει παλιούς και νέους, μικρούς και μεγαλύτερους. Και να παρουσιάσει ένα θαυμάσιο ολοκαίνουριο μίγμα. Ανισοβαρές όμως! Με Ομπαμεγιάνγκ, Ρόις, Σίρλε, τους νέους παικταράδες Πούλισιτς – Ντεμπελέ, τον Γκέτσε, τον Καγκάβα και τον Μορ από τη μέση και μπροστά να κεντάνε, αλλά μόνο με τους Βάιγκλ – Κάστρο και τον συνήθως τραυματία Σαχίν στη μεσαία γραμμή. Αν αντέξει το διδυμάκι των κεντρικών χαφ, θα αντέξει και η Ντόρτμουντ στον μαραθώνιο του Τσου Λου.

Αν έχει, όμως, μια καινούρια χειροπιαστή ευκαιρία, αυτή της παρουσιάζεται εφέτος! Τώρα, που η Μπαρτσελόνα δεν πατάει καλά στη μεσαία γραμμή της. Που η Ρεάλ παραμένει δίχως ταυτότητα. Που η Μπάγερν του Αντσελότι κάνει νερά και η ανανεωμένη Γιούβε που έχασε μέσα σε δύο χρόνια την τριάδα των χαφ της (Πίρλο – Βιδάλ – Πογκμπά), ψάχνεται ακόμη. Τώρα που ο Πεπ διανύει τον πρώτο χρόνο του στη Σίτι και ο Μουρίνιο με τον Κλοπ με τις βαριές φανέλες Γιουνάιτεντ - Λίβερπουλ είναι εκτός διοργάνωσης. Πρόκειται, βασικά για την τελευταία ευκαιρία της Ατλέτικο του Σιμεόνε στον τελευταίο χρόνο του Γκριεζμάν. Μπορεί, όμως, να την αξιοποιήσει και η Μπορούσια. Τόσο απίθανο και την ίδια στιγμή τόσο εφικτό, όπως το 2013! Ούτως ή άλλως, χαρακτηρίζεται από "μοναδικότητα" αυτή η ομάδα, την οποία είχε περιγράψει θαυμάσια ο Θέμης Καίσαρης πριν από δύο μήνες: heavy metal football, gegenpressing, teenagers και διακριτή, ξεχωριστή ταυτότητα όλα σ' ένα.

Η Ντόρτμουντ αποκλείστηκε το 2014 στους «8» από τη Ρεάλ (3-0, 0-2) που τελικά το πήρε από την Ατλέτικο με την ισοφάριση του Ράμος στο 94’ και το τελικό 4-1 στην παράταση. Αποκλείστηκε το 2015 στους «16» από την Γιουβέντους (2-1, 3-0) με το σόου των Τέβες – Μοράτα στη Γερμανία: η Γιούβε έφτασε μέχρι την ήττα στον τελικό από την Μπαρτσελόνα. Πέρυσι έκανε… διάλειμμα Europa League, όπως θα θυμούνται καλύτερα οι φίλοι του ΠΑΟΚ με το 0-1 του Ρόμπερτ Μακ στο τελευταίο ματς των ομίλων. Εν συνεχεία, απέκλεισε Πόρτο – Τότεναμ, αλλά τα βρήκε μπαστούνια στο «Άνφιλντ» με το ιστορικό 4-3 από 1-3 στο γλέντι του Κουτίνιο και της Λίβερπουλ.

Εφέτος δείχνει ικανή πάλι για μεγάλα πράγματα. Εκείνος που την αποκλείει πρέπει να είναι πάντα τόσο καλός, ώστε να φτάσει τουλάχιστον μέχρι τον τελικό, όπως αποδείχθηκε στις τρεις προηγούμενες σεζόν…

• Follow me on Twitter: Seretinio