Φτάσαμε, λοιπόν, στο πρώτο φιλικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Σήμερα με την Άλκμααρ, στην Ολλανδία. Σε μια ιδιόμορφη και πρωτόγνωρη καλοκαιρινή περίοδο, στην οποία ο μεγαλομέτοχος περιμένει έναν εν δυνάμει επενδυτή να κάνει την τελική κίνησή του, αφού προηγουμένως εκείνος συμφωνήσει για τα υπόλοιπα επενδυτικά πρότζεκτς του «Pan Asia Investment» fund στην Ελλάδα. Με «-6» στην καμπούρα και δικαίωμα μόνο μίας μεταγραφής παίκτη άνω των 23 ετών, ως «αντίμετρα» στην ποινή υποβιβασμού, η οποία καταργήθηκε μετά το τέλος του πρωταθλήματος.

Όλα αυτά δεν είναι ασυνήθιστα, κυρίως στον ευρωπαϊκό νότο. Έχουν συμβεί και σε πολύ καλύτερες και μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές οικογένειες. Όπως στη Μίλαν αυτά τα τελευταία χρόνια… Η χρεωκοπία, το μνημονιακό καθεστώς, η απαγόρευση μεταγραφών, η αφαίρεση βαθμών είναι δεινά τα οποία έχουν βιώσει πολύ μεγαλύτεροι σύλλογοι από τον Παναθηναϊκό. Τώρα ζουν αυτή την κατάσταση και οι φίλοι του "τριφυλλιού", οι οποίοι πλέον… συνήθισαν.

Συνήθισαν να διαβάζουν για τα χρέη στον Εσιέν και στον Ρινάλντι. Για τις οφειλές στον Τελάντερ και στον Γιάννη Αναστασίου. Ξεχρέωσε με τον Βέμερ; Να’ σου ένας Στέργος Μαρίνος από το… 2013! Ξεχρέωσε τον Τοτσέ; Να’ σου ένας Λέτο από το 2017. Δεν σταματά αυτό το γαϊτανάκι. Και δεν θα σταματήσει αν δεν αλλάξει η ιδιοκτησία. Έρχονται κι άλλες προσφυγές… Μέστο, συνεργάτες Στραματσόνι, ποιος ξέρει ποιοι άλλοι…

Ο Γιάννης Αλαφούζος συνεχίζει ολομόναχος να πληρώνει την αβάσταχτη κληρονομιά της πολυμετοχικότητας και τα αμέτρητα δικά του λάθη. Και θα συνεχίσει να το κάνει μέχρι να πωληθεί η ΠΑΕ Παναθηναϊκός στον Παϊρότζ Πιεμπονγσκάντ ή σε κάποιον άλλο επενδυτή. Θα συνεχίσει παρότι έχουν περάσει ήδη δέκα μήνες από την ανακοίνωση της αποχώρησής του, όταν καλούσε (μάταια όπως αποδείχθηκε…) τις «παναθηναϊκές δυνάμεις» προς συνδρομή και στήριξη.

Δεν τη βρήκε παρά από ελάχιστους αφανείς επιχειρηματίες, οι οποίοι έχουν βοηθήσει οικονομικά το Τριφύλλι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Συνεχίζει στον μνημονιακό δρόμο, με στόχο τη σταδιακή μείωση των χρεών και τη συμφωνία για την αλλαγή σκυτάλης στην ΠΑΕ. Κατανοητό. Και πλήρως αποδεκτό ότι κατάφερε - με κόστος «κανονικού» Παναθηναϊκού - να πείσει τον Νίκο Νταμπίζα και τον Γιώργο Δώνη να αναλάβουν τα ηνία του αγωνιστικού τμήματος σ’ αυτό το βαρύ, δύσκολο, απρόβλεπτο και επικίνδυνο μεταβατικό στάδιο. Όλα αυτά τα έχουν χωνέψει οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Και τα media. Τα… δυσκολοχώνευτα είναι άλλα.

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;

- Είναι δυνατόν στις 18 Ιουλίου να μην έχει ακουστεί λέξη για τα εισιτήρια διαρκείας της επόμενης χρονιάς; Είναι δυνατόν; Ο Παναθηναϊκός έχει μια σταθερή βάση, έναν δυνατό πυρήνα οπαδών οι οποίοι είτε παίζει ο Στάικος, είτε ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, θα κλείσουν το εισιτηριάκι τους. Είναι δυνατόν να μην έχει ξεκινήσει η πώλησή τους για να υπάρχει και ένα έσοδο ως ρευστό στο ταμείο, αλλά και για να ενισχύεται όσο το δυνατόν ο δεσμός οπαδού - ομάδας που έχει… χαλαρώσει επικίνδυνα;

- Είναι δυνατόν ο Παναθηναϊκός να μην έχει τηλεοπτικό συμβόλαιο στις 18 Ιουλίου; Να «εξαργυρώνει» συμμαχία με τους τηλεοπτικά «άστεγους» για να πάρει το «ναι» στην ψηφοφορία για την κατάργηση της ποινής υποβιβασμού στις μη αδειοδοτημένες ομάδες; Είναι δυνατόν να μην μεταδίδονται τα φιλικά παιχνίδια του; Να μην έχει πάρει μια γερή προκαταβολή από το (όποιο…) κανάλι σε καλοκαίρι τόσο δύσκολο οικονομικά;

- Είναι δυνατόν τα social media του Παναθηναϊκού στη σημερινή εποχή να είναι νεκρωμένα; Πού ζούμε, στο 1980; Να είναι ανενεργά; Σβηστά; Να έχει μόνο έναν άνθρωπο στο Γραφείο Τύπου; Για έξοδα 2-3 χιλιάδων ευρώ μηνιαίως να μην έχει τρεις εργαζόμενους στο Γραφείο Τύπου;

- Είναι δυνατόν - χωρίς την ευθύνη του Νίκου Σάλτα που κάνει ό,τι μπορεί - η «επικοινωνία» της ομάδας να γίνεται μόνο μέσω Viber στο… γκρουπάκι με τους ρεπόρτερς; Να μην έχει παρουσιαστεί επισήμως ο νέος προπονητής και να τρέχουν στις 6 το πρωί στο αεροδρόμιο 2-3 φιλότιμοι επαγγελματίες ρεπόρτερ Παναθηναϊκού για να… αποσπάσουν δυο δηλώσεις από τον Γιώργο Δώνη στην αναχώρηση της ομάδας για την Ολλανδία; Να μην έχει πει μισή κουβέντα για το πλάνο και τους στόχους και τη νοοτροπία (ποδοσφαιρική/διοικητική) ο νέος τεχνικός διευθυντής;

- Είναι δυνατόν ουσιαστικά να μην υπάρχει εμπορικό τμήμα και τμήμα μάρκετινγκ στην ΠΑΕ; Να μην έχουν παρουσιαστεί είτε σε συνέντευξη Τύπου είτε έστω μέσω των social media οι καινούριες φανέλες; Να έχουν ταξιδέψει στην Ολλανδία τρεις νέοι παίκτες (κι ας είναι μικροί σε ηλικία οι Χαντζάρας, Σιφναίος, Ρεγκάκος) και να μην ξέρουμε τις… φάτσες τους;

ΚΑΤΙ ΕΧΟΥΝ ΞΕΧΑΣΕΙ ΟΙ ΔΙΟΙΚΟΥΝΤΕΣ

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κι άλλα, πολλά. Για τον αγώνα που δίνουν οι εναπομείναντες εργαζόμενοι καθημερινά. Για το οικονομικό τμήμα της ΠΑΕ το οποίο ουσιαστικά έμεινε (τυχαίο;) το μόνο «ανέγγιχτο» στο μαζικό κύμα απολύσεων. Για τις «παναθηναϊκές σχολές» σ’ όλη τη χώρα με τις οποίες ουδείς ασχολείται, την εξαφάνιση της «Green Team» και των μπουτίκ, τις σκέψεις για εν Ελλάδι προετοιμασία από ορισμένα στελέχη κοντά στον Γιάννη Αλαφούζο, για δεκάδες θέματα τα οποία καταδεικνύουν πόσο χαμηλά βρίσκεται πλέον ως εταιρεία η ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Πόσο υπολειτουργεί βάσει του βεληνεκούς και των στάνταρτς της ιστορίας που κουβαλάει. Πόσο έχει κηλιδωθεί το προφίλ, το πρεστίζ, το DNA του συλλόγου.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αυτή την περίοδο το μόνο που φαίνεται να νοιάζει τους διοικούντες είναι να πληρώνουν τα χρέη και να «κατεβάσουν» μια όσο το δυνατόν πιο «αξιοπρεπή» 25άδα στο πρωτάθλημα. Αυτό και τίποτα άλλο. Έχουν ξεχάσει κάτι: τη σχέση του Παναθηναϊκού με τον οπαδό του, ανεξαρτήτως ηλικίας, κοινωνικής τάξης, οικονομικής ισχύος και «παρατάξεων». Παναθηναϊκοί είναι όλοι. Οι «βαρδινογιαννικοί», οι «πολυμετοχικοί», οι «γιαννακοπουλικοί». Οι «αλαφουζικοί» μας τελείωσαν γρήγορα και «Πιεγκμπονσαντικοί» δεν έχουν εμφανιστεί ακόμα να φωνάζουν «Παϊρότζ - Παϊρότζ, όπου πάμε προκαλούμε Παϊρότζ».

Όλοι πανηγυρίζουν στα γκολ, όλοι πικραίνονται στις αποτυχίες, όλοι «απομακρύνονται» όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνά. Κι αν δεν αλλάξει το πράγμα και μάλιστα γρήγορα, θα «ξεχάσουν» ότι υπάρχει ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός.

Photo Credits: Eurokinissi