Σούπερ Λίγκα: ένας συνεταιρισμός με πατερίτσες
Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για το ναδίρ της Σούπερ Λίγκας στο οποίο έφτασε εφέτος μετά και τη διάλυση της κεντρικής διαχείρισης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων ενός υποβαθμισμένου πρωταθλήματος.
Φτάσαμε ακριβώς έναν μήνα πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος. Δεν έχει γίνει καν η κλήρωσή του! Θα γίνει – λέει – την προσεχή Δευτέρα. Ακόμη χειρότερα: δεν έχει οριστικοποιηθεί από την Σούπερ Λίγκα πώς θα γίνει η «μετάβαση» από τις 16 στις 14 ομάδες.
Ποιοι από την Α’ Εθνική θα παίξουν μπαράζ με ποιους από τη Β΄ Εθνική (FootballLeagueτη λέμε, τα αγγλικά μας μάραναν…). Θα προβιβαστεί τουλάχιστον ο πρώτος της Β΄ Εθνικής απευθείας ή θα παίξει και εκείνος αγώνα διαβάθμισης έχοντας πολύ χαμηλότερο μπάτζετ από τις ομάδες της κορυφαίας κατηγορίας;
Ξέρετε, αυτές τις ομάδες εκ των οποίων το 40% ακόμη δεν έχουν τηλεοπτικό συμβόλαιο μόλις ένα μήνα πριν την έναρξη του πρωταθλήματος. Τόσα χρόνια «φώναζε» η Νοvaγια την αναγκαιότητα της μείωσης του αριθμού των ομάδων. Ξανά και ξανά και ξανά. Τόσα χρόνια ήθελε καιplayoffsγια τον πρωταθλητή.
Τίποτα η…SuperLeague. Ξεροκέφαλη. Μέχρι που έγινε το «μπραφ»! ‘Εσπασε η κεντρική διαχείριση και πολλοί έμειναν στον «άσο». Όχι μόνο η Λαμία και ο Απόλλων με το ελάχιστο κοινό. Και ο «ευρωπαίος» Ατρόμητος που χρόνια τώρα παλεύει μάταια να διευρύνει την οπαδική βάση του. Και ο Παναιτωλικός, μια από τις υγιέστερες (αλλά και πιο «αντι-εμπορικές») ΠΑΕ της κατηγορίας. Και η Ξάνθη που παίζει 30 χρόνια στην πρώτη κατηγορία, που έχει βγάλει παικταράδες και… διαθέτει και έναν Πανόπουλο που πάντα είχε τις δικές του ιδέες για τη διαχείριση του «συνεταιρισμού».
Όσο για τον «μνημονιακό» Παναθηναϊκό και τον Άρη που ανεβαίνει με όνειρα και φιλοδοξίες στη Σούπερ Λίγκα; Ναι, θα μπορούσαν ήδη να έχουν τα δικά τους συμβόλαια. Δεν έχουν όμως! Λανθασμένοι χειρισμοί; Κακές, άστοχες διαπραγματεύσεις; «Τουπέ» και σιγουριά βάσει του ονόματος που κουβαλούν; Ποιος ξέρει… Θα βρουν συμβόλαιο. Πιθανότατα όλοι θα βρουν. Αλλά τα χρήματα που θα πάρουν θα είναι πολύ λιγότερα από τα αρχικώς αναμενόμενα…
Τους χαρίζει γάιδαρο η κυβέρνηση (κακώς κατά πολλούς και δεν έχουν άδικο…) και τον κοιτάζουν στα δόντια εδώ και δύο μήνες! Τους διασφαλίζει με έτοιμο πλάνο βιωσιμότητα και ανταγωνιστικότητα για πέντε χρόνια και… «τσινάνε» γιατί δεν θέλουν 12 ομάδες από τη σεζόν 2020-2021. Πιστεύουν άραγε ότι σε δύο χρόνια θα έχουν φτιάξει την… πρωταθληματάρα και θα φέρνουν τους… παικταράδες; Ποιος ξέρει. Μπορεί.
Προς το παρόν, πάντως, οι πιο ηχηρές μεταγραφές είναι ο… Λέο Ζαμπά, ο Χατσερίντι, ο Λάζαρος, ο Γκερέρο και τρεις νεαροί ξένοι δανεικοί της ΑΕΚ (Πόνσε, Αλέφ, Μπογέ), τους οποίους ουδείς γνώριζε προτού έρθουν στην Ελλάδα. Μιλάμε για την ελίτ: ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό και την πρωταθλήτρια ΑΕΚ. Πού να πάμε και παρακάτω δηλαδή… Ψάχνεις με το κιάλι να βρεις παίκτη που έρχεται στην Ελλάδα και έχει παίξει στο Champions League!
Χωρίς αυτό, βεβαίως, να αποτελεί και εχέγγυο αξιοπιστίας της μεταγραφής. Όμως είναι ενδεικτικό του επιπέδου μιας Λίγκας, η οποία πλέον θα πρέπει να… πανηγυρίζει αν της… κάτσει να βγάλει τον πρωταθλητή της στους ομίλους του Champions League, όπως τα κατάφερε πέρυσι ο Ολυμπιακός. Τη σεζόν 2003-2004 έπαιζε όλο το «ΠΟΚ» στους ομίλους: μακρινό το 2004, αλλά όχι τόσο πολύ…
Τα εφετινά είναι πρωτόγνωρα. Δεν έχουν ξαναγίνει. Είναι πραγματικά απίθανα για έναν «συνεταιρισμό» ο οποίος μόνο «εμπορικά» δεν λειτουργεί. Διότι αν λειτουργούσε ως «εταιρεία» δεν θα περίμενε από καμία κυβέρνηση, από κανέναν Σαββίδη (EpsilonTV) και από κανένα άλλο κανάλι (Alpha– ΑΝΤ1) τηλεοπτικό συμβόλαια για 7 από τα 16 μέλη της μόλις έναν μήνα πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος. Δεν θα περίμενε από καμία κυβέρνηση να προτείνει τοVAR. Δεν θα είχε κανέναν «Στράτο», «Μπαταγιάννη» και «Γκαγκάτση» (αν είναι δυνατόν, μετά από 20 χρόνια στο κουρμπέτι να μην έχει βρεθεί άλλος…) στο κουμάντο. Θα είχε προσλάβει μια συγκροτημένη ομάδα Ελλήνων τεχνοκρατών, η οποία με τη βοήθεια έμπειρων ξένων ειδικών από αντίστοιχου βεληνεκούς λίγκες και με τη στήριξη τηςUEFAθα είχε βάλει γερά θεμέλια για τη βιωσιμότητα του προϊόντος και σταδιακά την αναβάθμισή του.
Το χρήμα ποτέ δεν έλειψε από τους Έλληνες ιδιοκτήτες των ΠΑΕ, ειδικά για τα δεδομένα της χώρας μας. Η σύμπνοια έλειψε. Η σταθερή και όχι κατά μικρά διαστήματα τεχνοκρατική αντίληψη/νοοτροπία έλειψε. Και η τόλμη για ανατροπές στην πράξη και για συμμαχίες ουσιαστικές. Συμμαχίες – έξω από τη θεμιτή έως ενός σημείου αντιπαλότητα των ομάδων - για ιδέες που θα ωφελούσαν όλους και καθέναν ξεχωριστά και μάχες για τη σταδιακή μακροπρόθεσμη υλοποίησή τους. Όχι συμμαχίες για πρόσκαιρα συμφέροντα διετίας - τριετίας και κατά καιρούς «δορυφορικά συστήματα».