Τα θεμέλια της αναγέννησης

Είναι για να πανηγυρίζουμε αυτή την... πρόκριση στα μπαράζ; Όχι. Είναι για να γκρινιάζουμε; Ναι, με μέτρο! Όταν πρέπει, όσο πρέπει: για το απίστευτο 0-0 με την Εσθονία επί παραδείγματι, το οποίο μας δημιούργησε (λανθασμένα όπως αποδείχθηκε) την αίσθηση ότι η εθνική Ελλάδας αποκλείστηκε εκείνη τη βραδιά.

Δεν είχαμε μετρήσει σωστά την αντίδραση του κυρίου Ρομπέρτο Μαρτίνεζ. Του προπονητή του Βελγίου, που προσπαθεί – σε πολύ ανώτερο από το δικό μας επίπεδο – να προσθέσει το dna του νικητή και να εμποτίσει με τη νοοτροπία της αληθινά μεγάλης ομάδας ίσως το καλύτερο ποιοτικά ευρωπαϊκό σύνολο μαζί με τη Γαλλία αυτή την περίοδο.

Οταν έχεις δέκα παικταράδες, μπορείς να νικήσεις τη Βοσνία απόντος του Πιάνιτς ακόμη κι αν ο Αζάρ και ο Μέρτενς προστατεύουν τα ακριβοπληρωμένα ποδαράκια τους. Έστω δίχως τον Λουκακού, έχεις Μπατσουαγί. Το Βέλγιο μας δώρισε αυτή τη δεύτερη ευκαιρία με τη νίκη στο Σεράγεβο και οι Έλληνες δεν πέταξαν και τη δεύτερη ευκαιρία τους στα σκουπίδια. Την πρώτη – τη νίκη της Κύπρου επί της Βοσνίας – την είχαμε ξοδέψει στην “no Mitroglou – no goal” βραδιά με τους Εσθονούς.

ΜΗΤΡΟΓΛΟΥ Ο ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΠΑΙΚΤΗΣ

Ναι, ο Ζέκα μετάγγισε τόνους ενέργειας στη μεσαία γραμμή μιας εθνικής που για να κάνει κλέψιμο στη μεσαία γραμμή έπρεπε να κάνει λάθος πάσα ο αντίπαλος. Ναι, ο Herr Skibbe είχε καταπληκτική ιδέα με τον Τάσο Δώνη, ο οποίος πλέον έχει όλο το “εθνικό” μέλλον μπροστά του κι αν μπει για τα καλά στο επαγγελματικό καλούπι των Γερμανών θα μας προσφέρει μελλοντικά πανέμορφες ποδοσφαιρικές στιγμές. Ναι, ο Μάνταλος δείχνει να προσαρμόζεται σταδιακά καλύτερα στη θέση του ακραίου, την οποία πολλάκις υπηρετεί και στην ΑΕΚ. Ναι, ο Σταφυλίδης είναι πλέον ένας ώριμος ενδεκαδάτος παίκτης της εθνικής Ελλάδας και οι δυο στόπερ μας σταθερή μεγάλη αξία.

Όμως ο πιο σημαντικός παίκτης αυτής της εθνικής ήταν και παραμένει ο Κώστας Μήτρογλου. Κι ας... συνεχίζουν οι Άγγλοι κατά καιρούς να τον συμπεριλαμβάνουν στις top "flop" μεταγραφές σέντερ φορ στην ιστορία της Premier League. Ποσώς μας ενδιαφέρει. Το πέρασε εκείνο το στάδιο ο Μητρογκόλ, ήταν το τρίτο (μετά από δύο στον Ολυμπιακό) και σημαντικότερο comeback της καριέρας του. Η Μπενφίκα αποδείχθηκε ιδανική ευκαιρία, όπως και το πορτογαλικό πρωτάθλημα. Μακάρι να μπορούσε αυτή η εθνική ομάδα να τον “ταϊσει” περισσότερο και καλύτερα. Διότι πολλοί σέντερ φορ με το δικό του φονικό ένστικτο δεν υπάρχουν σε ομάδες επιπέδου Ελλάδας στην Ευρώπη! Δεξί, αριστερό, κεφάλι, πάσα, όλα!

Ο Μήτρογλου μας είχε στείλει στο προηγούμενο Μουντιάλ, ο Μήτρογλου μπορεί να μας στείλει και στο επόμενο. Πέρασαν τέσσερα χρόνια, έκανε τον κύκλο της η ομάδα μετά το μεταβατικό στάδιο της αλλαγής. Φυσιολογικά πράγματα, τα οποία στην Ελλάδα πήραν τεράστιες διαστάσεις λόγω του απίστευτου μπάχαλου με Ρανιέρι – Μαρκαριάν και των τρομακτικών αποτελεσμάτων της με τα Νησιά Φερόε και όχι μόνο...

ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ΞΑΝΑ "ΕΘΝΙΚΗ" ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Στο μυαλό κάθε απλού παρατηρητή, το παράδειγμα του ζεύγους Μανιάτη – Τζαβέλλα αρκεί για να καταδειχθεί η αλλαγή. Τα “οπαδικά” τους είχαν χωρίσει, τα βρήκαν εδώ και πάρα πολύ καιρό οι δυο πρώην συμπαίκτες στον Πανιώνιο. Βοήθησαν πολύ ο Παπασταθόπουλος με τον Τοροσίδη, έβαλε το χεράκι του ο Καρνέζης, δημιούργησε έναν κορμό ο Σκίμπε, μπαίνει σταδιακά στον ρόλο του “παλιού” και ο Μανωλάς, είναι πολύ θετική η επιρροή στα αποδυτήρια των Τζιόλη, Σάμαρη και Ζέκα, έρχονται και ο Μάνταλος με τον Φορτούνη.

Διχόνοιες δεν υπάρχουν, "στραβές" από τον Σκίμπε, ναι. Λίγες. Του Λάζαρου, του Μπακάκη, ίσως του Φετφατζίδη. Αλλά δεν είναι “δογματικός” ο Γερμανός, παρά τα λάθη του. Βλέπει και Σούπερ Λίγκα, ξέρει τι γίνεται και στο εξωτερικό. Ξέρει ποιοι είναι και τι κάνουν ο Πέλκας και ο Κουρμπέλης, ο Λυκογιάννης και ο Ρισβάνης, βλέπει και Πανιώνιο και Ατρόμητο και Αστέρα, ΠΑΣ Γιάννινα, Ξάνθη, όλους! Δεν παρακολουθεί μόνο τους “μεγάλους” που δεν έχουν δα και... στρατιά αξιόλογων Ελλήνων παικτών πλην της ΑΕΚ. Αλλά δεν είναι δυνατόν να τους καλεί όλους. Μας εξέπληξε ευχάριστα με τον Δώνη, δυσάρεστα με τον Λάζαρο, σε γενικές γραμμές δεν έχει κάνει... τέρατα και σημεία, αλίμονο! Το σημαντικότερο; Χάρη στη βοήθεια και των παικτών, δημιούργησε και πάλι τον “πάμε στην Εθνική” ενθουσιασμό! Την αγωνία για μια κλήση, για μια συμμετοχή, για το ταξίδι, την προσδοκία και τον στόχο κάθε παίκτη!

Η ομάδα έχει και πάλι "εθνική συνείδηση" και οι παίκτες χαίρονται ή και απολαμβάνουν την αθλητική προσπάθειά τους. Μπορεί να μην αρκεί για το ταξίδι στη Ρωσία. Είναι όμως όλα αυτά τα θεμέλια για την αναγέννηση αυτής της ομάδας.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗ ΔΑΝΙΑ

Όσο για την κλήρωση; Πιο "βατός" αντίπαλος οι Δανοί, αμαχητί δεν θα... πέσουμε με κανέναν! Το μόνο βέβαιο είναι πως δεν μας θέλει κανένας απέναντί του! Και γιατί να θέλουν Οι Ιταλοί, οι Ελβετοί, οι Κροάτες και οι Δανοί μια ομάδα η οποία δεν ηττήθηκε εκτός έδρας από το Βέλγιο και τη Βοσνία; Κακός μπελάς η Ελλάδα σε νοκ άουτ ματς κι ας αδυνατεί σε σετ παιχνίδι να δημιουργήσει πολλές φάσεις. Στα νοκ άουτ ουδείς παίζει για το θέαμα! Παίζει για το ταξίδι στο Μουντιάλ! Η Ελλάδα δεν ήταν, δεν είναι ούτε θα γίνει ποτέ Γαλλία και Γερμανία, Ισπανία και Ολλανδία. Δεν θα παίξει ποτέ θεαματικό ποδόσφαιρο. Όπως ουδεμία ελληνική ομάδα – στα καλύτερά της βεβαίως – έχει παρουσιάσει σε σταθερή βάση θεαματική απόδοση στις σπουδαίες ευρωπαϊκές πορείες της.

Μεγάλες νίκες έχουν πετύχει, καταπληκτικές βραδιές είχαν. Σποραδικά όμως. Κι ας είχαν κατά διαστήματα υπέροχους ξένους παίκτες, οι οποίοι ανέβαζαν κατακόρυφα το επίπεδό τους και το ευρωπαϊκό status τους. Για σκεφτείτε τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ στα καλύτερα ευρωπαϊκά τους βράδια τα τελευταία 25 χρόνια – μετά το άνοιγμα της αγοράς και την “παγκοσμιοποίηση” - μόνο με Έλληνες παίκτες! Θα μπορούσαν; Όχι βέβαια. Γι' αυτό, ας μην είμαστε υπερβολικά αυστηροί μ' αυτή την εθνική Ελλάδας.

ΤΩΡΑ ΛΕΝΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ "ΓΙΝΑΜΕ ΟΜΑΔΑ"

Οταν... έπρεπε, σ' αυτό το μπάχαλο της προηγούμενης πορείας με τις διαδοχικές αλλαγές παικτών – προπονητών – διοικούντων, είμασταν (σχεδόν) όλοι. Τώρα, δεν της αξίζει γκρίνια. Ούτε “προδέρμ” όμως. Οι δημοσιογραφικές παρατηρήσεις για όσα συνέβαιναν στην ΕΠΟ και είχαν τη δική τους εκτυφλωτική αντανάκλαση στην εικόνα της εθνικής ομάδας έγιναν τώρα παραδοχή από τους ίδιους τους (παλιούς) παίκτες, οι οποίοι – ο ένας μετά τον άλλο – λένε φωναχτά και δημοσίως “γίναμε ομάδα”. Άρα; Πριν... μάλλον δεν είμασταν ομάδα. Και καλύτερα απ' όλους το ξέρουν οι ίδιοι. Διότι σε τελική ανάλυση πάντα το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας και της αποτυχίας ανήκει στον αθλητή.

Υ.Γ. Ναι, όπως το είπε ο κόουτς Σαμπαόλι! “Δεν χρωστάει ο Μέσι ένα Μουντιάλ. Το ποδόσφαιρο χρωστάει ένα Μουντιάλ στον Μέσι”. Δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Αυτή η Αργεντινή δεν έχει το μέταλλο της προ τετραετίας ομάδας που το έχασε στον τελικό από τον... Γκέτσε! Δεν έχει το ρόστερ (ειδικά τους μέσους) της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Βραζιλίας, της Ισπανίας. Στα δικά μου μάτια το Βέλγιο έχει καλύτερο σύνολο απ΄ αυτή την Αργεντινή! Όμως Μουντιάλ χωρίς Αργεντινή εμείς δεν έχουμε ζήσει ακόμα! Για να δούμε μήπως για πρώτη φορά δούμε χωρίς την Squadra Azzurra, η οποία για πολλοστή φορά... πρόσφερε άφθονο ποδοσφαιρικό θέαμα στην προκριματική φάση.