Θα το θυμόμαστε στο τέλος του πρωταθλήματος αυτό το χθεσινό ντέρμπι. Ο,τι κι αν συμβεί. Οποιαδήποτε κι αν είναι η κατάληξη για ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό. Ηταν ένα από τα πιο σημαντικά παιχνίδια στο χρονικό σημείο που έλαβε χώρα και το αποτέλεσμα άλλαξε το status και την ατμόσφαιρα σε όλους. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τους λόγους, είναι προφανείς.

Η βασική «βαθύτερη» και όχι επιφανειακή αιτία για την οποία ο Παναθηναϊκός πήρε το ματς δεν είναι ούτε η Παναγιά (δηλαδή οι συγκυρίες και οι αστάθμητοι παράγοντες, για να αντιλαμβανόμαστε και τη σωστή μετάφραση της κλισέ δήλωσης του Αγγελου Αναστασιάδη), ούτε τα κενά του ΠΑΟΚ στην άμυνα, οι στόπερ του και ο Νίκος Σπυρόπουλος. Ούτε η τακτική του Παναθηναϊκού και η ευστοχία του στην τελική προσπάθεια. Είναι ότι οι Πράσινοι, με μεγάλο κόστος σε αποτελέσματα είναι η αλήθεια, έχουν «ανοίξει» το ρόστερ τους από πέρυσι. Και εφέτος μπήκαν κι άλλοι στο παιχνίδι αντικαθιστώντας «προκατόχους» τους (Μπούι, Πέτριτς, Στιλ αντί Αμπεϊντ, Φιγκερόα, Καπίνο), μας παρουσιάζεται ο Χρήστος Δώνης και ορισμένοι έχουν βελτιωθεί λόγω των αγώνων που έχουν παίξει πλέον σχεδόν ενάμιση χρόνο και της δουλειάς στο Κορωπί. Ενώ, αντιθέτως, ο ΠΑΟΚ, λόγω προβληματικής διαχείρισης του έμψυχου δυναμικού, δεν έχει δώσει ρυθμό σε ποδοσφαιριστές που θα μπορούσαν να έχουν βοηθήσει περισσότερο στο πρωτάθλημα ως τώρα και ο Αγγελος επιμένει στους ίδιους και αντικαθιστά παίκτες ΜΟΝΟ όταν δεν μπορούν οι «βασικοί».

Να το πω πιο απλά: αν χθες ήταν έτοιμοι ο Σκόνδρας, ο Μακ και ο Ρατς, ο ΠΑΟΚ θα αγωνιζόταν με την ίδια ακριβώς ενδεκάδα την οποία μάθαμε απέξω στα πρώτα τέσσερα – πέντε παιχνίδια. Μα το πρόβλημα δεν θα ήταν αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι θα είχαν αγωνιστεί οι τρεις ανέτοιμοι και σχεδόν σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια στα οποία θα ήταν υγιείς και διαθέσιμοι!

Καλή και ωφέλιμη η γρήγορη δημιουργία ταυτότητας και «κορμού». Όμως αν θες να είσαι ανταγωνιστικός σε τρεις διοργανώσεις, οι συμμετοχές πρέπει να «μοιράζονται». Ως έναν βαθμό, σε συγκεκριμένες θέσεις και ανάλογα με την κράση και τις αντοχές κάθε παίκτη. Σε διαφορετική περίπτωση; Θα μειωθεί η αποδοτικότητα των «βασικών». Θα εμφανιστούν οι μυικοί τραυματισμοί. Θα υπάρξουν απώλειες έμψυχου δυναμικού. Δεν θα έχουν πολύ ισχυρά κίνητρα όσοι νιώθουν λιγότερο «μέτοχοι» στην κοινή προσπάθεια για τίτλο. Και ασφαλώς θα… κατατεθεί στο ταμείο και βαθμολογικό κόστος. Αυτά έχουν οι μεγάλες ομάδες, με υψηλούς στόχους και συμμετοχή «απαιτήσεων» σε τρεις διοργανώσεις!

Όταν, λοιπόν, ο Αναστασιάδης επιμένει χθες επί παραδείγματι στον Τζανδάρη που έχει χάσει την φρεσκάδα του (λογικό, πρώτη φορά βασικός σε σεζόν) και δεν βάζει τον Γκολάσα στη μεσαία γραμμή, αλλά εξτρέμ. Οταν επιμένει στον εξαντλημένο «Σάλπι» αντί να του δώσει ανάσες με τον Φακούντο Περέιρα. Οταν δεν βάζει βασικό τον Μέρτενς μετά και από το γκολ στη Φλωρεντία. Οταν δεν έχει δώσει 2-3 90λεπτα σε Μαντούρο - «Παπ», όταν, όταν, όταν… Ε, τότε θα… σου ζητήσει αλλαγή και ο «Κλάους» στο πιο σημαντικό ματς, επειδή έχει πέντε 90λεπτα/6 ματς Europa League και τον αφήνεις 90 λεπτά στο 4-0 με τον Πλατανιά, στο 3-0 με τη Νίκη Βόλου, στο 4-0 επί του ΟΦΗ και 80 λεπτά στο 4-1 επί της Βέροιας! Παράλογο; Τρελό; Όχι. Απλώς ο Αναστασιάδης δεν ήταν ποτέ ο ικανότερος στο rotation. Κάθε προπονητής έχει τα καλά του και τα στραβά του. Ο Αγγελος σίγουρα έχει βελτιωθεί σ’ αυτόν τον τομέα συγκριτικά με το 2001 όταν προκρίθηκε με τον Παναθηναϊκό στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ αλλά έχασε το πρωτάθλημα από τον… Φεβρουάριο, επειδή βασιζόταν σε 15-16 παίκτες. Μα σίγουρα τα περιθώρια καλύτερης διαχείρισης έμψυχου δυναμικού είναι μεγαλύτερα. Και απαραίτητα για τον ΠΑΟΚ, αν θέλει να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα στη διεκδίκηση του τίτλου και να μην ξεφουσκώσει άμεσα με τρεις – τέσσερις διαδοχικές απώλειες σε διάστημα ενάμιση μηνός, μέχρι τα Χριστούγεννα και τη μεταγραφική περίοδο.

Αντιθέτως, το momentum είναι πλέον πράσινο. Προσοχή: το momentum! Όχι η… σεζόν ολόκληρη! Ο Αναστασίου δεν είναι ο καλύτερος στο coaching κατά τη διάρκεια του αγώνα, το έχουμε επισημάνει πολλές φορές. Εχει πολλά να μάθει ακόμη, άπειρος είναι και το ξεχνάμε! Μόλις δεύτερη σεζόν ως «head coach» σε επαγγελματική ομάδα. Μερικές φορές, πιθανότατα επειδή πέρυσι παρουσίασε κάτι ξεχωριστό από το… πουθενά και ψηφίστηκε δικαίως «προπονητής της χρονιάς», χάνεται και το μέτρο και το ακριβές κριτήριο.

Από την άλλη, ωστόσο, θα πρέπει να τού αναγνωριστεί και να τού πιστωθεί ότι χωρίς να έχει πολλούς ευρωπαϊκού επιπέδου παίκτες στην ομάδα του, νικά μέσα στην Τούμπα τον επικεφαλής της βαθμολογίας χωρίς Μπεργκ, Μέντες, Ζέκα, έχοντας τραυματία τον Σίλντενφελντ από το πρώτο ημίχρονο, με τον Ατζαγκούν… «κουτσό» από το 84’, παίζοντας ουσιαστικά με δέκα παίκτες στο τέλος του αγώνα! Με τον Μπούρμπο δεξιό μπακ. Τον κάπτεν (!) – ίσως για να τού «ερεθίσει» τον αγωνιστικό εγωισμό και να τον κάνει να νιώσει σημαντικός και να αναλάβει περισσότερες ευθύνες- Κουτρουμπή αντί του περυσινού «πειράματος» Ρισβάνη στην Τούμπα. Με τον ουσιαστικά «ρούκι» Δώνη αμυντικό χαφ. Με βασικό τον Μπούι και όχι τον Αμπεϊντ που γράφει πια διαδοχικά 90λεπτα στην Premier League με την Νιουκάστλ. Και έναν βασικό στόχο - προσανατολισμό: «πιέζουμε, κλέβουμε μπάλες, τους τρέχουμε».

Το ίδιο είχε κάνει και πέρυσι. Δεν τα κατάφερε τότε διότι ο Ρισβάνης (λογικό) ήταν αλλού γι’ αλλού και ο «Σίφο» δεν μπορούσε να καλύψει όλες τις τρύπες, διότι ο Μπεργκ έχασε το πέναλτι, διότι δεν έκανε γκολ τις ευκαιρίες του. Αν ήταν ο Αγγελος πέρυσι στον πάγκο του ΠΑΟ σε εκείνο το 2-1, θα έλεγε «δεν το ήθελε η Παναγιά». Η Παναγιά, όμως, δηλαδή οι συγκυρίες και οι αστάθμητοι παράγοντες σε ένα 90λεπτο (επαναλαμβάνω, αυτό εννοεί ο Αγγελος όταν χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη φράση) ούτε την προπόνηση προγραμματίζουν, ούτε τη διαχείριση του έμψυχου δυναμικού μεθοδεύουν.

Και στον Παναθηναϊκό μπορεί να μην έχουν δουλέψει στην αμυντική τακτική όσο στην επιθετική, μπορεί να άρχισαν εφέτος με λιγότερους δρομείς για να τρέξουν σε περισσότερες πίστες με μεγαλύτερες απαιτήσεις, αλλά η βελτίωση φαίνεται (και) από λεπτομέρειες: ότι δεν πέφτει ο Κλωναρίδης στην πίεση του Βίτορ προτού δώσει την ασίστ στον Ατζαγκούν. Ότι ο Νιγηριανός υποδέχεται, «σπάει» τη μπάλα και σπριντάρει για να υποστηρίξει τον Καρέλη στην περιοχή λες και είναι ο… Λουκ Ντε Γιονγκ. Ότι ο Κουτρουμπής μαθαίνει σε παιχνίδια που… δεν χρειάζεται να μην παίρνει μέτρα με τη μπάλα σαν «Κουτρουμπάουερ» αλλά να αρκείται σε σωστές και έγκαιρες αποκρούσεις/επεμβάσεις, όπως ο Σίλντενφελντ. Ο τρόπος κίνησης χωρίς τη μπάλα και η σωματοδομή των Μπούι/Δώνη. Και άλλα πολλά μικρά – μικρά, για τα οποία θα χρειάζονταν άλλες 1.000 λέξεις.

Όλα αυτά δεν συνεπάγονται ότι ο Παναθηναϊκός έγινε ομαδάρα και θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Όμως είναι η πρώτη φορά τα δύο τελευταία χρόνια που γεννιέται αυτή η ιδέα και η προσδοκία! Και στους οπαδούς και στους παίκτες, αν κρίνουμε από τις χθεσινές δηλώσεις τους. Λογικό σε θεωρητική βάση. Μπεργκ, μεταγραφές, αποκατάσταση τραυματιών, βελτίωση παικτών, μεγαλύτερη ομοιογένεια, δεύτερος γύρος με ΠΑΟΚ και ΟΣΦΠ στη Λεωφόρο, μικρή απόσταση από αμφότερους. Το σημαντικότερο: χωρίς το γοητευτικό μεν, «βαρύδι» δε για τον Παναθηναϊκό αυτού του ρόστερ και μπάτζετ, ευρωπαϊκό μονοπάτι!

Όλα αυτά ωραία και καλά στη θεωρία και στο πληκτρολόγιο. Στην πράξη θα φανεί η προοπτική. Τα όνειρα δεν απαγορεύονται και ο κάθε άνθρωπος, η κάθε ομάδα πρέπει να κοιτάζει ψηλότερα. Αυτό είναι που μας φορτίζει με θετικά ιόντα και ενέργεια: οι στόχοι.

Υ.Γ. Για τη θεωρία περί «συνεταίρων», θα μπορούσε να γραφτεί ξεχωριστό κείμενο. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα έκανε ο Παναθηναϊκός αν κάποια στιγμή -επί παραδείγματι- δικό του αποτέλεσμα μπορούσε να κρίνει πρωτάθλημα ή υποβιβασμό του Ολυμπιακού. Όπως είχε τύχει δηλαδή στον ΠΑΟΚ με τον Αρη, τότε που είχε σκοράρει ο Μίετσελ στην Καλαμαριά και οι ΠΑΟΚτσήδες τον μούτζωναν. Το χέρι μου στη φωτιά δεν το βάζω γι’ αυτό. Δεν του έχει τύχει ως τώρα. Ούτε… προβλέπεται σύντομα να του τύχει. Βάζω το χέρι στη φωτιά, όμως, για το ότι την τελευταία 20ετία έχει «ρίξει» 4-5 ομάδες. Και ότι ο Σαββίδης με τον Αλαφούζο μπορούν να συνομιλούν στη βάση ορισμένων κοινών παρονομαστών χωρίς αυτό να επηρεάζει την απόδοση των δύο ομάδων τους εντός αγωνιστικού χώρου. Δεν συμφωνούν σε πολλά, άλλωστε. Φαίνεται αυτό μετά από τη διαιτησία του Σπάθα στην Τρίπολη.

* Follow me on Twitter: Seretinio