Πεντακάθαρο το 1-0 του Ηρακλή. "Παππούς" κι αυτός στο ελληνικό ποδόσφαιρο, θα γιορτάσει χαρούμενα σήμερα τα 107α γενέθλιά του. Ο "συνομήλικος" Παναθηναϊκός ήταν απογοητευτικός. Με τρεις χαμένες ευκαιρίες από τον Νίκο Καρέλη (μία η "κλασική"), παίκτες σε ρόλους που δεν ταίριαζαν, σχήμα που δεν τού ταίριαζε, ποδοσφαιριστές και προπονητή σε πολύ κακή βραδιά.

Οι ευθύνες των παικτών

Να ξεκινήσουμε από τα... στοιχειώδη. Οταν ο Σαραμαντάς, ο Μπουκουβάλας, ο Ζιαμπάρης, ο Καρασαλίδης, ο Ιντζόγλου, ο Πασάς, ο 35χρονος Ρομάνο και ο 33χρονος Μπαρτολίνι νικούν ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ τον Μπεργκ, τον Σάντσεθ, τον Ζέκα, τον Εσιέν, τον Καρέλη, τον Ταυλαρίδη, τον Στιλ και τον Αμπέντ, η πρώτη ευθύνη βαραίνει τους παίκτες. Εκείνοι πιστώνονται τα περισσότερα “μπράβο” στις νίκες και τις επιτυχίες (ειδικά όταν αντιμετωπίζουν ανώτερους αντιπάλους), εκείνοι χρεώνονται σε μεγαλύτερο βαθμό το βάρος της αποτυχίας (ειδικά όταν αντιμετωπίζουν κατώτερους αντιπάλους). Είτε ο προπονητής αποφασίσει 4-4-2, 3-5-2, 4-2-3-1, 7-3-0 ή 1-4-5, ο παίκτης είναι ο βασικός υπεύθυνος στην ήττα από αντίπαλο χαμηλότερης δυναμικότητας. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για γήπεδο στο οποίο ο Παναθηναϊκός δεν αντιμετώπισε εχθρική ατμόσφαιρα, με διαιτητή ο οποίος ήταν σωστός στην πλειονότητα των αποφάσεών του (Κομίνης) και με ΕΞΤΡΑ ΚΙΝΗΤΡΟ (λέμε τώρα...) την παρουσία του καινούριου προπονητή και τα επιπρόσθετα "ερεθίσματα" για παίκτες που δεν έχουν δεδομένη τη θέση τους στην ενδεκάδα. Κι αν την έχουν, μάλλον λάθος έχουν καταλάβει ορισμένοι. Η' δεν τους πολυνοιάζει κι αν τη χάσουν – αυτό είναι θέμα Βόκολου και Φύσσα πια - δεν ξέρει ο Στραματσόνι τι κουβαλά ο καθένας τους μέσα στο μυαλό του.

Μ' αυτά και μ' αυτά, πάντως, ίσως να γίνει και κάποια έκπληξη τον Ιανουάριο και δεν αποχωρήσουν μόνο ο Δώνης με τον Μπούρμπο, για τους οποίους φαίνεται να πέφτουν οι τίτλοι τέλους... Ισως κάποιοι ποδοσφαιριστές να ένιωσαν πλέον “ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ”. Λόγω Αναστασίου και επεισοδίων στο ντέρμπι. Σίγουρα ξέρουν ότι πρωτάθλημα “γεια σας”, εδώ και πολύ καιρό (τα λέγαμε από το πρώτο δίμηνο μετά από την εικόνα που είχαμε διαμορφώσει για το έμψυχο δυναμικό και την εικόνα του Ολυμπιακού, σε συνδυασμό με την ελάχιστη προσφορά των μεταγραφών του Παναθηναϊκού και τη συνολική ατμόσφαιρα μετά τον αποκλεισμό από την Γκαμπάλα). Το “καμπανάκι” έχει ηχήσει πολλές φορές, αλλά ο Αλαφούζος είναι σχεδόν πάντα με το “χάδι” και το “καλό”. Χτύπημα στην πλάτη, “πάμε παρακάτω”, μέχρι και πριμ για τρεις διαδοχικές νίκες! Φαίνεται ότι κάποιοι δεν τα εκτιμούν αυτά και μάλλον ο president πρέπει να κάνει στην άκρη από το ποδοσφαιρικό τμήμα. Και είτε τα καταφέρουν είτε όχι, οι Βόκολος – Φύσσας, να ξέρουν ότι εκείνοι είναι οι αποκλειστικά υπεύθυνοι.

Οι παίκτες του Ηρακλή είχαν: μεγαλύτερη συγκέντρωση, καλύτερη προσαρμογή στο πλάνο του δικού τους προπονητή, περισσότερο πείσμα – δίψα – θέληση για το αποτέλεσμα. Αυτά είναι δεδομένα. Δεν θα... άλλαζαν, ακόμη κι αν ο Παναθηναϊκός είχε ισοφαρίσει (όπως θα μπορούσε στο τελευταίο 15λεπτο) ή ακόμη κι αν ανέτρεπε συνολικά τα δεδομένα με ένα “συγκυριακό” γκολ, όπως τα είχε καταφέρει στο Αγρίνιο, από την “τυφλή” γιόμα του Σάντσεθ και το γκολ του Μπεργκ από τη “γκέλα” του Κούσα.

Οι ευθύνες του Στραματσόνι

Το “χεράκι” του, βεβαίως, για την εικόνα και το αποτέλεσμα του Παναθηναϊκού, το έχει βάλει και ο Στραματσόνι. Αν ήταν ο Αναστασίου στο Καυτανζόγλειο, θα είχε γίνει ΧΑΜΟΣ! Τώρα, ο Ιταλός έχει κάποια ελαφρυντικά. Σωστά, δικαιολογημένα. Όχι τόσα όσα θεωρούν οι περισσότεροι. Διότι εναντίον του Ηρακλή...

1. Μοίρασε λανθασμένους ρόλους στους “εξτρέμ” Αμπέντ – Ατζαγκούν

2. “Κράτησε” πολύ πίσω τον Ζέκα στο α' μέρος, σχεδόν δίπλα από τον Εσιέν

3. Άργησε πάρα πολύ στις αλλαγές.

4. “Ξόδεψε” μια αλλαγή. Προς τι η αντικατάσταση δεξιού μπακ (Τριανταφυλλόπουλος – Μαρινάκης);

5. Εβαλε τον Κλωναρίδη στο 85', ενώ το σκορ ήταν 1-0 και άλλο επιθετικό δεν είχε στον πάγκο

6. Άφησε στον πάγκο τον Νάνο (το έκανε και ο Αναστασίου κάποιες φορές), στερώντας έναν από τους δυο - τρεις βασικούς πυλώνες ανάπτυξης του Παναθηναϊκού. Ο Πράνιτς έχει μεγαλύτερη καριέρα, περισσότερη πείρα, όχι όμως και τις αντοχές του Ισπανού...

7. Δεν τόλμησε να αλλάξει διάταξη κατά τη διάρκεια του αγώνα και παρά το αρνητικό σκορ από νωρίς (θα μπορούσε και 3-5-2 με Σάντσεθ - “Τριάντα” - Ταυλαρίδη και 4-4-2 σε “ρόμβο” και 4-2-3-1)

8. ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ: Παρέταξε τον Παναθηναϊκό με συντηρητική – φοβική αντιμετώπιση του ματς. Όχι με διάθεση να είναι το “αφεντικό”, να πιέσει, να κυκλοφορήσει τη μπάλα, να “κυνηγήσει” το παιχνίδι από το 1' για να προηγηθεί και να το διαχειριστεί πιο εύκολα εν συνεχεία. Αλλά με το “προσεκτικά πίσω και να βγάλουμε ένα γκολ”.

Ολα αυτά είναι απόρροια προφανώς της ανασφάλειάς του και της έλλειψης πλήρους εικόνας για κάθε παίκτη. Δείχνουν, όμως, ταυτόχρονα (πρώιμα) κάποιες “αγκυκλώσεις” και λανθασμένες εκτιμήσεις για ζητούμενα που “φώναζαν” κατά τη διάρκεια του ματς: αυτά είναι τα ανησυχητικά για τον Στραματσόνι. Οπως και ορισμένα από τα λόγια του.

Ο Πανιώνιος και η πεντάδα

Σε κάθε περίπτωση, άπαντες στον Παναθηναϊκό καλούνται να συνειδητοποιήσουν ότι χωρίς μάχη τίποτα δεν κερδίζεται στο γήπεδο. Κι αν είναι απογοητευτική η συγκομιδή στα τρία τελευταία ματς του πρώτου γύρου (Βέροια – Πανθρακικός εκτός έδρας, Αστέρας Τρίπολης στην πιθανότατα κενή Λεωφόρο), οι Πράσινοι ίσως κληθούν να δώσουν μάχη για την πεντάδα, κυρίως λόγω των εκτός έδρας αδυναμιών τους. Ο Πανιώνιος αντέχει (ισόβαθμος σήμερα!), ο ΠΑΟΚ κάποια στιγμή θα συνέλθει, η ΑΕΚ και ο Αστέρας Τρίπολης είναι εδώ. Μιλούμε δεδομένα για μια πολύ δύσκολη συγκυρία (τιμωρία – ντέρμπι – αλλαγή προπονητή) και ένα σαφέστατα μεταβατικό στάδιο του Παναθηναϊκού, αλλά υπάρχει και κάτι που δεν αλλάζει ως σταθερά στο ποδόσφαιρο.

Λέγεται αγωνιστικός εγωισμός! H', αλλιώς, φιλότιμο.

Y.Γ. Να είμαι ειλικρινής: περίμενα σε χειρότερη κατάσταση τον Μάικλ Εσιέν. Δηλαδή, να... κλατάρει μετά το 60'. Όχι, ο Γκανέζος δεν κατάφερε να δώσει το “κάτι παραπάνω” στον Παναθηναϊκό. Αλλά δεν τον... έβλαψε κιόλας. Δηλαδή, δεν έκανε λάθη στις πάσες του, δεν έχασε τη θέση του, δεν προκάλεσε προβλήματα. Όμως δεν τα έλυσε κιόλας! Ένα μικρό θετικό πρόσημο παίρνει, λοιπόν. Αν μπορέσει να προσφέρει περισσότερα στην ομάδα του, θα φανεί στο μέλλον. Δεν ρίσκαρε, δεν πίεσε. Έπαιξε με το μυαλό και την πείρα του. "Safe". Μπροστά από Σάντσεθ – Ταυλαρίδη στο πρώτο μέρος, πολύ επιφυλακτικά. Πήρε μέτρα προς τη μεσαία γραμμή στο β' ημίχρονο.

“Φάνηκε” περισσότερο, διότι ήταν ο εκτελεστής πολλών στατικών φάσεων, διότι ήξερε πού να βρίσκεται για να παίρνει μπάλα και γιατί σε μια γενικά “αργή” ομάδα με ακόμη πιο αργή ανάπτυξη, ένας παίκτης της δικής του κλάσης και της δικής του έλλειψης ρυθμού, δεν θα φανεί “λίγος”, αλλά... ένας από όλους. Αυτό ήταν ο Εσιέν, στο πρώτο παιχνίδι του μετά από οκτώ μήνες. “Ένας από όλους” τους παίκτες του Παναθηναϊκού που ηττήθηκαν από την ομάδα που βάσει ποιότητας και βάθους έμψυχου δυναμικού, έχει ως στόχο την παραμονή της στην κατηγορία. Κι αν κάποιοι σκέφτονται (γιατί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ) ότι δόθηκε διοικητική "κατεύθυνση" εξ αρχής στον "Στράμα" να βάλει τον Εσιέν στην ενδεκάδα, δική μου γνώμη είναι ότι ο Ιταλός θεωρεί ότι αυτός ο ανέτοιμος Γκανέζος είναι πιο ικανός στον ρόλο του από τον Λαγό και τον Κουτρουμπή. Θα φανεί αν έχει δίκιο ή άδικο...

* Follow me on Twitter: Seretinio