"Στόχος" οι Γιαπωνέζοι

Kαλό νέο Νο 1: Δεν υπήρχαν σοβαροί τραυματισμοί και απώλειες, πλην του Σωκράτη Παπασταθόπουλου, ο οποίος δεν χάνει δα και το Μουντιάλ.

Καλό νέο Νο 2: Η εθνική σταδιακά – μετά το ματς με τους Πορτογάλους – «ξεμπούκωσε» από την εντατική προπόνηση δέκα ημερών. Υψηλότερη ένταση, καλύτερος ρυθμός, πιεστικά 10λεπτα.

Καλό νέο Νο 3: Τα τρία φιλικά πιστοποίησαν στο μυαλό του Σάντος την αξιοπιστία των επιλογών του. Να τα έχει καλά ο προπονητής με τον εαυτό του πάνω απ΄ όλα σε μια τέτοια επιλογή για Μουντιάλ, είναι σπουδαία υπόθεση πριν από την έναρξη του τουρνουά.

Καλό νέο Νο 4: Ο συναγωνισμός: Φετφατζίδης, Μόρας, Κονέ, Γκέκας, Λάζαρος, Βύντρα, Τζαβέλλας, ο καθένας σε διαφορετικό βαθμό, έδειξαν απολύτως έτοιμοι να αναλάβουν το βάρος της ευθύνης που τους αναλογεί σε κάποιο ή κάποια ματς. Οποιος πιστεύει ότι η εθνική θα την… βγάλει με την ίδια ενδεκάδα και στα τρία ματς, πλανάται…

Καλό νέο Νο 5: Σε «selfie» δια του φωτογράφου Τζαβέλλα έχουν ποζάρει ακόμη και ο Καραγκούνης, ο Βύντρα, ο Φερνάντο Σάντος! Ο Μανιάτης δεν έχει βγάλει. Όχι, δεν είναι οι… selfies το δείγμα της συσπείρωσης και της θετικής ατμόσφαιρας. Ούτε τα ωραία βιντεάκια της ΕΠΟ. Μα σε κάθε περίπτωση, η πληγή με τον Κατσουράνη «έγιανε». Δεν θεραπεύτηκε. Δεν το επιτρέπουν χαρακτήρες και εξωγενείς παράγοντες. Μα δεν αποτελεί δα και πρόβλημα, όπως ίσως κάποιοι θα ήθελαν…

Καλό νέο Νο 6: Οι… ξένοι εξακολουθούν να μας φοβούνται. Ν διαβάσει κάποιος αναλύσεις media του εξωτερικού, θα το καταλάβει. Η φήμη μιας «ύπουλης», δυσκολοκατάβλητης και μαχητικής ομάδας, προκαλεί ποδοσφαιρικούς δισταγμούς ακόμη και σε θεωρητικά ανώτερους αντιπάλους. Από το Μουντιάλ του 2010 ως σήμερα, τέσσερα χρόνια πέρασαν, μόνο δυο ομάδες τόλμησαν να παίξουν με την εθνική φουλ επίθεση και να επιβεβαιώσουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο την ανωτερότητά τους. Η Γερμανία με τις σπουδαίες προσωπικότητες στο 4-2 του Euro και οι Βόσνιοι στο εκτός έδρας 3-1.

Όλα αυτά, βεβαίως, δεν αρκούν για την πρόκριση. Γιατί, ας μην γελιόμαστε. Επιτυχία θα είναι μόνο η πρόκριση στην επόμενη φάση, αν θέλουμε να είμαστε σωστοί κριτές. Το έχουν πει (ελπίζω όχι απλώς για να το… λένε) σχεδόν όλοι οι παίκτες και ο κόουτς. Πως αυτός είναι ο στόχος στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ τουρνουά. Διαφορετική «επιτυχία» η πρόκριση στο Μουντιάλ, άλλη η επιτυχία ΣΤΟ Μουντιάλ.

Για να επιτευχθεί ο στόχος, η εθνική χρειάζεται ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ένα τρίποντο. Πού θα το βρει; Σύμφωνα με όσα έχω δει μέχρι στιγμής, όσο κι αν μέχρι πριν από έναν μήνα ίσως πολλοί να είχαμε διαφορετική εικόνα, το ματς στο οποίο δείχνει πιο εφικτή η νίκη, είναι το δεύτερο, εναντίον της Ιαπωνίας.

Εναντίον μιας ομάδας, δηλαδή, η οποία σε φιλολογικό επίπεδο, έμοιαζε… φοβερή και τρομερή λόγω τρεξιμάτων. Λες και θα παίζουν με έντεκα μηχανάκια Honda. Κι όμως! Η εικόνα της στα δύο τελευταία φιλικά ματς της ήταν ασόβαρη. Και τις «ασόβαρες» ομάδες, τις επιπόλαιες, αυτή η εθνική Ελλάδας, ξέρει πώς να τις «τιμωρεί». Ειδικά όταν δεν έχουν περισσότερες από τρεις σημαντικές ποδοσφαιρικές προσωπικότητες με ισχυρό αγωνιστικό εγωισμό στην ενδεκάδα τους.

Δεν λαμβάνω υπόψιν το πρώτο φιλικό της, εκείνο το 1-0 με την Κύπρο, η οποία είχε παραταχθεί χωρίς τους διεθνείς του ΑΠΟΕΛ και της ΑΕΛ. Δέχθηκε τότε έντονη κριτική η Ιαπωνία επειδή δεν έριξε τέσσερα – πέντε γκολ σε μια ομάδα «κλεισμένη» στα καρέ της: ένας απλό δείγμα δυσκολίας καταγράφηκε, απέναντι σε κλειστή άμυνα.

Λαμβάνω, όμως, υπόψιν την παρουσία της Ιαπωνίας στα δύο επόμενα παιχνίδια της. Το 3-1 με την Κόστα Ρίκα και το 4-3 με την Ζάμπια , με νικητήριο γκολ στο 94’. Με «ανατροπή» αμφότερα. Δεν συνυπολογίζω και το 4-2 με τη Νέα Ζηλανδία (αν και ανήκει στην ίδια «κατηγορία» φιλικών αγώνων), επειδή είχε πραγματοποιηθεί τον… Μάρτιο.

Μια ομάδα – ναι – γρήγορη -. Και ατομικά και ομαδικά. Μια ομάδα – ναι – με αρκετές ασίστ και τελικές προσπάθειες σε ανοιχτό χώρο. Ταυτόχρονα, όμως, και ένα σύνολο επιρρεπές στο λάθος. Με αρκετές χαμένες μπάλες στη μεσαία γραμμή. Με 2-3 παίκτες «βεντέτες» (Χόντα, Καγκάβα), οι οποίοι δεν… πολυσυμμετέχουν στις καλύψεις και συνολικά ανασταλτικά. Μια ομάδα με μεγάλες αδυναμίες στο κέντρο της άμυνας, που δέχεται εύκολα τελικές προσπάθειες. Μια ομάδα με πρόβλημα αμυντικά στις στατικές φάσεις (είναι και επικίνδυνη επιθετικά όμως στα «στημένα»!) και στο αμυντικό transition της.

Γενικά και για να μην πολυλογούμε, μια ομάδα που «ταιριάζει» σε μια πειθαρχημένη εθνική Ελλάδας. Ένα σύνολο του οποίου τα μειονεκτήματα «κουμπώνουν» στα ελληνικά πλεονεκτήματα. Θα είναι το δεύτερο ματς. Το πιο κρίσιμο. Κι αν χάσει η Ελλάδα στην πρεμιέρα, δεν χάνεται. Κι αν κάνει την τεράστια έκπληξη και επικρατήσει επί της Κολομβίας, δεν διασφαλίζει την πρόκριση.

Εχω την εντύπωση πως αν είναι ένα το παιχνίδι που ΠΡΕΠΕΙ να πάρει για να θεμελιώσει προοπτικές πρόκρισης, είναι αυτό με τους Γιαπωνέζους. Και, μετά, να τα παίξει όλα για όλα με τον Ντρογκμπά, τον Καλού και τον Ζερβινιό. «Ρωσία» δεν έχουμε στον όμιλο. Τότε… θα είμασταν σίγουροι. Τελευταίο ματς ομίλου στο Euro 2004, τελευταίο ματς ομίλου στο Euro 2010. To «γούρι» μας…

Υ.Γ. Αν ΑΥΤΗ η Βραζιλία, με ΑΥΤΗ τη λειτουργία στη μεσαία γραμμή , αυτή τη συνοχή, αυτή την ανασταλτική λειτουργία και αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού, πάρει το Μουντιάλ χωρίς διαιτητικό «σπρώξιμο», για μένα θα είναι έκπληξη. Αξιολογώντας με αμιγώς ποδοσφαιρικά κριτήρια. Παρότι έχει winner προπονητή και σούπερ αμυντική τετράδα.

Follow me on Twitter: Seretinio