Είδαμε πολλοί τις τελευταίες ημέρες στιγμιότυπα στο youtube από τα ματς των… legends της Ιντερ, της Μίλαν, της Ρεάλ, της Γιουβέντους, στο Unesco Cup 2014. Θαυμάσαμε, θυμηθήκαμε, νοσταλγήσαμε. Η Ρεάλ διοργανώνει από το 2010 κάθε καλοκαίρι στο Μπερναμπέου το «Corazόn Classic Match». Μίλαν, Μπάγερν, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχαν ανταποκριθεί στη κλήση της τα προηγούμενα χρόνια. Προχθές ήταν η Ιντερ φιλοξενούμενη. 2-2, με καρφωτή κεφαλιά - ισοφάριση Λάμπρου Χούτου από σέντρα του capitano Ζανέτι από δεξιά. Γεμάτο το γήπεδο, κατάμεστο. Όπως και πέρυσι, σε αντίστοιχο ματς, το Old Trafford.

Τα βλέπω και… στενοχωριέμαι. Για την έλλειψη ιδεών, πρωτοβουλίας, θετικής ενέργειας στο Ελλάντα. Εδώ τι μας εμποδίζει να διοργανώσουμε ένα «legends τουρνουά» κάθε Ιούνιο; Με συνεργασία της ΕΠΟ, της Λίγκας, του ΠΣΑΠ. Κενό χρονικό διάστημα είναι ο Ιούνιος. Γήπεδο θα βρεθεί. Και τηλεοπτική μετάδοση θα βρεθεί και χορηγοί θα βρεθούν αν λάβει τις σωστές διαστάσεις το γεγονός. Και φίλαθλοι θα πάνε στο ΟΑΚΑ ή στο Φάληρο ή στη Λεωφόρο ή στην… «Αγιά Σοφιά» αν με το καλό κατασκευαστεί. Και παλιοί και νέοι. Και τα media θα ενδιαφερθούν. Με οργανωμένο διαφημιστικό πακέτο και ματς σε «γιορτινό» Σαββατοκύριακο, όλοι θα ανταποκρίνονταν.

Ποιος δεν θα ήθελε να δει ένα τουρνουά με Παναθηναϊκό – Ολυμπιακό – ΑΕΚ, ΠΑΟΚ – Αρη – Ηρακλή και Λάρισα – ΟΦΗ των 90’s και της προηγούμενης δεκαετίας επί παραδείγματι; Και τα έσοδα να δοθούν είτε για φιλανθρωπικούς σκοπούς, ή για παλιούς ποδοσφαιριστές/προπονητές οι οποίοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα αξιοπρεπούς επιβίωσης. Με στήριξη από τους συλλόγους σε αθλητικό υλικό, με «κανονικούς» διαιτητές, γιατρούς, τα πάντα όλα. Ανταγωνιστικό τουρνουά, όχι της πλάκας. Με νίκες, τρόπαιο, πέναλτι (παράταση δεν θα αντέχουν τα παλικάρια…), όλα!

Και οι παλιοί παίκτες θα έλεγαν το «ναι»! Εύκολα! Τι νομίζετε, πώς τώρα δεν παίζουν μπάλα; Η συντριπτική πλειονότητα παίζει! Περιστασιακά οι περισσότεροι, πιο τακτικά άλλοι. Μεταξύ τους, σε τουρνουά, σε 8Χ8, ορισμένες σπάνιες φορές και σε φιλικά ματς που διοργανώνει ο ΠΣΑΠ, είτε με πρωτοβουλία των ομάδων τους. Όσες έχουν χρήματα να διαθέσουν για να τιμήσουν εμμέσως με αυτόν τον τρόπο και τους παλαιότερους αθλητές τους.

Ξέρετε, είναι πολύ… εύηχο να λέμε και να γράφουμε για παίκτες που δημιούργησαν ανά γενιά την ιστορία των ομάδων. Και αφιερώματα να κάνουμε και ιστορίες να ακούμε και να μας αφηγούνται πράγματα και θαύματα. Πλέον, όμως, υπάρχουν γενιές που έχουν δει τον Σαραβάκο και τον Χατζηπαναγή, τον Μαύρο και τον Αναστόπουλο, τον Κούη και τον Καραπιάλη και τον Βέρα και πολλούς – αμέτρητους ακόμη, μόνο από το youtube (ούτε καν από την τηλεόραση). Και άλλοι που θα ήθελαν να ξαναδούν τη γενιά του 2004 μαζί με τους παλαιότερους να φορούν την ίδια (πράσινη/κόκκινη/κίτρινη/ασπρόμαυρη) φανέλα. Καλό θα ήταν να το δοκιμάσουμε. Και σταδιακά να το καθιερώσουμε. Ίσως να ωφελήσει σε πολλά επίπεδα, ακόμη και στο πεδίο της εχθρο/πολεμικής ατμόσφαιρας που συναντούμε πολλάκις σε ματς μεταξύ των… σημερινών ομάδων.

Κέφι χρειάζεται, πρωτοβουλία, οργάνωση και θετική ενέργεια. Δεν είναι δα και το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου. Θα είχε και την πλάκα του να βλέπαμε στις κερκίδες του ίδιου γηπέδου πέντε – έξι διαφορετικά κασκόλ… Ισχύει, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, το «δεν υπάρχει ‘δεν μπορώ’ – υπάρχει ‘δεν θέλω’». Η το… νεοελληνικό «ασ’ το, πού να τρέχουμε τώρα…».

* Follow me on Twitter: Seretinio