Σούπερ μεταγραφή, η μπάλα στον κόουτς

Αυτή, ναι, ήταν υπέρβαση με ουσία. Όχι υπέρβαση για το ονόρε. Δηλαδή για τα media, για τους οπαδούς, για τις φανέλες, για το πρεστίζ του συλλόγου. Υπέρβαση οικονομική από τον Αλαφούζο βάσει των οικονομικών δεδομένων του Παναθηναϊκού που παραμένει «μνημονιακός», αλλά έχει δώσει transfer fee εφέτος για Λουντ, Τελάντερ, Eυαγγέλου στις ομάδες τους και συνολικά θα δαπανά ετησίως 3 εκατ. ευρώ με τους φόρους για τις αμοιβές των Μάικλ Εσιέν και Σέρχιο Σάντσεθ.

Ακόμη δεν έχει γνωστοποιηθεί αν ο Παναθηναϊκός έδωσε 600.000 ευρώ ή και περισσότερα ετησίως «καθαρά» στην Νιουκάστλ και 350.000 ευρώ ή και περισσότερα ετησίως «καθαρά» στον Μεχντί Αμπέντ. Το σίγουρο, όμως, είναι πως πρόκειται για μια μεταγραφή με οφέλη σε πολλά πεδία. Μια μεταγραφή με ελάχιστο ρίσκο, καθώς πλέον δεν μιλάμε για τον άγουρο 21χρονο Μεχντί, ο οποίος δοκίμαζε μια νέα πρόκληση, ερχόμενος από την άσημη σκωτσέζικη Σεντ Τζόνστον, στην οποία είχε παραχωρηθεί ως δανεικός από τις «Καρακάξες», προτού ο Νίκος Νταμπίζας πείσει τον ίδιο και την πρώην ομάδα του για τον δανεισμό του 2013.

Ο Νταμπίζας τον έφερε, ο Αναστασίου του βρήκε τον κατάλληλο ρόλο, η Νιουκάστλ τον πήρε πίσω. Θα έπαιζε πέρυσι περισσότερα από 20 ματς πέρυσι, για πρώτη σεζόν στην Premier League, αν δεν τραυματιζόταν την περίοδο που κέρδιζε θέση βασικού μετά τις δύο διαδοχικές νίκες με 1-0 επί της Λίβερπουλ και της Γουέστ Μπρομ. στα μέσα του πρώτου γύρου. Ως δεύτερος κεντρικός μέσος, στο 4-2-3-1 του Αλαν Πάρντιου, δίπλα στον Κόλμπακ, με τον Μούσα Σισοκό μπροστά τους. Εκλεισε την προηγούμενη σεζόν με 13 ματς, έχοντας όμως κερδίσει την εμπιστοσύνη κοινού και ΜΜΕ ως παίκτης «18άδας» στην Νιουκάστλ που έχει ρόστερ ευρύτερο και από του Ολυμπιακού. Λογικό να «ξεφορτώσει», ειδικά αν η πολιτική της συμπυκνώνεται σε μεταγραφές τύπου «Μίτροβιτς». Ηταν ο «Δώνης» της και το συμβόλαιό του έληγε το προσεχές καλοκαίρι. Τον έδωσε. Δεν χωρούσε. Στον Παναθηναϊκό… περισσεύει. Βελτιωμένος. Με δυο προετοιμασίες και μια σεζόν επιπέδου Premier League. Αν δεν «πιάσει», να… «πηδηχθούμε από το παράθυρο» όπως είχε πει ο Γιώργος Λεβέντης πριν από κάποια χρόνια στο X-Factor, όταν ακόμη κατά τον Πάγκαλο τα τρώγαμε όλοι μαζί.

Ο Αμπέντ ήρθε στον Παναθηναϊκό πριν από δύο χρόνια ως δεξιός εξτρέμ. Συνήθως σ΄ αυτή τη θέση τον χρησιμοποιούσαν οι Σκωτσέζοι της Σεντ Τζόνστον. Στον Παναθηναϊκό μετατράπηκε χάρη στον Αναστασίου σε έναν μοντέρνο box to box χαφ. Ένα «οκτάρι» απ’ αυτά που ψάχνουν πώς και πώς όλες οι ομάδες του κόσμου, ανάλογα με την οικονομική δυνατότητά τους, το scouting και την οξύνοια/ικανότητα των στελεχών τους. Έναν μέσο που σκόραρε, μάρκαρε, πατούσε στην περιοχή, πρέσαρε, εκτελούσε στατικές φάσεις, ήταν ικανός στον αέρα. Έναν νεαρό όχι και τόσο γρήγορο, με σωστές ποδοσφαιρικές βάσεις από την Ακαδημία της Λανς, με αξιοπρόσεκτη σωματοδομή, δίχως την τεχνική που θα αφήσει άφωνο το κοινό και άγαλμα τον αντίπαλο, αλλά με αντίληψη ποδοσφαιρική: καθηκόντων, απαιτήσεων, κίνησης, ρυθμού. Ηταν το πληρέστερο «αμορτισέρ» του προπέρσινου πρωταθλήματος, ίσως το πιο πολύτιμο γρανάζι στη μεσαία γραμμή με Μέντες – Πράνιτς – Ζέκα. Τον αγοράζει ο Παναθηναϊκός τον Αλγερινό, δεν τον παίρνει δανεικό. Στα 23 του. Επένδυση και για τον κορμό του μέλλοντος. Βάζει ένα «τούρμπο» στη μηχανή της μεσαίας γραμμής, από την οποία εξαρτώνται σχεδόν τα πάντα. Μαζί με τον Ζέκα: έχει να προσδοκά πολλά πλέον ο Αναστασίου και είναι στο χέρι του να αξιοποιήσει το έμψυχο δυναμικό του.

Μεγαλύτερες οι απαιτήσεις και για τον κόουτς πλέον, διότι συγκριτικά με την εκκίνηση της περυσινής σεζόν έχει… τέσσερις επιπλέον μέσους! Νίνη, Αμπεϊντ, Λουντ και Εσιέν – Κουτρουμπή. Χωρίς να χάσει κάποιον από τους περυσινούς βασικούς, Ζέκα – Πράνιτς – Λαγό, παρά μόνο τον Ντέιβιντ Μέντες. Ιδού η Ρόδος! Εν αρχή, ιδού η Γκαμπάλα…

Follow me on Twitter: Seretinio