Τίτλο ο Παναθηναϊκός; Μόνο με... το σύμπαν του Κοέλιο

Μπαίνει, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός από την Κυριακή στην ευθεία των ντέρμπι. Ο μοναδικός που δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα. Τα δυσκολότερα παιχνίδια του ήταν με τον Παναιτωλικό, τον Πανιώνιο και την Ξάνθη εκτός έδρας.

Ο ΠΑΟΚ κλείνει τον κύκλο (πολύ πιο βατό πρόγραμμα έως το τέλος του α' γύρου) και οι Πράσινοι τώρα αρχίζουν! Στάθηκαν όρθιοι μετά από το “Grexit”, την κρίση με τον Αναστασίου στο επίκεντρο, τα πάθη του Μάικλ Εσιέν, την αφόρητη πίεση που ασκεί αφανώς η καταπληκτική πορεία του Ολυμπιακού ως τώρα. Αρχής γενομένης από την Τούμπα, ο Παναθηναϊκός καλείται να μετατραπεί από 1500άρης που μένει “μέσα” στην κούρσα, σε σπρίντερ. Μπορεί να μείνει στο κατόπι των Ερυθρόλευκων; Εξαρτάται και από τον Ολυμπιακό που δεν έχει ως τώρα ούτε μια ανορθογραφία στον έλεγχο πρώτου διμήνου. Αναμφισβήτητα, όμως και ανεξάρτητα από το τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον, το εγχείρημα είναι πολύ πιο δύσκολο συγκριτικά με την περυσινή περίοδο. Και μετά από τη συμπλήρωση του 1/4 της σεζόν, μπορούμε σιγά – σιγά να φτιάχνουμε καθαρή εικόνα για τους δυο “αιώνιους”. Εικόνα, η οποία παραπέμπει σε έναν Ολυμπιακό απόλυτο φαβορί και σε έναν Παναθηναϊκό καθαρό αουτσάιντερ, με πολύ λιγότερες πιθανότητες συγκριτικά με την περυσινή. Εξηγούμαστε, εστιάζοντας σε τέσσερα πεδία...

1. Ποιότητα ρόστερ

Να δεχθούμε ότι μέχρι την εμφάνιση του Ιντέγε ήταν ο Μάρκους Μπεργκ (που τον θέλει και ο Μίτσελ στη Μαρσέιγ) ο παίκτης που θα χωρούσε στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού; Να το δεχθούμε. Παρότι ο Κώστας Μήτρογλου τη δουλειά του (γκολ) την έκανε μια χαρά στους Ερυθρόλευκους όταν δεν αντιμετώπιζε προβλήματα τραυματισμών, ας δεχθούμε ότι ο Σουηδός είναι πιο ολοκληρωμένος σέντερ φορ από τον Μητρο-γκόλ. Θα μπορούσε, βεβαίως, κάποιος να ισχυριστεί ως αντεπιχείρημα πως ο Μήτρογλου αγωνίζεται τώρα σε μια ομάδα επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ, σε μια Μπενφίκα τριών – τεσσάρων επιπέδων ανώτερης του Παναθηναϊκού. Ομως, από την άλλη, δεν γνωρίζουμε δεδομένα από ποιες ομάδες είχε προτάσεις για τον Μπεργκ ο Παναθηναϊκός, συνεπώς δεν θα είμασταν ακριβείς σε τέτοιου είδους σύγκριση και αξιολόγηση. Το δεχόμαστε, λοιπόν, μέχρι την εμφάνιση του Μπράουν Ιντέγε. Διαφορετικά τα ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά του Μπεργκ από τον Νιγηριανό. Σε κάθε περίπτωση, βάσει των πρόσφατων εμφανίσεων του Ιντέγε, δεν νομίζω ότι υπάρχουν πια τόσοι πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού που λένε “να' χαμε και έναν Μπεργκ”, όπως ίσως σχολίαζαν πέρυσι και (κυρίως) πρόπερσι.

Πλην του Μάρκους; Ποιος άλλος θα χωρούσε στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού; Να αναφέρω τρεις περιπτώσεις που ίσως να ταίριαζαν στα “θέλω” του Μάρκο Σίλβα. Ο Νάνο, ο Ζέκα (με τον οποίο ο κόουτς του Ολυμπιακού έχει και τον ίδιο μάνατζερ, τον Κάρλος Γκονσάλβες) και ο Αμπέντ. Κι αυτοί οι τρεις, υπό προϋποθέσεις. Δηλαδή, για συγκεκριμένα παιχνίδια και στην περίπτωση που ο Πορτογάλος κόουτς θα ήθελε έναν λιγότερο “εκρηκτικό”, αλλά πιο “ισορροπημένο” αριστερό μπακ αντί του Μαζουακού. Η' στην περίπτωση που θα χρειαζόταν να παίξει με τρεις κεντρικούς μέσους. Δεν είναι ο Νάνο ικανότερος του Μαζουακού, ούτε ο Ζέκα και ο Αμπέντ από τον Καμπιάσο και τον Κασάμι. Ομως ίσως θα χωρούσαν στην ερυθρόλευκη ενδεκάδα σε κάποια παιχνίδια.

Πέραν αυτών; Νομίζω ουδείς. Για την επίθεση και τη μεσαία γραμμή δεν το συζητάμε. Ούτε για τη θέση του κίπερ, ούτε του δεξιού μπακ, ούτε για εξτρέμ. Για τους κεντρικούς αμυντικούς όπου θεωρητικά ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να έχει αποκτήσει καλύτερους; Ναι, θα μπορούσε να ανοίξει συζήτηση. Για τον Σάντσεθ δεν έχουμε σαφή εικόνα ακόμη και ο Τελάντερ έχει παίξει μόνο τέσσερα ματς. Ίσως ο Δανός αν συνεχίσει με την ίδια συγκέντρωση και αυτοπεποίθηση να βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό, μα δύσκολα θα άλλαζε τον Σιόβα ως αριστερός στόπερ, διότι είναι δεξιοπόδαρος.

2. Πάγκος – “Βάθος”

Δεν είναι “άδειο” το ρόστερ του Τριφυλλιού. Ειδικά στη μεσαία γραμμή πια, με Νίνη – Αμπέντ – Λουντ καινούριους συγκριτικά με την εκκίνηση της περυσινής σεζόν, έχει αρκετές επιλογές ο Αναστασίου. Ομως συνολικά ο Σίλβα έχει καλύτερες. Σέντερ φορ (Φινμπόγκασον), εξτρέμ (Ερνάνι – Σεμπά αν θεωρήσουμε βασικούς τους Ντουρμάζ – Πάρντο), επιτελικό μέσο (Τσόρι – Ατζαγκούν/Νίνης), “οκτάρια” (Καμπιάσο/ Κασάμι, Φουστέρ). Ισως το μοναδικό πρόβλημα σε εναλλακτικές λύσεις για τον Ολυμπιακό να εντοπίζεται στους ακραίους μπακ. Διότι πλην του “πολυεργαλείου” Σαλίνο, άλλος αυθεντικός πλάγιος μπακ δεν υπάρχει για εναλλακτική των Ομάρ – Μαζουακού, ενώ την ίδια ώρα στο κόκκινο ρόστερ υπάρχουν δύο εντελώς ανενεργοί στόπερ (Αυλωνίτης – Γούτας) και ισάριθμοι εξτρέμ - επιθετικοί, οι οποίοι θα μπορούσαν να διεκδικήσουν εύκολα θέση βασικού στο Τριφύλλι (Γιαννιώτας – Κολοβός). “Κακοτεχνία” αυτή στο ρόστερ του Ολυμπιακού – δεν είναι όλα τέλεια φτιαγμένα. Και ίσως να το πληρώσει, λόγω των υποχρεώσεών του σε Ευρώπη – Ελλάδα. Αυτή η “φθορά” ίσως αποτελεί και το μοναδικό μειονέκτημά του συγκριτικά με τους Πράσινους ως προς το ρόστερ και τη διαχείρισή του. Το “ένα ματς ανά εβδομάδα” δημιουργεί προβλήματα στη διαχείριση των αποδυτηρίων (λιγότερος χρόνος συμμετοχής αναλογεί στους πάντες) και στον ρυθμό που δεν βρίσκεται μόνο από τις προπονήσεις, αλλά από τους αγώνες. Αλλά ταυτόχρονα “προστατεύει” από την κόπωση και τους τραυματισμούς.

* Δεν συμπεριλαμβάνουμε στις επιλογές των προπονητών τον Μάικλ Εσιέν και τον Γιάννη Μανιάτη. Δεν είναι ακόμη στη διάθεσή τους και ουδείς από τις δύο ομάδες βάζει το χέρι του στη φωτιά για το αν και πότε θα μπορέσουν να προσφέρουν αυτά που περιμένουν από τους δυο αμυντικούς μέσους. Ο Εσιέν θα μπορούσε να ανεβάσει το επίπεδο του Παναθηναϊκού και ο Μανιάτης να προσφέρει λύσεις σε πολλές θέσεις (“εξάρι”, εσωτερικός χαφ, δεξιός μπακ), αλλά ας αξιολογήσουμε με τα δεδομένα και όχι με τα ζητούμενα στις δυο ομάδες.

3. Αυτοπεποίθηση – πνεύμα νικητή

Πολύ σημαντικός τομέας στον πρωταθλητισμό. Ο Ολυμπιακός κέρδισε τόνους πίστης με την εκκίνησή του. Πετραδάκι – πετραδάκι, μετά την ήττα από την Μπάγερν και την κάκιστη εμφάνιση με τον Λεβαδειακό τη δεύτερη αγωνιστική, όταν είχε νικήσει στα τελευταία λεπτά με δύο απίθανες καραμπόλες. Άρσεναλ – ΠΑΟΚ – ΑΕΚ – Ντινάμο Ζάγκρεμπ. Ματς διαφορετικών απαιτήσεων, υπό διαφορετικές συνθήκες και δυσκολίες. Τέσσερις νίκες. Μόλις μία εντός έδρας! Και με ανέπαφη εστία στα τρία τελευταία παιχνίδια. Έχτισε χαρακτήρα. Και ο Σίλβα στήνει με αυτά τα αποτελέσματα τη δική του ασπίδα στους όποιους “παραπονούμενους” των αποδυτηρίων. Λογικές οι δυσκολίες της διαχείρισης όταν έχεις στον πάγκο Τσόρι – Καμπιάσο – Φινμπόγκασον – Ερνάνι. Οσο η ομάδα νικά, όμως, ποιος να πει και τι να πει;

Ήταν σημαντική αυτή η εκκωφαντική εκκίνηση για έναν προπονητή 38 ετών, του οποίου η προπονητική καριέρα είναι σε νηπιακό στάδιο συγκριτικά με την ποδοσφαιρική ενός Καμπιάσο ή ενός Τσόρι. Οταν έρθει η “στραβή” για τον Ολυμπιακό, υπάρχει ήδη ο αερόσακος που θα απορροφήσει τους κραδασμούς. Εδραιώθηκε η πίστη. Ακόμη και σε περίπτωση ήττας από τον Ατρόμητο ή την Ντινάμο Ζάγκρεμπ που λέει ο λόγος, το οικοδόμημα δεν θα δεχθεί πιέσεις “σεισμού”. Θα κλονιστεί, αλλά θα αντέξει. Έχει οπλιστεί με τρομερή αυτοπεποίθηση ο Ολυμπιακός και ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι μήπως κάποιοι παίκτες πάρουν ψηλά τον αμανέ. Αντιθέτως, ο Παναθηναϊκός ήταν και παραμένει εύθραυστος. Και κατά τη διάρκεια των αγώνων και συνολικά ως οργανισμός.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα δύο τελευταία ματς των αντιπάλων. Ο Ολυμπιακός παίζει εκτός έδρας ματς Τσάμπιονς Λιγκ. Χάνει τη μεγαλύτερη ευκαιρία του και εν συνεχεία σκοράρει (πρωταγωνιστής ο Ιντέγε σε αμφότερες τις φάσεις) αμέσως μετά από τα δύο “δοκάρια” της Ντινάμο. Ο Παναθηναϊκός παίζει εντός έδρας. Νικά 2-0, ελέγχει απόλυτα το ματς. Με αντίπαλο τον ΠΑΣ Γιάννινα, όχι την πρωταθλήτρια Κροατίας. Δέχεται το 2-1 με ανόητο πέναλτι του Ταυλαρίδη από το “πουθενά” και ο Αναστασίου αλλάζει σχήμα, δίδυμο αμυντικών μέσων και συνολικό προσανατολισμό. Στα 20 τελευταία λεπτά, ο Παναθηναϊκός δημιουργεί ΜΙΑ ευκαιρία, στην οποία σκοράρει κιόλας, με τον Αμπέντ στο 93'...

4. Πρόγραμμα

Ο Ολυμπιακός έχει νικήσει σε δύο ντέρμπι. Έχει περάσει από μια εκ των δύο πιο δύσκολων εδρών του πρωταθλήματος (Τούμπα – Λεωφόρος, το ΟΑΚΑ δεν είναι καυτή “έδρα” για καμία ομάδα). Και ΚΥΡΙΩΣ: έχει δώσει ήδη τα τρία από τα έξι παιχνίδια του στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Είτε τερματίσει δεύτερος, είτε τρίτος, από τον Φεβρουάριο και έπειτα τα ματς θα είναι νοκ άουτ και σε πιο “αραιά” διαστήματα. Αν ήμουν στη θέση του Σίλβα, με την εικόνα που έχουν ως τώρα οι ανταγωνιστές μου, στόχος βασικός θα ήταν να “καθαρίσω” το πρωτάθλημα από τον πρώτο γύρο, χτίζοντας διαφορά ασφαλείας. Και να δώσω όλο το βάρος στην Ευρώπη το 2016, με τον β' γύρο του πρωταθλήματος. Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι και ανέφικτο! Εξαρτάται και από τα αποτελέσματα του Παναθηναϊκού. Άλλη ομάδα δεν μπορεί να κυνηγήσει τον πρωταθλητή...

Ο Παναθηναϊκός, από την άλλη πλευρά, δεν έχει δώσει ούτε ένα ντέρμπι! Προσέξτε πρόγραμμα ως το τέλος του α' γύρου: ΠΑΟΚ* - ΑΕΚ – Ατρόμητος* - Ολυμπιακός – Ηρακλής* - Βέροια* - Αστέρας Τρίπολης. Ούτε ένα “δεδομένο” τρίποντο! Ούτε ένα!

Γι' αυτό, αν συνυπολογιστούν και όλες οι υπόλοιπες παράμετροι, η κατάκτηση του τίτλου από τους Πράσινους με ΤΑ ΤΩΡΙΝΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ανάγεται στο επίπεδο του... Πάουλο Κοέλιο. Πρέπει να συνωμοτήσει το ποδοσφαιρικό σύμπαν. Να γίνει Πορτογαλία του 2004. Και τα θαύματα δεν συμβαίνουν κάθε μέρα.

Υ.Γ. Ουδεμία αναφορά στο κείμενο σε εξωποδοσφαιρικούς παράγοντες, διότι τουλάχιστον ως τώρα εφέτος Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δεν έχουν χάσει ή κερδίσει βαθμούς από τη διαιτησία. Ναι, θα μπορούσαν να στηριχθούν επιχειρήματα σε κάποια ματς (ανύπαρκτο φάουλ στο 1-0 της Νέας Σμύρνης, οφσάιντ Αραβίδη εναντίον της ΑΕΚ), όμως στη σούμα η βαθμολογία αμφότερων ως τώρα “διαιτητικά” είναι καθαρή. Στα δύο ματς που αδικήθηκαν (Βοσκάκης στην Ξάνθη – Γιάχος ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ στην Τούμπα), κατάφεραν να νικήσουν. Αν παίξει ρόλο μελλοντικά η διαιτησία, εδώ είμαστε, να το καταγράψουμε.

* Follow me on Twitter: Seretinio